Transient atrioventricular block following catheter radiofrequency sinus node modification

Complete atrioventricular block, second-degree Mobitz type II and first-degree atrioventricular block with right bundle branch block were observed consecutively following successful radiofrequency ablation in close proximity to the sinus node. This resulted in the modification and disappearance of the inappropriate sinus tachycardia that had previously been present. Neither tachycardia nor conduction disturbances have been recorded in the 9-year follow-up, implying that ventricular pacing standby should also be considered in high atrial ablation cases

Transient atrioventricular block following catheter radiofrequency sinus node modification

Complete atrioventricular block, second-degree Mobitz type II and first-degree atrioventricular block with right bundle branch block were observed consecutively following successful radiofrequency ablation in close proximity to the sinus node. This resulted in the modification and disappearance of the inappropriate sinus tachycardia that had previously been present. Neither tachycardia nor conduction disturbances have been recorded in the 9-year follow-up, implying that ventricular pacing standby should also be considered in high atrial ablation cases. (Cardiol J 2007; 14: 504-507

Trwałość stymulacji dwujamowej w długotrwałej obserwacji

Wstęp: Celem pracy była ocena trwałości stymulacji DDD w długotrwałej obserwacji oraz analiza przyczyn powodujących konieczność jej zmiany na VVI. Materiał i metody: Badano grupę 295 pacjentów (153 mężczyzn, 142 kobiety) w wieku średnio 64,6 &plusmn; 11,4 lat, u których implantowano rozruszniki DDD z elektrodami TIR i TIJ firmy Biotronik. Chorzy zgłaszali się na badania kontrolne po miesiącu od implantacji, a następnie co pół roku. Czas obserwacji w badanej grupie wynosił 67,6 &plusmn; 18,5 miesięca (48&#8211;102 miesięcy). Wyniki: U 53 pacjentów (18%) zmieniono typ stymulacji na VVI. Najczęstszym powodem zmiany typu stymulacji było utrwalone migotanie przedsionków (AF), które wystąpiło u 38 osób (podgrupa I). Pacjenci z podgrupy I w porównaniu z pozostałymi badanymi charakteryzowali się starszym wiekiem (69,9 &plusmn; 9 vs. 63,8 &plusmn; 11,5; p < 0,01), częstszym występowaniem choroby węzła zatokowego (84% vs. 43%; p < 0,001) oraz napadowego migotania przedsionków (PAF) przed implantacją (74% vs. 50%; p < 0,0025). U 15 chorych (podgrupa II) przyczyną przeprogramowania na VVI było złamanie elektrody przedsionkowej (TIJ). U wszystkich badanych w podgrupie II elektroda TIJ została wprowadzona drogą punkcji lewej żyły podobojczykowej. Złamaniu uległo 8 elektrod dwubiegunowych (BP) i 7 jednobiegunowych (UP). W całej badanej grupie częstość złamań przedsionkowych elektrod UP była nieznamiennie większa niż BP (8,5% vs. 3,8%). Nie stwierdzono złamania elektrody komorowej. Wnioski: Stymulacja DDD charakteryzuje się dużą trwałością w długotrwałej obserwacji. Przyczyny zmiany typu stymulacji na VVI to utrwalone AF lub złamanie elektrody przedsionkowej. Wiek, zespół chorego węzła zatokowego oraz wywiad PAF przed implantacją są czynnikami ryzyka utrwalonego AF. Implantacja elektrody TIJ drogą punkcji lewej żyły podobojczykowej jest związana z ryzykiem jej uszkodzenia mechanicznego w obserwacji odległej. Wenesekcja żyły odpromieniowej powinna być preferowaną drogą dostępu podczas implantacji elektrody TIJ. W obserwacji odległej nie stwierdzono uszkodzenia mechanicznego elektrody komorowej TIR, niezależnie od drogi jej wprowadzenia. (Folia Cardiol. 2002; 9: 567&#8211;572

Trwałość stymulacji dwujamowej w długotrwałej obserwacji

Wstęp: Celem pracy była ocena trwałości stymulacji DDD w długotrwałej obserwacji oraz analiza przyczyn powodujących konieczność jej zmiany na VVI. Materiał i metody: Badano grupę 295 pacjentów (153 mężczyzn, 142 kobiety) w wieku średnio 64,6 &plusmn; 11,4 lat, u których implantowano rozruszniki DDD z elektrodami TIR i TIJ firmy Biotronik. Chorzy zgłaszali się na badania kontrolne po miesiącu od implantacji, a następnie co pół roku. Czas obserwacji w badanej grupie wynosił 67,6 &plusmn; 18,5 miesięca (48&#8211;102 miesięcy). Wyniki: U 53 pacjentów (18%) zmieniono typ stymulacji na VVI. Najczęstszym powodem zmiany typu stymulacji było utrwalone migotanie przedsionków (AF), które wystąpiło u 38 osób (podgrupa I). Pacjenci z podgrupy I w porównaniu z pozostałymi badanymi charakteryzowali się starszym wiekiem (69,9 &plusmn; 9 vs. 63,8 &plusmn; 11,5; p < 0,01), częstszym występowaniem choroby węzła zatokowego (84% vs. 43%; p < 0,001) oraz napadowego migotania przedsionków (PAF) przed implantacją (74% vs. 50%; p < 0,0025). U 15 chorych (podgrupa II) przyczyną przeprogramowania na VVI było złamanie elektrody przedsionkowej (TIJ). U wszystkich badanych w podgrupie II elektroda TIJ została wprowadzona drogą punkcji lewej żyły podobojczykowej. Złamaniu uległo 8 elektrod dwubiegunowych (BP) i 7 jednobiegunowych (UP). W całej badanej grupie częstość złamań przedsionkowych elektrod UP była nieznamiennie większa niż BP (8,5% vs. 3,8%). Nie stwierdzono złamania elektrody komorowej. Wnioski: Stymulacja DDD charakteryzuje się dużą trwałością w długotrwałej obserwacji. Przyczyny zmiany typu stymulacji na VVI to utrwalone AF lub złamanie elektrody przedsionkowej. Wiek, zespół chorego węzła zatokowego oraz wywiad PAF przed implantacją są czynnikami ryzyka utrwalonego AF. Implantacja elektrody TIJ drogą punkcji lewej żyły podobojczykowej jest związana z ryzykiem jej uszkodzenia mechanicznego w obserwacji odległej. Wenesekcja żyły odpromieniowej powinna być preferowaną drogą dostępu podczas implantacji elektrody TIJ. W obserwacji odległej nie stwierdzono uszkodzenia mechanicznego elektrody komorowej TIR, niezależnie od drogi jej wprowadzenia. (Folia Cardiol. 2002; 9: 567&#8211;572

Submassive pulmonary embolism as a mask of acute coronary syndrome

The paper presents a case of a 77-year-old man, who was admitted to hospital suffering from chest pain. The ECG showed horizontal ST segment depression in the V4-V6 leads. Non-ST segment elevation acute coronary syndrome was diagnosed. However, transthoracic echocardiography revealed signs of pulmonary embolism. The present case indicates the need to consider pulmonary embolism in the differential diagnosis of acute coronary syndromes and underlines the role of echocardiography, which should be performed at the earliest possible stage. (Cardiol J 2007; 14: 402-406

Submassive pulmonary embolism as a mask of acute coronary syndrome

The paper presents a case of a 77-year-old man, who was admitted to hospital suffering from chest pain. The ECG showed horizontal ST segment depression in the V4-V6 leads. Non-ST segment elevation acute coronary syndrome was diagnosed. However, transthoracic echocardiography revealed signs of pulmonary embolism. The present case indicates the need to consider pulmonary embolism in the differential diagnosis of acute coronary syndromes and underlines the role of echocardiography, which should be performed at the earliest possible stage

Predictors of sinus rhythm return during defibrillation testing in patients with permanent atrial fibrillation undergoing implantation of a cardioverter-defibrillator

Background: Atrial fibrillation (AF) is present in a significant proportion of patients treated with an implantable cardioverter-defibrillator (ICD). Defibrillation testing may lead to sinus rhythm (SR) restoration which may be hazardous due to the increased risk of thromboembolic complications in these patients. Aim: To identify predictors of SR restoration during defibrillation testing in patients with permanent AF undergoing ICD implantation. Methods: Permanent AF was present in 79 (12%) of 671 consecutive patients who received ICD in our institution between 2005 and 2010. In this group, 47 patients (mean age 64 &#177; 12 years, 38 males) underwent defibrillation testing during the implantation procedure and in the remaining 32 patients defibrillation testing was not performed due to various contraindications. Sinus rhythm was restored in 17 (36%) patients, while AF was still present after defibrillation testing in the remaining 30 patients. We analysed demographic, clinical, echocardiographic and electrophysiological parameters which could identify those patients in whom SR was restored, using univariate and multivariate analysis as well as constructing ROC curves. Results: Demographic parameters and clinical history were similar in both groups. Patients in whom SR was restored had smaller left atrial diameter (49.9 &#177; 5.9 vs 59.4 &#177; 6.1 mm, p < 0.001), more often received a double-coil defibrillation lead (83% vs 10%, p < 0.001), had less advanced heart failure as assessed using NYHA classification (p < 0.05), and were more frequently treated with amiodarone (47% vs 23%, p < 0.025). The chance of SR return was increased 11 times in patients receiving amiodarone, 6 times in patients with a double-coil lead, 2 times in patients with lower NYHA class, and 1.36 times in patients with smaller left atrium diameter (for each 1 mm increase). The ROC curves showed that using the cut-off value for the left atrial diameter of 47 mm, patients prone to SR restoration were identified with a sensitivity of 65%, specificity of 100%, positive predictive value of 83%, and negative predictive value of 90% (area under curve 0.904, 95% CI 0.809&#8211;1.0). Multivariate analysis showed that NYHA class, amiodarone usage, type of defibrillating lead and left atrial diameter were independent predictors of SR restoration. Conclusions: Atrial fibrillation was present in 12% of consecutive patients undergoing ICD implantation and was terminated by defibrillation testing in 36% of those who underwent this test. The NYHA class, amiodarone usage, type of defibrillating lead and left atrial diameter were independent predictors of SR restoration. Kardiol Pol 2011; 69, 1: 17-22Wstęp: Wśród pacjentów poddawanych zabiegowi implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD) są także chorzy z utrwalonym migotaniem przedsionków (AF). U tych osób istnieje możliwość niespodziewanego powrotu rytmu zatokowego (SR) podczas testu defibrylacji migotania komór (VF) wykonywanego w czasie wszczepiania ICD. Cel: Celem pracy była identyfikacja czynników determinujących powrót SR w czasie testu defibrylacji VF u chorych z utrwalonym AF poddanych wszczepieniu ICD w ramach prewencji wtórnej lub pierwotnej nagłego zgonu sercowego. Metody: W grupie 671 chorych (śr. wieku 62,3 roku, 501 mężczyzn) poddanych implantacji ICD u 79 (12%) osób rozpoznano utrwalone AF. W tej grupie u 47 pacjentów (śr. wieku 63,9 roku, 38 mężczyzn) wykonano test defibrylacji VF przy wszczepieniu ICD, natomiast u pozostałych 32 odstąpiono od wykonania tego testu z powodu przeciwwskazań. Podczas testu u 17 (36%) pacjentów (grupa A, śr. wieku 64,2 roku, 14 mężczyzn) stwierdzono powrót SR, a u pozostałych 30 chorych (grupa B, śr. wieku 63,5 roku, 24 mężczyzn) nadal rejestrowano AF. Obie grupy porównano pod względem wskazań i technicznych szczegółów implantacji, a także danych klinicznych echokardiograficznych, stosowanego leczenia i parametrów elektrofizjologicznych. Przeprowadzono analizę jednoczynnikową i wieloczynnikową w celu ustalenia, które parametry były niezależnie związane z powrotem SR oraz wykreślono krzywe ROC dla tych zmiennych. Wyniki: Wiek, czas trwania AF, rozkład głównych kardiologicznych schorzeń i towarzyszących chorób, wskazań do ICD, stosowanych leków (beta-adrenolityków, inhibitorów ACE, diuretyków, antykoagulacyjnych, antyagregacyjnych) oraz wartości parametrów elektrofizjologicznych (elektrycznych) nie różniły się znacząco między grupami A i B. U chorych z grupy A zarejestrowano istotnie niższe klasy niewydolności serca wg NYHA (p < 0,05), mniejszy wymiar lewego przedsionka (p < 0,001), częstsze stosowanie elektrody dwupierścieniowej (p < 0,001) oraz częstsze podawanie amiodaronu (p < 0,025). Szansa odzyskania SR przez osoby leczone amiodaronem była 10,77-krotnie większa niż przez osoby nieleczone, a przy stosowaniu elektrody dwukoilowej - 6,24-krotnie większa niż w przypadku elektrody jednokoilowej. Zmniejszenie klasy NYHA z III lub IV do II zwiększało szansę odzyskania SR 2,29-krotnie. Mniejszy o 1 jednostkę (1 mm) wymiar lewego przedsionka powodował zwiększenie szansy odzyskania SR 1,36-krotnie. W krzywej ROC optymalny punkt odcięcia dla wymiaru lewego przedsionka w celu identyfikacji chorych, u których AF ustąpiło podczas defibrylacji, wyniósł 47 mm. Wnioski: Wśród osób z ICD utrwalone AF stwierdzono u 12% chorych i u 36% z nich po teście defibrylacji obserwowano powrót SR. Czynnikami sprzyjającymi ustąpieniu AF były konfiguracja spiral elektrody defibrylującej, mniejszy wymiar lewego przedsionka, niższa klasa NYHA oraz stosowanie amiodaronu. Kardiol Pol 2011; 69, 1: 17-2