Predictive factors of myocardial reperfusion in patients with anterior wall acute myocardial infarction

Background: The no-reflow phenomenon due to microvasculature damage is sometimes observed in patients despite patency of the infarct-related artery. The study aimed to assess the predictive value of clinical, hemodynamic and electrocardiographic parameters for the development of the no-reflow phenomenon in patients after successful coronary reperfusion. Methods: Eighty-six patients, mean age 58.4 ± 11.2, underwent primary percutaneous coronary intervention (PCI) for acute anterior myocardial infarction (AMI). Angiographic parameters, i.e. TIMI grade flow, cTFC, TMPG, wall motion score index (WMSI), ST-segment resolution and segmental perfusion, were estimated by myocardial contrast echocardiography (MCE). Results: As evidenced by MCE, 54 patients were classified as the reflow ones and 32 as no- reflow. Patients from the no-reflow group showed a higher creatine kinase peak (p = 0.0034), higher kinase-MB (p = 0.0033) and higher troponin level (p = 0.062), longer time span between the onset of pain and reperfusion (p = 0.0003), worse baseline WMSI (p = 0.0022), inferior flow in the infarct-related artery and ST-segment resolution. Univariate analysis revealed that age, time span between the onset of chest pain to PCI, all angiographic parameters, WMSI and ST-segment resolution were related to the no-reflow phenomenon. Multivariate logistic regression analysis revealed that lack of preservation of normal or nearnormal flow before PCI and significant impairment of left ventricle contractility were independent predictive factors of the no-reflow phenomenon. Conclusions: MCE yields vital information about the outcome of coronary intervention in patients with AMI. Development of a no-reflow phenomenon is correlated with the severity of myocardial damage and poor flow through the infarct-related artery before PCI. (Cardiol J 2008; 15: 57-62

Czynniki predykcyjne reperfuzji miokardium u osób z ostrym zawałem przedniej ściany serca

Wstęp: Mimo drożności tętnicy związanej z zawałem u części chorych obserwuje się zjawisko no-reflow spowodowane uszkodzeniem naczyń mikrokrążenia. Celem niniejszego badania była ocena wartości predykcyjnej parametrów klinicznych, hemodynamicznych i elektrokardiograficznych jako wskaźników pozwalających przewidywać występowanie zjawiska no-reflow u pacjentów po skutecznej reperfuzji wieńcowej. Metody: U 86 pacjentów (średni wiek 58,4 ± 11,2 roku) wykonano pierwotną przezskórną angioplastykę wieńcową (PCI) z powodu ostrego zawału przedniej ściany mięśnia sercowego. Oceniano parametry angiograficzne, czyli przepływ w skali TIMI oraz wskaźniki cTFC i TMPG, wskaźnik kurczliwości odcinkowej (WMSI), ustępowanie zmian odcinka ST, a także segmentalną perfuzję mięśnia sercowego ocenianą za pomocą echokardiografii kontrastowej (MCE). Wyniki: Na podstawie badania MCE 54 pacjentów zaliczono do grupy, w której obserwowano powrót przepływu w mięśniu sercowym, a u 32 osób stwierdzono zjawisko no-reflow. Pacjenci ze zjawiskiem no-reflow charakteryzowali się większą maksymalną aktywnością kinazy kreatynowej (p = 0,0034) i jej frakcji MB (p = 0,0033), większym stężeniem troponiny (p = 0,062), dłuższym czasem od początku wystąpienia bólu do reperfuzji (p = 0,0003), pogorszonym początkowym wskaźnikiem WMSI (p = 0,0022), gorszym przepływem w tętnicy dozawałowej oraz mniejszym ustępowaniem zmian odcinka ST. W analizie jednoczynnikowej ze zjawiskiem no-reflow wiązały się: wiek, czas od początku wystąpienia bólu do PCI, wszystkie parametry angiograficzne, wskaźnik WMSI oraz stopień ustąpienia zmian odcinka ST. W analizie wieloczynnikowej metodą regresji logistycznej wykazano, że niezależnymi wskaźnikami predykcyjnymi zjawiska no-reflow były: brak zachowania prawidłowego lub prawie prawidłowego przepływu przed PCI oraz istotne upośledzenie czynności skurczowej lewej komory. Wnioski: Echokardiografia kontrastowa umożliwia ocenę wyników zabiegów interwencyjnych u osób z ostrym zawałem serca. Występowanie zjawiska no-reflow koreluje z nasileniem uszkodzenia mięśnia sercowego oraz zaburzeniem przepływu przez tętnicę związaną z zawałem przed PCI

Ocena dyspersji QT oraz zmienności odstępu QT u chorych poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Odstęp QT (QT) jest nieinwazyjnym pomiarem komorowej repolaryzacji. Długość QT zmienia się w 12 odprowadzeniach standardowego elektrokardiogramu (EKG), a rozproszenie to określa się jako dyspersję QT (dQT). Zmiany odstępu QT obserwuje się także w czasie całej doby. Wciąż jest niewiele doniesień dotyczących wpływu angioplastyki wieńcowej na dQTc i zmienność QTc. Celem pracy jest ocena dyspersji QTc i zmienności QTc u pacjentów z chorobą wieńcową przed skuteczną angioplastyką wieńcową (PTCA) i po niej. Materiał i metody: Zbadano 30 pacjentów z chorobą wieńcową, 27 mężczyzn i 3 kobiety, w wieku 51 ± 7 lat, których poddano skutecznemu zabiegowi PTCA. U każdego chorego przed angioplastyką i 14 dni po zabiegu wykonano 12-odprowadzeniowy standardowy zapis EKG (przesuw 25 mm/s) oraz przeprowadzono 24-godzinne monitorowanie EKG metodą Holtera (szybkość zapisu 25 mm/s). Odstęp QT mierzono manualnie, korygowano w stosunku do częstotliwości serca według wzoru Bazetta (QTc). Dyspersję QTc obliczano jako różnicę między najdłuższym i najkrótszym QTc w standardowym EKG. Zmiany czasowe QTc wyrażono jako różnicę między najdłuższym i najkrótszym QTc, mierzonym co godzinę, w zmodyfikowanym odprowadzeniu V5 zapisu holterowskiego EKG (zmienność QTc, zmQTc) oraz jako indeks zmienności QTc, będący ilorazem zmienności QTc i średniej arytmetycznej pomiarów QTc (indeks zmienności QTc, IxQTc). Zmiany czasowe QTc badano w ciągu całej doby, w porze dziennej — w godzinach 8.00–20.00 (zmQTcd, IxQTcd), i nocnej — w godzinach 0.00–6.00 (zmQTcn, IxQTcn). Analizę statystyczną przeprowadzono za pomocą testu t-Studenta dla prób powiązanych. Wyniki: Stwierdzono istotne statystycznie zmniejszenie dyspersji QTc po zabiegu PTCA; dQTc przed zabiegiem i po zabiegu wynosiła średnio 48,7 ± 16,3 ms vs 35,3 ± 17,3 ms (p 0,1). Również w porze dziennej parametry zmian czasowych QTc uległy nieznamiennej redukcji i wynosiły średnio przed i po PTCA — zmQTcd: 51 ± 20 ms vs 48,5 ± 14 ms (p = 0,06) oraz IxQTcd: 0,124 ± 0,057 vs 0,114 ± 0,035 (p > 0,1). Angioplastyka wieńcowa nie miała również istotnego wpływu na wartości parametrów zmienności QTc mierzonych w nocy, które przed zabiegiem i po zabiegu wynosiły średnio — zmQTcn: 41 ± 21 ms vs 39 ± 25 ms (p > 0,1) oraz IxQTcn: 0,095 ± 0,046 vs 0,091 ± 0,089 (p > 0,1). Wnioski: U pacjentów z chorobą wieńcową skuteczna PTCA powoduje statystycznie istotne zmniejszenie dyspersji QTc. Rewaskularyzacja mięśnia sercowego metodą angioplastyki wieńcowej nie powoduje istotnych zmian w zakresie parametrów zmienności QTc — dobowych, dziennych i nocnych. (Folia Cardiol. 2001; 8: 269–275

Ocena dyspersji QT oraz zmienności odstępu QT u chorych poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Odstęp QT (QT) jest nieinwazyjnym pomiarem komorowej repolaryzacji. Długość QT zmienia się w 12 odprowadzeniach standardowego elektrokardiogramu (EKG), a rozproszenie to określa się jako dyspersję QT (dQT). Zmiany odstępu QT obserwuje się także w czasie całej doby. Wciąż jest niewiele doniesień dotyczących wpływu angioplastyki wieńcowej na dQTc i zmienność QTc. Celem pracy jest ocena dyspersji QTc i zmienności QTc u pacjentów z chorobą wieńcową przed skuteczną angioplastyką wieńcową (PTCA) i po niej. Materiał i metody: Zbadano 30 pacjentów z chorobą wieńcową, 27 mężczyzn i 3 kobiety, w wieku 51 ± 7 lat, których poddano skutecznemu zabiegowi PTCA. U każdego chorego przed angioplastyką i 14 dni po zabiegu wykonano 12-odprowadzeniowy standardowy zapis EKG (przesuw 25 mm/s) oraz przeprowadzono 24-godzinne monitorowanie EKG metodą Holtera (szybkość zapisu 25 mm/s). Odstęp QT mierzono manualnie, korygowano w stosunku do częstotliwości serca według wzoru Bazetta (QTc). Dyspersję QTc obliczano jako różnicę między najdłuższym i najkrótszym QTc w standardowym EKG. Zmiany czasowe QTc wyrażono jako różnicę między najdłuższym i najkrótszym QTc, mierzonym co godzinę, w zmodyfikowanym odprowadzeniu V5 zapisu holterowskiego EKG (zmienność QTc, zmQTc) oraz jako indeks zmienności QTc, będący ilorazem zmienności QTc i średniej arytmetycznej pomiarów QTc (indeks zmienności QTc, IxQTc). Zmiany czasowe QTc badano w ciągu całej doby, w porze dziennej — w godzinach 8.00–20.00 (zmQTcd, IxQTcd), i nocnej — w godzinach 0.00–6.00 (zmQTcn, IxQTcn). Analizę statystyczną przeprowadzono za pomocą testu t-Studenta dla prób powiązanych. Wyniki: Stwierdzono istotne statystycznie zmniejszenie dyspersji QTc po zabiegu PTCA; dQTc przed zabiegiem i po zabiegu wynosiła średnio 48,7 ± 16,3 ms vs 35,3 ± 17,3 ms (p 0,1). Również w porze dziennej parametry zmian czasowych QTc uległy nieznamiennej redukcji i wynosiły średnio przed i po PTCA — zmQTcd: 51 ± 20 ms vs 48,5 ± 14 ms (p = 0,06) oraz IxQTcd: 0,124 ± 0,057 vs 0,114 ± 0,035 (p > 0,1). Angioplastyka wieńcowa nie miała również istotnego wpływu na wartości parametrów zmienności QTc mierzonych w nocy, które przed zabiegiem i po zabiegu wynosiły średnio — zmQTcn: 41 ± 21 ms vs 39 ± 25 ms (p > 0,1) oraz IxQTcn: 0,095 ± 0,046 vs 0,091 ± 0,089 (p > 0,1). Wnioski: U pacjentów z chorobą wieńcową skuteczna PTCA powoduje statystycznie istotne zmniejszenie dyspersji QTc. Rewaskularyzacja mięśnia sercowego metodą angioplastyki wieńcowej nie powoduje istotnych zmian w zakresie parametrów zmienności QTc — dobowych, dziennych i nocnych. (Folia Cardiol. 2001; 8: 269–275