Is the combination therapy of IKr-channel blocker and left stellate ganglion block effective for intractable ventricular arrhythmia in a cardiopulmonary arrest patient?

Background: We have previously reported that the defibrillation success rate of intravenous nifekalant hydrochloride (NIF), a pure IKr-channel (IKr: the rapid components of the delayed rectifier potassium current) blocker, was more than 75% for lidocaine-resistant ventricular tachycardia and fibrillation (VT/VF) in patients with out-of-hospital cardiopulmonary arrest (CPA). However, there was no effective treatment for the remaining 25% of patients in whom defibrillation was unsuccessful. We hypothesised that the combination therapy of NIF and left stellate ganglion block (LSGB) was useful for defibrillation in NIF-resistant VT/VF and investigated its efficacy in a retrospective study. Methods and results: We investigated sequentially 272 out-of-hospital CPA patients treated at Tokai University between April and December 2006. VT/VF occurred in 55 patients on arrival or during cardiopulmonary resuscitation (CPR). On the basis of our CPR algorithm, NIF was administered (0.15-0.3 mg/kg, i.v.) after the first direct-current cardioversion. NIF-resistant VT/VFs were observed in 15 out of 55 patients and LSGB was performed on 11 of these with administration of NIF. Sinus rhythm was restored in 7 patients following LSGB (64%) and complete recovery was achieved in 2 patients. In the non-LSGB group, however, all the patients died. Conclusions: The combination therapy of intravenous NIF and LSGB was useful for defibrillation in intractable VT/VF. It is a potential and innovative treatment strategy for IKr-channel blocker resistant VT/VF. (Cardiol J 2007; 14: 355-365

Skuteczność terapii złożonej polegającej na podaniu blokera kanału IKr oraz wykonaniu blokady zwoju gwiaździstego w leczeniu opornych arytmii komorowych u chorych z zatrzymaniem krążenia

Wstęp: W poprzednich doniesieniach autorzy niniejszej pracy dowiedli, że współczynnik skuteczności defibrylacji przy jednoczesnym dożylnym podaniu chlorowodorku nifekalantu (NIF) - selektywnego blokera kanałów szybkiej składowej opóźnionego prostującego prądu potasowego (IKr) wynosił powyżej 75% dla opornego na lignokainę częstoskurczu lub migotania komór (VT/VF) w przebiegu pozaszpitalnego zatrzymania krążenia (CPA). Jednakże dla pozostałych 25% chorych, u których wykonana defibrylacja okazała się nieskuteczna, nie znaleziono efektywnych metod leczenia. Autorzy niniejszej pracy sugerują, że zastosowanie złożonej terapii polegającej na dożylnym podaniu NIF oraz wykonaniu blokady lewego zwoju gwiaździstego (LSGB) jest użyteczne w przypadku defibrylacji VT/VF opornego na działanie NIF. Na podstawie własnych badań retrospektywnych podjęto także próbę oceny skuteczności tej terapii. Metody i wyniki: Do badania włączono kolejnych 272 chorych przyjętych do Kliniki Kardiologii Uniwersytetu Tokai w okresie od kwietnia do grudnia 2006 roku z powodu pozaszpitalnego zatrzymania krążenia. U 55 pacjentów (podczas przyjęcia lub też w przebiegu resuscytacji krążeniowo-oddechowej) stwierdzono VT/VF. Zgodnie z samodzielnie wypracowanymi przez autorów pracy algorytmami prowadzenia resuscytacji krążeniowo-oddechowej NIF (w dawce 0,15-0,3 mg/kg) podawano dożylnie po pierwszej próbie kardiowersji. Oporne na działanie NIF częstoskurcze komorowe/migotania komór wystąpiły u 15 spośród 55 pacjentów. U 11 chorych z powyższej grupy wykonano LSGB oraz podano dożylnie NIF. U 7 osób (64%) po zabiegu LSGB uzyskano powrót rytmu zatokowego. Całkowity powrót do zdrowia zanotowano u 2 chorych. Jednakże w grupie, w której nie wykonano zabiegu blokady lewego zwoju gwiaździstego (grupa nie-LSBG), zmarli wszyscy pacjenci. Wnioski: Terapia złożona polegająca na dożylnym podaniu NIF oraz wykonaniu LSGB okazała się użyteczna w przypadku defibrylacji opornego VT/VF. Jest to potencjalna i innowacyjna strategia leczenia opornego na selektywne blokery kanałów IKr częstoskurczu komorowego/ migotania komór. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 524-536

A Novel ‘Gene Insertion/Marker Out’ (GIMO) Method for Transgene Expression and Gene Complementation in Rodent Malaria Parasites

Research on the biology of malaria parasites has greatly benefited from the application of reverse genetic technologies, in particular through the analysis of gene deletion mutants and studies on transgenic parasites that express heterologous or mutated proteins. However, transfection in Plasmodium is limited by the paucity of drug-selectable markers that hampers subsequent genetic modification of the same mutant. We report the development of a novel ‘gene insertion/marker out’ (GIMO) method for two rodent malaria parasites, which uses negative selection to rapidly generate transgenic mutants ready for subsequent modifications. We have created reference mother lines for both P. berghei ANKA and P. yoelii 17XNL that serve as recipient parasites for GIMO-transfection. Compared to existing protocols GIMO-transfection greatly simplifies and speeds up the generation of mutants expressing heterologous proteins, free of drug-resistance genes, and requires far fewer laboratory animals. In addition we demonstrate that GIMO-transfection is also a simple and fast method for genetic complementation of mutants with a gene deletion or mutation. The implementation of GIMO-transfection procedures should greatly enhance Plasmodium reverse-genetic research

The carboxy-terminal fragment of α1A calcium channel preferentially aggregates in the cytoplasm of human spinocerebellar ataxia type 6 Purkinje cells

Spinocerebellar ataxia type 6 (SCA6) is an autosomal dominant neurodegenerative disease caused by a small polyglutamine (polyQ) expansion (control: 4–20Q; SCA6: 20–33Q) in the carboxyl(C)-terminal cytoplasmic domain of the α1A voltage-dependent calcium channel (Cav2.1). Although a 75–85-kDa Cav2.1 C-terminal fragment (CTF) is toxic in cultured cells, its existence in human brains and its role in SCA6 pathogenesis remains unknown. Here, we investigated whether the small polyQ expansion alters the expression pattern and intracellular distribution of Cav2.1 in human SCA6 brains. New antibodies against the Cav2.1 C-terminus were used in immunoblotting and immunohistochemistry. In the cerebella of six control individuals, the CTF was detected in sucrose- and SDS-soluble cytosolic fractions; in the cerebella of two SCA6 patients, it was additionally detected in SDS-insoluble cytosolic and sucrose-soluble nuclear fractions. In contrast, however, the CTF was not detected either in the nuclear fraction or in the SDS-insoluble cytosolic fraction of SCA6 extracerebellar tissues, indicating that the CTF being insoluble in the cytoplasm or mislocalized to the nucleus only in the SCA6 cerebellum. Immunohistochemistry revealed abundant aggregates in cell bodies and dendrites of SCA6 Purkinje cells (seven patients) but not in controls (n = 6). Recombinant CTF with a small polyQ expansion (rCTF-Q28) aggregated in cultured PC12 cells, but neither rCTF-Q13 (normal-length polyQ) nor full-length Cav2.1 with Q28 did. We conclude that SCA6 pathogenesis may be associated with the CTF, normally found in the cytoplasm, being aggregated in the cytoplasm and additionally distributed in the nucleus