Zastosowanie stymulacji przezprzełykowej i rejestracji uśrednionego sygnału przedsionkowego w rozpoznawaniu trzepotania przedsionków

Abstract

Ocena zagrożenia napadowym trzepotaniem przedsionków Celem pracy jest ocena wykorzystania rejestracji parametrów czasowych uśrednionego sygnału przedsionkowego (ASAECG) oraz parametrów elektrofizjologicznych uzyskanych w trakcie stymulacji przezprzełykowej (TEP) w rozpoznawaniu zagrożenia napadowym trzepotaniem przedsionków (AFl). Badaniem objęto 35 pacjentów zgłaszających napady niemiarowego szybkiego bicia serca, których podzielono na dwie grupy: gr. I - 14 badanych z AFl, w średnim wieku 49,3 ± 6,2 lat, gr. II - 21 badanych z migotaniem przedsionków (AF), o średniej wieku 47 ± 12,7 lat. Grupę kontrolną (gr. III) stanowiło 20 badanych, w średnim wieku 46,8 ± 8,9 lat. U wszystkich wykonano badanie echokardiograficzne, 24-godzinne EKG metodą Holtera, test wysiłkowy na bieżni ruchomej, rejestrację parametrów ASAECG oraz TEP. W trakcie analizy czasowej ASAECG oceniano: wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 10, 20 i 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P (RMS 10, 20, 30) oraz całkowity czas trwania odfiltrowanego załamka P (PWD), a także czas trwania załamka P w odprowadzeniu Franka X, Y, Z (XP, YP, ZP). W trakcie TEP określono: czas efektywnej refrakcji lewego przedsionka (AERP), czas przewodzenia zatokowo-przedsionkowego (SACT), maksymalny (SNRT) i skorygowany czas powrotu rytmu zatokowego (CNRT), punkt Wenckebacha (WP) i średnią długość cyklu podstawowego (CD). W trakcie TEP rejestrowano istotnie dłuższe wartości AERP, SNRT, CNRT, WP w grupie z AFl i z AF w porównaniu do grupy kontrolnej. Ponadto w grupie z AFl zarejestrowano istotnie krótsze wartości SACT niż w grupie kontrolnej. Z kolei wartości RMS 10, RMS 20 i RMS 30 były znamiennie statystycznie niższe, a wartości PWD - istotnie dłuższe zarówno w grupie z AFl, jak i z AF w stosunku do grupy kontrolnej. Na podstawie przeprowadzonych badań wyciągnięto następujące wnioski: 1. W grupie chorych z trzepotaniem przedsionków stwierdza się znamiennie statystycznie niższe wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 10, 20, 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P i dłuższe wartości całkowitego czasu trwania załamka P w porównaniu do grupy kontrolnej. 2. W trakcie stymulacji przezprzełykowej stwierdza się znamiennie dłuższe wartości maksymalnego i skorygowanego czasu powrotu rytmu zatokowego oraz czasu efektywnej refrakcji lewego przedsionka i punktu Wenckebacha i krótsze czasu przewodzenia zatokowo-przedsionkowego u badanych z trzepotaniem przedsionków w porównaniu do grupy kontrolnej. 3. Rejestracja parametrów czasowych uśrednionego sygnału przedsionkowego oraz parametrów elektrofizjologicznych uzyskanych w trakcie stymulacji przezprzełykowej pozwala rozpoznawać chorych zagrożonych trzepotaniem przedsionków