Acute appendicitis in incarcerated groin hernias

W niniejszym artykule autorzy przedstawiają dwa przypadki chorych operowanych z powodu uwięźniętej przepukliny pachwinowej i udowej po stronie prawej, które zawierały wyrostek robaczkowy zmieniony zapalnie.We report two patients operated on due to incarcerated right inguinal and femoral hernia contained inflamed appendix

Olfactory dysfunction in patients with Wilson’s Disease

Introduction. Many neurodegenerative disorders are associated with olfactory dysfunction (OD), but little is known about OD in Wilson’s Disease (WD). We evaluated olfactory function in patients with WD. Material and methods. OD was examined in 68 patients with WD and 70 sex- and age-matched healthy controls using subjective testing with ‘Sniffin Sticks’. Threshold discrimination identification (TDI) score and its three components (odour detection threshold, discrimination, and identification) were assessed. Results. Compared to controls, patients with WD had a significantly weaker sense of smell in terms of TDI (p < 0.01), odour discrimination (p < 0.01), and identification (p < 0.01), but not in terms of odour detection threshold (p = 0.27). Patients with predominantly neurological symptoms were characterised by greater OD by TDI (p < 0.01), odour detection threshold (p = 0.01), and discrimination (p = 0.03). The presence of pathological lesions (p = 0.04) in brain magnetic resonance imaging and generalised brain atrophy (p = 0.02) predisposed to worse TDI. In the WD group, weak inverse correlations between age and TDI score (r = –0.27), odour detection threshold (r = –0.3), and discrimination (r = –0.3) were found. Male gender was a risk factor for abnormal TDI in both WD and controls (both p = 0.02). Conclusions. Patients with WD, particularly older individuals, more frequently had OD than healthy volunteers. Predominantly neurological symptoms, and the presence of typical brain MRI changes, predisposed patients with WD to smell disorders

The Role of Serotonin Neurotransmission in Gastrointestinal Tract and Pharmacotherapy

5-Hydroxytryptamine (5-HT, serotonin) is a neurotransmitter in both the central nervous system and peripheral structures, acting also as a hormone in platelets. Although its concentration in the gut covers >90% of all organism resources, serotonin is mainly known as a neurotransmitter that takes part in the pathology of mental diseases. Serotonin modulates not only CNS neurons, but also pain transmission and platelet aggregation. In the periphery, 5-HT influences muscle motility in the gut, bronchi, uterus, and vessels directly and through neurons. Serotonin synthesis starts from hydroxylation of orally delivered tryptophan, followed by decarboxylation. Serotonin acts via numerous types of receptors and clinically plays a role in several neural, mental, and other chronic disorders, such as migraine, carcinoid syndrome, and some dysfunctions of the alimentary system. 5-HT acts as a paracrine hormone and growth factor. 5-HT receptors in both the brain and gut are targets for drugs modifying serotonin neurotransmission. The aim of the present article is to review the 5-HT receptors in the gastrointestinal (GI) tract to determine the role of serotonin in GI physiology and pathology, including known GI diseases and the role of serotonin in GI pharmacotherapy

The Role of Serotonin Neurotransmission in Gastrointestinal Tract and Pharmacotherapy

5-Hydroxytryptamine (5-HT, serotonin) is a neurotransmitter in both the central nervous system and peripheral structures, acting also as a hormone in platelets. Although its concentration in the gut covers >90% of all organism resources, serotonin is mainly known as a neurotransmitter that takes part in the pathology of mental diseases. Serotonin modulates not only CNS neurons, but also pain transmission and platelet aggregation. In the periphery, 5-HT influences muscle motility in the gut, bronchi, uterus, and vessels directly and through neurons. Serotonin synthesis starts from hydroxylation of orally delivered tryptophan, followed by decarboxylation. Serotonin acts via numerous types of receptors and clinically plays a role in several neural, mental, and other chronic disorders, such as migraine, carcinoid syndrome, and some dysfunctions of the alimentary system. 5-HT acts as a paracrine hormone and growth factor. 5-HT receptors in both the brain and gut are targets for drugs modifying serotonin neurotransmission. The aim of the present article is to review the 5-HT receptors in the gastrointestinal (GI) tract to determine the role of serotonin in GI physiology and pathology, including known GI diseases and the role of serotonin in GI pharmacotherapy

Znaczenie stężenia antygenu kracynoembrionalnego i matalloproteinazy 2 w surowicy krwi i popłuczynach otrzewnowych w ocenie stopnia zaawansowania choroby oraz rokowaniu u chorych na raka jelita grubego

Wstep: Celem pracy była ocena znaczenia stężenia antygenu karcynoembrionalnego i metalloproteinazy 2 w surowicy krwi i popłuczynach otrzewnowych w ocenie stopnia zaawansowania nowotworu i przeżyciem 5-letnim chorych na raka jelita grubego. Materiał i metody: Do badania włączono 80 chorych poddanych planowej operacji resekcyjnej z powodu raka jelita grubego. U chorych oznaczono stężenia CEA i MMP-2 w surowicy krwi przed operacją oraz w popłuczynach otrzewnowych na początku laparotomii. Wyniki: Oceniając cechę T stężenie CEA w surowicy i w popłuczynach było niższe w T2 niż w T3 i T4. Różnicę istotną statystycznie odnotowano pomiędzy stężeniem CEA-s i CEA-p w T2 i T4. Stężenie MMP2-s było wyższe w T3 niż w T2, stężenie MMP2-p było najniższe w T3, bez istotności statystycznej. W przypadku cechy N istotną różnicę wykazano pomiędzy stężeniami CEA-s w stopniu N0 i N1. Dla stężenia CEA-p istotna statystycznie różnica wystąpiła pomiędzy stężeniami w stopniach N0-N2 oraz N1-N2. Stężenie MMP2-s było najwyższe w N1, stężenie MMP2-p było najwyższe w T4, jednak bez istotności statystycznej. 5-letnie przeżycie w całej grupie chorych wyniosło 63,53%. Odnotowano istotne statystycznie różnice w stężeniu CEA-s i CEA-p pomiędzy grupami chorych, których przeżycie wyniosło do 5 lat lub było dłuższe. Wnioski: Stężenie CEA w popłuczynach otrzewnowych jest równie wartościowe jak ocena stężenia CEA w surowicy krwi i może służyć jako dodatkowy parametr w ocenie stopnia zaawansowania choroby nowotworowej. Stężenie CEA w popłuczynach otrzewnowych i w surowicy krwi ma związek z odsetkiem przeżyć 5-letnich i może mieć znaczenie jako dodatkowy czynnik prognostyczny. Przydatność oznaczania MMP-2 wymaga dalszych badań

Carcinoembryonic antigen and matrix metalloproteinase 2 serum and peritoneal washes concentration in staging and prognosis in colorectal cancer patients

Purpose: The aim of the study was to determine the significance of carcinoembryonic antigen and matrix metalloproteinase 2 peritoneal washes and serum concentration in patients suffering from colorectal cancer concerning tumor staging and 5-year survival rate in these patients. Methods: 80 patients who underwent curative surgery for colorectal cancer were included in the study. Preoperative serum and intraoperative peritoneal washes CEA and MMP-2 concentrations were measured. Results: Regarding tumor penetration, CEA-s and CEA-p concentrations were higher in subsequent stages from T2 to T4. Both CEA-s and CEA-p concentrations were lower in T2 compared to T3 and T4. Significant difference of CEA-s and CEA-p was noted between T2 and T4 stages. MMP-2-s concentration was higher in T3 compared to T2, the highest MMP-2-p concentration was in T4, with no statistical significance. Regarding nodular status, a significant difference of CEA-s was noted between N0 and N1. For CEA-p, significance was found between N0 and N2 as between N1 and N2. MMP-2-s concentration was the highest in N1, MMP-2-p concentration was the highest in T4, with no statistical significance. The 5-year survival rate for all patients was 63.53%. There were significant differences in CEA-s and CEA-p concentrations between patients with negative and positive 5-year survival. Conclusion: Intraoperative peritoneal washes concentration of CEA may potentially serve as an important factor for more precise colorectal cancer staging. CEA-p and CEA-s concentrations correlate with survival rate in patients suffering from colorectal cancer and can be useful as an additional prognostic factor. The usefulness of MMP-2 measurement still requires further studies

Czy naszycie więzadła obłego wątroby może zmniejszyć częstość występowania i stopień nasilenia pooperacyjnej przetoki trzustkowej?

Najpoważniejszym powikłaniem po zabiegach resekcyjnych trzustki wciąż pozostaje pooperacyjna przetoka trzustkowa. W praktyce klinicznej wykorzystuje się różne metody postępowania zmniejszającego stopień nasilenia i skracające czas do wygojenia pooperacyjnej przetoki trzustkowej, żadna jednak nie jest w pełni skuteczna. W ostatnim czasie podnosi się rolę naszywania więzadła obłego wątroby na trzustkę jako obiecującego sposobu leczenia. Celem pracy była wstępna ocena czy naszycie łaty z więzadła obłego na kikut trzustki lub okolicę zespolenia trzustkowego może zmniejszyć nasilenie (ewentualnie zapobiec powstawaniu przetoki trzustkowej) lub przyspieszyć gojenie się przetoki trzustkowej po zabiegach resekcyjnych trzustki. Materiał i metodyka. Badaniem retrospektywnym objęto chorych operowanych z powodu guzów trzustki w Klinice Chirurgii Ogólnej, Gastroenterologicznej i Onkologicznej WUM. Przetokę trzustkową rozpoznawano zgodnie z definicją opracowaną przez ISGPS (International Study Group of Pancreatic Surgery). Wyniki. Operowano 10 chorych z guzami trzustki o różnym umiejscowieniu. Więzadło obłe naszywano na kikut trzustki, na okolice zespolenia trzustkowo-jelitowego lub na miejsce po wyłuszczeniu miejscowym guza. Przetoka trzustkowa rozwinęła się u 9 chorych, w tym przetoka trzustkowa w stopniu A u 5 chorych, przetoka w stopniu B u 3 chorych, przetoka w stopniu C wystąpiła u jednego chorego. Żaden chory nie wymagał reoperacji i nie odnotowano zgonów. Średni czas hospitalizacji wyniósł 22,4 dnia. Czas hospitalizacji chorych z przetoką w stopniu A był krótszy niż u chorych z przetoką w stopniu B i C. Wnioski. Naszycie więzadła obłego wątroby na kikut trzustki nie zapobiegało powstawaniu przetoki trzustkowej. Najczęściej rozwijała się przetoka trzustkowa w stopniu A. U jednego chorego rozwinęła się przetoka w stopniu C, powikłana ropniami wewnątrzbrzusznymi oraz sepsą. Chory nie wymagał powtórnego leczenia operacyjnego, a jedynie leczenia zachowawczego. Chorzy z przetoką trzustkową w stopniu B wymagali przedłużonego utrzymania drenu, leczenie prowadzone było pod kontrolą Poradni Chirurgicznej