The Diagnostic Value of Brush Cytology Alone and in Combination with Tumor Markers in Pancreaticobiliary Strictures

Aim. Differentiation of malignant and benign strictures constitutes a problem despite the increasing experience of the endoscopists, radiologists, and pathologists. The aim of our study is to determine the factors that affect the efficacy of the ERCP guided brush cytology in PBS and to evaluate its diagnostic success when used alone and together with tumor markers. Method. The data from brush cytologies of 301 PBS patients were collected retrospectively and analyzed. The final diagnosis was approved based on the histological examination of the tissue taken surgically or by other methods. In the absence of a histological diagnosis, the final diagnosis was based on radiological studies or the results of a 12-month clinical follow up. Results. A total of 28 patients were excluded from the study. From the remaining 273 patients 299 samples were analyzed. The sensitivity and the specificity of brush cytology in diagnosing malignancy are 62.4% and 97.7, respectively. The sensitivity of brush cytology increased to 94.1% when combined with CA-19.9 and CA-125. Conclusion. Brush cytology is a useful method in diagnosing pancreaticobiliary strictures. Advanced age, stricture dilatation before sampling, the presence of a mass identified by radiological studies, high levels of CA-19.9, ALT, and total bilirubin increase the sensitivity of brush cytology

The effect of Gyttja applicatıon on cereal graın yıeld and soil physical - chemical propertıes in field condıtıons

Topraklardaki Zn eksikliği ve B toksisitesinin tahıllarda önemli verim azalmalarına yol açtığı bilinmektedir. Sözkonusu problemlerin en önemli nedenlerinden biri olarak topraktaki organik maddenin azlığı ileri sürülmüştür. Bu bilgilerden hareketle, organik madde içeriği çok yüksek olan (yaklaşık % 50) Gyttja’nın Zn noksanlığı ve B toksisitesine sahip topraklarda tahılların dane verimine ve toprağın fiziksel ve kimyasal özelliklerine etkisi tarla koşullarında belirlenmiştir. Tarla denemeleri ekimle birlikte toprağa uygulanan ve toprakta residüal olarak bulunan üç farklı Gyttja (0, 10 ve 30 ton da-1) ve iki farklı Zn ( 0 ve 2,3 kg da-1) dozu ve Gerek-79 ve Aslım çeşitleri kullanılarak yürütülmüştür. Çalışma sonuçlarına göre, residüal Gyttjanın dane verimini % 18, ekimle birlikte uygulanan Gyttjanın ise % 3-7 düzeyinde arttırdığı saptanmıştır. Sözkonusu artışların Zn noksanlığı altında daha belirgin olduğu bulunmuştur. Ayrıca Gyttja ilavesiyle toprakların alınabilir Zn konsantrasyonunun kısmen arttığı ve B konsantrasyonunun da azaldığı belirlenmiştir. Bunlara ilave olarak tarla koşullarında toprağa yapılan Gyttja uygulamalarının toprağın fiziksel özelliklerinde de iyileştirmeler yapabildiği de saptanmıştır. Elde edilen sonuçlar, B toksisitesinin ve Zn noksanlığının olduğu alanlara Gyttja uygulanmasıyla bitkisel üretimin iyileştirilebileceğini ortaya koymaktadır.Existence of the Zn deficiency and B toxicity in soils results in severe reduction in crop production, especially production of cereals. Low levels of organic matter in soils have been considered as a major reason for widespread occurrence of Zn deficiency and also B toxicity. Field experiments were carried out to study the effects of Gyttja material, which is higly rich in organic matter (nearly 50 %), on grain yield cereals and soil chemical and physical properties when grown in Zn deficient and B toxic soils. In the field experiment with wheat (cv. Gerek) and rye (cv. Aslım) influence of Gyttja was tested by adding Gyttja into soil i) immediately before the sowing and ii) one year before the sowing (residual effect) at doses of 0, 10 and 30 ton da-1, and Zn was applied at doses of 0 and 2.3 kg da-1 ). In the field experiment, residual gyttja resulted, on average, in an increase of 18 % in grain yield of wheat and rye, while Gyttja added immediately enhanced yield only by 3-7 %. These increases were more distinct under Zn-deficient conditions. Moreover, the addition of Gyttja to soil increased available Zn concentration and reduced available B concentration in soils. The Gyttja application is improved not only chemical properties in soil but also physical properties. The results indicate that to improve wheat production in soils with B toxicity and Zn deficiency Gyttja can successfully be applied into soils

Hamkaya fosfatı uygulanmış toprakların bazı fiziksel ve kimyasal özellikleri üzerine toprak solucanlarının etkisi

TEZ1136Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 1992.Kaynakça (s. 78-83) var.viii, 85 s. : rnk. res. ; 30 cm.

Değişik tahıl türlerinin ve buğday çeşitlerinin çinko eksikliğine karşı duyarlılığının araştırılması

TEZ2459Tez (Doktora) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 1997.Kaynakça (s. 126-153) var.v, 155 s. : rnk. res. ; 30 cm.…Bu çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi Tarafından Desteklenmiştir

Determination of Fe Deficiency Tolerance in Sunflower Genotypes

Demir (Fe) noksanlığı dünyada bitkilerde ve insanlarda görülen önemli bir beslenme problemidir. Bu sorun aynı zamanda Türkiye'de de yaygın bir beslenme problemi olup ayçiçeği, önemli derecede verim ve kalite kayıplarına yol açan Fe noksanlığına duyarlı bir tür olarak bilinmektedir. Bu çalışmada farklı ayçiçeği genotiplerinin Fe noksanlığına karşı duyarlılığı test edilmiştir. Çalışmada, bitki materyali olarak, TR-6149-SA, TR-3080 ve 6480 genotipleri kullanılmıştır. Bitkiler, Fe'siz (0 µmol Fe) ve Fe (100 µmol Fe) içeren su kültürü yetiştirme ortamında test edilmiştir. Deneme sonunda bitkilerde simptom derecesi, SPAD değeri, klorofil konsantrasyonu, yeşil aksam kuru madde verimi, Fe-redüktaz enzim aktivitesi, yeşil aksam Fe konsantrasyonu ve büyüme ortamının pH değeri ölçülmüştür. Sonuçlar ayçiçeği bitkisinin Fe noksanlığını etkileyen en önemli faktörlerin Fe alımı ve Fe-redüktaz aktivitesi olduğunu göstermiştir. Çeşitlerin Fe noksanlığına karşı toleransta önemli rolü olan köklerin Fe redüktaz enzim aktivitesinin TR-3080 nolu genotipde Fe noksanlığı koşullarında diğer genotiplerden daha yüksek olduğu bulunmuştur. Sonuç olarak, uygulanan değişik Fe konsantrasyonlarına karşı genotiplerin tepkilerinin önemli derecede farklılık gösterdiği ve Fe noksanlığına karşı tolerant genotiplerin belirlenmesinde Fe redüktaz enzim aktivitesinin önemli rol oynayabileceği ortaya çıkmıştır.Iron deficiency (Fe) is an important nutritional disorder of plants and humans worldwide including Turkey. Sunflower is known as a Fe sensitive crop and its deficiency leads to severe yield and quality losses. In this study, the sensitivity of different sunflower genotypes to Fe deficiency was determined. For this purpose, sunflower genotypes TR6149-SA, TR-3080 and 6480 were grown either without Fe (0 mmol) or with Fe (100 mmol) hydroponically. At the end of experiment symptom grade, SPAD value, chlorophyll concentration, shoot dry matter yield, Fe-reductase activity, shoot Fe concentration and pH value of growth medium were measured. It was found out that Fe uptake and Fe reductase activity were the most important factors determining the Fedeficiency tolerance of a genotype. In the deficiency of Fe conditions, the activity of Fe reductase enzyme in the roots was found higher in the genotype of TR-3080 compared to the other genotypes. The results revealed that the genotypic responses to the different Fe concentrations applied are significantly different and Fe reductase enzyme activity may play an important role in amelioration of iron deficienc

Ayçiçeği Genotiplerinin Demir Noksanlığına Karşı Tolerans Düzeylerinin Belirlenmesi

Demir (Fe) noksanlığı dünyada bitkilerde ve insanlarda görülen önemli bir beslenme problemidir. Bu sorun aynı zamanda Türkiye’de de yaygın bir beslenme problemi olup ayçiçeği, önemli derecede verim ve kalite kayıplarına yol açan Fe noksanlığına duyarlı bir tür olarak bilinmektedir. Bu çalışmada farklı ayçiçeği genotiplerinin Fe noksanlığına karşı duyarlılığı test edilmiştir. Çalışmada, bitki materyali olarak, TR-6149-SA, TR-3080 ve 6480 genotipleri kullanılmıştır. Bitkiler, Fe’siz (0 µmol Fe) ve Fe (100 µmol Fe) içeren su kültürü yetiştirme ortamında test edilmiştir. Deneme sonunda bitkilerde simptom derecesi, SPAD değeri, klorofil konsantrasyonu, yeşil aksam kuru madde verimi, Fe-redüktaz enzim aktivitesi, yeşil aksam Fe konsantrasyonu ve büyüme ortamının pH değeri ölçülmüştür. Sonuçlar ayçiçeği bitkisinin Fe noksanlığını etkileyen en önemli faktörlerin Fe alımı ve Fe-redüktaz aktivitesi olduğunu göstermiştir. Çeşitlerin Fe noksanlığına karşı toleransta önemli rolü olan köklerin Fe redüktaz enzim aktivitesinin TR-3080 nolu genotipde Fe noksanlığı koşullarında diğer genotiplerden daha yüksek olduğu bulunmuştur. Sonuç olarak, uygulanan değişik Fe konsantrasyonlarına karşı genotiplerin tepkilerinin önemli derecede farklılık gösterdiği ve Fe noksanlığına karşı tolerant genotiplerin belirlenmesinde Fe redüktaz enzim aktivitesinin önemli rol oynayabileceği ortaya çıkmıştır

Determination of Influence of Zinc Application throughSeed Treatment Method on Dry Matter Yield and ZincConcentration of Corn in Hydroponic Culture Conditions

Çinko (Zn) bitkisel üretimin ve ürün kalitesinin artırılmasında önemli bir mikroelementir. Ayrıcatanedeki Zn yetersizliği beslenmede dolayısıyla insan sağlığında da ciddi bir problem olarak ortayaçıkabilmektedir. Bu noksanlığının giderilmesi amacıyla, tohumun ekim öncesi Zn'lu çözeltide bekletilmesisahip olduğu birçok avantaj nedeniyle son zamanlarda ön plana çıkmış olan bir metottur. Kontrollükoşullarda su kültüründe bu konuda yürütülmüş bir çalışmaya rastlanmamıştır. Bu çalışma Znuygulamalı (Zn1:1 µM ZnSO4) ve uygulamasız (Zn0: 0 µM ZnSO4) ortamda farklı zaman aralıklarında(0 dk, 1 dk, 10 dk, 30 dk ve 60 dk) 5 mM ZnSO4çözeltisinde bekletilmiş mısır (Zea mays L.)tohumlarından elde edilen yaklaşık 12 (I. hasat) ve 20 günlük (II. hasat) bitkilerin Zn noksanlığı semptomşiddeti, kök ve yeşil aksam kuru madde verimi ile kök ve yeşil aksam Zn konsantrasyonu üzerine etkisiniortaya koymak amacıyla su kültüründe gerçekleştirilmiştir. Çalışmada, çözeltiden Zn uygulanmadığındafarklı zaman aralıklarında Zn çözeltisinde bekletilmiş tohumlardan elde edilen bitkilerin her iki hasattada kontrole göre, hem kök hem de yeşil aksam kuru madde verimi ve Zn konsantrasyonunun arttığıbelirlenmiştir. Kuru madde verimi açısından sözkonusu artışlar, özellikle II. hasatta çözeltide bekletilmesüresiyle doğru orantılı olmuştur. Çinko konsantrasyonu ise, kuru madde veriminin aksine I. hasattadaha yüksek iken II. hasatta azalmıştır. Özellikle çözeltiden Zn'nun uygulanmadığı koşullarda I. hasataait yeşil aksam ve kök Zn konsantrasyonu II. hasattan daha yüksek bulunmuştur Sonuç olarak, yetiştirmeortamında Zn'nun yetersiz olduğu koşullarda mısır tohumunu Zn çözeltisi içinde bekletmenin bitkininZn noksanlığı semptom şiddeti, kuru madde verimi ve Zn konsantrasyonu üzerinde önemli etkisininolduğu belirlenmiştir.Zinc (Zn) is an important microelement in increasing the yield and quality of plant production. Inaddition, zinc deficiency in the seed can be a nutritional problem and therefore a serious problem inhuman health. In order to overcome the problem Zn application method as priming of seeds in diluteZn solutions prior to sowing recently came to forward because of having many advantages. No studiesunder controlled conditions could be met in literature regarding on this subject. This study aimed tofind out the effect of plants obtained from seeds of corn (Zea mays L.) which have been soaked in 5mM ZnSO4at different time periods (0 min, 1 min, 10 min, 30 min and 60 min) grown in with Zn (Zn:1 mM ZnSO4) and without Zn (Zn: 0 mM ZnSO4) conditions for approximately 12 days (1. harvest) and20 days (II. harvest) on the severity of Zn deficiency symptoms, root and shoot dry matter yield, aswell as the concentration of Zn in shoot and root in a hydroponic experiment. In this experiment,increases in dry weight and Zn concentration both in shoots and roots of 12 and 20 days harvestedplants which of seeds were soaked in Zn solution at different time periods have been seen incomparison with the control plants. Mentioned increases with respect to dry matter yield increasedparallel to the soaking time of seeds in solution especially at II. harvest. In contrast to dry matter yield,Zn concentration was higher in plants obtained at I. harvest while it decreased in plants obtained atII. harvest. Zinc concentrations of plants were found to be higher at I. harvest than those of the onesobtained at II. harvest particularly under the conditions of without Zn application from the solution.As a result, it has been determined that the application method of soaking of the seeds in Zn solutionat a certain time has a significant effect on the severity of symptoms of Zn deficiency, dry matter yieldand Zn concentration

Determination of Sensitivity of Different Cereal Species to Zinc Deficiency

Çinko (Zn) noksanlığı bitkisel verimi özelliklede kireçli topraklarda yetiştirilen tahılların verimini sınırlandıran önemli bir mineral besin elementi sorunudur. Bu çalışma ekmeklik (BDME-10, Bezostaja), makarnalık (Kızıltan Ç-1252) ve çavdardan (Aslım) oluşan değişik tahıl türlerinin Zn noksanlığına karşı duyarlılıklarıın test edilmesi amacı ile gerçekleştirilmiştir. Sera koşullarında gerçekleştirilen denemede bitkiler iki farklı Zn dozunda (Zn 0 ve Zn 5 mg kg-1) yetiştirilmiştir. Bitkiler 44 günlük iken Zn eksiklik simptomları gözlenmiş ve 1-5 skalasına göre Zn noksanlık şiddeti için gözlem alınmış ve bitkiler hasat edilmiştir. Çinko noksanlık simptom şiddeti bakımından en fazla Ç-1252 (1.0) ve Bezostaja (2.0) çeşitlerinde, en hafif simptom ise Aslım (4.0) ve Kızıltan (3.0) türlerinde görülmüştür. Çinko uygulaması ile yeşil aksam kuru madde verimlerinde belirgin bir artış meydana gelmiş, bu artış en fazla Ç-1252 (%78,8) ve BDME-10 (%52,5) çeşitlerinde görülmüştür. Tahıl türleri ve aynı türün çeşitlerinin Zn noksanlığına büyük ölçüde farklı reaksiyon verdikleri görülmüştür. Makarnalık buğday Zn noksanlığınndan simptomolijik olarak ve kuru madde verimi açısından şiddetli bir şekilde etkilenirken, ekmeklik buğday orta düzeyde etkilenmiş ve en az da çavdarın etkilendiği görülmüştür. Çinko noksanlık simptomlarının şiddeti ve bitki büyümesine göre denemeye konu olan tahılların Zn noksanlığına karşı duyarlılığı ile ilgili Ç1252>BDME10>Kızıltan>Bezostaya>Aslım şeklinde bir sıralama ortaya çıkmıştır.Çinko (Zn) noksanlığı bitkisel verimi özelliklede kireçli topraklarda yetiştirilen tahılların verimini sınırlandıran önemli bir mineral besin elementi sorunudur. Bu çalışma ekmeklik (BDME-10, Bezostaja), makarnalık (Kızıltan Ç-1252) ve çavdardan (Aslım) oluşan değişik tahıl türlerinin Zn noksanlığına karşı duyarlılıklarıın test edilmesi amacı ile gerçekleştirilmiştir. Sera koşullarında gerçekleştirilen denemede bitkiler iki farklı Zn dozunda (Zn 0 ve Zn 5 mg kg-1) yetiştirilmiştir. Bitkiler 44 günlük iken Zn eksiklik simptomları gözlenmiş ve 1-5 skalasına göre Zn noksanlık şiddeti için gözlem alınmış ve bitkiler hasat edilmiştir. Çinko noksanlık simptom şiddeti bakımından en fazla Ç-1252 (1.0) ve Bezostaja (2.0) çeşitlerinde, en hafif simptom ise Aslım (4.0) ve Kızıltan (3.0) türlerinde görülmüştür. Çinko uygulaması ile yeşil aksam kuru madde verimlerinde belirgin bir artış meydana gelmiş, bu artış en fazla Ç-1252 (%78,8) ve BDME-10 (%52,5) çeşitlerinde görülmüştür. Tahıl türleri ve aynı türün çeşitlerinin Zn noksanlığına büyük ölçüde farklı reaksiyon verdikleri görülmüştür. Makarnalık buğday Zn noksanlığınndan simptomolijik olarak ve kuru madde verimi açısından şiddetli bir şekilde etkilenirken, ekmeklik buğday orta düzeyde etkilenmiş ve en az da çavdarın etkilendiği görülmüştür. Çinko noksanlık simptomlarının şiddeti ve bitki büyümesine göre denemeye konu olan tahılların Zn noksanlığına karşı duyarlılığı ile ilgili Ç1252>BDME10>Kızıltan>Bezostaya>Aslım şeklinde bir sıralama ortaya çıkmıştır

Effect of zinc humate on growth of soybean and wheat in zinc-deficient calcareous soil

Humic acids have many benefits for plant growth and development, and these effects may be maximized if these materials are combined with micronutrient applications. In the present study, pot experiments were conducted to evaluate the effects of zinc (Zn) humate and ZnSO4 on growth of wheat and soybean in a severely Zn-deficient calcareous soil (DTPA-Zn: 0.10 mg kg21 soil). Plants were grown for 24 (wheat) and 28 days (soybean) with 0 or 5 mg kg21 of Zn as either ZnSO4 or Zn humate. Zinc humate used in the experiments was obtained from Humintech GmbH, Germany, and contained 5% of Zn. When Zn was not supplied, plants rapidly developed visible symptoms of Zn deficiency (e.g., chlorosis and brown patches on young leaves in soybean and necrotic patches on middle-aged leaves in wheat). Adding Zn humate eliminated Zn-deficiency symptoms and enhanced dry matter production by 50% in soybean and 120% in wheat. Zinchumate and ZnSO4 were similarly effective in increasing dry matter production in wheat; but Zn humate increased soybean dry matter more than ZnSO4. When Zn was not supplied, Zn concentrations were 6 mg kg21 for wheat and 8 mg kg21 for soybean. Application of Zn humate and ZnSO4 increased shoot Zn concentration of plants to 36 and 34 mg kg21 in wheat and to 13 and 18 mg kg21 in soybean, respectively. The results indicate that soybean and wheat plants can efficiently utilize Zn chelated to humic acid in calcareous soils, and this utilization is comparable to the utilization of Zn from ZnSO4. Under Zn-deficient soil conditions, plant growth and yield can be maximized by the combined positive effects of Zn and humic acids

Effects of Increasing Doses of Nitrogen and Different Zinc Application Methods on Dry Matter Yield and Element Concentrations at the Beginning of Flowering Stage of Quinoa Plant

This study was conducted to determine the effects of different doses of N (100, 250, 500, 750 and 1000 mg kg-1) and different Zn application methods [non Zn application (Zn0), soil application of Zn (5 mg kg-1), soil + foliar application of Zn (5 mg kg-1 + 0.2%)] on shoot dry matter yield, N and Zn concentration of the shoot of quinoa (Chenopodium quinoa Willd.) at the beginning of flowering stage. The dry matter yield increased depending on increase in doses of N. These increases were determined as 11%, 16%, 35%, 31% and 20%, respectively, compared to the control application (50 mg N kg-1). The highest yield increase was at the rate of 500 mg kg-1 N, which was increased also at the subsequent treatments compared to the control, but insignificant decreases were seen compared to the 500 mg kg-1 N application. In parallel with the increase in N dose, the N concentration of the plant has also increased. Nitrogen concentration varied from 1.70 to 4.51% and increased by 31%, 148%, 153%, 161% and 165%, respectively, with increasing N applications. Unlike dry matter yield, the highest increase (88.9%) was determined in the application of 250 mg kg-1 N according to the previous application, and lower or close increments (4.5%, 2.3% and 2.2%) were detected in subsequent applications. It was determined that increasing doses of N and different Zn application methods increased Zn concentration in the plant and that the mean concentration varied between 42.2-51.3 mg kg-1. Plant Zn concentrates under all N doses applied were ranged as control<soil application of Zn <foliar application of Zn< soil + foliar application of Zn and the differences between Zn applications compared to control were statistically significant. It has been determined that the most suitable Zn application method was the application of Zn to the soil + leaf and increasing doses of N application and different Zn application methods increased the dry matter yield, N and Zn concentration of the shoot