Cavitation induced starvation for piston-ring/liner tribological conjunction

The study investigates the mechanism of ring-liner lubrication in the vicinity of the top and bottom dead centres of an internal combustion engine. Predicting lubricant transient behaviour is critical when the inlet reversal leads to thin films and inherent metal-to-metal interaction. It was found that the cavitation, which is located at the trailing edge of the contact before reversal, briefly survives after reversal as a confined bubble at the leading edge. This depletes the film promoting starvation. Several algorithms were compared. It is concluded that the lubricant film is thinner than initially thought

Effects of Buoyancy on Laminar, Transitional, and Turbulent Gas Jet Diffusion Flames

Gas jet diffusion flames have been a subject of research for many years. However, a better understanding of the physical and chemical phenomena occurring in these flames is still needed, and, while the effects of gravity on the burning process have been observed, the basic mechanisms responsible for these changes have yet to be determined. The fundamental mechanisms that control the combustion process are in general coupled and quite complicated. These include mixing, radiation, kinetics, soot formation and disposition, inertia, diffusion, and viscous effects. In order to understand the mechanisms controlling a fire, laboratory-scale laminar and turbulent gas-jet diffusion flames have been extensively studied, which have provided important information in relation to the physico-chemical processes occurring in flames. However, turbulent flames are not fully understood and their understanding requires more fundamental studies of laminar diffusion flames in which the interplay of transport phenomena and chemical kinetics is more tractable. But even this basic, relatively simple flame is not completely characterized in relation to soot formation, radiation, diffusion, and kinetics. Therefore, gaining an understanding of laminar flames is essential to the understanding of turbulent flames, and particularly fires, in which the same basic phenomena occur. In order to improve and verify the theoretical models essential to the interpretation of data, the complexity and degree of coupling of the controlling mechanisms must be reduced. If gravity is isolated, the complication of buoyancy-induced convection would be removed from the problem. In addition, buoyant convection in normal gravity masks the effects of other controlling parameters on the flame. Therefore, the combination of normal-gravity and microgravity data would provide the information, both theoretical and experimental, to improve our understanding of diffusion flames in general, and the effects of gravity on the burning process in particular

Diffuse Gamma-ray Emission from the Galactic Center - A Multiple Energy Injection Model

We suggest that the energy source of the observed diffuse gamma-ray emission from the direction of the Galactic center is the Galactic black hole Sgr A*, which becomes active when a star is captured at a rate of $\sim 10^{-5}$ yr^{-1}. Subsequently the star is tidally disrupted and its matter is accreted into the black hole. During the active phase relativistic protons with a characteristic energy $\sim 6\times 10^{52}$ erg per capture are ejected. Over 90% of these relativistic protons disappear due to proton-proton collisions on a timescale $\tau_{pp} \sim 10^4$ years in the small central bulge region with radius $\sim 50$ pc within Sgr A*, where the density is $\ge 10^3$ cm^{-3}. The gamma-ray intensity, which results from the decay of neutral pions produced by proton-proton collisions, decreases according to $e^{-t/\tau_{pp}}$, where t is the time after last stellar capture. Less than 5% of relativistic protons escaped from the central bulge region can survive and maintain their energy for >10^7 years due to much lower gas density outside, where the gas density can drop to $\sim 1$ cm$^{-3}$. They can diffuse to a $\sim 500$ pc region before disappearing due to proton-proton collisions. The observed diffuse GeV gamma-rays resulting from the decay of neutral pions produced via collision between these escaped protons and the gas in this region is expected to be insensitive to time in the multi-injection model with the characteristic injection rate of 10^{-5} yr^{-1}. Our model calculated GeV and 511 keV gamma-ray intensities are consistent with the observed results of EGRET and INTEGRAL, however, our calculated inflight annihilation rate cannot produce sufficient intensity to explain the COMPTEL data.Comment: 8 pages, 3 figures, accepted by A&

Rapid X-ray Variability of Seyfert 1 Galaxies

The rapid and seemingly random fluctuations in X-ray luminosity of Seyfert galaxies provided early support for the standard model in which Seyferts are powered by a supermassive black hole fed from an accretion disc. However, since EXOSAT there has been little opportunity to advance our understanding of the most rapid X-ray variability. Observations with XMM-Newton have changed this. We discuss some recent results obtained from XMM-Newton observations of Seyfert 1 galaxies. Particular attention will be given to the remarkable similarity found between the timing properties of Seyferts and black hole X-ray binaries, including the power spectrum and the cross spectrum (time delays and coherence), and their implications for the physical processes at work in Seyferts.Comment: To appear in From X-ray Binaries to Quasars: Black Hole Accretion on All Mass Scales, ed. T. J. Maccarone, R. P. Fender, and L. C. Ho (Dordrecht: Kluwer

Life cycle stages, specific organelles and invasion mechanisms of Eimeria species

Apicomplexans, including species of Eimeria, pose a real threat to the health and wellbeing of animals and humans. Eimeria parasites do not infect humans but cause an important economic impact on livestock, in particular on the poultry industry. Despite its high prevalence and financial costs, little is known about the cell biology of these ‘cosmopolitan’ parasites found all over the world. In this review, we discuss different aspects of the life cycle and stages of Eimeria species, focusing on cellular structures and organelles typical of the coccidian family as well as genus-specific features, complementing some ‘unknowns’ with what is described in the closely related coccidian Toxoplasma gondii

Beta-actin mRNA localization is regulated by signal transduction mechanisms

Beta-actin mRNA is localized in the leading lamellae of chicken embryo fibroblasts (CEFs) (Lawrence, J., and R. Singer. 1986. Cell. 45:407-415), close to where actin polymerization in the lamellipodia drives cellular motility. During serum starvation beta-actin mRNA becomes diffuse and non-localized. Addition of FCS induces a rapid (within 2-5 min) redistribution of beta-actin mRNA into the leading lamellae. A similar redistribution was seen with PDGF, a fibroblast chemotactic factor. PDGF-induced beta-actin mRNA redistribution was inhibited by the tyrosine kinase inhibitor herbimycin, indicating that this process requires intact tyrosine kinase activity, similar to actin filament polymerization and chemotaxis. Lysophosphatidic acid, which has been shown to rapidly induce actin stress fiber formation (Ridley, A., and A. Hall. 1992. Cell. 790:389-399), also increases peripheral beta-actin mRNA localization within minutes. This suggests that actin polymerization and mRNA localization may be regulated by similar signaling pathways. Additionally, activators or inhibitors of kinase A or C can also delocalize steady-state beta-actin mRNA in cells grown in serum, and can inhibit the serum induction of peripherally localized beta-actin mRNA in serum-starved CEFs. These data show that physiologically relevant extracellular factors operating through a signal transduction pathway can regulate spatial sites of actin protein synthesis, which may in turn affect cellular polarity and motility

A Comparative Study of Aerocapture Missions with a Mars Destination

Conventional interplanetary spacecraft use propulsive systems to decelerate into orbit. Aerocapture is an alternative approach for orbit capture, in which the spacecraft makes a single pass through a target destination's atmosphere. Although this technique has never been performed, studies show there are substantial benefits of using aerocapture for reduction of propellant mass, spacecraft size, and mission cost. The In-Space Propulsion (ISP) Program, part of NASA's Science Mission Directorate, has invested in aerocapture technology development since 2002. Aerocapture investments within ISP are largely driven by mission systems analysis studies, The purpose of this NASA-funded report is to identify and document the fundamental parameters of aerocapture within previous human and robotic Mars mission studies which will assist the community in identifying technology research gaps in human and robotic missions, and provide insight for future technology investments. Upon examination of the final data set, some key attributes within the aerocapture disciplines are identified

INTERRELATIONSHIP BETWEEN SEED VIGOUR TRAITS AND FIELD PERFORMANCE IN NEW RICE FOR AFRICA (NERICA) GENOTYPES (Oryza sativa L.)

The study was conducted to examine the relationships between seed vigour traits and field performancein 24 interspecific rice (Oryza sativa L.) genotypes specifically for Africa. Seeds of these genotypeswere evaluated in the late cropping season of 2003 and early cropping season of year 2004 inthe laboratory for seed vigour traits. Field performances were evaluated at the Teaching and ResearchFarm, University of Agriculture, Abeokuta, Nigeria for field performance traits. Data were collectedfrom the laboratory studies on six seed vigour traits while seven performance traits were assessed onthe field. The data were subjected to Pearson’s correlation to compute correlation coefficient (r) andstep-wise multiple regression analysis to determine percentage contribution of each trait to field emergence.The results of correlation analyses in the 2003, 2004 and across the two seasons revealed thatstandard germination, energy of germination, seedling vigour index-11, seedling vigour index-1 andspeed of germination index exhibited significant positive relationships with field emergence, seedlingestablishment, plant height, seedling dry weight and seed yield/plant. 100- seed weight significantcorrelation with plant height. From these results, all the laboratory seed vigour traits examined except100 seed weight were identified to be good predictors of field performance in NERICA rice. Regressionanalysis ranked speed of germination index as the major contributor to field emergence, accountingfor 58% of the total variation. Also, seedling establishment, standard germination and field emergencewere identified as the major contributors to seed yield/plant, accounting for 79, 77 and 66% ofthe total variation in seed yield/plant. Hence, prediction of field emergence and seed yield of NERICArice genotypes from seed vigour traits in the laboratory is possible and was effective

Vitalis en verteller: 'n ondersoek na aspekte van die romankuns van Gerard Walschap

In 'n hoofstuk getiteld In het teken van het persoonlijkheidsideaal in sy werk De Vlaamse Letterkunde van 1780 tot Heden bespreek R F Lissens die wegeb van die "expressionistische getij met die dood van Van Ostaijen, en die onvermoë van die roman om - op enkele min of meer geslaagde voorbeelde na - die tendense van die ekspressionisme te vertolk: verdere pogings in dié rigting loop dan ook teen die einde van die twintigerjare dood. Ook B F van Vlierden beskou die ekspressionisme as 'n in die grond ongeskikte voedingsbron vir die romangenre, met die gevolg dat die roman in dié jare - d.w.s. na die mln of meer naturalisties-impressionistiese romantradisie verteenwoordig deur Buysse, Streuvels, Timmermans, Claes - "in zijn eigen ontwikkeling op een kritiek keerpunt staat, waarbij men vooralsnog aIleen het kritieke van de situatie ziet ... Het decennium na de oorlog is in feite weinig gunstig voor de roman ... Ook P van Ostaijen heeft gepoogd een 'grote roman' te schrijven, maar deze werd nooit voltooid ... In de marge van het humanitair expressionisme ontstaan weI een aantal prozawerken, maar precies in het licht van de humanitaire poëzie is het vooralsnog duidelijk, dat deze uit een geestelijke kweeste bestaan, en dus een schakeI zijn in de ontwikkeling die van de werkelijkheid wegvoert naar een inwendig leven, naar een geestelijke ontwikkeling." Terselfdertyd, egter, is Lissens en Van Vlierden dit met J Weisgerber eens dat "het Jaar 1927 kan worden beschouwd als het begin van een nieuw tijdperk" en dat die leemte wat na die Eerste Wêreldoorlog onstaan het, weldra gevul sal word met 'n groot aantal romanwerke van 'n besondere gehalte. Die kritiek sien hierdie keerpunt met verloop van tyd al hoe duideliker in, maar erken nietemin óók dat die invloed van die modernisme, en met name die ekspressionisme, ''heilzame gevolgen heeft voor de roman. Niet vergeefs heeft deze beweging de ethische noot aangeslagen, de verantwoordelijkheidszin weer gewekt en al haar aandacht op de mens geconcentreerd. De nieuwe roman, die kort voor 1930 opkomt, kan men bezwaarlijk expressionistisch noemen, maar de grondige omkeer waar hij van blijk geeft, gebeurt ontegensprekelijk onder de invloed van het door het expressionisme gewijzigde klimaat." Anders gestel: "zij (gaan) akkoord met de veroordeling van de impressionistische en naturalistische opvattingen, maar tussen het individualisme van de 'estheten' en de humanitaire kunst van Ruimte, tussen de wetenschappelijke objectiviteit en de lyrische subjectiviteit kiezen zij doorgaans een middenweg. De nieuwe roman - en dat is de reden waarom hij deze benaming verdient - zal aan de individualiteit minder reliëf verlenen dan aan de 'persoonlijkheid', hetgeen wil zeggen dat het individu, dat zich op zichzelf bezint, aldus beseft dat het in morele of juridische zin met een gemeenschap verbonden is. Hij zal de mens tegelijkertijd in zijn individualiteit en in de eigenschappen van zijn soort beschouwen, en hoewel hij het Ik zal peilen, zal hij ook het zoeklicht richten op het onmetelijke terrein van de gemeenschappelijke waarden...". Dit is dus op die groeiende belang van 'n "persoonlijkheidsideaal, een modern humanisme dat sociaal solidair blijft doch de raadselen van de mens en het leven wil peilen" dat die klem tussen die jare 1930 en 1940 val: op "de mens op het voorplan", dus, maar óók op dié mens in gemeenskapsverband

Vitalis en verteller: 'n ondersoek na aspekte van die romankuns van Gerard Walschap

In 'n hoofstuk getiteld In het teken van het persoonlijkheidsideaal in sy werk De Vlaamse Letterkunde van 1780 tot Heden bespreek R F Lissens die wegeb van die "expressionistische getij met die dood van Van Ostaijen, en die onvermoë van die roman om - op enkele min of meer geslaagde voorbeelde na - die tendense van die ekspressionisme te vertolk: verdere pogings in dié rigting loop dan ook teen die einde van die twintigerjare dood. Ook B F van Vlierden beskou die ekspressionisme as 'n in die grond ongeskikte voedingsbron vir die romangenre, met die gevolg dat die roman in dié jare - d.w.s. na die mln of meer naturalisties-impressionistiese romantradisie verteenwoordig deur Buysse, Streuvels, Timmermans, Claes - "in zijn eigen ontwikkeling op een kritiek keerpunt staat, waarbij men vooralsnog aIleen het kritieke van de situatie ziet ... Het decennium na de oorlog is in feite weinig gunstig voor de roman ... Ook P van Ostaijen heeft gepoogd een 'grote roman' te schrijven, maar deze werd nooit voltooid ... In de marge van het humanitair expressionisme ontstaan weI een aantal prozawerken, maar precies in het licht van de humanitaire poëzie is het vooralsnog duidelijk, dat deze uit een geestelijke kweeste bestaan, en dus een schakeI zijn in de ontwikkeling die van de werkelijkheid wegvoert naar een inwendig leven, naar een geestelijke ontwikkeling." Terselfdertyd, egter, is Lissens en Van Vlierden dit met J Weisgerber eens dat "het Jaar 1927 kan worden beschouwd als het begin van een nieuw tijdperk" en dat die leemte wat na die Eerste Wêreldoorlog onstaan het, weldra gevul sal word met 'n groot aantal romanwerke van 'n besondere gehalte. Die kritiek sien hierdie keerpunt met verloop van tyd al hoe duideliker in, maar erken nietemin óók dat die invloed van die modernisme, en met name die ekspressionisme, ''heilzame gevolgen heeft voor de roman. Niet vergeefs heeft deze beweging de ethische noot aangeslagen, de verantwoordelijkheidszin weer gewekt en al haar aandacht op de mens geconcentreerd. De nieuwe roman, die kort voor 1930 opkomt, kan men bezwaarlijk expressionistisch noemen, maar de grondige omkeer waar hij van blijk geeft, gebeurt ontegensprekelijk onder de invloed van het door het expressionisme gewijzigde klimaat." Anders gestel: "zij (gaan) akkoord met de veroordeling van de impressionistische en naturalistische opvattingen, maar tussen het individualisme van de 'estheten' en de humanitaire kunst van Ruimte, tussen de wetenschappelijke objectiviteit en de lyrische subjectiviteit kiezen zij doorgaans een middenweg. De nieuwe roman - en dat is de reden waarom hij deze benaming verdient - zal aan de individualiteit minder reliëf verlenen dan aan de 'persoonlijkheid', hetgeen wil zeggen dat het individu, dat zich op zichzelf bezint, aldus beseft dat het in morele of juridische zin met een gemeenschap verbonden is. Hij zal de mens tegelijkertijd in zijn individualiteit en in de eigenschappen van zijn soort beschouwen, en hoewel hij het Ik zal peilen, zal hij ook het zoeklicht richten op het onmetelijke terrein van de gemeenschappelijke waarden...". Dit is dus op die groeiende belang van 'n "persoonlijkheidsideaal, een modern humanisme dat sociaal solidair blijft doch de raadselen van de mens en het leven wil peilen" dat die klem tussen die jare 1930 en 1940 val: op "de mens op het voorplan", dus, maar óók op dié mens in gemeenskapsverband