Herbestemming van karakteristieke objecten in Noord Groningen

Veel karakteristieke objecten die uitermate geschikt zijn voor kleinschalige winkelobjecten en/of woondoeleinden pauperen. Hoewel deze verpaupering afbreuk doet aan het dorpsgezicht waar dit object zich bevindt, wordt door overheden veelal een sociale invulling aan het object gegeven. Daarnaast zijn in het verleden veel karakteristieke objecten gesloopt, die een belangrijke cultuurhistorische waarde vertegenwoordigen. Kleinschalige projecten die rekening houden met de cultuurhistorische waarde en de marktvraag naar de verschillende functies van dergelijke objecten kunnen het behoud hiervan waarborgen. In dit onderzoek zijn daarom de mogelijkheden voor kleine projectontwikkelaars onderzocht om toe te treden op de markt van leegstaande karakteristieke objecten in kleine dorpen in Noord Groningen. Meer specifiek is gekeken naar de gemeenten Eemsmond, Winsum, de Marne en Loppersum. In Noord Groningen wordt de bouwmarkt gedomineerd door woningbouwcorporaties en grote projectontwikkelaars. Een toekomstgerichte visie op herbestemming en renovatie van karakteristieke objecten ontbreekt. Zo richten bijvoorbeeld woningbouwcorporaties zich voornamelijk op hun eigen woningvoorraad en lijken niets te zien in het opknappen van karakteristieke objecten. Heerenhuys is een projectontwikkelaar die zich bewust is van het teloorgaan van karakteristieke objecten en heeft zich gespecialiseerd in de herbestemming van karakteristieke objecten. Om de leegstaande objecten in kleine dorpen een nuttige bestemming te geven moet Heerenhuys allereerst als gesprekspartner van lokale bestuurders worden gezien. Heerenhuys is afhankelijk van verschillende organisaties. Om een indruk te geven welke marktpartijen een (in)directe relatie onderhouden met Heerenhuys, zijn de belangrijkste partijen in het onderzoek beschreven. Daarnaast in het rapport aan de hand van het provinciale ontwikkelingsplan (POP) de provinciale context in beeld gebracht en het gebied uitwerkingsplan van Noord Groningen geanalyseerd. Uit de nota Bouwen en Wonen 2005-2008 bleek dat de provincie Groningen hoge prioriteit geeft aan de uitvoering van de woonplannen van de gemeenten. De uitvoering hiervan verliep in de periode 2002-2006 echter een aanzienlijke vertraging op. De verwachting is dat de nieuwbouwproductie in deze periode op ongeveer 7.860 woningen zou komen te liggen, terwijl de provincie een productie van 20.730 had berekend. Het woonplan is daarom met twee jaar verlengd. Voor de gemeenten Eemsmond, Winsum de Marne en Loppersum betekent dit dat zij respectievelijk 59%, 48%, 69% en 75% van de gestelde woningbouwopgaaf in twee jaar tijd moeten realiseren. De nota Bouwen en Wonen richt zich niet alleen op het toekomstige woningaanbod, maar geeft ook een vernieuwde invulling van het sturingsbeleid. Daarin wordt bepleit dat gemeenten elk een woonplan opstellen en met de lokaal werkzame woningbouwcorporatie(s) convenanten afsluiten om de woonplannen uit te voeren. Door de tussen de gemeenten en corporaties gesloten convenanten voelen projectontwikkelaars zich buiten spel gezet. Volgens de gemeenten komt bijvoorbeeld Heerenhuys alleen in aanmerking voor contigenten als zij gaat samenwerken met een corporatie. Dankzij de sterke financiële positie van de corporaties en de ‘warme’ verhouding met de gemeenten bezitten deze corporaties veel macht, zodat initiatieven van anderen marktpartijen weinig kans hebben. Uit het onderzoek blijkt dan ook dat het grootste knelpunt voor Heerenhuys om toe te treden op de markt van leegstaande karakteristiek objecten, het uitvoeringsconvenant is. Het herbestemmen van een karakteristiek object binnen een dorp begint meestal met een eerste indruk over de geografische plek en wat met het object zou kunnen gebeuren. Om een karakteristiek object op een professionele en deskundige manier te analyseren dienen een aantal aspecten goed bekeken te worden alvorens wordt overgegaan tot aankoop. Hiertoe is in dit rapport een groen lichtmodel ontwikkeld, dat als basis kan dienen voor het initialiseren van karakteristieke objecten. Het model geeft een handvat om bij de besluitvorming op vrijwel alle mogelijke invloeden en gestelde eisen van buitenaf te anticiperen. Hiermee is Heerenhuys in staat om voldoende locaties te vinden en kan zij aantonen wat de ontwikkelingspotentie is van een object. Gemeenten krijgen een goed onderbouwd plan waarin alle facetten die van belang zijn meegenomen zijn, zodat zij Heerenhuys als een serieuze gesprekspartner kunnen beschouwen. Met de kennis die met behulp van het model wordt opgedaan, kan het Programma van Eisen worden ingevuld voor de werkelijke bouwopgave. Deze bouwopgave zal dan voldoende elementen bevatten die gebaseerd zijn op de bevindingen opgedaan in de voorbereidingsfase. Het slagen van herontwikkeling voor karakteristieke objecten kan daardoor aanzienlijk toenemen.

Evaluating synthetic odours and trap designs for monitoring Anopheles farauti in Queensland, Australia

Background Monitoring of malaria vectors is important for designing and maintaining effective control interventions as changes in vector-feeding habits can threaten the efficacy of interventions. At present, human landing catches remain the most common method for monitoring malaria vectors of the Anopheles punctulatus complex, including the Anopheles farauti group. The aims of this study were to evaluate the efficacy of different lures and fan-powered traps, including an odour blend that has been demonstrated to be attractive to African anophelines, in Queensland, Australia. Methods To evaluate the performance of different lures in trapping An. farauti in the field, four Suna traps were baited with either: CO2-alone, a synthetic lure (MB5 or BG-Lure) plus CO2, or a human odour plus CO2 and set in the field in Cairns, eastern Australia. A second study evaluated the performance of four traps: a Passive Box trap, BG-Suna trap, BG-Sentinel 2 trap, and BG-Bowl trap, for their ability to trap An. farauti using the best lure from the first experiment. In both experiments, treatments were rotated according to a Latin square design over 16 nights. Trapped mosquitoes were identified on the basis of their morphological features. Results BG-Suna traps baited with CO2 alone, a BG-Lure plus CO2 or a natural human odour plus CO2 captured comparable numbers of An. farauti. However, the number of An. farauti sensu lato captured when the MB5 lure was used with CO2 was three times lower than when the other odour lures were used. The BG-Sentinel 2 trap, BG-Suna trap and BG-Bowl trap all captured high numbers of An. farauti, when baited with CO2 and a BG-Lure. The morphological condition of captured mosquitoes was affected by mechanical damage caused by all fan-powered traps but it was still possible to identify the specimens. Conclusions The BG-Sentinel 2 trap, BG-Suna trap and the BG-Bowl trap captured high numbers of An. farauti in the field, when equipped with CO2 and an odour lure (either the BG-Lure or a natural odour). The most important attractant was CO2. This study shows that fan-powered traps, baited with CO2 plus an appropriate odour lure, can be a promising addition to current vector monitoring methods in the Southwest Pacific

Evaluating synthetic odours and trap designs for monitoring Anopheles farauti in Queensland, Australia

Background: Monitoring of malaria vectors is important for designing and maintaining effective control interventions as changes in vector-feeding habits can threaten the efficacy of interventions. At present, human landing catches remain the most common method for monitoring malaria vectors of the Anopheles punctulatus complex, including the Anopheles farauti group. The aims of this study were to evaluate the efficacy of different lures and fan-powered traps, including an odour blend that has been demonstrated to be attractive to African anophelines, in Queensland, Australia. Methods: To evaluate the performance of different lures in trapping An. farauti in the field, four Suna traps were baited with either: CO2-alone, a synthetic lure (MB5 or BG-Lure) plus CO2, or a human odour plus CO2 and set in the field in Cairns, eastern Australia. A second study evaluated the performance of four traps: a Passive Box trap, BG-Suna trap, BG-Sentinel 2 trap, and BG-Bowl trap, for their ability to trap An. farauti using the best lure from the first experiment. In both experiments, treatments were rotated according to a Latin square design over 16 nights. Trapped mosquitoes were identified on the basis of their morphological features. Results: BG-Suna traps baited with CO2 alone, a BG-Lure plus CO2 or a natural human odour plus CO2 captured comparable numbers of An. farauti. However, the number of An. farauti sensu lato captured when the MB5 lure was used with CO2 was three times lower than when the other odour lures were used. The BG-Sentinel 2 trap, BG-Suna trap and BG-Bowl trap all captured high numbers of An. farauti, when baited with CO2 and a BG-Lure. The morphological condition of captured mosquitoes was affected by mechanical damage caused by all fan-powered traps but it was still possible to identify the specimens. Conclusions: The BG-Sentinel 2 trap, BG-Suna trap and the BG-Bowl trap captured high numbers of An. farauti in the field, when equipped with CO2 and an odour lure (either the BG-Lure or a natural odour). The most important attractant was CO2. This study shows that fan-powered traps, baited with CO2 plus an appropriate odour lure, can be a promising addition to current vector monitoring methods in the Southwest Pacific.</p

Evaluating synthetic odours and trap designs for monitoring Anopheles farauti in Queensland, Australia

Background: Monitoring of malaria vectors is important for designing and maintaining effective control interventions as changes in vector-feeding habits can threaten the efficacy of interventions. At present, human landing catches remain the most common method for monitoring malaria vectors of the Anopheles punctulatus complex, including the Anopheles farauti group. The aims of this study were to evaluate the efficacy of different lures and fan-powered traps, including an odour blend that has been demonstrated to be attractive to African anophelines, in Queensland, Australia. Methods: To evaluate the performance of different lures in trapping An. farauti in the field, four Suna traps were baited with either: CO2-alone, a synthetic lure (MB5 or BG-Lure) plus CO2, or a human odour plus CO2 and set in the field in Cairns, eastern Australia. A second study evaluated the performance of four traps: a Passive Box trap, BG-Suna trap, BG-Sentinel 2 trap, and BG-Bowl trap, for their ability to trap An. farauti using the best lure from the first experiment. In both experiments, treatments were rotated according to a Latin square design over 16 nights. Trapped mosquitoes were identified on the basis of their morphological features. Results: BG-Suna traps baited with CO2 alone, a BG-Lure plus CO2 or a natural human odour plus CO2 captured comparable numbers of An. farauti. However, the number of An. farauti sensu lato captured when the MB5 lure was used with CO2 was three times lower than when the other odour lures were used. The BG-Sentinel 2 trap, BG-Suna trap and BG-Bowl trap all captured high numbers of An. farauti, when baited with CO2 and a BG-Lure. The morphological condition of captured mosquitoes was affected by mechanical damage caused by all fan-powered traps but it was still possible to identify the specimens. Conclusions: The BG-Sentinel 2 trap, BG-Suna trap and the BG-Bowl trap captured high numbers of An. farauti in the field, when equipped with CO2 and an odour lure (either the BG-Lure or a natural odour). The most important attractant was CO2. This study shows that fan-powered traps, baited with CO2 plus an appropriate odour lure, can be a promising addition to current vector monitoring methods in the Southwest Pacific.</p