The impact of the unilateral EU commitment on the stability of international climate agreements

In this paper we analyze the negotiation strategy of the European Union regarding the formation of an international climate agreement for the post-2012 era. We use game theoretical stability concepts to explore incentives for key players in the climate policy game to join future climate agreements. We compare a minus 20 percent unilateral commitment strategy by the EU with a unilateral minus 30 percent emission reduction strategy for all Annex-B countries. Using a numerical integrated assessment climate-economy simulation model, we find that carbon leakage effects are negligible. Ther EU strategy to reduce emissions by 30% (compared to 1990 levels) by 2020 if other Annex-B countries follow does not induce participation of the USA with a similar 30% reduction commitement. However, the model shows that an appropriate initial allocation of emission allowances may stabilize a larger and more ambitious climate coalition than the Kyoto Protocol in its first commitment period.Climate change, Coalition theory, Integrated assessment model, Kyoto protocol

Les schémas directeurs, et après ?

Conçu dans le cadre du Plan régional de développement (PRD) de 2002, le schéma directeur a été présenté comme l’outil privilégié du déploiement des « zones leviers ». Il était ainsi porteur d’une triple promesse : de meilleure coordination de l’action publique, de partenariats public/privés (PPP) efficaces et de réelle participation démocratique. Mis en œuvre pour la première fois au cours de la législature régionale passée, l’outil est évalué ici sur la base d’une étude empirique de plusieurs cas, dont celui emblématique de la Cité administrative de l’Etat, et d’une après-midi d’échanges et de réflexions tenue autour de ses résultats.Pour les auteurs, la complexité administrative, la divergence des intérêts entre secteurs public et privé et la difficulté à instaurer une participation réelle des habitants mettent à mal l’efficience d’un outil qui n’a, somme toute, aucune valeur contraignante. Mais ils ne s’en tiennent pas à ce constat d’échec (partiel). Loin de recommander l’abandon de l’instrument étudié, ils esquissent au contraire des pistes susceptibles de permettre son amélioration. Si l’outil « schéma directeur » va dans la bonne direction, il appelle en effet d’autres avancées vers une gestion de l’urbanisme à la fois plus démocratique, plus efficace, respectueuse de l’intérêt collectif et porteuse d’avenir pour la ville.Uitgedacht binnen het kader van het Gewestelijk Ontwikkelingsplan (GewOP) van 2002, werd het richtschema voorgesteld als het bevoorrechte middel voor de ontwikkeling van de “hefboomgebieden”. Het werd zo drager van een drievoudige belofte: betere coördinatie van de publieke actie, efficiënte publiek-private samenwerking (PPS) en echte, democratische participatie. Het werd voor de eerste keer in de praktijk gebracht tijdens de vorige gewestelij-ke legislatuur. De werkwijze wordt hier geëvalueerd op basis van een empirische studie van verschillende cases, waaronder het emblematische Rijksadministratief Centrum, en van een namiddag van uitwisseling en reflectie rond de resultaten van dit instrument.Volgens de auteurs doen de administratieve complexiteit, de divergentie tussen de belangen van de publieke en van de private sector en de moeilijkheid om echte bewonersparticipatie in te richten, de efficiëntie van een middel dat geen enkele dwingende waarde heeft, geweld aan. Maar ze blijven niet bij deze vaststelling van (gedeeltelijke) mislukking. Ze pleiten helemaal niet voor het verlaten van het bestudeerde instrument, maar schetsen integendeel pistes die de verbetering ervan zouden moeten mogelijk maken. Als het middel “richtschema” in de juiste richting gaat, roept het inderdaad op tot andere vooruitgang naar een beheer van de stedenbouw dat democratischer, efficiënter, respectvol voor het algemeen belang en drager van toekomst voor de stad is.The master plan was designed in the framework of the 2002 Regional Development Plan (RDP) as the preferred tool for the development of the fourteen “areas of regional interest”. The plan thus made a triple promise: better coordination of public action, effective public/private partnerships (PPPs) and true democratic participation. The tool was implemented for the first time during the last regional legislature, and is evaluated here based on an empirical study of several cases including the emblematic case of the state administrative district, as well as an afternoon meeting to discuss the results. The authors feel that the administrative complexity, the opposing interests of the public and private sectors, and the difficulty to establish true participation on behalf of inhabitants jeopardise the efficiency of a tool which – when all is said and done – is not binding. But they do not confine themselves to this acknowledgment of (partial) failure. Instead of recommending the elimination of this mechanism, they outline proposals to improve it. Although the ‘master plan’ tool is headed in the right direction, it calls for other advancements towards urban management which is more democratic, more effective, respectful of collective interests and beneficial for the future of the city

The master plans: what comes next?

The master plan was designed in the framework of the 2002 Regional Development Plan (RDP) as the preferred tool for the development of the fourteen “areas of regional interest”. The plan thus made a triple promise: better coordination of public action, effective public/private partnerships (PPPs) and true democratic participation. The tool was implemented for the first time during the last regional legislature, and is evaluated here based on an empirical study of several cases including the emblematic case of the state administrative district, as well as an afternoon meeting to discuss the results. The authors feel that the administrative complexity, the opposing interests of the public and private sectors, and the difficulty to establish true participation on behalf of inhabitants jeopardise the efficiency of a tool which – when all is said and done – is not binding. But they do not confine themselves to this acknowledgment of (partial) failure. Instead of recommending the elimination of this mechanism, they outline proposals to improve it. Although the ‘master plan’ tool is headed in the right direction, it calls for other advancements towards urban management which is more democratic, more effective, respectful of collective interests and beneficial for the future of the city.Conçu dans le cadre du Plan régional de développement (PRD) de 2002, le schéma directeur a été présenté comme l’outil privilégié du déploiement des « zones leviers ». Il était ainsi porteur d’une triple promesse : de meilleure coordination de l’action publique, de partenariats public/privés (PPP) efficaces et de réelle participation démocratique. Mis en œuvre pour la première fois au cours de la législature régionale passée, l’outil est évalué ici sur la base d’une étude empirique de plusieurs cas, dont celui emblématique de la Cité administrative de l’Etat, et d’une après-midi d’échanges et de réflexions tenue autour de ses résultats.Pour les auteurs, la complexité administrative, la divergence des intérêts entre secteurs public et privé et la difficulté à instaurer une participation réelle des habitants mettent à mal l’efficience d’un outil qui n’a, somme toute, aucune valeur contraignante. Mais ils ne s’en tiennent pas à ce constat d’échec (partiel). Loin de recommander l’abandon de l’instrument étudié, ils esquissent au contraire des pistes susceptibles de permettre son amélioration. Si l’outil « schéma directeur » va dans la bonne direction, il appelle en effet d’autres avancées vers une gestion de l’urbanisme à la fois plus démocratique, plus efficace, respectueuse de l’intérêt collectif et porteuse d’avenir pour la ville.Uitgedacht binnen het kader van het Gewestelijk Ontwikkelingsplan (GewOP) van 2002, werd het richtschema voorgesteld als het bevoorrechte middel voor de ontwikkeling van de “hefboomgebieden”. Het werd zo drager van een drievoudige belofte: betere coördinatie van de publieke actie, efficiënte publiek-private samenwerking (PPS) en echte, democratische participatie. Het werd voor de eerste keer in de praktijk gebracht tijdens de vorige gewestelij-ke legislatuur. De werkwijze wordt hier geëvalueerd op basis van een empirische studie van verschillende cases, waaronder het emblematische Rijksadministratief Centrum, en van een namiddag van uitwisseling en reflectie rond de resultaten van dit instrument.Volgens de auteurs doen de administratieve complexiteit, de divergentie tussen de belangen van de publieke en van de private sector en de moeilijkheid om echte bewonersparticipatie in te richten, de efficiëntie van een middel dat geen enkele dwingende waarde heeft, geweld aan. Maar ze blijven niet bij deze vaststelling van (gedeeltelijke) mislukking. Ze pleiten helemaal niet voor het verlaten van het bestudeerde instrument, maar schetsen integendeel pistes die de verbetering ervan zouden moeten mogelijk maken. Als het middel “richtschema” in de juiste richting gaat, roept het inderdaad op tot andere vooruitgang naar een beheer van de stedenbouw dat democratischer, efficiënter, respectvol voor het algemeen belang en drager van toekomst voor de stad is

De richtschema’s, en daarna?

Uitgedacht binnen het kader van het Gewestelijk Ontwikkelingsplan (GewOP) van 2002, werd het richtschema voorgesteld als het bevoorrechte middel voor de ontwikkeling van de “hefboomgebieden”. Het werd zo drager van een drievoudige belofte: betere coördinatie van de publieke actie, efficiënte publiek-private samenwerking (PPS) en echte, democratische participatie. Het werd voor de eerste keer in de praktijk gebracht tijdens de vorige gewestelij-ke legislatuur. De werkwijze wordt hier geëvalueerd op basis van een empirische studie van verschillende cases, waaronder het emblematische Rijksadministratief Centrum, en van een namiddag van uitwisseling en reflectie rond de resultaten van dit instrument.Volgens de auteurs doen de administratieve complexiteit, de divergentie tussen de belangen van de publieke en van de private sector en de moeilijkheid om echte bewonersparticipatie in te richten, de efficiëntie van een middel dat geen enkele dwingende waarde heeft, geweld aan. Maar ze blijven niet bij deze vaststelling van (gedeeltelijke) mislukking. Ze pleiten helemaal niet voor het verlaten van het bestudeerde instrument, maar schetsen integendeel pistes die de verbetering ervan zouden moeten mogelijk maken. Als het middel “richtschema” in de juiste richting gaat, roept het inderdaad op tot andere vooruitgang naar een beheer van de stedenbouw dat democratischer, efficiënter, respectvol voor het algemeen belang en drager van toekomst voor de stad is.Conçu dans le cadre du Plan régional de développement (PRD) de 2002, le schéma directeur a été présenté comme l’outil privilégié du déploiement des « zones leviers ». Il était ainsi porteur d’une triple promesse : de meilleure coordination de l’action publique, de partenariats public/privés (PPP) efficaces et de réelle participation démocratique. Mis en œuvre pour la première fois au cours de la législature régionale passée, l’outil est évalué ici sur la base d’une étude empirique de plusieurs cas, dont celui emblématique de la Cité administrative de l’Etat, et d’une après-midi d’échanges et de réflexions tenue autour de ses résultats.Pour les auteurs, la complexité administrative, la divergence des intérêts entre secteurs public et privé et la difficulté à instaurer une participation réelle des habitants mettent à mal l’efficience d’un outil qui n’a, somme toute, aucune valeur contraignante. Mais ils ne s’en tiennent pas à ce constat d’échec (partiel). Loin de recommander l’abandon de l’instrument étudié, ils esquissent au contraire des pistes susceptibles de permettre son amélioration. Si l’outil « schéma directeur » va dans la bonne direction, il appelle en effet d’autres avancées vers une gestion de l’urbanisme à la fois plus démocratique, plus efficace, respectueuse de l’intérêt collectif et porteuse d’avenir pour la ville.The master plan was designed in the framework of the 2002 Regional Development Plan (RDP) as the preferred tool for the development of the fourteen “areas of regional interest”. The plan thus made a triple promise: better coordination of public action, effective public/private partnerships (PPPs) and true democratic participation. The tool was implemented for the first time during the last regional legislature, and is evaluated here based on an empirical study of several cases including the emblematic case of the state administrative district, as well as an afternoon meeting to discuss the results. The authors feel that the administrative complexity, the opposing interests of the public and private sectors, and the difficulty to establish true participation on behalf of inhabitants jeopardise the efficiency of a tool which – when all is said and done – is not binding. But they do not confine themselves to this acknowledgment of (partial) failure. Instead of recommending the elimination of this mechanism, they outline proposals to improve it. Although the ‘master plan’ tool is headed in the right direction, it calls for other advancements towards urban management which is more democratic, more effective, respectful of collective interests and beneficial for the future of the city

Le développement politique et institutionnel de la Zone métropolitaine de Bruxelles : constats et perspectives

Constats Les frontières de la métropole bruxelloise Le fait que les limites institutionnelles de Bruxelles ne correspondent pas à ses limites socio-économiques est communément admis. Des études économiques et géographiques l’ont plusieurs fois démontré. Ainsi, par exemple, l’agglomération bruxelloise s’étendrait sur 31 communes (Dujardin et al, 2007), voire 62 (Luyten & Van Hecke, 2007 : 26) en ce compris les 19 que compte la Région de Bruxelles-Capitale. Les chiffres varient évidemment selon..

De politieke en institutionele ontwikkeling van het Brussels Stadsgewest: bevindingen en perspectieven

Vaststellingen De grenzen van de Brusselse metropool Het feit dat de institutionele en sociaal-economische grenzen van Brussel niet bij elkaar aansluiten wordt algemeen erkend. Economische en geografische studies hebben dit herhaaldelijk aangetoond. Zo zou de Brusselse agglomeratie zich bijvoorbeeld uitspreiden over 31 gemeenten (Dujardin e.a., 2007) of zelfs 62 (Luyten & Van Hecke, 2007: 26), de 19 van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest inbegrepen. De cijfers variëren uiteraard naargelang de..

The political and institutional development of the Brussels Metropolitan Zone: observations and prospects

Observations The borders of Brussels’ metropolitan area It is commonly recognised that the institutional boundaries of Brussels do not correspond to its socio-economic borders. Economic and geographical studies have demonstrated this time and again. For example, the Brussels agglomeration has been said to cover 31 communes (Dujardin et al., 2007), or even 62 (Luyten & Van Hecke, 2007: 26), including the 19 already part of the Brussels-Capital Region (BCR). The figures obviously vary depending..

Climate Coalitions: A Theoretical and Computational Appraisal

Using an updated version of the CWS model (introduced by Eyckmans and Tulkens in Resource and Energy Economics 2003), this paper intends to evaluate with numbers the respective merits of two competing notions of coalition stability in the standard global public goods model as customarily applied to the climate change problem. After a reminder of the model structure and of the definition of the two game theoretical stability notions involved - namely, core stability and internal-external stability, the former property is shown to hold for the grand coalition in the CWS model only if resource transfers of a specific form between countries are introduced. It is further shown that while the latter property holds neither for the grand coalition nor for most large coalitions, it is nevertheless verified in a weak sense that involves transfers (dubbed 'potential internal stability') for most small coalitions. The reason for this difference is brought to light, namely the differing rationale that inspires the transfers in either case. Finally, it is shown that the stable coalitions that perform best (in terms of carbon concentration and global welfare) are always composed of both industrialized and developing countries. Two sensitivity analyses confirm the robustness of all these results

Optimizing β-lactams treatment in critically-ill patients using pharmacokinetics/pharmacodynamics targets: are first conventional doses effective?

Introduction: The pharmacokinetic/pharmacodynamic index determining β-lactam activity is the percentage of the dosing interval (%T) during which their free serum concentration remains above a critical threshold over the minimum inhibitory concentration (MIC). Regrettably, neither the value of %T nor that of the threshold are clearly defined for critically-ill patients. Areas covered: We review and assess the targets proposed for β-lactams in critical illness by screening the literature since 1997. Depending on the study intention (clinical cure vs. suppression of resistance), targets proposed range from 20%T > 1xMIC to 100%T > 5xMIC. Assessment and comparative analysis of their respective clinical efficacy suggest that a value of 100%T > 4xMIC may be needed. Simulation studies, however, show that this target will not be reached at first dose for the majority of critically-ill patients if using the most commonly recommended doses. Expert commentary: Considering that critically-ill patients are highly vulnerable and likely to experience antibiotic underexposure, and because effective initial treatment is a key determinant of clinical outcome, we support the use of a target of 100%T > 4xMIC, which could not only maximize efficacy but also minimize emergence of resistance. Clinical and microbiological studies are needed to test for the feasibility and effectiveness of reaching such a demanding target.SCOPUS: re.jinfo:eu-repo/semantics/publishe

Binding of temocillin to plasma proteins in vitro and in vivo: the importance of plasma protein levels in different populations and of co-medications

Background Temocillin plasma protein binding (PPB) in healthy individuals is reported to be similar to 85% but had not been studied in patients. Objectives To obtain normative data on temocillin PPB in patients in relation to infection and impact of co-medications widely used in ICU. Methods Plasma was obtained from healthy individuals (Group #1), non-ICU patients with UTI (Group #2), ICU patients with suspected/confirmed ventriculitis (Group #3) or with sepsis/septic shock (Group #4). Total and unbound temocillin concentrations were measured in spiked samples from temocillin-naive donors (in vitro) or in plasma from temocillin-treated subjects (in vivo). The impact of diluting plasma, using pharmaceutical albumin, or adding drugs potentially competing for PPB was tested in spiked samples. Data were analysed using a modified Hill-Langmuir equation taking ligand depletion into account. Results Temocillin PPB was saturable in all groups, both in vitro and in vivo. Maximal binding capacity (B-max) was 1.2-2-fold lower in patients. At 20 and 200 mg/L (total concentrations), the unbound fraction reached 12%-29%, 23%-42% and 32%-52% in Groups #2, #3, #4. The unbound fraction was inversely correlated with albumin and C-reactive protein concentrations. Binding to albumin was 2-3-fold lower than in plasma and non-saturable. Drugs with high PPB but active at lower molar concentrations than temocillin caused minimal displacement, while fluconazole (low PPB but similar plasma concentrations to temocillin) increased up to 2-fold its unbound fraction. Conclusions Temocillin PPB is saturable, 2-4-fold lowered in infected patients in relation to disease severity (ICU admission, hypoalbuminaemia, inflammation) and only partially reproducible with albumin. Competition with other drugs must be considered for therapeutic concentrations to be meaningful