Zalety stosowania spironolaktonu w niewydolności serca u pacjentów z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory

The main goal of treatment in patients with heartfailure with preserved left ventricular ejection fraction(HFpEF) is to improve left ventricular (LV) diastolicfunction and reduce the symptoms of heart failure (HF), and thereby improve their quality oflife. An additional goal of treatment should be normalizationof blood pressure and/or preventionof atrial fibrillation (AF). In patients with HFpEF,spironolactone therapy had beneficial effect onanatomical changes and improved LV systolic anddiastolic function. The STRUCTURE study showedthat regression of LV remodeling along with theimprovement of LV systolic and diastolic functionfollowing administration of spironolactone resultedin a significantly improved exercise capacity ofthese patients, assessed by spiroergometry. In thesubpopulation analysis of North and South Americanparticipants of the TOPCAT study, spironolactonetherapy was associated with a significantreduction in the primary composite endpoint (timeto cardiovascular death + hospitalization due to HF+ cardiac arrest), cardiovascular mortality, hospitalizationdue to HF, and re-hospitalization due toHF. In AF patients with structural heart disease,spironolactone added to standard therapy, includingamiodarone, significantly increased the timeto hospitalization or cardioversion due to anotherAF episode. In the ASCOT-BPLA study, spironolactone,administered as the 4th antihypertensiveagent, caused a significant decrease in systolic anddiastolic blood pressure in patients with resistanthypertension. When assessing the results of thestudies with spironolactone, it can be noticed thatthe therapy with this drug was relatively safe inpatients with HFpEF, considering the age of thesepatients and their comorbidities. The results ofprevious studies assessing the efficacy of mineralocorticoidreceptor antagonists in HFpEF do notindicate a class effect of these drugs.Głównym celem leczenia chorych na niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory (HFpEF) powinna być poprawa czynności rozkurczowej lewej komory (LV) wraz ze zmniejszeniem objawów niewydolności serca (HF) i polepszeniem jakości ich życia. Dodatkowym celem leczenia powinna być normalizacja ciśnienia tętniczego i/lub zapobieganie napadom migotania przedsionków (AF). Spironolakton stosowany u chorych z HFpEF wpływał korzystnie na zmiany anatomiczne oraz poprawiał czynność skurczową i rozkurczową LV. Regresja przebudowy LV wraz z poprawą jej czynności skurczowej i rozkurczowej po podaniu spironolaktonu chorym z HFpEF zaowocowały w badaniu STRUCTURE znaczącą poprawą wydolności fizycznej tych chorych ocenianej za pomocą spiroergometrii. W analizie subpopulacji z obu Ameryk badania TOPCAT podawanie spironolaktonu wiązało się z istotnym ograniczeniem: pierwotnego złożonego punktu końcowego (czas do zgonu sercowo-naczyniowego + hospitalizacja z powodu HF + zatrzymanie krążenia), śmiertelności sercowo-naczyniowej, hospitalizacji z powodu HF, ponownych hospitalizacji z powodu HF. U chorych z AF i ze strukturalną chorobą serca dodanie spironolaktonu do standardowej terapii, włącznie z amiodaronem, istotnie wydłużyło czas do hospitalizacji lub kardiowersji z powodu kolejnego napadu AF. U uczestników badania ASCOT-BPLA z opornym nadciśnieniem tętniczym spironolakton, podawany jako 4. lek hipotensyjny, wywołał istotny spadek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego. Oceniając wyniki badań, w których stosowano spironolakton u chorych z HFpEF, można zauważyć, że terapia tym lekiem była stosunkowo bezpieczna, zważywszy na wiek tych chorych i występujące u nich liczne inne schorzenia. Dotychczasowe badania, w których oceniano skuteczność antagonistów receptora mineralokortykoidowego w HFpEF, nie wskazują istnienia efektu klasy

Domiciliary oxygen therapy in persistent respiratory failure

Od ćwierć wieku w Polsce chorzy z przewlekłą niewydolnością oddychania leczeni są w warunkachdomowych tlenem uzyskiwanym z koncentratorów tlenu. Niewydolność oddychaniato stan, gdy we kr wi tętniczej ciśnienie parcjalne tlenu wynosi mniej niż 60 mm H g lubciśnienie parcjalne dwutlenku węgla wynosi więcej niż 45 mm Hg. Hipoksemia powodujeuszkodzenie narządów i upośledzenie ich funkcji, skutkuje znacznym pogorszeniem rokowaniau chorych. Chorzy z POChP i ciężką niewydolnością oddechową oddychający tlenemponad 15 godzin na dobę uzyskują korzyść w postaci większej przeżywalności, odczuwająmniejszą duszność. Obniża się również u nich uprzednio podwyższony hematokryt, poprawieulega hemodynamika, zahamowany zostaje rozwój nadciśnienia płuc nego, poprawia sięwydolność fizyczna, zmniejsza się liczba hospitalizacji, poprawia się czynność OUN, jakośćżycia i stan psychiczny. Uważa się, że domowa tlenoterapia w pozostałych chorobach płucpowodujących hipoksemię poprawia jakość życia i jest zalecana. Korzystnymi czynnikamiprognostycznymi pacjentów z POCh P objętych domową tlenoterapią są: młodszy wiek,wyższe wartości spirometryczne, wyższe BMI. Niekorzystnymi natomiast są: choroby współistniejące,hiperkapnia i podwyższona masa krwinek czerwonych. Do domowego leczeniatlenem kwalifikuje hipoksemia poniżej 55 mm Hg i hipoksemia w granicach 55–60 mm Hgoraz (przynajmniej jeden z trzech objawów): radiologiczne cechy nadciśnienia płucnego,elektrokardiograficzne cechy przerostu prawej komory lub hematokryt nie mniejszy niż 55%.Palenie tytoniu dyskwalifikuje pacjenta jako kandydata do domowej tlenoterapii. Pacjentpowinien oddychać tlenem o przepływie od 0,5 do 3 litrów ponad 15 godzin na dobę. Zalecasię zwiększenie przepływu tlenu o 1 litr podczas snu i wysiłku fizycznego. Chor y leczonytlenem w domu objęty jest kompleksową opieką medyczną.For a quarter of century Polish persistent respiratory failure patients are treated underhome conditions with the oxygen obtained from oxygen concentrators. Respiratory failureis a condition where the par tial pressure of oxygen in the ar terial blood is below 60 mmHg or where the partial pressure of carbon dioxide is above 45 mm Hg. Hypoxemia causesthe damage of organs and their malfunction which results as sig nificant deterioration ofthe patients’ prognostication. COPD and severe respirator y failure patients who breatheoxygen for over 15 hours a day feel lesser dysponoea and their survival rate is higher. Theirpreviouslyelevated haematocrit lowers, haemodynamics improves, pu lmonary hypertensionis inhibited, their physical competence improves, the number of hospitalisationslowers, CNS activity enhances as well as their quality of life and psychical condition. It isbelieved that domiciliary oxygen therapy for other hypoxemia-causing pulmonary diseasesimprove life quality and also is recommended. Beneficial predictors of COPD patients underdomiciliary oxygen therapy are: younger age, higher spirometric merits, h igher BMI. Onthe other hand, adverse predictors are: concomitant diseases, hypercapnea and elevatedred cells’ mass. Hypoxemia lower than 55 mm Hg, between 55 and 60 mm Hg and (at leastone of three symptoms): radiological features of pulmonary hypertension, electrocardiographicalfeatures of right ventricular hypertrophy or haematocrit no lower than 55%, allqualify to domiciliary oxygen treatment. Smoking disqualifies the patient from domiciliaryoxygen therapy. The patient should breathe oxygen of the flow between 0.5 and 3 liters forover 15 hours daily. Increased flow of oxygen by 1 liter is recommended during sleep andphysical exertion. The patient treated with oxygen at home is under complex medical care

Left ventricular diastolic function in patients with impaired glucose tolerance and heart failure with low left ventricular ejection fraction

Background: According to epidemiological studies, impaired glucose tolerance (IGT) is, in common with diabetes, related to an increased risk of cardiovascular disease, including heart failure (HF). Diastolic left ventricular function is one of the indices of HF severity, and a restrictive filling pattern is related to increased mortality and a need for heart transplantation. The aim of the study was to evaluate left ventricular diastolic function in patients with IGT and HF due to left ventricular systolic dysfunction. Material and methods: In 61 patients with HF and left ventricular ejection fraction (LVEF) < 45%, of mean age 50.5 &#177; 8.0 years, echocardiography with Doppler measurement of diastolic function parameters and oral glucose tolerance test (OGTT) were performed. Restrictive filling pattern (RFP) was diagnosed with E/A > 2 or between 1 and 2 and DTE &#8804; 130 ms. Results: IGT was diagnosed in 25 patients and normal glucose tolerance (NGT) in 36 patients. There were no significant differences in baseline clinical characteristics and LVEF between the two groups. In patients with IGT RFP was significantly more frequent (60 vs. 33%; p = 0.039) and the patients were in a higher NYHA class than those with NGT. In a multivariate regression analysis 2-h glucose level during OGTT was a significant predictor of E/A ratio independent of NYHA class, diuretic dose and LVEF. Conclusion: Diastolic dysfunction and functional status according to NYHA class is worse in patients with HF due to left ventricular systolic dysfunction and IGT than in patients with NGT

Czynność skurczowa i rozkurczowa lewej komory serca a niedomykalność zastawki pnia płucnego u dorosłych pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota

Wstęp: U pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota, pomimo dobrych rezultatów długoletnich, stwierdza się często niedomykalność zastawki pnia płucnego, która może pogarszać wydolność serca. Celem pracy była echokardiograficzna ocena czynności skurczowej i rozkurczowej lewej komory w zależności od obecności istotnej niedomykalności zastawki pnia płucnego u dorosłych pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota. Materiał i metody: Przebadano 49 pacjentów w wieku 16-44 lat (śr. 25,5 roku), operowanych w wieku 2-30 lat (śr. 8,5 roku), 4-26 lat temu (śr. 16,8 roku). Grupa kontrolna: 41 osób w wieku 18-37 lat (śr. 26,4 roku). W badaniu echokardiograficznym zmierzono grubość późnorozkurczową przegrody międzykomorowej, ściany tylnej, wymiar końcoworozkurczowy lewej i prawej komory, frakcję wyrzutową lewej komory (metodą Simpsona). Na podstawie badania dopplerowskiego oceniono maksymalną prędkość fali wczesnego napełniania E, napełniania przedsionkowego A oraz stosunek E/A, czas deceleracji fali wczesnego napełniana (DT) oraz czas relaksacji izowolumetrycznej (IVRT). Istotną niedomykalność zastawki pnia płucnego zaobserwowano u 22 pacjentów. Wyniki: Porównanie chorych z istotną niedomykalnością zastawki pnia płucnego z pacjentami bez niedomykalności i osobami z grupy kontrolnej oraz analiza korelacji liniowych między parametrami echokardiograficznymi a wiekiem aktualnym, wiekiem w czasie operacji oraz czasem od przeprowadzenia zabiegu pozwoliły sformułować wnioski. Wnioski: Wartości wskaźników funkcji skurczowej lewej komory serca u dorosłych pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota mieszczą się w granicach normy, ulegając jedynie fizjologicznemu pogorszeniu w miarę procesu starzenia się. Obecność istotnej niedomykalności zastawki pnia płucnego nie wpływa na pogorszenie czynności skurczowej i rozkurczowej lewej komory serca u tych chorych. Wartości wskaźników funkcji rozkurczowej lewej komory serca u tych pacjentów są zbliżone do wartości prawidłowych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 675-681

Czynność skurczowa i rozkurczowa lewej komory serca a niedomykalność zastawki pnia płucnego u dorosłych pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota

Wstęp: U pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota, pomimo dobrych rezultatów długoletnich, stwierdza się często niedomykalność zastawki pnia płucnego, która może pogarszać wydolność serca. Celem pracy była echokardiograficzna ocena czynności skurczowej i rozkurczowej lewej komory w zależności od obecności istotnej niedomykalności zastawki pnia płucnego u dorosłych pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota. Materiał i metody: Przebadano 49 pacjentów w wieku 16-44 lat (śr. 25,5 roku), operowanych w wieku 2-30 lat (śr. 8,5 roku), 4-26 lat temu (śr. 16,8 roku). Grupa kontrolna: 41 osób w wieku 18-37 lat (śr. 26,4 roku). W badaniu echokardiograficznym zmierzono grubość późnorozkurczową przegrody międzykomorowej, ściany tylnej, wymiar końcoworozkurczowy lewej i prawej komory, frakcję wyrzutową lewej komory (metodą Simpsona). Na podstawie badania dopplerowskiego oceniono maksymalną prędkość fali wczesnego napełniania E, napełniania przedsionkowego A oraz stosunek E/A, czas deceleracji fali wczesnego napełniana (DT) oraz czas relaksacji izowolumetrycznej (IVRT). Istotną niedomykalność zastawki pnia płucnego zaobserwowano u 22 pacjentów. Wyniki: Porównanie chorych z istotną niedomykalnością zastawki pnia płucnego z pacjentami bez niedomykalności i osobami z grupy kontrolnej oraz analiza korelacji liniowych między parametrami echokardiograficznymi a wiekiem aktualnym, wiekiem w czasie operacji oraz czasem od przeprowadzenia zabiegu pozwoliły sformułować wnioski. Wnioski: Wartości wskaźników funkcji skurczowej lewej komory serca u dorosłych pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota mieszczą się w granicach normy, ulegając jedynie fizjologicznemu pogorszeniu w miarę procesu starzenia się. Obecność istotnej niedomykalności zastawki pnia płucnego nie wpływa na pogorszenie czynności skurczowej i rozkurczowej lewej komory serca u tych chorych. Wartości wskaźników funkcji rozkurczowej lewej komory serca u tych pacjentów są zbliżone do wartości prawidłowych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 675-681

Czynność rozkurczowa lewej komory a nieprawidłowa tolerancja glukozy u chorych z niewydolnością serca i niską frakcją wyrzutową lewej komory

Wstęp: Badania epidemiologiczne wskazują, że podobnie jak cukrzyca, nieprawidłowa tolerancja glukozy (IGT) wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania chorób układu sercowo- naczyniowego, w tym niewydolności serca (HF). Jednym ze wskaźników stopnia zaawansowania HF jest czynność rozkurczowa lewej komory, a restrykcyjny profil napełniania lewej komory, oceniany w echokardiograficznym badaniu dopplerowskim, wiąże się ze zwiększoną śmiertelnością i potrzebą przeszczepienia serca. Celem pracy była ocena czynności rozkurczowej lewej komory serca u chorych z nieprawidłową tolerancją glukozy i niewydolnością serca w przebiegu dysfunkcji skurczowej lewej komory. Materiał i metody: U 61 chorych z HF i frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) < 45%, w wieku średnio 50,5 &plusmn; 8,0 lat, wykonano badanie echokardiograficzne z oceną czynności rozkurczowej lewej komory i doustny test tolerancji glukozy (OGTT). Restrykcyjny typ napływu mitralnego (RFP) rozpoznawano, gdy wartość E/A > 2 lub zawierała się w przedziale pomiędzy 1 i 2 z czasem deceleracji fali E (DTE) &#8804; 130 ms. Wyniki: Nieprawidłową tolerancję glukozy (IGT) rozpoznano u 25 chorych, prawidłową tolerancję (NGT) u 36 osób. Nie stwierdzono istotnych różnic między grupami w odniesieniu do podstawowej charakterystyki klinicznej i LVEF. U chorych z IGT istotnie częściej występował RFP (60 vs. 33%; p = 0,039) i zaliczono ich do wyższej klasy według NYHA niż chorych NGT. W analizie regresji wielokrotnej stężenie glukozy po 2 godzinach w OGTT istotnie wiązało się z E/A (p = 0,003) niezależnie od klasy NYHA, dawki diuretyków i LVEF. Wnioski: U chorych z HF w przebiegu dysfunkcji skurczowej lewej komory serca i nieprawidłową tolerancją glukozy stwierdza się cechy bardziej zaawansowanej dysfunkcji rozkurczowej lewej komory oraz gorszy stan czynnościowy wyrażający się wyższą klasą NYHA niż u chorych bez zaburzeń metabolizmu glukozy