Otorbiające stwardnienie otrzewnej — aktualne poglądy na diagnostykę, postępowanie i rokowanie

Otorbiające stwardnienie otrzewnej jest stosunkoworzadkim i późnym, lecz ciężkim powikłaniem dializyotrzewnowej. Obok najważniejszej przyczyny, jaką jestwieloletnia ekspozycja na płyn dializacyjny, w etiologiiuwzględnia się także takie czynniki, jak: nawracającelub oporne na leczenie zapalenie otrzewnej, stosowanieniektórych leków, zabiegi na jamie brzusznej, aletakże — paradoksalnie — zakończenie dializy otrzewnowej.Choroba prowadzi do ciężkiej niedrożnościmechanicznej i postępującego niedożywienia. Stosowanew diagnostyce metody radiologiczne i technikilaboratoryjne cechuje niska czułość i specyficzność;zazwyczaj potwierdzają one klinicznie jawną chorobę,ale nie pozwalają rozpoznać jej wczesnych stadiów.W leczeniu proponuje się stosowanie leków immunosupresyjnychi immunomodulujących (na czelez tamoksyfenem), leczenie chirurgiczne, polegającena usuwaniu zrostów, odwarstwieniu pogrubiałejotrzewnej z powierzchni jelita cienkiego w celu jegouwolnienia oraz usuwanie otrzewnej ściennej, a takżeleczenie żywieniowe (z całkowitym żywieniem parenteralnymwłącznie)

Czy czas na zmianę rodzaju terapii nerkozastępczej u chorych z ostrą niewydolnością nerek?

Ostra niewydolność nerek (ONN) albo ostre uszkodzenie nerek (AKI, acute kidney injury) jest chorobą występującą u znacznego odsetka pacjentów hospitalizowanych, a zwłaszcza u chorych leczonych na oddziałach intensywnej terapii. Wystąpienie tego powikłania w bardzo istotny sposób obciąża rokowanie, zwiększając śmiertelność szpitalną i poszpitalną, oraz - u części chorych, którzy przeżyli ONN/ /AKI - powodując trwałe uszkodzenie nerek wymagające terapii nerkozastępczej. Leczenie ostrego uszkodzenia nerek, zwłaszcza w warunkach oddziałów intensywnej terapii stanowi bardzo poważne wyzwanie; jednym z jego istotnych elementów jest terapia nerkozastępcza. W chwili obecnej - pomimo szybko rosnącej liczby badań poświęconych temu zagadnieniu - nie wypracowano jednoznacznych standardów dotyczących wskazań do rozpoczęcia tej terapii, czasu jej rozpoczęcia po rozpoznaniu choroby, „dawki” leczenia nerkozastępczego oraz wyboru metody leczenia. Analizy przeżycia pacjentów oraz częstości i czasu powrotu czynności nerek po przebyciu epizodu ich ostrego uszkodzenia nie pozwalają na rozstrzygnięcie, która z metod (terapie ciągłe lub przerywana hemodializa) stanowi lepszy wybór w leczeniu tej grupy pacjentów

Dializa otrzewnowa u pacjentów w wieku podeszłym: zalety i ograniczenia

Population aging and changes in the age structure of patients with chronic diseases (including those with end-stage kidney disease) appear the most impor­tant epidemiological trends in contemporary medi­cine that pose new challenges for public healthcare system. Increasing number of elderly patients also become candidates of renal replacement therapy. Successful dialysis in this age group encounters several barriers and difficulties due to advanced co-morbidity, limited cognitive potential and impaired adaptation to therapy among treated patients. Several key questions concerning dialysis in this patient group, including: modality selection practices, com­parison between hemodialysis and peritoneal dialy­sis, outcome of treatment, etc. remain unanswered since these and other issues could not be analyzed using high quality research. Nevertheless, based on available literature it is tempting to state that peri­toneal dialysis may be a better option for renal re­placement therapy for elderly. It seems that the most important goal of therapy should be to establish the highest achievable quality of life instead of ‘numeri­cal’ indices of adequacy

Nadciśnienie tętnicze u osób w podeszłym wieku — jak leczyć, aby nie pogorszyć czynności nerek?

Wraz z wiekiem dochodzi do wielu zmian strukturalnychi czynnościowych w obrębie nerek. W literaturzetoczy się dyskusja, na ile zjawisko to jest nieodłącznymelementem procesu starzenia, a w jaki stopniuwypadkową ekspozycji na wiele czynnikówuszkadzających działających podczas całego życia.Dyskusja ta jest tym bardziej uprawniona, że u wieluzdrowych osób w podeszłym wieku nie stwierdzasię uszkodzenia nerek. Nadciśnienie tętnicze jestnieodłącznym objawem chorób nerek oraz jednymz najistotniejszych czynników ryzyka ich uszkodzeniai jego progresji. Terapia nadciśnienia tętniczegojest zatem jednym z kluczowych elementów nefroprotekcji.Obecnie standardem terapii hipotensyjnejprzy współistnieniu choroby nerek jest blokadaosi renina–angiotensyna–aldosteron; zasada ta obowiązujetakże w odniesieniu do osób starszych. Dotej pory nie zdefiniowano jednak leków kolejnegorzutu, które powinno się dodawać do inhibitorówkonwertazy angiotensyny lub sartanów, aby — skutecznieobniżając ciśnienie — chronić nerki. Ryzykoprogresji choroby nerek i wystąpienie jej stadiumschyłkowego w podeszłym wieku jest znaczniemniejsze niż ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.Dlatego — choć brzmi to paradoksalniez punktu widzenia nefrologa — w leczeniu nadciśnieniatętniczego powinno się stosować przedewszystkim strategie terapeutyczne o udowodnionym,korzystnym wpływie na „twarde” sercowo-naczyniowepunkty końcowe, a w mniejszym stopniukierować się potencjałem nefroprotekcyjnym przywyborze leku

Nadciśnienie tętnicze u osób w podeszłym wieku — jak leczyć, aby nie pogorszyć czynności nerek?

Wraz z wiekiem dochodzi do wielu zmian strukturalnych i czynnościowych w obrębie nerek. W literaturze toczy się dyskusja, na ile zjawisko to jest nieodłącznym elementem procesu starzenia, a w jakim stopniu wypadkową ekspozycji na wiele czynników uszkadzających działających podczas całego życia. Dyskusja ta jest tym bardziej uprawniona, że u wielu zdrowych osób w podeszłym wieku nie stwierdza się uszkodzenia nerek. Nadciśnienie tętnicze jest nieodłącznym objawem chorób nerek oraz jednym z najistotniejszych czynników ryzyka ich uszkodzenia i jego progresji. Terapia nadciśnienia tętniczego jest zatem jednym z kluczowych elementów nefroprotekcji. Obecnie standardem terapii hipotensyjnej przy współistnieniu choroby nerek jest blokada osi renina– angiotensyna–aldosteron; zasada ta obowiązuje także w odniesieniu do osób starszych. Do tej pory nie zdefiniowano jednak leków kolejnego rzutu, które powinno się dodawać do inhibitorów konwertazy angiotensyny lub sartanów, aby — skutecznie obniżając ciśnienie — chronić nerki. Ryzyko progresji choroby nerek i wystąpienie jej stadium schyłkowego w podeszłym wieku jest znacznie mniejsze niż ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych. Dlatego — choć brzmi to paradoksalnie z punktu widzenia nefrologa — w leczeniu nadciśnienia tętniczego powinno się stosować przede wszystkim strategie terapeutyczne o udowodnionym, korzystnym wpływie na „twarde” sercowo-naczyniowe punkty końcowe, a w mniejszym stopniu kierować się potencjałem nefroprotekcyjnym przy wyborze leku. Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (2), 63–6

Physical activity, arterial hypertension and waist circumference in men from Warmia and Masuria region in Poland

Introduction. Regular physical activity is a recognized method of non-pharmacological prevention many chronic diseases. The aim of this study was to evaluate the prevalence of physical activity and abdominal obesity in 631 randomly selected men from Warmia and Masuria region in Poland. Material and methods. 631 men from the Warmia and Mazury region in age of 19–82 years (47.2 } 13.7 years) were examined between Dec 2014 and Dec 2016. Participants completed standardized questionnaire. Anthropometric measurements were performed. BP was measured. In serum of 398 participants glucose and lipidogram were measured. Analyses were performed separately for three groups depending on time of physical activity in week: ACT+ (meet WHO physical activity recommendations ≥ 150 min/week), ACT+/- (do not meet WHO recommendations < 150 min/week and ≥ 50 min/week) and ACT — (do sport occasionally or never). Two groups were performed depending on the BP: AHT+ (SBP ≥ 140 mmHg and/or DBP ≥ 90 mmHg or antihypertensive therapy) and AHT — (BP values < 140/90 mmHg and no antihypertensive therapy). Results. ACT-, ACT+/- and ACT+ accounted respectively for 53%, 24% and 23%, AHT+ for 55.6% and men with waist circumference ≥ 94 cm for 63.9% of studied population. In ACT- increased BP was measured more frequently in comparison with ACT+. In ACT+ waist circumference, DBP and HR were lower and PP was higher in comparison to ACT-. Laboratory tests results did not differ between all three groups of respondents. It was observed that group of participants with waist circumference < 94 cm had lower values of blood pressure parameters in comparison to participants with waist circumference ≥ 94 cm. Conclusions. Only 1 out of 4 men in Warmia and Masuria region in Poland meets the WHO physical activity recommendations, 64% of them have abdominal obesity and more than a half had measured increased values of arterial blood pressure. These findings reveal increased risk o