‘What I really needed was a voice’:The psychosocial needs of youth in family foster care and the impact of traumatic experiences

Jongeren die opgroeien in een pleeggezin hebben vaak heftige dingen meegemaakt, zoals fysieke mishandeling, verwaarlozing, verslaafde ouders of seksueel misbruik. In dit promotieonderzoek is aan jongeren en jongvolwassenen zelf gevraagd wat dit voor invloed heeft op hun leven en sociale behoeften. Jongeren zeggen veel negatieve gevolgen van hun verleden te ervaren. De gevolgen die ze noemen, zoals depressieve of boze gevoelens en problemen met relaties, komen overeen met wat bekend is over (jeugd)trauma’s. Naast negatieve gevolgen noemen jongeren echter ook hoe hun verleden kan leiden tot positieve veranderingen, bijvoorbeeld omdat ze hierdoor sterker of zorgzamer zijn. Jongeren vinden het moeilijk om met de negatieve gevolgen om te gaan, ze trekken zich bijvoorbeeld terug of kunnen opvliegend zijn. Ze willen graag snappen wat er allemaal gebeurd is; ze willen een compleet verhaal. Gesprekken met bijvoorbeeld een pleegouder, pleegzorgbegeleider, of therapeut hierover zijn niet gemakkelijk, maar het helpt wanneer hun gesprekspartner interesse toont en er een vertrouwensband is opgebouwd. Voordat zij het met anderen willen delen, willen jongeren eerst goede gespreksvaardigheden ontwikkelen en niet meer sterk geëmotioneerd raken door hun verhaal. Moeten praten over het verleden heeft een averechts effect. Naast praten zijn er nog andere manieren om tegemoet te komen aan de behoeften van jongeren. Er zijn echter grote verschillen: waar de één veel aandacht heeft om het verleden te verwerken, richt de ander zich liever op de toekomst. Pleegouders en pleegzorgbegeleiders hebben niet altijd dezelfde visie hierop als jongeren. Dit benadrukt het belang van jongerenparticipatie in de pleegzorg