Gravitational Lensing at Millimeter Wavelengths

With today's millimeter and submillimeter instruments observers use gravitational lensing mostly as a tool to boost the sensitivity when observing distant objects. This is evident through the dominance of gravitationally lensed objects among those detected in CO rotational lines at z>1. It is also evident in the use of lensing magnification by galaxy clusters in order to reach faint submm/mm continuum sources. There are, however, a few cases where millimeter lines have been directly involved in understanding lensing configurations. Future mm/submm instruments, such as the ALMA interferometer, will have both the sensitivity and the angular resolution to allow detailed observations of gravitational lenses. The almost constant sensitivity to dust emission over the redshift range z=1-10 means that the likelihood for strong lensing of dust continuum sources is much higher than for optically selected sources. A large number of new strong lenses are therefore likely to be discovered with ALMA, allowing a direct assessment of cosmological parameters through lens statistics. Combined with an angular resolution <0.1", ALMA will also be efficient for probing the gravitational potential of galaxy clusters, where we will be able to study both the sources and the lenses themselves, free of obscuration and extinction corrections, derive rotation curves for the lenses, their orientation and, thus, greatly constrain lens models.Comment: 69 pages, Review on quasar lensing. Part of a LNP Topical Volume on "Dark matter and gravitational lensing", eds. F. Courbin, D. Minniti. To be published by Springer-Verlag 2002. Paper with full resolution figures can be found at ftp://oden.oso.chalmers.se/pub/tommy/mmviews.ps.g

Ribosome biogenesis and degradation regulate translational capacity during muscle disuse and reloading

10.1002/jcsm.12636Journal of Cachexia, Sarcopenia and Muscl

The National Immunisation Programme in the Netherlands : surveillance and developments in 2015-2016.

Surveillance en ontwikkelingen in 2015-2016 In 2015 kregen bijna 770.000 kinderen van 0 tot 19 jaar samen 1.547.000 vaccinaties binnen het Rijksvaccinatieprogramma (RVP). De deelname aan het RVP is met 92 tot 99 procent (afhankelijk van de vaccinatie) nog steeds hoog. Een uitzondering daarop is de vaccinatie tegen het humaan papillomavirus (HPV) met 61 procent. De deelname voor pasgeborenen is voor het tweede achtereenvolgende jaar met ongeveer 0,5 procent gedaald. Meldingen van RVP-ziekten Het aantal gemelde gevallen van de meeste ziekten waartegen via het RVP wordt ingeënt, was wederom laag. Dit gold ook voor het aantal meldingen van mazelen (7) na de grote epidemie in 2013/2014. Kinkhoest kwam in 2015 minder vaak voor (39 per 100.000) dan in het epidemische jaar 2014 (55 per 100.000). Eén zuigeling overleed aan kinkhoest. Het aantal gevallen van ernstige pneumokokkenziekte - veroorzaakt door de drie typen waarmee het pneumokokkenvaccin werd uitgebreid in 2011 - bleef bij kinderen jonger dan 5 jaar zeer laag (0,5 per 100.000). Door de indirecte bescherming kwam het bij andere leeftijdsgroepen ook minder vaak voor. In 2015 en de eerste helft van 2016 kwam de bof vaker voor dan in 2014 (bij respectievelijk 89, 45 en 40 mensen). Meldingen van mogelijke bijwerkingen van vaccins In 2015 is het aantal meldingen van mogelijke bijwerkingen van vaccins gestegen (1494 ten opzichte van 982 in 2014). Het betrof vooral meldingen van (heftige) lokale ontstekingsreacties en koorts bij 4-jarigen. Ook nam het aantal meldingen van vermoeidheid bij 12-jarige meisjes toe na media-aandacht over eventuele bijwerkingen van de HPV vaccinatie. De aard van de gemelde bijwerkingen was in vergelijking met voorgaande jaren niet ernstiger. Meldingen van ziekten voor potentiële RVP-vaccins In 2015 en 2016 steeg het aantal gevallen van meningokokkenziekte veroorzaakt door serogroep W (MenW); meestal waren dit personen van 65 jaar of ouder. Na het extreem lage aantal gevallen in 2014 had 2015 een gemiddeld rotavirus seizoen, met de piek in maart. Tot en met juni 2016 was het aantal gevallen van rotavirus weer laag, waarbij het ‘seizoen’ ook later begon dan normaal. (aut. ref.

Approaches to modelling land erodibility by wind

Land susceptibility to wind erosion is governed by complex multiscale interactions between soil erodibility and non-erodible roughness elements populating the land surface. Numerous wind erosion modelling systems have been developed to quantify soil loss and dust emissions at the field, regional and global scales. All of these models require some component that defines the susceptibility of the land surface to erosion, ie, land erodibility. The approaches taken to characterizing land erodibility have advanced through time, following developments in empirical and process-based research into erosion mechanics, and the growing availability of moderate to high-resolution spatial data that can be used as model inputs. Most importantly, the performance of individual models is highly dependent on the means by which soil erodibility and surface roughness effects are represented in their land erodibility characterizations. This paper presents a systematic review of a selection of wind erosion models developed over the last 50 years. The review evaluates how land erodibility has been modelled at different spatial and temporal scales, and in doing this the paper identifies concepts behind parameterizations of land erodibility, trends in model development, and recent progress in the representation of soil, vegetation and land management effects on the susceptibility of landscapes to wind erosion. The paper provides a synthesis of the capabilities of the models in assessing dynamic patterns of land erodibility change, and concludes by identifying key areas that require research attention to enhance our capacity to achieve this task