Bisphosphonate and osteonecrosis of the jaw

Bisfosfoniany to leki stosowane w leczeniu przerzutów nowotworowych do kości. Na ogół są dobrze tolerowane i w grupie pacjentów z prawidłową czynnością nerek uważa się je za bezpieczne. Ostatnio opisano przypadki martwicy kości szczęk u pacjentów leczonych bisfosfonianami podawanymi dożylnie. Najczęstszym objawem tego rzadko występującego powikłania jest uwidocznienie się martwiczo zmienionej kości - zwykle po przebytej wcześniej interwencji chirurgicznej. Zaleca się leczenie zachowawcze. W miarę możliwości należy unikać interwencji chirurgicznych, gdyż mogą one spowodować nasilenie zmian. Powinno się zwrócić uwagę pacjentów na konieczność szczególnej higieny jamy ustnej i zalecić płukanie 2-procentowym roztworem chlorheksydyny. W okresach zaostrzenia zmian zapalnych trzeba zalecić doustną antybiotykoterapię. Przed leczeniem i w trakcie terapii bisfosfonianami pacjenci powinni mieć wykonywane kontrolne badania stomatologiczne. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 77-letniej pacjentki z rakiem piersi i przerzutami do kości, u której martwica kości szczęki wystąpiła po długotrwałym leczeniu bisfosfonianami.Bisphosphonates are widely used in the treatment of bone metastases. Adverse effects associated with the use of these drugs are infrequent. Recently, osteonecrosis of the jaw (ONJ) associated with long-term intravenous bisphosponates treatment, has been reported. The overall risk of developing ONJ is low. Clinical features include exposed bone in the maxillofacial area that occurs in association with dental surgery or spontaneously. Treatment of patients with bisphosphonate-induced ONJ is difficult. Conservative management includes antiseptic oral rinse with agents containing chlorhexidine gluconate, systemic antibiotic therapy to control secondary infections, oral hygiene. Invasive procedure such as tooth extraction and bone biopsies should be avoided. It is recommended that patients should have a dental examination prior to treatment with bisphosphonates. We present a case of a 77-year-old woman with metastatic breast cancer and osteonecrosis of the jaw after a long-term intravenous treatment with bisphosphonate

Application of the ERAS protocol in patients treated surgically due to severe obesity

Enhanced Recovery After Surgery (ERAS) protocol includes appropriate preoperative preparation, proper surgery procedure and ensuring proper postoperative care. It is recommended that patients with obesity should be treated according to the ERAS protocol due to high risk of postoperative complications. Evaluate the implementation of an Enhanced Recovery After Surgery (ERAS) protocol in patients operated on due to severe obesity. This analysis included 412 patients with morbid obesity (260 female/152 male, mean BMI 48.02 kg/m²) who had undergone laparoscopic bariatric surgery. Perioperative care was conducted according to the ERAS protocol. Examined factors included oral nutrition tolerance, time until mobilisation after surgery, requirement for opioids, length of hospitalisation, complications, and readmission rate. During the first 24 postoperative hours, oral administration of liquids was tolerated by 402 (97.57%) patients and 399 (96.8%) were fully mobile. In 107 (25.98%) patients it was necessary to administer opioids to relieve pain. The average time of hospitalisation was 2.92 days (range 1-12 days). Postoperative complications occurred in 7.29% of patients (mainly rhabdomyolysis). Four patients (0.97%) required readmission within 30 days of surgery. The introduction of the principles of the ERAS protocol allowed for reduced hospitalisation times without an increased rate of complications or readmissions