Methods of airway resistance assessment

Airway resistance is the ratio of driving pressure to the rate of the airflow in the airways. The most frequent methods used to measure airway resistance are whole-body plethysmography, the interrupter technique and the forced oscillation technique. All these methods allow to measure resistance during respiration at the level close to tidal volume, they do not require forced breathing manoeuvres or deep breathing during measurement. The most popular method for measuring airway resistance is whole-body plethysmography. The results of plethysmography include among others the following parameters: airway resistance (Raw), airway conductance (Gaw), specific airway resistance (sRaw) and specific airway conductance (sGaw). The interrupter technique is based on the assumption that at the moment of airway occlusion, air pressure in the mouth is equal to the alveolar pressure . In the forced oscillation technique (FOT), airway resistance is calculated basing on the changes in pressure and flow caused by air vibration. The methods for measurement of airway resistance that are described in the present paper seem to be a useful alternative to the most common lung function test — spirometry. The target group in which these methods may be widely used are particularly the patients who are unable to perform spirometry.Airway resistance is the ratio of driving pressure to the rate of the airflow in the airways. The most frequent methods used to measure airway resistance are whole-body plethysmography, the interrupter technique and the forced oscillation technique. All these methods allow to measure resistance during respiration at the level close to tidal volume, they do not require forced breathing manoeuvres or deep breathing during measurement. The most popular method for measuring airway resistance is whole-body plethysmography. The results of plethysmography include among others the following parameters: airway resistance (Raw), airway conductance (Gaw), specific airway resistance (sRaw) and specific airway conductance (sGaw). The interrupter technique is based on the assumption that at the moment of airway occlusion, air pressure in the mouth is equal to the alveolar pressure . In the forced oscillation technique (FOT), airway resistance is calculated basing on the changes in pressure and flow caused by air vibration. The methods for measurement of airway resistance that are described in the present paper seem to be a useful alternative to the most common lung function test — spirometry. The target group in which these methods may be widely used are particularly the patients who are unable to perform spirometry

Hemoptysis in a patient with multifocal primary pulmonary angiosarcoma

Primary pulmonary angiosarcoma (PPA) is a rare tumour arising from arterial or venous pulmonary vessels of various size. It is characterized by aggressive course and poor prognosis. The early diagnosis is difficult due to diverse clinical and radiological manifestations. We present a case report of 70 year-old man, active cigarette-smoker, with a 2-month history of non-massive hemoptysis. The thorax CT revealed several solid pulmonary nodules surrounded by areas of ground glass opacity. As bronchoscopy failed to deliver adequate tissue samples, video assisted thoracic surgery (VATS) with pleura and lung biopsy was necessary. Histopathological findings were consistent with pulmonary angiosarcoma. Since no extrapulmonary lesions were demonstrated, the final diagnosis of primary pulmonary angiosarcoma was made. The patient died three months after the onset of symptoms. Our case report highlights that differential diagnosis in patients with hemoptysis and pulmonary nodules should include primary pulmonary sarcoma.Primary pulmonary angiosarcoma (PPA) is a rare tumour arising from arterial or venous pulmonary vessels of various size. It is characterized by aggressive course and poor prognosis. The early diagnosis is difficult due to diverse clinical and radiological manifestations. We present a case report of 70 year-old man, active cigarette-smoker, with a 2-month history of non-massive hemoptysis. The thorax CT revealed several solid pulmonary nodules surrounded by areas of ground glass opacity. As bronchoscopy failed to deliver adequate tissue samples, video assisted thoracic surgery (VATS) with pleura and lung biopsy was necessary. Histopathological findings were consistent with pulmonary angiosarcoma. Since no extrapulmonary lesions were demonstrated, the final diagnosis of primary pulmonary angiosarcoma was made. The patient died three months after the onset of symptoms. Our case report highlights that differential diagnosis in patients with hemoptysis and pulmonary nodules should include primary pulmonary sarcoma

Przydatność oznaczania NT-proBNP w diagnostyce duszności u chorych na POChP

Introduction. Cardiovascular diseases often coexist with chronic obstructive pulmonary disease (COPD), and in some cases it is difficult to differentiate between cardiac and pulmonary cause of dyspnoea. It is well known that the serum concentration of NT-proBNP in patients with cardiovascular diseases, especially with congestive heart failure, is elevated. The aim of this study was to estimate the usefulness of NT-proBNP serum level measurement in patients with COPD complaining of chronic dyspnoea. Material and methods. The study group consisted of 81 stable COPD patients in middle age, 65 ± 7 years, (57 of them with concomitant cardiovascular disease). Serum concentration of NT-proBNP was measured using VITROS laboratory test. Results. There were no statistical differences in serum NT-proBNP between patients stratified according to the GOLD staging system for COPD severity or BODE index and mMRC breathlessness scale. The concentration of NT-proBNP was statistically significantly higher in the patients with coexisting cardiovascular diseases (220.8 ± 258.1 vs. 95.4±56.1 pg/ml). The group of patients with NT-proBNP concentration > 125 pg/ml (n = 36) was statistically significantly older (67.5 ± 6 years old vs. 63.2 ± 7.1 years old; p = 0.009) and had statistically significantly lower PaO2 (67.4 ± 11.8 mm Hg vs. 73.0 ± 11.6 mm Hg; p = 0.04). Conclusions. 1. In the group of stable COPD patients there were no differences between NT-proBNP serum concentration according to GOLD staging, BODE index, and mMRC breathlessness scale. 2. The NT-proBNP serum concentration was statistically significantly higher in the group of COPD patients with the concomitant cardiovascular disease. 3. In patients with chronic dyspnoea testing of serum NT-proBNP may be useful in the detection of patients with cardiovascular problems, who require more intensive therapy.Wstęp. U chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP), często współistnieją choroby serca, co utrudnia ustalenie przyczyny występującej duszności. Wzrost stężenia NT-proBNP w surowicy jest charakterystyczny dla zastoinowej niewydolności serca. Celem pracy była ocena przydatności pomiaru stężenia NT-proBNP w surowicy u chorych na POChP, u których występowała przewlekła duszność. Materiał i metody. Do badania zakwalifikowano 81 chorych na POChP w stabilnej fazie choroby, w wieku 65 ± 7 lat, u 55 chorych współistniały choroby układu krążenia. Stężenie NT-proBNP w surowicy oznaczano przy użyciu zestawu odczynnikowego NT-proBNP VITROS i kalibratorów NT proBNP VITROS. Wyniki. Nie wykazano istotnych różnic w stężeniu NT-proBNP w zależności od stopnia zaawansowania choroby według GOLD, wskaźnika BODE, duszności w skali MRC. Stężenie NT-proBNP było natomiast statystycznie istotnie wyższe u chorych z towarzyszącymi chorobami układu krążenia (220,8 ± 258,1 v. 95,4 ± 56,1 pg/ml; p = 0,03). Chorzy z podwyższonym stężeniem NT-proBNP > 125 pg/ml (n = 36) byli statystycznie starsi (67,5 ± 6 lat v. 63,2 ± 7,1 roku; p = 0,009) i mieli istotnie niższe PaO2 (67,4 ± 11,8 v. 73,0 ± 11,6 v. mm Hg; p = 0,04) w porównaniu z chorymi z prawidłowym stężeniem NT-proBNP. Wnioski. 1. W grupie chorych na POChP w stabilnym stadium choroby nie stwierdzono istotnych różnic w stężeniu NT-proBNP w surowicy w zależności od stopnia ciężkości choroby według GOLD, wskaźnika BODE i skali nasilenia duszności MRC. 2. W grupie chorych na POChP i towarzyszącymi chorobami układu krążenia stężenie NT-proBNP jest statystycznie istotnie wyższe niż u chorych bez chorób towarzyszących. 3. U chorych z przewlekłą dusznością oznaczenie stężenia NT-proBNP może wyłonić grupę chorych, którzy wymagają wdrożenia lub intensyfikacji leczenia niewydolności serca

Obstructive Sleep Apnea and Mechanism of Hypertension

W ciągu ostatnich lat rosnące zainteresowanie budzi obturacyjny bezdech podczas snu (OSA) i jego związek z nadciśnieniem tętniczym. Do głównych objawów klinicznych należy głośne, przerywane chrapanie, senność i uczucie zmęczenia podczas dnia, poranne bóle głowy, otyłość. Patogeneza nadciśnienia tętniczego w przebiegu OSA pozostaje wciąż nie w pełni wyjaśniona, wiele danych klinicznych wskazuje między innymi na ważną rolę wzmożonej aktywności współczulnej. Należy podkreślić, że OSA stanowi postać nadciśnienia z potencjalnie usuwalną przyczyną. Trzeba również pamiętać, że nierozpoznany zespół obturacyjnego bezdechu podczas snu może być przyczyną opornego na leczenie nadciśnienia tętniczego.Obstructive sleep apnea (OSA) is caused by upper airway obstruction and in most cases associated with persistent hypertension, found in more than half of patients with OSA. The syndrome should be suspected especially in overweight hypertensive middle-aged men with excessive daytime sleepiness, morning headaches and loud snoring during sleep. The mechanism of hypertension is complex, including increased sympathetic nerve activity and catecholamine excretion. It should be noted that OSA is regarded as one of the most common causes of reversible hypertension

Prevalence of metabolic syndrome diagnosis in patients with obstructive sleep apnoea syndrome according to adopted definition

 WSTĘP: Zespół metaboliczny (ZM) jest związany ze zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych i występuje często u chorych na OBS. Celem pracy jest cena częstości ZM w zależności od zastosowanej definicji (NCEP-ATP III z 2001 oraz IDF z 2005 roku) u chorych na OBS.MATERIAŁ I METODY: Materiał stanowiło 155 mężczyzn i 18 kobiet z OBS (AHI 44 ± 22 h-1), w większości otyłych (BMI 31,8 ± 5,0 kg/m2), w wieku 53,9 ± 9,3 roku (średnie ± SD). U badanych oznaczano w surowicy: lipidogram, stężenie glukozy oraz wykonano pomiar wskaźnika masy ciała (BMI), obwodu w pasie (OP) oraz wskaźnik talia-biodra (WHR).WYNIKI: Posługując się definicją pierwszą (NCEP-ATP III z 2001), zespół metaboliczny rozpoznano u 98 chorych (56% całej grupy — grupa ZM1), stosując definicję IDF z 2005 — u 120 osób (69% całej grupy — grupa ZM2) (p < 0,05). Pomiędzy grupami nie stwierdzono istotnych różnic wielkości BMI i OP. Natomiast statystycznie istotną różnicę stwierdzono w WHR (ZM1: 1,005 ± 0,05 v. ZM2: 1,027 ± 0,06, p < 0,05). W grupie ZM2 stwierdzono istotnie wyższe stężenie HDL w porównaniu z grupą ZM1 (52,3 ± 12,1 mg/dl v. 42,3 ± 12,1 mg/dl, p < 0,05). W grupie ZM1 istotnie wyższe w porównaniu z grupą ZM2 było stężenie triglicerydów w surowicy (228,2 ± 122,5 mg/dl v. 122,5 ± 49,1 mg/dl, p < 0,05). Grupy ZM1 i ZM2 nie różniły się istotnie stopniem ciężkości OBS. Zaobserwowano korelacje pomiędzy rozpoznaniem zespołu metabolicznego a wartością AHI (r = 0,19 dla ZM1 i r = 0,21 dla ZM2, p < 0,05). Są one jednak klinicznie nieistotne.WNIOSKI: Definicja zespołu metabolicznego IDF z 2005 roku istotnie zwiększa częstość rozpoznawania zespołu metabolicznego u chorych na OBS. Nie zaobserwowano znamiennych klinicznie korelacji pomiędzy stopniem ciężkości OBS a rozpoznaniem zespołu metabolicznego. INTRODUCTION: Metabolic syndrome (MS), which is connected with enlarged cardiovascular risk, is common in patients with OSAS. The aim of the study was to estimate the prevalence of MS in patients with OSAS according to two definitions of MS (criteria from NCEP-ATP III from 2001 versus criteria from IDF 2005).MATERIAL AND METHODS: Materials consisted of 155 males and 18 females with OSAS (mean AHI 44 ± 22 h-1), obesity (BMI 31.8 ± 5.0 kg/m2), aged 53.9 ± 9.3 years (mean ± SD). Serum lipids, glucose, body mass index (BMI), waist circumference (WC) and waist-to-hip ratio (WHR) were measured in all patients.RESULTS: According to first definition (NCEP — ATP III from 2001), MS was diagnosed in 98 patients (56% of the whole group — MS1 group) compared to 120 patients (69% of the whole group — MS2 group) diagnosed according to the second definition (IDF from 2005), p < 0.05. No differences in BMI and WC between the groups were found. Significant differences in WHR were noted (MS1 group: 1.005 ± 0.05 vs. MS2 group: 1.027 ± 0.06, p < 0.05). Patients from the MS2 group had higher cholesterol HDL compared to the MS1 group (52.3 ± 12.1 mg/dl vs. 42.3 ± 12.1 mg/dl, p < 0.05). Serum triglyceride concentrations were significantly higher in the MS1 group than in the MS2 group (228 ± 122 mg/dl vs. 122 ± 49 mg/dl, p < 0.05). There were no differences in OSAS severity between the MS1 and MS2 group. In both groups weak correlations between diagnosis of MS and AHI were f ound (r = 0.19 for MS1 and r = 0.21 for MS2, p < 0.05) They are, however, clinically insignificant.CONCLUSIONS: The IDF definition from 2005 of metabolic syndrome indeed increases the frequency of diagnosis of metabolic syndrome in patients with OSAS. We did not observe essential clinical correlation among the degree of OSAS severity and recognition of metabolic syndrome in the MS1 or in the MS2 group

Krwioplucie jako objaw pierwotnego, wieloogniskowego naczyniakomięsaka płuc

  Pierwotny naczyniakomięsak płuc jest rzadko spotykanym nowotworem występującym w naczyniach tętniczych i żylnych płuc. Choroba charakteryzuje się gwałtownym przebiegiem i złym rokowaniem. Ze względu na niecharakterystyczne objawy kliniczne i obraz radiologiczny rozpoznanie jest trudne, a jego podstawę stanowi badanie histopatologiczne bioptatów lub materiału resekcyjnego. W pracy zaprezentowano przypadek 70-letniego mężczyzny, palacza tytoniu, u którego głównym objawem choroby było niewielkie, występujące od 2 miesięcy krwioplucie. W tomografii komputerowej klatki piersiowej uwidoczniono zmiany guzkowe w miąższu płuc z towarzyszącym obszarem typu „matowej szyby”. Z uwagi na fakt, że badanie bioptatów pobranych w trakcie bronchoskopii nie pozwoliło na ustalenie ostatecznego rozpoznania, konieczne było wykonanie wideotorakoskopii z biopsją opłucnej i płuca. Wynik badania histopatologicznego wykazał obecność utkania naczyniakomięsaka. Wyniki dodatkowych badań obrazowych nie potwierdziły dodatkowych pozapłucnych ognisk choroby i ostatecznie rozpoznano pierwotnego naczyniakomięsaka płuc. Chory zmarł trzy miesiące po pojawieniu się pierwszych objawów choroby. Przedstawiony opis przypadku zwraca uwagę na konieczność uwzględnienia pierwotnego naczyniakomięsaka płuc w diagnostyce różnicowej przyczyn krwioplucia u chorego z obecnością zmian guzkowych w płucach.

Usefulness of selected tests in the diagnosis of exercise induced bronchoconstriction

Wstęp: „Złotym standardem” w rozpoznawaniu powysiłkowego skurczu oskrzeli (EIB) jest test prowokacji wysiłkiem. Obniżenie natężonej objętości wydechowej pierwszosekundowej (FEV1) o 10% lub więcej jest równoznaczne z dodatnim wynikiem tego testu. Testy nadreaktywności oskrzeli z bodźcami pośrednimi są powszechnie wykorzystywane w diagnostyce EIB. Celem badania była ocena przydatności wybranych testów prowokacji oskrzelowej w rozpoznawaniu EIB. Materiał i metody: W badaniu wzięły udział 42 osoby należące do następujących grup: A — 19 chorych na astmę nieprzyjmujących w okresie ostatnich 3 miesięcy steroidów wziewnych; D — 11 osób zgłaszających objawy charakterystyczne dla EIB (duszność, świsty, kaszel po wysiłku), ale bez innych objawów astmy; K — 12 zdrowych ochotników. Wszyscy badani wypełniali kwestionariusz dotyczący objawów związanych z wykonywaniem wysiłku fizycznego oraz mieli wykonane testy nadreaktywności z metacholiną, adenozynomonofosforanem (AMP) oraz test prowokacji wysiłkiem. Częstość rozpoznawania EIB wśród chorych na astmę zależała od przyjętego kryterium powysiłkowej zmiany FEV1 o co najmniej 10% lub o co najmniej 15% i wynosiła odpowiednio 47% i 37%. W grupie D EIB rozpoznano u 27% chorych, a w grupie kontrolnej u żadnego badanego, niezależnie od przyjętego kryterium. Wyniki: Analiza kwestionariusza objawów wykazała, że pojedyncze objawy nie mogą być wykorzystywane do rozpoznawania EIB, a objawy występujące po wysiłku są bardziej charakterystyczne dla EIB niż objawy występujące w trakcie aktywności fizycznej. Największą przydatność w rozpoznawaniu EIB wykazało zestawienie objawów typowych dla EIB (duszność, świsty, kaszel po wysiłku) z dodatnim testem nadreaktywności oskrzeli na AMP, osiągając czułość 70%, swoistość 94%, dodatnią wartość predykcyjną 78%, ujemną wartość predykcyjną 91% oraz wskaźnik wiarygodności 11,2. Wnioski: Występowanie objawów sugerujących EIB nie ma wystarczającej czułości i swoistości dla rozpoznania powysiłkowego skurczu oskrzeli. Najbardziej przydatne w diagnostyce EIB jest zestawienie objawów typowych dla EIB z dodatnim testem nadreaktywności oskrzeli na AMP. Pneumonol. Alergol. Pol. 2011; 79, 6: 397–406Introduction: Indirect airway challenge tests are commonly used in the diagnosis of exercise-induced bronchoconstriction (EIB), defined as a post-exercise decrease in FEV1 ≥ 10%. The aim of this study was to evaluate the diagnostic value of bronchial hyperreactivity tests in the diagnosis of EIB. Material and methods: Forty two subjects were allocated to 3 groups: A — 19 steroid naive asthma patients; D — 11 noasthma patients reporting symptoms suggestive for EIB (dyspnea, wheeze and cough provoked by exercise) and K — 12 healthy controls. Subjects filled a questionnaire regarding symptoms related to exercise and underwent: inhaled bronchial challenge to methacholine (Mch), adenosine 5’-monophosphate (AMP) and exercise challenge on a treadmill. With a cutoff of ≥ 10% or ≥ 15% decrease in FEV1 post exercise EIB was diagnosed in 47% and 37% of asthma patients, respectively; 27% of subjects in group D and in none of controls, irrespectively of the ΔFEV1 criterion. Results: The analysis of questionnaire revealed that a single symptom cannot be used to predict EIB. Symptoms occurring after termination of exercise, but not during exercise characterize EIB more precisely. The analysis showed that the most useful measure to diagnose EIB can be a combination of bronchial challenge to AMP and typical symptoms of exercise induced bronchoconstriction (i.e. dyspnea, wheezes and cough provoked by exercise) with a sensitivity of 70%, specifity of 94%, PPV of 78%, NPV of 91% and LR of 11.2. Conclusions: Symptoms suggestive of EIB do not have acceptable sensitivity and specifity for the diagnosis of exerciseinduced bronchoconstriction. The most useful measure to diagnose EIB is a combination of typical symptoms of EIB with positive challenge to AMP. Pneumonol. Alergol. Pol. 2011; 79, 6: 397–40

The interpretation of carbon monoxide diffusing capacity test depending of hemoglobin concentration

The carbon monoxide diffusion capacity (DLCO) is among others dependent of the hemoglobin value. The result of DLCO test in patients with anemia change when we adjust DLCO for hemoglobin (Hb) concentration. The aim of the study was to estimate if the differences between result of DLCO and DLCO/VA before and after adjust the Hb value can change the interpretation of the test in the group with normal and low value of Hb. The study group consist of 25 patients with normal level of Hb (group A) and 21 ones with anemia (group B). All studied have been done spirometry, bodypletyzmografy and DLCO test. All tests were made on the SensorMedics. The DLCO test was made in the single breath diffusing capacity program Results. The values of the Hb in the group A were above 13g/dl for female and 14g/dl for man. In the group B the Hb value were less then 10g/dl. In the group A the middle Hb concentration was 14,49 &plusmn; 1,36g/dl. DLCO and DLCO/VA before and after Hb value adjusted were 91,4 &plusmn; 17,98 vs. 90,7 &plusmn; 17,58 % i 101,5 &plusmn; 19,46 vs. 100,7 &plusmn; 18,65% (p > 0,05) In the group B the middle Hb concentration was 8,77 &plusmn; 0,97g/dl. DLCO and DLCO/VA before and after Hb value adjusted were: 57,05 &plusmn; 17,55 vs.72,19 &plusmn; 25,27% i 67,57 &plusmn; 11,18 vs. 84,66 &plusmn; 14,62% (p < 0,05) Conclusions: 1.The were non statistically important change in the DLCO test results after consideration on Hb level in the studied group without anemia, so in the patients with normal level of Hb the DLCO test result doesn't change the interpretation of the test after the consideration on Hb concentration 2. In patients with anemia we shout adjust the Hb value to the DLCO test because the results with out this can completely change the interpretation of the test and clinical diagnosis