Ocena wyników chirurgicznego leczenia penetrujących owrzodzeń miażdżycowych

INTRODUCTION: Penetrating atherosclerotic ulcers (PAU) are a rare disease, but their complications may lead to the patient’s decease. The development of diagnostic imaging techniques enables its more accurate detection, while the progress in the field of endovascular surgery possibilities safe and efficient treatment. The aim of the present paper is to assess PAU treatment results regarding patients treated at the Department of General, Vascular and Transplant Surgery, Medical University of Warsaw in the years 2006–2011. MATERIAL AND METHODS: Documentation on 28 patients (22 men and 6 women) has been subjected to retrospective analysis. The average patient age was 68. Twenty six of the diseased were treated by means of stentgraft implantation. One patient underwent an open repair with aortic replacement and conventional tube graft positioning. Combined thoracic stentgraft implantation and open repair of infrarenal aortic PAU with bifurcated bypass were performed in another patient. The average follow-up was of 27 months. Over that period of time three cases of complications requiring re-intervening were detected: stentgraft limb thrombosis, endoleak type IB and type II. RESULTS: All of the complications were effectively treated by endovascular interventions. Neither surgery-related deaths, nor spinal cord ischemia symptoms were observed. CONCLUSIONS: Based on the investigated material, it is safe to say that stentgraft implantation PAU treatment is an effective method, but it is required that guidelines regarding clinical procedure are defined.WSTĘP: Penetrujące owrzodzenia miażdżycowe (PAU) są rzadką chorobą, lecz ich powikłania mogą prowadzić do zgonu. Rozwój badań obrazowych pozwala na ich coraz dokładniejsze rozpoznawanie, a postępy chirurgii wewnątrznaczyniowej umożliwiają bezpieczne i skuteczne leczenie. Celem niniejszej pracy była ocena wyników leczenia PAU u chorych przebywających w Klinice Chirurgii Ogólnej, Naczyniowej i Transplantacyjnej WUM w latach 2006–2011. MATERIAŁ I METODY: Retrospektywnej analizie poddano dokumentację 28 chorych, wśród których było 22 mężczyzn i 6 kobiet. Średni wiek wynosił 68 lat. W badanej grupie 26 chorych było leczonych wewnątrznaczyniowo poprzez implantację stentgraftu. Jednego chorego poddano otwartej operacji przeszczepu aortalno-udowego, a u kolejnego chorego wewnątrznaczyniowo zaopatrzono PAU w odcinku piersiowym aorty, natomiast w odcinku podnerkowym wykonano przeszczep rozwidlony. Średni czas obserwacji wynosił 27 miesięcy. W tym czasie obserwowano trzy powikłania wymagające przeprowadzenia reinterwencji: zakrzepicę odnogi stentgraftu, przeciek wewnętrzny typu IB i II. WYNIKI: Wszystkie powikłania zostały skutecznie wyleczone metodami wewnątrznaczyniowymi. Nie obserwowano zgonów związanych z operacją ani objawów niedokrwienia rdzenia kręgowego. WNIOSKI: Na podstawie opracowanego materiału można stwierdzić, że wewnątrznaczyniowe leczenie penetrujących owrzodzeń miażdżycowych jest skuteczną metodą, natomiast konieczne jest ustalenie wytycznych postępowania klinicznego

Balloon-grab technique to bridge steep renal artery during endovascular thoracoabdominal aortic aneurysm repair: technical note

The aim of the study is to describe an endovascular manoeuvre that can help in the cannulation and stenting of difficult renal arteries in endovascular thoracoabdominal aortic aneurysm exclusion (EVAR) with a branched stent graft. Routinely, dedicated branch and target vessels are cannulated in antegrade fashion through a transaxillary approach. If renal arteries are steep, tortuous, and unfavourable, cannulation failure can preclude a successful endovascular procedure. In that situation, the guidewire slips off the artery. However, another guidewire and balloon can be introduced to the target vessel through femoral access. Expansion of an additional percutaneous transluminal angioplasty (PTA) balloon in the target vessel grabs the guidewire or catheter cannulated in typical fashion and prevents it from slipping off. At this point, a stiffer wire can be introduced, and the covered stent easily bridges the target vessel. The rest of the procedure is continued typically. Expansion of an additionally introduced balloon allows the surgeon to grab the guidewire in the renal artery, thus excluding an aneurysm during EVAR. Our early experience shows that this method is effective and durable

Endovascular repair of traumatic thoracic aortic pseudoaneurysm combined with simultaneous distal pancreatectomy due to the pancreas body rupture — case report and review of literatur

Tępe pourazowe uszkodzenie aorty piersiowej, któremu zwykle towarzyszą obrażenia wielonarządowe dotyczące głowy, jamy brzusznej lub miednicy, jest uważane za groźny, potencjalnie śmiertelny stan, który wymaga szybkiego rozpoznania i wdrożenia niezwłocznego leczenia chirurgicznego. Najczęstszą lokalizacją uszkodzenia aorty jest cieśń, co wynika głównie z wystąpienia nagłej deceleracji w czasie urazu komunika­cyjnego. Aktualna klasyfikacja wyróżnia 4 typy uszkodzenia ściany aorty piersiowej. Typ I obejmuje urazy ograniczone do błony wewnętrznej. Typ II opisuje krwiaki śródścienne. Typ III oznacza wytworzenie się tętniaka rzekomego, a typ IV jest definiowany jako pęknięcie aorty. Postępowanie zachowawcze polegające na ścisłej kontroli ciśnienia tętniczego i powtarzaniu badań obrazowych jest rekomendowane jedynie w przypadku uszkodzenia błony wewnętrznej ściany aorty. Natomiast urazy II–IV typu powinny być leczone operacyjnie. Obecnie uważa się, że wprowadzenie metody wewnątrznaczyniowej do leczenia urazów aorty piersiowej stało się cenną alternatywą dla metody otwartej, gdyż zmniejszyło śmiertelność oraz ryzyko wystąpienia wczesnych i późnych powikłań pooperacyjnych. Celem pracy było przedstawienie odległych wyników leczenia 19-letniego chorego z pourazowym tętniakiem rzekomym aorty zstępującej, który skutecznie został wyłączony z układu krążenia za pomocą implantacji stent-graftu, połączonej z jednoczasową resekcją pękniętego trzonu i ogona trzustki oraz splenektomii.Blunt traumatic thoracic aortic injury, which is usually accompanied by multiple organ injuries involving the head, abdomen or pelvis, is considered a dangerous, potentially life-threatening condition that requires rapid diagnosis and immediate surgical treatment. The most common location of traumatic aortic injuries is the aortic isthmus, which often results from the sudden deceleration during a road traffic accident. Traumatic injuries to the thoracic aortic wall are currently classified as four types: type I are injuries limited to the intima; type II is an intramural haematoma; type III means a pseudoaneurysm; and type IV is an aortic rupture. Conservative management, which involves strict blood pressure control and serial imaging, is recommended only in cases of intimal injuries, while type II to IV injuries should be managed operatively. It is currently believed that the introduction of endovascular techniques for the treatment of traumatic thoracic aortic injuries has become a valuable alternative for open surgery, as it has reduced mortality and the risk of early and late postoperative complications.In this article, we present long-term outcomes of treatment of a 19-year-old patient with a traumatic pseudoaneurysm of the descending aorta, which was successfully excluded from the systemic circulation through the implantation of a stent-graft combined with a simultaneous resection of the body and tail of the pancreas due to their rupture and splenectomy

The importance of the superficial brachioulnar artery during surgical creation of an arteriovenous fistula for dialysis from a transposed basilic vein — potential implications for hand ischemia in case of a previously thrombosed radiocephalic arteriovenous fistula.

Podczas wytwarzania przetoki tętniczo-żylnej z przemieszczonej żyły odłokciowej znaleziono dodatkową tętnicę na przebiegu żyły odłokciowej. Pooperacyjna angiotomografia i ultrasonografia z oceną przepływu pozwoliły zidentyfikować to naczynie jako tętnicę ramienno-łokciową powierzchowną. Tętnica ta była jedyną, która zaopatrywała łuk dłoniowy, ponieważ tętnica promieniowa była niedrożna na tle zakrzepicy uprzednio wytworzonej przetoki promieniowo-odpromieniowej. Niezamierzone podwiązanie tętnicy ramienno- łokciowej powierzchownej podczas preparowania żyły odłokciowej mogłoby skutkować zatrzymaniem napływu krwi tętniczej do łuku dłoniowego i głębokim niedokrwieniem ręki u opisywanego chorego.During the surgical creation of an arteriovenous (AV) fistula from a transposed basilic vein, an aberrant artery, closely related to the course of the basilic vein, was found. A postoperative CTA, together with a Doppler sonography study, identified this artery as a superficial brachioulnar artery. The artery singularly supplied the palmar arch, as the radial artery was occluded due to thrombosis of a previously performed radio-cephalic fistula. Moreover, the unintended ligation of the superficial brachioulnar artery during preparation of the basilic vein, stopped blood flow to the palmar arch and, consequently, caused hand ischemia

Evaluation of selected parameters of inflammation, coagulation system, and formation of extracellular neutrophil traps (NETs) in the perioperative period in patients undergoing endovascular treatment of thoracoabdominal aneurysm with a branched device (t-Branch)

Extracellular Neutrophils Traps (NETs) and their formation, known as NETosis, have become pivotal in the pathogenesis of aortic aneurysm development. This study investigates the NETosis markers with the assessment of selected parameters of inflammation and coagulation system in patients with thoracoabdominal aortic aneurysms in the pre-and postop period undergoing t-Branch stent-graft implantation. The study included 20 patients with thoracoabdominal aortic aneurysms. Three markers double-stranded DNA (dsDNA), single-stranded DNA (ssDNA), and citrullinated H3 histones (Cit-H3) were tested at three-time points from patients’ blood. The parameters of NETosis, inflammation, and coagulation system were examined in the preoperative period (within 24 h before surgery) and in the postoperative period (on the 3rd and 5th postoperative day). Free-circulating DNA (cfDNA) was isolated from the blood using the MagMAXTM Cell-Free DNA Extraction Kit. Double-stranded DNA (dsDNA) and single-stranded DNA (ssDNA) were then quantified using the Qubit dsDNA HS Assay Kit and the Qubit ssDNA Assay Kit. Cit-H3 concentration was determined by enzyme immunoassay ELISA (Cayman). The results revealed the significance of NETs secretion in response to the complex processes after stent-graft implantation. All NET markers increased shortly after surgery, with histones being the first to return to preoperative levels. The lack of normalization of dsDNA and ssDNA levels to preoperative levels by the last postoperative blood collection demonstrates NETs reorganization. The increase in the number of neutrophils was not related to the expansion of postoperative NETosis. The study reveals a new marker of NETosis, ssDNA, that has not been studied so far. The implantation of a stent graft in a patient with TAAA triggers an inflammatory response manifested by an increase in inflammatory parameters. One of the hallmarks of inflammation is the activation of neutrophil extracellular traps

Fibrin sealant injection through the drain with adjuvant compression as a treatment of groin lymphatic complications after vascular operation

Introduction: Groin lymphatic complications after femoral artery operations are rare, but if developed, theycould be a source of severe complications that could be potentially fatal. The novel technique of combiningcompression and application of Tisseel sealant (Baxter AG, Vienna, Austria) to treat lymphatic fistulas in thegroin region after common femoral artery exposure was evaluated. Material and methods: Twelve groins from eleven patients with groin lymphatic complications were enrolledinto the study. Patients had femoral artery exposure during one of the following procedures: endovascular aorticaneurysm repair, thrombendarterectomy or extra-anatomic by-pass. Postoperatively, average lymphatic drainagethrough the drain was 140 ± 60 (range 48–300) mL per day. Intervention was performed at a medianof 12 (9–23) days after operation. The drain was cut off close to the skin, a thin double-channel catheter wasintroduced as deep as possible through the drain and sealant was injected into the wound. Simultaneously,the remaining part of the drain was removed, the orifice in the skin was sutured and a compression dressingwas kept in place for 24 hours. The median patient observation period was 13 months (range 2.5–23) andsurveillance of the groin was performed using ultrasonography. Results: Early outcomes showed full technical success. None of the patients were readmitted due to lymphorrhea,infection or poor wound healing during follow-up. No lymphoceles were detected by ultrasonography. Conclusion: Fibrin glue injection augmented by compression is an effective method for treating postoperativelymphatic fistulas and to prevent lymphorrhagia and lymphocele formation in the groin region after femoralartery exposure

Wewnątrznaczyniowe leczenie tętniaka piersiowo-brzusznego aorty w zespole Loeysa-Dietza - opis przypadku

Zespół Loeys-Dietz jest dziedziczną chorobą tkanki łącznej objawiającą się podobnie jak zespół Marfana, jednak jej powikłania sercowonaczyniowe są znaczniej bardziej nieprzewidywalne i zagrażające życiu.Opisano przypadek wewnątrznaczyniowego leczenia piersiowo-brzusznego tętniaka (TAAA) u 37-letniej chorej z zespółem Loeysa-Dietza po wcześniejszym wewnątrznaczyniowym zaopatrzeniu rozwarstwienia aorty piersiowej i wymianie łuku aorty. Pacjentkę skierowano do naszego ośrodka z powodu 52mm rozwarstwiającego TAAA. Zakwalifikowano ją do leczenia wewnątrznaczyniowego. Jednakże, ze względu na wczesniejsze interwencje, lewy dostęp poprzez tętnicę ramienną był zamknięty, a prawy znacznie utrudniony. Stąd, zaprojektowano i wyprodukowano stentgraft z trzema dedykowanami otworami dla: pnia trzewnego, tętnicy krezkowej górnej, prawej tętnicy nerkowej oraz skierowany ku górze rękawek dla lewej tętnicy nerkowej. Z obustronnych dostępów poprzez tętnice udowe wspólne, stentgraft został wprowadzony i otwarty, a następnie naczynia trzewne zostały połączone za pomocą stentów z zasadniczą częścią stentgraftu. Okres pooperacyjny oraz 3 miesięczna obserwacja były niepowikłane. W kontrolnej tomografii komputerowej obserwowano zmniejszenie średnicy tętniaka.Podsumowanie. Wewnątrznaczyniowe leczenie rozwarstwiającego, piersiowo-brzusznego tętniaka aorty u chorego z zespołem Loeysa-Dietza jest możliwa i skuteczna nawet w przypadku utrudnionego dostępu poprzez tętnice ramienne. W krótkiej obserwacji wynik jest zadowalający, jednakże dalsza obserwacja jest konieczna celem oceny roli w dziedzicznych chorobach tkanki łącznej takich, jak zespół Loeysa-Dietza

Hand-assisted laparoscopic donor nephrectomy: a single centre experience

Introduction : The advantages of a minimally invasive nephrectomy are a faster recovery and better quality of life for the donors. Until recently, the majority of donor nephrectomies in Poland were done by open surgery. Aim : To present a single centre experience in hand-assisted laparoscopic donor nephrectomy (HALDN). Material and methods: The first videoscopic left donor nephrectomy in Poland was performed in our department in 2003 using a hand-assisted retroperitoneal approach. From 2011, we changed the method to a transperitoneal approach and started to harvest also right kidneys. Since then, it has become the method of choice for donor nephrectomy and has been performed in 59 cases. Preoperatively, kidneys were assessed by scintigraphy and by angio-Computed tomography. We harvested 32 left and 27 right kidneys. There were double renal arteries in 2 cases and triple renal arteries in 1 case. The warm ischaemia time (WIT) was 80–420 s (average 176.13 s); operative time was 85–210 min (average 140 min). Results: All procedures were uncomplicated, and all donors were discharged after 2–8 days with normal creatinine levels. The average follow-up period lasted 23 months (1–51 months). Out of all of the cases, 1 case had two minor complications, while all others were uneventful. None of the donors were lost to follow-up. All of the kidneys were transplanted. There were 2 cases of delayed graft function (DGF) and 2 cases of ureter necrosis. One of those kidneys was lost in the third postoperative week. Conclusions : Our limited experience shows that HALDN is a safe method and should be used routinely instead of open surgery