Metabolic control in type 1 diabetes patients practicing combat sports : at least two-year follow-up study

Background: It is well recognized that physical activity should be an integral part of the management of diabetes. It remains controversial, however, whether combat sports, often preferred by young individuals type 1 diabetes mellitus (T1DM), may be performed without high risk of metabolic decompensation. The aim of this observational study was to summarize a two-year follow-up period of five young male patients with T1DM practicing combat sports under the care of a physical-activity oriented specialist diabetes outpatient clinic. Of the five patients, three mixed martial arts and two kick-boxing competitors were included in the study. To control glucose in each patient, an individual approach was used that took into consideration the type of training, the sequence of the exercises, and the relative proportion of different forms of exercise. Findings: During the follow-up, glycemic control was improved and maintained in all individuals. Neither an episode of hospitalization-requiring diabetic ketoacidosis nor severe hypoglycemia occurred in these patients during the follow-up. Conclusions: In conclusion, an individual approach for T1DM patients practicing combat sports may result in achieving and maintaining satisfactory glycemic control without increased risk of metabolic decompensation

Physiological characteristics of type 1 diabetes patients during high mountain trekking

In this study, the aim was to provide observational data from an ascent to the summit of Mount Damavand (5670 meters above sea level (m.a.s.l), Iran) by a group of people with type 1 diabetes (T1DM), with a focus on their physiological characteristics. After a 3-day expedition, 18 T1DM patients, all treated with personal insulin pumps, successfully climbed Mount Damavand. Information was collected on their physiological and dietary behaviors, as well as medical parameters, such as carbohydrate consumption, glucose patterns, insulin dosing, and the number of hypo- and hyperglycemic episodes during this time frame. The participants consumed significantly less carbohydrates on day 3 compared to day 1 (16.4 vs. 23.1 carbohydrate units; p=0.037). Despite this, a gradual rise in the mean daily glucose concentration as measured with a glucometer was observed. Interestingly, the patients did not fully respond to higher insulin delivery as there was no significant difference in mean daily insulin dose during the expedition. There were more hyperglycemic episodes (≥180 mg/dL) per patient on day 3 vs. day 1 (p250 mg/dL) per patient on days 2 (p<0.05) and 3 (p<0.05) vs. day 1. In summary, high mountain trekking is feasible for T1DM patients with good glycemic control and no chronic complications. However, some changes in dietary preferences and an observable rise in glucose levels may occur. This requires an adequate therapeutic response

The association between the level of baseline daily physical activity and selected clinical and biochemical parameters during mountain trekking in patients with type 1 diabetes

Introduction. There is a general agreement that regular physical activity should be recommended for patients with type 1 diabetes mellitus (T1DM), as it positively affects blood pressure and lipid levels and diminishes the risk of T1DM complications. Aim of this study was to search for a correlation between lactate level, de­gree of fatigue, and patient-reported physical activity in T1DM patients while trekking up to 3000 meters above sea level (masl). Material and methods. Study group consisted of 19 participants (2 women) in mean age of 31 years with T1DM who summited 3000 masl in Alps. Clinical infor­mation was taken from patient questionnaire, personal insulin pumps and blood analysis (glucose, lactate level). Additionally patient self-assessment of physical activity and fatigue (Borg scale) was used. Results. Declared physical activity in the last six months correlated with the initial, second, and final ratings of fatigue according to the Borg Scale during the expedition day, p = 0.02, r = –0.65; p = 0.02, r = –0.54; p = 0.01, r = –0.61, respectively. Blood lactate levels tended to increase with duration of exercise and altitude. Also, the average level of lactate on the expedition correlated with the average level of fatigue (p = 0.02, r = 0.57). Conclusion. Before undertaking day-long mountain trekking, T1DM patients with a sedentary lifestyle should improve their fitness. The measurement of lactate levels can be a useful tool to predict fatigue as measured with the Borg Scale. (Clin Diabetol 2017; 6, 3: 77–80)Introduction. There is a general agreement that regular physical activity should be recommended for patients with type 1 diabetes mellitus (T1DM), as it positively affects blood pressure and lipid levels and diminishes the risk of T1DM complications. Aim of this study was to search for a correlation between lactate level, de­gree of fatigue, and patient-reported physical activity in T1DM patients while trekking up to 3000 meters above sea level (masl). Material and methods. Study group consisted of 19 participants (2 women) in mean age of 31 years with T1DM who summited 3000 masl in Alps. Clinical infor­mation was taken from patient questionnaire, personal insulin pumps and blood analysis (glucose, lactate level). Additionally patient self-assessment of physical activity and fatigue (Borg scale) was used. Results. Declared physical activity in the last six months correlated with the initial, second, and final ratings of fatigue according to the Borg Scale during the expedition day, p = 0.02, r = –0.65; p = 0.02, r = –0.54; p = 0.01, r = –0.61, respectively. Blood lactate levels tended to increase with duration of exercise and altitude. Also, the average level of lactate on the expedition correlated with the average level of fatigue (p = 0.02, r = 0.57). Conclusion. Before undertaking day-long mountain trekking, T1DM patients with a sedentary lifestyle should improve their fitness. The measurement of lactate levels can be a useful tool to predict fatigue as measured with the Borg Scale. (Clin Diabetol 2017; 6, 3: 77–80

The association between the level of baseline daily physical activity and selected clinical and biochemical parameters during mountain trekking in patients with type 1 diabetes

Wstęp. Pacjenci z cukrzycą typu 1, bez szczególnych przeciwwskazań, powinni być zachęcani do dużej aktywności fizycznej. Jedną z form tego rodzaju aktywności mogą być wyprawy górskie. Optymalizacja kontroli metabolicznej w trakcie intensywnego wysiłku w warunkach górskich ciągle pozostaje jednak dużym wyzwaniem. Celem niniejszej pracy było poszukiwanie związków między ocenianymi w trakcie wyprawy górskiej poziomem zmęczenia (10-stopniowa skala Borga) a stężeniem mleczanów, średnią glikemią w samokontroli (dane z ankiety i prowadzonego dzienniczka samokontroli) oraz deklarowaną wcześniejszą aktywnością fizyczną grupy chorych z cukrzycą typu 1. Materiał i metody. W wyprawie górskiej na wysokość 3000 m. n.p.m. w Alpach (Similaun Hütte 3019 m. n.p.m., Alpy Otzelskie) udział wzięło 19 osób (w tym 2 kobiety) chorych na cukrzycę typu 1 w wieku średnio 31 lat, ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) wynoszącym 23,5 kg/m2, średnim odsetkiem HbA1c 6,5% (5,4-7,8%), chorujących średnio od ponad 12 lat, bez późnych powikłań cukrzycowych. Większość była leczona za pomocą osobistej pompy insulinowej (2 osoby - wielokrotne wstrzyknięcia insuliny). Wszyscy uczestnicy wypełniali w dniu wyprawy autorski kwestionariusz dotyczący uprzedniej aktywności fizycznej, pobierano im krew włośniczkową w celu oznaczenia stężenia mleczanów w 4 punktach czasowych: na początku wyprawy, na 2500 m n.p.m., na 3019 m. n.p.m. oraz po powrocie do autokaru. Do oceny związku między zmiennymi zastosowano korelację nieparametryczną Spearmana. Analizy statystyczne wykonano w programie R wer. 3.2.3. Dodatkowo uwzględniono ocenę własną aktywności chorych i odczuwanego przez nich zmęczenia (w skali Borga). Wyniki. Początkowy, końcowy oraz średni poziom zmęczenia według skali Borga korelował negatywnie z deklarowaną aktywnością fizyczną w ostatnim półroczu (od braku aktywności aż do dużej aktywności, 8 stopni), odpowiednio p = 0,02, r = -0,65; p = 0,02, r = -0,54; p = 0,01, r = -0,61. Ponadto średni poziom zmęczenia (3,6 w skali Borga) korelował ze średnim stężeniem mleczanów. Nie stwierdzono istotnych korelacji pomiędzy poziomem zmęczenia a średnimi glikemiami w dniu wyprawy. Wnioski. Przed całodniową wyprawą górską chorzy z T1DM prowadzący siedzący tryb życia powinni poprawić swoją sprawność fizyczną. Pacjenci z cukrzycą typu 1 wykonujący regularnie ćwiczenia fizyczne wykazują lepszą adaptację ustrojową do wysiłku w warunkach wypraw wysokogórskichIntroduction. There is a general agreement that regular physical activity should be recommended for patients with type 1 diabetes mellitus (T1DM), as it positively affects blood pressure and lipid levels and diminishes the risk of T1DM complications. Aim of this study was to search for a correlation between lactate level, degree of fatigue, and patient-reported physical activity in T1DM patients while trekking up to 3000 meters above sea level (masl). Material and methods. Study group consisted of 19 participants (2 women) in mean age of 31 years with T1DM who summited 3000 masl in Alps. Clinical information was taken from patient questionnaire, personal insulin pumps and blood analysis (glucose, lactate level). Additionally patient self-assessment of physical activity and fatigue (Borg scale) was used. Results. Declared physical activity in the last six months correlated with the initial, second, and final ratings of fatigue according to the Borg Scale during the expedition day, p = 0.02, r = -0.65; p = 0.02, r = -0.54; p = 0.01, r = -0.61, respectively. Blood lactate levels tended to increase with duration of exercise and altitude. Also, the average level of lactate on the expedition correlated with the average level of fatigue (p = 0.02, r = 0.57). Conclusion. Before undertaking day-long mountain trekking, T1DM patients with a sedentary lifestyle should improve their fitness. The measurement of lactate levels can be a useful tool to predict fatigue as measured with the Borg Scale

Związek pomiędzy poziomem codziennej aktywności fizycznej a wybranymi parametrami biochemicznymi i klinicznymi w trakcie wyprawy górskiej u pacjentów z cukrzycą typu 1

Wstęp. Pacjenci z cukrzycą typu 1, bez szczególnych przeciwwskazań, powinni być zachęcani do dużej aktywności fizycznej. Jedną z form tego rodzaju aktywności mogą być wyprawy górskie. Optymalizacja kontroli metabolicznej w trakcie intensywnego wysiłku w warunkach górskich ciągle pozostaje jednak dużym wyzwaniem. Celem niniejszej pracy było poszukiwanie związków między ocenianymi w trakcie wyprawy górskiej poziomem zmęczenia (10-stopniowa skala Borga) a stężeniem mleczanów, średnią glikemią w samokontroli (dane z ankiety i prowadzonego dzienniczka samokontroli) oraz deklarowaną wcześniejszą aktywnością fizyczną grupy chorych z cukrzycą typu 1. Materiał i metody. W wyprawie górskiej na wysokość 3000 m. n.p.m. w Alpach (Similaun Hütte 3019 m. n.p.m., Alpy Otzelskie) udział wzięło 19 osób (w tym 2 kobiety) chorych na cukrzycę typu 1 w wieku średnio 31 lat, ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) wynoszącym 23,5 kg/m2, średnim odsetkiem HbA1c 6,5% (5,4–7,8%), chorujących średnio od ponad 12 lat, bez późnych powikłań cukrzycowych. Większość była leczona za pomocą osobistej pompy insulinowej (2 osoby — wielokrotne wstrzyknięcia insuliny). Wszyscy uczestnicy wypełniali w dniu wyprawy autorski kwestionariusz dotyczący uprzedniej aktywności fizycznej, pobierano im krew włośniczkową w celu oznaczenia stężenia mleczanów w 4 punktach czasowych: na początku wyprawy, na 2500 m n.p.m., na 3019 m. n.p.m. oraz po powrocie do autokaru. Do oceny związku między zmiennymi zastosowano korelację nieparametryczną Spearmana. Analizy statystyczne wykonano w programie R wer. 3.2.3. Dodatkowo uwzględniono ocenę własną aktywności chorych i odczuwanego przez nich zmęczenia (w skali Borga). Wyniki. Początkowy, końcowy oraz średni poziom zmęczenia według skali Borga korelował negatywnie z deklarowaną aktywnością fizyczną w ostatnim półroczu (od braku aktywności aż do dużej aktywności, 8 stopni), odpowiednio p = 0,02, r = –0,65; p = 0,02, r = –0,54; p = 0,01, r = –0,61. Ponadto średni poziom zmęczenia (3,6 w skali Borga) korelował ze średnim stężeniem mleczanów. Nie stwierdzono istotnych korelacji pomiędzy poziomem zmęczenia a średnimi glikemiami w dniu wyprawy. Wnioski. Przed całodniową wyprawą górską chorzy z T1DM prowadzący siedzący tryb życia powinni poprawić swoją sprawność fizyczną. Pacjenci z cukrzycą typu 1 wykonujący regularnie ćwiczenia fizyczne wykazują lepszą adaptację ustrojową do wysiłku w warunkach wypraw wysokogórskich

The impact of a pure protein load on the glucose levels in type 1 diabetes patients treated with insulin pumps

We aimed to estimate the impact of ingestion of a pure protein load on the glucose levels in T1DM patients treated with insulin pumps. We examined 10 T1DM patients (6 females, mean age—32.3 years, mean HbA1c—6.8%) treated with insulin pumps equipped with a continuous glucose monitoring system (CGMS). In Phase I, baseline insulin infusion was optimized to minimize the differences in fasting glucose levels to less than 30 mg/dL between any two time points between 9 a.m. and 3 p.m. In Phase II, the patients were exposed to single pure protein load. CGMS record was performed and the glucose pattern was defined for 6 hours of each phase. The maximal glucose level increment was similar for the entire duration of the fasting and the protein load test (26.6 versus 27.6 mg/dL, resp., P<0.78). There was only a borderline difference in change between baseline versus 6th hour glucose (12.5 and 19.0 mg/dL, P=0.04). Glucose variability, assessed by standard deviation of mean glucose levels, was 36.4 and 37.9 mg/dL, respectively (P=0.01). The administration of a pure protein load does not seem to have a clinically significant impact on glucose levels in T1DM patients treated with insulin pumps