Slikar u romanesknom svijetu: prethodnici, ili o arheologiji

En raison de la prolifération de romans contemporains portant sur la peinture et/ou ayant un peintre comme personnage principal, on recherche dans cette étude les origines modernes de ce phénomène. L’intérêt est centré sur trois textes narratifs français du 19e siècle: Le Chef-d’oeuvre inconnu de Balzac, Manette Salomon des frères Goncourt et L’OEuvre de Zola. Au terme de nos observations textuelles, on découvrira qu’en définitive, les peintres qui en sont les protagonistes, Frenhofer, Coriolis et Claude Lantier, ne se ressemblent que par leur métier, chacun proposant une notion différente de l’artiste: titan chez Balzac; dandy chez les Goncourt et esclave de sa passion chez Zola. En tous cas, ces peintres sont tous voués à l’échec, tous exprimant l’idée artistiquement littéraire de leurs auteurs, qui étaient à la fois écrivains et critiques. Ce qui ferait l’occasion pour une ultérieure recherche sur ce qu’est que la présence de la peinture dans la littérature, sur ses enjeux , ses conséquences.Polazeći od premise da je u talijanskim i francuskim suvremenim romanima èest motiv slikarstva i/ili je glavni lik često također slikar, ovaj se rad bavi istraživanjem modernih pretpostavki te pojave. Pažnja je usmjerena na tri francuska narativna teksta iz 19. stoljeća: na Balzacov Le Chef-d’oeuvre inconnu, na Manette Salomon braće Goncourt i na Zolin L’oeuvre. Analiza navedenih tekstova dovodi do otkrića da je likovima slikara Frenhofera, Coriolisa i Claudea Lantiera zajednièko samo njihovo zvanje, jer svaki autor poima umjetnika na različit način: za Balzaca je on titan, za Goncourtove dandy, a za Zolu je umjetnik rob vlastite strasti. No, sva tri slikara su osuđena na propast i sva trojica očituju ideje o umjetnosti izražene književnim sredstvima svojih tvoraca odnosno autora, koji su istodobno bili i pisci i likovni kritičari. Upravo ta činjenica daje nam povoda za nastavak istraživanja o biti prisutnosti slikarstva u književnosti, te dosezima i posljedicama te prisutnosti

U muzeju pred slikom... Kritičko čitanje jedne Del Guidiceove pripovijetke.

In un racconto di Daniele Del Giudice, Nel museo di Reims, il protagonista Barnaba, che sta per diventare cieco, decide di visitare il museo della cittadina francese per fissare nella mente alcuni quadri, prima di perdere completamente la vista. L’analisi dell’opera si soffermerà sul ruolo del museo, prendendo altresì in considerazione quale è sempre stata la sua immagine istituzionale. Il fine è quello di individuare e suggerire l’esplicitazione della domanda posta nel titolo dell’argomento proposto: ovvero, come da labirinto un museo possa trasformarsi in luogo epifanico, lungo un percorso che attraverso i quadri visionati porta all’introspezione psicologica del personaggio.U pripovijetci Danielea Del Giudicea Nel museo di Reims (U muzeju u Reimsu) protagonist Barnaba, koji zna da će uskoro oslijepiti, odluči posjetiti muzej u francuskom gradiću kako bi mu se u pamćenje usjekle pojedine slike prije nego što potpuno izgubi vid. U članku se analizira uloga muzeja, uzimajući u obzir njegovu tradicionalnu institucionalnu sliku. Namjera je odrediti i sugerirati odgovor na pitanje postavljeno u naslovu: kako je moguća preobrazba muzeja iz labirinta u epifanijsko mjesto, putem koji preko viđenih slika vodi do psihološke introspekcije lika

Introduction

International audienc