Percutaneous coronary angioplasty in elderly patients: Assessment of in-hospital outcomes

Background: We aimed to assess in-hospital outcomes of percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) in elderly subjects. Methods: A total of 1000 consecutive patients, who had all been admitted for interventional treatment of symptomatic coronary artery disease, were retrospectively analysed. Results: Elderly patients (≥ 70 years of age) were more likely to be diabetic, hypertensive and of female gender. They more frequently were diagnosed with chronic heart failure as well as prior stroke. Significantly higher proportions of the elderly population presented with cardiogenic shock and underwent PTCA as a result of acute coronary syndromes. Multivessel coronary disease affected a large majority of senior patients. Although stenting dominated in both age groups, balloon angioplasty was relatively more frequently applied in the elderly. Coronary angioplasty in elderly patients was associated with fewer direct stenting procedures, longer exposure to X-rays and a higher volume of the contrast medium. The efficacy of intervention, assessed according to clinical and angiographic criteria, was high in both groups, although revascularisation was significantly less complete while crude in-hospital mortality higher in the elderly group. Advanced age remained an independent predictor of both increased in-hospital mortality and longer exposure to X-rays after an adjustment for the baseline characteristics in multivariable analyses. Conclusions: Despite frequent comorbidities and more extensive coronary athersoclerosis, a high rate of procedural success was achieved in the elderly population who underwent PTCA. However, after an adjustment for the baseline characteristics advanced age was still associated with a less favourable in-hospital outcome and a higher degree of procedural complexity. (Cardiol J 2007; 14: 143-154

Strategia leczenia abciksimabem u pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi. Analiza przesłanek teoretycznych i wyników badań klinicznych

Na podstawie korzyści klinicznych wykazanych w randomizowanych badaniach abciksimab stosuje się w terapii chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi poddawanych przezskórnym zabiegom rewaskularyzacyjnym. Podaje się go dożylnie lub dowieńcowo. Ponieważ obowiązujące zalecenia nie odnoszą się do tego zagadnienia, droga podania tego leku zależy wyłącznie od decyzji lekarza wykonującego zabieg. Celem pracy jest analiza teoretycznych przesłanek oraz opublikowanych badań dotyczących skuteczności dożylnego i dowieńcowego stosowania abciksimabu u chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi. (Folia Cardiologica Excerpta 2011; 6, 3: 189–194

Predicted and observed in-hospital mortality after left main coronary artery stenting in 204 patients

Background: The purpose of this study was to compare risk predicted using available risk scores and actual outcomes in patients with left main coronary artery disease undergoing percutaneous coronary intervention with stent implantation (PCI LM). Methods: We studied 204 patients treated with elective or emergent coronary angioplasty. We estimated in-hospital mortality using the EuroSCORE, Parsonnet and GRACE risk scores and compared this data with actual in-hospital mortality. Results: There were no deaths among 62 patients undergoing elective PCI LM regardless of the estimated risk. Acute coronary syndrome (ACS) was diagnosed in all 142 patients undergoing emergent PCI LM. Mortality in this group was 24% (34/142). Area under receiver operating characteristic curve (AUC) values for the EuroSCORE, Parsonnet and GRACE risk scores in patients with ACS were 0.812 (p = 0.0001), 0.857 (p = 0.0001), and 0.870 (p = 0.0001), respectively. No statistically significant differences were found when these AUC values for different evaluated risk scores were compared. Overall, the EuroSCORE and Parsonnet risk scores had no discriminative value, as all deaths occurred in the highest risk group. Only the GRACE risk score discriminated risk among intermediate- and high-risk patients with ACS. Conlusions: The EuroSCORE and Parsonnet scoring systems are of no value in predicting periprocedural mortality risk in patients undergoing elective PCI LM. Overall, discriminative ability of the EuroSCORE, Parsonnet, and GRACE risk scores in unselected patients with ACS undergoing emergent PCI LM was good. In this group of patients, the EuroSCORE and Parsonnet scoring systems had no discriminative value in low and moderate risk patients. Only the GRACE risk score discriminated risk among intermediate and high risk patients. (Cardiol J 2008; 15: 268-276

Wpływ rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na odpowiedź zapalną u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu do tętnicy wieńcowej określa ryzyko nawrotu zwężenia. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na stężenia białek ostrej fazy oraz występowanie klinicznej restenozy. Materiał i metody: Przeprowadzono analizę post hoc prospektywnego badania kohortowego obejmującego 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną angioplastyką wieńcową z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Chorych porównywano w zależności od rodzaju i objętości użytego środka cieniującego. Dostępne niejonowe środki kontrastowe (jomeprol, jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonującego zabieg. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, miesiącu i po upływie pół roku od angioplastyki. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej wykonywano po 3 miesiącach oraz po roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Grupy pacjentów, u których zastosowano różne rodzaje środków cieniujących, nie różniły się wyjściową charakterystyką. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 osób, bez istotnych różnic w zależności od użytego kontrastu. Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielkość odpowiedzi zapalnej okazała się niezależna od rodzaju i objętości podanego środka cieniującego. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Rodzaj i objętość kontrastu nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej oraz występowanie klinicznej restenozy nie wiążą się z rodzajem i objętością współcześnie stosowanych środków cieniujących

Przezskórna angioplastyka wieńcowa u osób w wieku podeszłym - ocena wyników wewnątrzszpitalnych

Wstęp: Starzenie się społeczeństwa stanowi poważny problem w krajach rozwiniętych. Wraz z wiekiem ro&#339;nie występowanie choroby wieńcowej (CAD), co każe traktować jej skuteczne leczenie jak jedno z najważniejszych wyzwań współczesnej kardiologii. Celem niniejszej pracy była ocena wewnątrzszpitalnych wyników przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PTCA) u osób w wieku podeszłym. Metody: Badaniem o charakterze rejestru retrospektywnie objęto 1000 kolejnych osób leczonych interwencyjnie z powodu objawowej CAD. Pacjentów podzielono na dwie podgrupy wiekowe: &#8805; 70 rż. (n = 233) oraz < 70 rż. (n = 767). Wyniki: Spośród pacjentów ze starszej grupy wiekowej więcej było kobiet (40,8% vs. 26,6%; p < 0,00004), częściej rozpoznawano cukrzycę (24,0% vs. 17,4%; p < 0,04), nadciśnienie tętnicze (66,9% vs. 57,7%; p < 0,001), niewydolność serca (24,0% vs. 11,6%; p < 0,00001) oraz przebyty udar mózgu (8,1% vs. 4,7%; p < 0,05), a także większy odsetek pacjentów przyjęto do szpitala we wstrząsie kardiogennym (7,7% vs. 3,0%; p < 0,002). Powodem przezskórnej rewaskularyzacji u starszych pacjentów znamiennie częściej były ostre zespoły wieńcowe (61,8% vs. 47,5%; p < 0,0004). Choroba wielonaczyniowa dotyczyła znacznej większości starszych osób (81,1% vs. 63,8% wśród młodszych pacjentów; p < 0,00001). Mimo że implantacja stentu przeważała w obu grupach badanych, angioplastykę balonową wykorzystywano częściej u starszych pacjentów (23,4% vs. 16,5%; p < 0,01). Ponadto w analizie jednoczynnikowej wykazano mniejszą liczbę zabiegów bezpośredniej implantacji stentu (19,7% vs. 29,3%; p < 0,004) w tej ostatniej grupie. Angioplastyka wieńcowa w starszej grupie wiekowej wiązała się z dłuższym czasem ekspozycji na promieniowanie rentgenowskie (11,1 &#177; 7,3 min vs. 9,5 &#177; 6,2 min, p < 0,001) oraz większą objętością podanego kontrastu (160,2 &#177; 87,2 ml vs. 149,2 &#177; 75,1 ml; p = 0,060). Skuteczność interwencji, oceniana na podstawie kryteriów klinicznych oraz angiograficznych, była wysoka w obu analizowanych grupach, choć w starszej grupie wiekowej odnotowano znamiennie mniejszy odsetek całkowitych rewaskularyzacji (12,0% vs. 26,7%; p < 0,01) oraz istotnie wyższą śmiertelność wewnątrzszpitalną (6,9% vs. 2,1%; p < 0,0003). Podeszły wiek był niezależnym czynnikiem prognostycznym większej śmiertelności szpitalnej oraz dłuższej ekspozycji na promieniowanie rentgenowskie, po uwzględnieniu wstępnej charakterystyki badanych grup w analizie wieloczynnikowej (OR 2,90; 95% CI 1,08&#8211;7,75; p < 0,04 oraz R2 dla modelu = 0,30; p < 0,000001). Wnioski: Mimo częstszych chorób współistniejących i bardziej zaawansowanej miażdżycy tętnic wieńcowych wykazano wysoki odsetek skuteczności PTCA wśród starszych osób. Po uwzględnieniu wyjściowej charakterystyki badanej grupy u chorych w podeszłym wieku wyniki leczenia w okresie hospitalizacji były mniej korzystne, a same procedury - bardziej złożone. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 85-97

Wpływ rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na odpowiedź zapalną u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu do tętnicy wieńcowej określa ryzyko nawrotu zwężenia. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na stężenia białek ostrej fazy oraz występowanie klinicznej restenozy. Materiał i metody: Przeprowadzono analizę post hoc prospektywnego badania kohortowego obejmującego 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną angioplastyką wieńcową z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Chorych porównywano w zależności od rodzaju i objętości użytego środka cieniującego. Dostępne niejonowe środki kontrastowe (jomeprol, jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonującego zabieg. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, miesiącu i po upływie pół roku od angioplastyki. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej wykonywano po 3 miesiącach oraz po roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Grupy pacjentów, u których zastosowano różne rodzaje środków cieniujących, nie różniły się wyjściową charakterystyką. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 osób, bez istotnych różnic w zależności od użytego kontrastu. Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielkość odpowiedzi zapalnej okazała się niezależna od rodzaju i objętości podanego środka cieniującego. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Rodzaj i objętość kontrastu nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej oraz występowanie klinicznej restenozy nie wiążą się z rodzajem i objętością współcześnie stosowanych środków cieniujących

Wybrane czynniki demograficzno-społeczne a skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszur edukacyjnych u osób z ostrym zawałem serca

Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu wybranych czynników demograficzno-społecznych na skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszur edukacyjnych u osób z ostrym zawałem serca. Metody: Badaną grupę stanowiło 146 pacjentów leczonych metodą angioplastyki wieńcowej z powodu ostrego zawału serca. Badanie przeprowadzono na podstawie kwestionariusza obejmującego pytania oceniające wiedzę dotyczącą choroby wieńcowej. Ten sam kwestionariusz wypełniano w drugiej oraz w ostatniej dobie hospitalizacji. Odpowiedzi na wszystkie pytania zawarte w kwestionariuszu znajdowały się w broszurze, którą chory otrzymywał w drugiej dobie po wypełnieniu kwestionariusza. Wyniki: Zastosowanie prostego narzędzia edukacyjnego, jakim jest broszura, przyniosło wymierne, chociaż ograniczone efekty, u osób hospitalizowanych z powodu zawału serca. Młodszy wiek, wyższy poziom wykształcenia, praca zawodowa i zamieszkiwanie w dużym mieście były czynnikami zwiększającymi skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszury. Natomiast płeć badanych nie wpływała wyraźnie na wiedzę pacjentów na początku hospitalizacji ani na skuteczność interwencji edukacyjnej. Wnioski: Uwarunkowania społeczne i wiek pacjentów z ostrym zawałem serca mają istotny wpływ na skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej w tej grupie chorych

Ocena ryzyka a rzeczywiste wyniki implantacji stentu do pnia lewej tętnicy wieńcowej u 204 chorych w okresie okołozabiegowym

Wstęp: Celem niniejszej pracy było porównanie ryzyka oszacowanego na podstawie powszechnie dostępnych modeli z rzeczywistymi wynikami leczenia chorych ze zwężeniem pnia lewej tętnicy wieńcowej metodą angioplastyki wieńcowej (PCI) z implantacją stentu. Metody: Obserwacji poddano grupę 204 pacjentów zakwalifikowanych do angioplastyki wieńcowej w trybie planowym i natychmiastowym. Oceniano śmiertelność szacowaną na podstawie skal EuroSCORE, Parsonneta, GRACE oraz śmiertelność rzeczywistą w badanej grupie chorych w okresie obserwacji wewnątrzszpitalnej. Wyniki: W badanej populacji nie stwierdzono zgonów wśród 62 osób leczonych w trybie planowym w żadnej z grup ryzyka. U wszystkich 142 chorych poddanych PCI z implantacją stentu w trybie natychmiastowym rozpoznano ostry zespół wieńcowy (ACS). W tej grupie zmarły 34 osoby (24%). Pola powierzchni pod krzywą ROC (AUC) dla skal EuroSCORE, GRACE i Parsonneta w grupie osób z ACS wynosiło odpowiednio: 0,812 (p = 0,0001), 0,857 (p = 0,0001) i 0,870 (p = 0,0001). Porównanie AUC dla analizowanych skal nie wykazało różnic istotnych statystycznie. Skale EuroSCORE i Parsonneta nie miały zdolności dyskryminacji ryzyka chorych (wszystkie zgony wystąpiły w grupie najwyższego ryzyka). Jedynie skala GRACE różnicowała ryzyko chorych z ACS w grupie umiarkowanego i wysokiego ryzyka. Wnioski: Modele oceny ryzyka EuroSCORE i Parsonneta nie mają zastosowania w ocenie okołozabiegowego ryzyka zgonu podczas planowego zabiegu implantacji stentu do pnia lewej tętnicy wieńcowej. Zdolność dyskryminacyjna skal EuroSCORE, GRACE i Parsonneta w niewyselekcjonowanej grupie chorych z ACS poddanych zabiegowi PCI z implantacją stentu była dobra. W tej grupie pacjentów skale EuroSCORE i Parsonneta nie cechowały się zdolnościami różnicowania chorych z niskim i umiarkowanym ryzykiem; jedynie skala GRACE różnicowała pacjentów w grupach ryzyka umiarkowanego i wysokiego

Early administration of LEvosimendan in Patients witH decompensAted chroNic hearT failure (ELEPHANT) study. Rationale and protocol of the study

Dobutamine and levosimendan are both indicated for inotropic support in acute decompensated heart failure (HF). The study aimed to assess the impact of early administration of levosimendan (first iv therapeutic approach) versus dobutamine (first iv therapeutic approach) on in-hospital treatment expenses and clinical outcomes in patients with decompensated chronic HF. The ELEPHANT study was designed as a phase III, multicentre, randomized 1:1, double-blind, active-controlled trial that will include patients admitted to the hospital due to HF decompensation. Co-primary endpoints were defined as total in-hospital expenses/survivor and duration of hospitalization/survivor. Secondary efficacy endpoints: on the last day of hospitalization: occurrence of treatment side effects, body weight change during hospitalization, BNP change during hospitalization, in-hospital mortality, additional levosimendan administration due to the ineffectiveness of the initial treatment. Patients will be randomized 1:1 to the active group receiving continuous infusion 24 h of levosimendan 0.1 μg/kg/min or to the control group receiving continuous infusion 24 h of dobutamine 3 μg/kg/min. After the enrolment of 20 patients, results analysis will be performed (pilot phase — single centre). Based on this analysis conducted according to the intention-to-treat principle, the final population size will be defined. The multicentre phase of the study will be initiated after the pilot phase

Czy zmiany ST-T elektrokardiogramu są wynikiem zapalenia osierdzia i mięśnia sercowego - czy zawału serca. Koronarografia nie zawsze rozstrzyga wątpliwość. Opis 4 przypadków

Abstract: Four males aged 17-42 years with ST-T segment changes suggesting perimyocarditis or non-Q acute myocardial infarction are presented. Coronary agiography was performed to establish the final diagnosis. Three patients had normal coronary arteries; two of them had typical clinical signs of perimyocarditis whereas the third patient had less typical changes. The fourth patient was a smoker, had a family history of coronary heart disease and left ventricular dysfunction due to a non-Q wave apical infarction. In this patient coronary angiography revealed small atheromatous plaques in the distal part of left anterior descending artery as well as left main and right coronary artery spasm. Angiospastic aetiology of infarction and probable endothelial dysfunction due to myocarditis were diagnosed. The authors conclude that coronary angiography is not always helpful if clinical, electrocardiographic and biochemical signs of perimyocarditis are observed