Comparison and assessment of thyroid morphology and function in inhabitants of Lower Silesia before and after administration of a single dose of iodine-containing contrast agent during cardiac intervention procedure

Wstęp: Wiadomym jest, że mieszkańcy terenów ubogich w jod rozwijają szereg niemych klinicznie patologii tarczycy. Celem badania była ocena morfologii i funkcji tarczycy w populacji dorosłych mieszkańców Dolnego Śląska oraz ocena wpływu na gruczoł tarczowy jednorazowo podanej dawki jodu w postaci kontrastu w trakcie kardiologicznych procedur interwencyjnych. Materiały i metody: Do pierwszej części badania, której celem była ocena morfologii i funkcji tarczycy u zdrowych mieszkańców Dolnego Śląska zakwalifikowano 120 osób (78 mężczyzn i 42 kobiety). Z tej grupy wyłoniono 60 osób (38 mężczyzn i 22 kobiety) które, z racji wskazań do inwazyjnych zabiegów kardiologicznych (koronarografii/PTCA), obciążono dużą dawką jodu oraz przeprowadzano u nich ocenę tyreologiczną po 1, 3 i 6 miesiącach od interwencji. Wyniki: 1) Patologiczne zmiany w morfologii tarczycy stwierdzono u 49,1%, zaburzenia dotyczące stężeń hormonów tarczycy i przeciwciał przeciwtarczycowych stwierdzono u 17,6%, które przekładały się na zaburzenia funkcji tarczycy u 9,3% zdrowych tyreologicznie mieszkańców Dolnego Śląska. 2) Największe zmiany: obniżenie stężenia TSH i wzrost stężenia fT3 były widoczne 4 tygodnie po obciążeniu jodem, prowadząc do rozpoznania nadczynności tarczycy u 15% pacjentów. Wnioski: 1) Z uwagi na dużą ilość klinicznie niemych zaburzeń morfologii i funkcji tarczycy ważna jest jej dokładna ocena przed obciążeniem chorego jodem. 2) Jest poparte dowodami i polecane monitorowanie stężenia TSH i fT3 przed i 4 tygodnie po obciążeniu chorego jodem. 3) Zaburzenia morfologii i funkcji tarczycy po podaniu pacjentowi jodu mają charakter przemijający, wymagają monitorowania, ale nie leczenia.Introduction: Inhabitants living in areas with endemic dietary iodine intake deficiency develop nodular goitre. The aim of our study was to evaluate thyroid morphology and function among adults residing in Lower Silesia and to assess the effect on the thyroid gland of an iodine-based contrasting agent administered during a cardiac intervention procedure. Materials and methods: The first part of the study (evaluation of thyroid gland) was carried out on 120 subjects (78 men and 42 women). From among this group, invasive cardiac procedures were performed on 60 subjects (38 men and 22 women) during the second part of the study. Endocrine tests were repeated one, three, and six months after the invasive procedure. Results: 1) Within the studied group, pathological changes in thyroid morphology were found in 49.1%, and thyroid function disturbances in 9.3%, of all subjects. 2) A decrease in TSH concentration with a corresponding increase in fT3 concentration was seen at the second visit (four weeks after iodine administration) leading to the diagnosis of hyperthyroidism in 15% of subjects. Conclusions: 1) Considering the multitude of silent thyroid pathologies, particular care is required before administering an iodine-based medium. 2) It is reasonable and advisable to monitor TSH and fT3 levels before and at four weeks after administration of an iodine-containing contrast agent. 3) Thyroid morphology and function disturbances after iodine administration do not necessitate treatment, as they are of transient character and only require monitoring

The use of rotational atherectomy in high-risk patients: results from a high-volume centre

Background: Rotational atherectomy (RA) is indicated for fibrocalcified lesions when traditional percutaneous coronary intervention (PCI) could not be successfully performed. In some of the high-risk patients the RA procedure is the last resort for successful revascularisation. Such patients are, among others, those in whom coronary artery bypass grafting (CABG) is not feasible.Aim: The aim of the study was to assess in-hospital and one-year outcomes of PCI with RA in high-risk patients without other revascularisation options (RA-only group), in comparison to lower-risk patients undergoing RA.Methods: We evaluated data of 207 consecutive patients who underwent PCI with RA. Primary endpoints were one-year all-cause mortality and one-year major adverse cardiac events (MACEs). Secondary endpoints were in-hospital outcomes.Results: During the study 35% of patients fulfilled the inclusion criteria to the high-risk group. Those patients had significantly lower left ventricular ejection fraction, more often prior CABG, higher admission glucose level, and higher EuroSCORE II and Syntax Score. Procedural success was similar in both groups (85% in RA-only group vs. 91% in remaining patients, p = 0.18). In-hospital outcomes were similar, except more frequent no/slow-flow phenomenon in the RA-only group. The MACE and mortality rates in one-year follow-up were not statistically different in both groups (19% vs. 18%, p = 0.82 and 11% vs. 9%, p = 0.64, respectively).Conclusions: Despite the high-risk characteristics of the study subgroup, no significant differences between in-hospital and one-year outcomes were found in comparison to lower-risk RA patients. Complex PCI with RA in patients without other revascularisation options should be taken into consideration

Multicenter registry of Impella-assisted high-risk percutaneous coronary interventions and cardiogenic shock in Poland (IMPELLA-PL)

Background: Impella is a percutaneous mechanical circulatory support device for treatment of cardiogenic shock (CS) and high-risk percutaneous coronary interventions (HR-PCIs). IMPELLA-PL is a national retrospective registry of Impella-treated CS and HR-PCI patients in 20 Polish interventional cardiological centers, conducted from January 2014 until December 2021.Aims: We aimed to determine the efficacy and safety of Impella using real-world data from IMPELLA-PL and compare these with other registries.Methods: IMPELLA-PL data were analyzed to determine primary endpoints: in-hospital mortality and rates of mortality and major adverse cardiovascular and cerebrovascular events (MACCE) at 12 months post-discharge.Results: Of 308 patients, 18% had CS and 82% underwent HR-PCI. In-hospital mortality rates were 76.4% and 8.3% in the CS and HR-PCI groups, respectively. The 12-month mortality rates were 80.0% and 18.2%, and post-discharge MACCE rates were 9.1% and 22.5%, respectively. Any access site bleeding occurred in 30.9% of CS patients and 14.6% of HR-PCI patients, limb ischemia in 12.7% and 2.4%, and hemolysis in 10.9% and 1.6%, respectively.Conclusions: Impella is safe and effective during HR-PCIs, in accordance with previous registry analyses. The risk profile and mortality in CS patients were higher than in other registries, and the potential benefits of Impella in CS require investigation

Zastosowanie stymulacji przezprzełykowej i rejestracji uśrednionego sygnału przedsionkowego w rozpoznawaniu trzepotania przedsionków

Ocena zagrożenia napadowym trzepotaniem przedsionków Celem pracy jest ocena wykorzystania rejestracji parametrów czasowych uśrednionego sygnału przedsionkowego (ASAECG) oraz parametrów elektrofizjologicznych uzyskanych w trakcie stymulacji przezprzełykowej (TEP) w rozpoznawaniu zagrożenia napadowym trzepotaniem przedsionków (AFl). Badaniem objęto 35 pacjentów zgłaszających napady niemiarowego szybkiego bicia serca, których podzielono na dwie grupy: gr. I - 14 badanych z AFl, w średnim wieku 49,3 ± 6,2 lat, gr. II - 21 badanych z migotaniem przedsionków (AF), o średniej wieku 47 ± 12,7 lat. Grupę kontrolną (gr. III) stanowiło 20 badanych, w średnim wieku 46,8 ± 8,9 lat. U wszystkich wykonano badanie echokardiograficzne, 24-godzinne EKG metodą Holtera, test wysiłkowy na bieżni ruchomej, rejestrację parametrów ASAECG oraz TEP. W trakcie analizy czasowej ASAECG oceniano: wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 10, 20 i 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P (RMS 10, 20, 30) oraz całkowity czas trwania odfiltrowanego załamka P (PWD), a także czas trwania załamka P w odprowadzeniu Franka X, Y, Z (XP, YP, ZP). W trakcie TEP określono: czas efektywnej refrakcji lewego przedsionka (AERP), czas przewodzenia zatokowo-przedsionkowego (SACT), maksymalny (SNRT) i skorygowany czas powrotu rytmu zatokowego (CNRT), punkt Wenckebacha (WP) i średnią długość cyklu podstawowego (CD). W trakcie TEP rejestrowano istotnie dłuższe wartości AERP, SNRT, CNRT, WP w grupie z AFl i z AF w porównaniu do grupy kontrolnej. Ponadto w grupie z AFl zarejestrowano istotnie krótsze wartości SACT niż w grupie kontrolnej. Z kolei wartości RMS 10, RMS 20 i RMS 30 były znamiennie statystycznie niższe, a wartości PWD - istotnie dłuższe zarówno w grupie z AFl, jak i z AF w stosunku do grupy kontrolnej. Na podstawie przeprowadzonych badań wyciągnięto następujące wnioski: 1. W grupie chorych z trzepotaniem przedsionków stwierdza się znamiennie statystycznie niższe wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 10, 20, 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P i dłuższe wartości całkowitego czasu trwania załamka P w porównaniu do grupy kontrolnej. 2. W trakcie stymulacji przezprzełykowej stwierdza się znamiennie dłuższe wartości maksymalnego i skorygowanego czasu powrotu rytmu zatokowego oraz czasu efektywnej refrakcji lewego przedsionka i punktu Wenckebacha i krótsze czasu przewodzenia zatokowo-przedsionkowego u badanych z trzepotaniem przedsionków w porównaniu do grupy kontrolnej. 3. Rejestracja parametrów czasowych uśrednionego sygnału przedsionkowego oraz parametrów elektrofizjologicznych uzyskanych w trakcie stymulacji przezprzełykowej pozwala rozpoznawać chorych zagrożonych trzepotaniem przedsionków

Zastosowanie stymulacji przezprzełykowej i rejestracji uśrednionego sygnału przedsionkowego w rozpoznawaniu trzepotania przedsionków

Ocena zagrożenia napadowym trzepotaniem przedsionków Celem pracy jest ocena wykorzystania rejestracji parametrów czasowych uśrednionego sygnału przedsionkowego (ASAECG) oraz parametrów elektrofizjologicznych uzyskanych w trakcie stymulacji przezprzełykowej (TEP) w rozpoznawaniu zagrożenia napadowym trzepotaniem przedsionków (AFl). Badaniem objęto 35 pacjentów zgłaszających napady niemiarowego szybkiego bicia serca, których podzielono na dwie grupy: gr. I - 14 badanych z AFl, w średnim wieku 49,3 ± 6,2 lat, gr. II - 21 badanych z migotaniem przedsionków (AF), o średniej wieku 47 ± 12,7 lat. Grupę kontrolną (gr. III) stanowiło 20 badanych, w średnim wieku 46,8 ± 8,9 lat. U wszystkich wykonano badanie echokardiograficzne, 24-godzinne EKG metodą Holtera, test wysiłkowy na bieżni ruchomej, rejestrację parametrów ASAECG oraz TEP. W trakcie analizy czasowej ASAECG oceniano: wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 10, 20 i 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P (RMS 10, 20, 30) oraz całkowity czas trwania odfiltrowanego załamka P (PWD), a także czas trwania załamka P w odprowadzeniu Franka X, Y, Z (XP, YP, ZP). W trakcie TEP określono: czas efektywnej refrakcji lewego przedsionka (AERP), czas przewodzenia zatokowo-przedsionkowego (SACT), maksymalny (SNRT) i skorygowany czas powrotu rytmu zatokowego (CNRT), punkt Wenckebacha (WP) i średnią długość cyklu podstawowego (CD). W trakcie TEP rejestrowano istotnie dłuższe wartości AERP, SNRT, CNRT, WP w grupie z AFl i z AF w porównaniu do grupy kontrolnej. Ponadto w grupie z AFl zarejestrowano istotnie krótsze wartości SACT niż w grupie kontrolnej. Z kolei wartości RMS 10, RMS 20 i RMS 30 były znamiennie statystycznie niższe, a wartości PWD - istotnie dłuższe zarówno w grupie z AFl, jak i z AF w stosunku do grupy kontrolnej. Na podstawie przeprowadzonych badań wyciągnięto następujące wnioski: 1. W grupie chorych z trzepotaniem przedsionków stwierdza się znamiennie statystycznie niższe wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 10, 20, 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P i dłuższe wartości całkowitego czasu trwania załamka P w porównaniu do grupy kontrolnej. 2. W trakcie stymulacji przezprzełykowej stwierdza się znamiennie dłuższe wartości maksymalnego i skorygowanego czasu powrotu rytmu zatokowego oraz czasu efektywnej refrakcji lewego przedsionka i punktu Wenckebacha i krótsze czasu przewodzenia zatokowo-przedsionkowego u badanych z trzepotaniem przedsionków w porównaniu do grupy kontrolnej. 3. Rejestracja parametrów czasowych uśrednionego sygnału przedsionkowego oraz parametrów elektrofizjologicznych uzyskanych w trakcie stymulacji przezprzełykowej pozwala rozpoznawać chorych zagrożonych trzepotaniem przedsionków

Wpływ leczenia chlorowodorkiem amiodaronu na elektrofizjologiczne właściwości przedsionka u chorych z napadowym migotaniem przedsionków w przebiegu choroby niedokrwiennej serca przy wykorzystaniu rejestracji uśrednionego sygnału przedsionkowego

Celem pracy była ocena zachowania się parametrów analizy czasowej i częstotliwościowej uśrednionego sygnału przedsionkowego (ASAECG) u chorych z napadowym migotaniem przedsionków (PAF) w przebiegu choroby niedokrwiennej serca (IHD) w trakcie doustnego leczenia chlorowodorkiem amiodaronu. Badaniem objęto 33 chorych (17 kobiet i 16 mężczyzn) w średnim wieku 59,2 + 7,4 lat, których leczono amiodaronem przez 10 dni 600 mg/d, a przez następnych 6 tygodni w dawce 200 mg/d. Rejestracji ASAECG i 24-godzinnego EKG dokonywano wyjściowo, po 10 dniach i 6 tygodniach. Wśród parametrów czasowych ASAECG oceniano: wartości średniokwadratowe amplitudy końcowych 10, 20 i 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P (RMS 10, 20, 30) oraz całkowity czas trwania odfiltrowanego załamka P (PWD), jak i czas trwania załamka P w odprowadzeniu Franka X, Y, Z (XP, YP, ZP). Natomiast parametry częstotliwościowe oceniano, w zakresie 40-400 Hz, w skali logarytmicznej: sumaryczna moc składowych częstotliwościowych sygnału > -60 dB (Ar) i wartość składowej częstotliwościowej dla 40 Hz (Dd), oraz w skali liniowej: stosunek pól 20-50/0-20 Hz (Ar), wskaźnik energii (MR1-7). W trakcie 24-godzinnego badania EKG oceniano ilościowo i jakościowo nadkomorowe zaburzenia rytmu. W przypadku rejestracji PAF oceniano: czas ujawnienia się arytmii, jej długotrwałość, częstość epizodów na dobę, średnią częstość odpowiedzi komór oraz subiektywne objawy ze strony chorego. Ponadto dokonano oceny porównawczej następujących parametrów: rozmiaru lewego przedsionka, wieku i płci badanych, czasu trwania PAF i IHD, zaburzeń kurczliwości pod postacią hypokinezy oraz frakcji wyrzutowej lewej komory serca i obecność fali zwrotnej przez zastawkę mitralną w grupach, gdzie wykazano skuteczność lub brak zastosowanego leczenia antyarytmicznego. Na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że zastosowanie chlorowodorku amiodaronu u chorych z PAF w przebiegu IHD powoduje znamienny statystycznie wzrost wartości RMS 10 i RMS 20 oraz zmniejszenie wartości A. Ponadto porównanie parametrów, takich jak: wiek, płeć, rozmiar lewego przedsionka, wielkość frakcji wyrzutowej lewej komory serca i obecność fali zwrotnej przez zastawkę mitralną, a także czas trwania IHD i PAF oraz obecność zaburzeń kurczliwości ścian lewej komory między badanymi z potwierdzonym i brakiem skuteczności zastosowanego leczenia antyarytmicznego nie wykazuje różnic istotnych statystycznie

Wpływ leczenia chlorowodorkiem amiodaronu na elektrofizjologiczne właściwości przedsionka u chorych z napadowym migotaniem przedsionków w przebiegu choroby niedokrwiennej serca przy wykorzystaniu rejestracji uśrednionego sygnału przedsionkowego

Celem pracy była ocena zachowania się parametrów analizy czasowej i częstotliwościowej uśrednionego sygnału przedsionkowego (ASAECG) u chorych z napadowym migotaniem przedsionków (PAF) w przebiegu choroby niedokrwiennej serca (IHD) w trakcie doustnego leczenia chlorowodorkiem amiodaronu. Badaniem objęto 33 chorych (17 kobiet i 16 mężczyzn) w średnim wieku 59,2 + 7,4 lat, których leczono amiodaronem przez 10 dni 600 mg/d, a przez następnych 6 tygodni w dawce 200 mg/d. Rejestracji ASAECG i 24-godzinnego EKG dokonywano wyjściowo, po 10 dniach i 6 tygodniach. Wśród parametrów czasowych ASAECG oceniano: wartości średniokwadratowe amplitudy końcowych 10, 20 i 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P (RMS 10, 20, 30) oraz całkowity czas trwania odfiltrowanego załamka P (PWD), jak i czas trwania załamka P w odprowadzeniu Franka X, Y, Z (XP, YP, ZP). Natomiast parametry częstotliwościowe oceniano, w zakresie 40-400 Hz, w skali logarytmicznej: sumaryczna moc składowych częstotliwościowych sygnału > -60 dB (Ar) i wartość składowej częstotliwościowej dla 40 Hz (Dd), oraz w skali liniowej: stosunek pól 20-50/0-20 Hz (Ar), wskaźnik energii (MR1-7). W trakcie 24-godzinnego badania EKG oceniano ilościowo i jakościowo nadkomorowe zaburzenia rytmu. W przypadku rejestracji PAF oceniano: czas ujawnienia się arytmii, jej długotrwałość, częstość epizodów na dobę, średnią częstość odpowiedzi komór oraz subiektywne objawy ze strony chorego. Ponadto dokonano oceny porównawczej następujących parametrów: rozmiaru lewego przedsionka, wieku i płci badanych, czasu trwania PAF i IHD, zaburzeń kurczliwości pod postacią hypokinezy oraz frakcji wyrzutowej lewej komory serca i obecność fali zwrotnej przez zastawkę mitralną w grupach, gdzie wykazano skuteczność lub brak zastosowanego leczenia antyarytmicznego. Na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że zastosowanie chlorowodorku amiodaronu u chorych z PAF w przebiegu IHD powoduje znamienny statystycznie wzrost wartości RMS 10 i RMS 20 oraz zmniejszenie wartości A. Ponadto porównanie parametrów, takich jak: wiek, płeć, rozmiar lewego przedsionka, wielkość frakcji wyrzutowej lewej komory serca i obecność fali zwrotnej przez zastawkę mitralną, a także czas trwania IHD i PAF oraz obecność zaburzeń kurczliwości ścian lewej komory między badanymi z potwierdzonym i brakiem skuteczności zastosowanego leczenia antyarytmicznego nie wykazuje różnic istotnych statystycznie