Early predictors of adverse left ventricular remodelling after myocardial infarction treated by primary angioplasty

Background: Progressive left ventricular dilatation (PLVD) occurs after myocardial infarction (MI), and this may take place in the area of primary percutaneous coronary intervention (PCI). The factors predicting PLVD after primary PCI still need to be clarified. The aim of the study was to assess the prevalence and to define the baseline clinical and echocardiographic predictors of PLVD in patients with STEMI treated by primary PCI. Methods: Of the 90 patients initially selected for the study 88 (29 women and 59 men, mean age 67.1 &#177; 5.6 years) with first ST-elevation myocardial infarction (STEMI) treated with primary PCI were examined. Echocardiographic examination was performed in all patients at discharge (M1) and after 6 months (M2). The following factors influencing PLVD were evaluated: type of infarct-related artery (IRA), infarct size expressed as wall motion score index (WMSI) &#8805; 1.5, left ventricular end-diastolic volume index (LVEDVI) &#8805; 80 ml/m2, ejection fraction (EF) &#8804; 45%, restrictive pattern of transmitral flow, time to reperfusion, left ventricular mass index (LVMI) &#8805; 125 g/m2 and coronary risk factors. Results: The overall prevalence of PLVD (according to the criterion of 20% LVEDVI increase from M1 to M2) was 24%. Univariate regression analysis revealed that the following were the significant baseline M1 predictors of adverse PLVD: left anterior descending as IRA (relative risk: rr = 2.3, p < 0.05), WMSI &#8805; 1.5 (rr = 4.29, p < 0.005), EF &#8804; 45% (rr = 2.89, p < 0.005) and a restrictive pattern of transmitral flow (rr = 2.4, p < 0.01). Multivariate logistic analysis showed that the only independent determinant of PLVD was WMSI &#8805; 1.5. Conclusions: Both regional and global left ventricular systolic dysfunction indices as well as severe left ventricular diastolic abnormalities but not left ventricular dilatation at discharge are significant predictors of adverse cardiac remodelling after STEMI in patients treated with primary PCI. However the only independent determinant of PLVD was WMSI &#8805; 1.5 expressing the infarct size. (Cardiol J 2007; 14: 238-245

Jakość życia pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym po przezskórnej interwencji wieńcowej — różnice płci

Introduction. Only a few authors conducted comparative analyses of early and late health-related quality of life (HRQoL) depending on gender of patients with acute coronary syndrome (ACS) and discussed the factors affecting the late HRQoL in this group. We hypothesized that women with ACS are characterised by worse long-term (6th month follow-up HRQoL) after percutaneous coronary intervention (PCI). To examine the dynamics of changes in HRQoL between the baseline and 6th month follow-up after ACS, depending on gender, and to determine sociodemographic and clinical predictors at baseline, which may have an impact on 6th month follow-up assessment of HRQoL.Material and methods. The study included 140 consecutive patients (70 women and 70 men) with ACS who were subjected to PCI. The patients were divided depending on gender: group I (n = 70) — women with ACS without ST elevation (NSTEMI; n = 14) and those with ST elevation (STEMI; n = 56); group II (n = 70) — men with ACS without ST elevation (NSTEMI; n = 9) and those with ST elevation (STEMI; n = 61). HRQoL was assessed two times (at baseline and 6th month follow-up) of Short Form 36 (SF-36) questionnaire, and the effect of sociodemographic and clinical factors on physical (PCS) and mental (MCS) component summary scores was evaluated.Results. Compared to men, women presented with significantly lower PCS and MCS scores, both at baseline and at6th month-follow-up. On univariate analysis, significantly lower PCS scores were observed among women, patients older than 70 years, physically inactive, not smoking, retired, and diagnosed with depressive symptoms. In contrast, we did not reveal any significant effects of the analysed variables on MCS on univariate analysis. The multivariate stepwise logistic regression analysis identified female gender and age &gt; 70 as significant predictors of 6th month follow-up HRQoL in both PCS and MCS of SF-36. Moreover, marital status, and depression turned out to negatively affect the HRQoL in PCS. Adjusted odds ratio revealed that women were at three- and two-fold greater risk of decreased PCS and MCS, respectively.Conclusions. Among the patients with ACS, women showed lower HRQoL than men, both at baseline and at 6th month follow-up. Both women and men showed improvement in PCS at 6th month follow-up but MCS improvement was observed only for women. The significant baseline predictors of 6th month follow-up HRQoL were female gender, age and marital status.Wstęp. Niewiele jest publikacji, w których dokonuje się analizy porównawczej wczesnej i odległej jakości życia (QoL) zależnie od płci w ostrym zespole wieńcowym (ACS) oraz analizuje wyznaczniki odległej QoL. Autorzy postawili hipotezę, że kobiety po ACS leczone z zastosowaniem przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) charakteryzują gorsze wyniki odległej QoL. Celem pracy było zbadanie dynamiki zmian jakości życia po 6 miesiącach od PCI zależnie od płci oraz identyfikacja predyktorów (baseline) socjodemograficznych i klinicznych, które mogą wpływać na odległą QoL chorych hospitalizowanychz powodu ACS, poddawanych zabiegom angioplastyki wieńcowej.Materiał i metody. Badania przeprowadzono u 140 pacjentów (70 kobiet, 70 mężczyzn) hospitalizowanych z powodu ACS poddawanych zabiegom PCI. Chorych podzielono na dwie grupy: grupę I (n = 70) — kobiety z ACS bez uniesienia ST (NSTEMI; n = 14) i z uniesieniem ST (STEMI; n = 56), grupę II (n = 70) — mężczyzn w wieku 32–95 lat (śr. wieku 59,2) z ACS bez uniesienia ST (NSTEMI; n = 9) i z uniesieniem ST (STEMI; n = 61). Jakość życia oceniano dwukrotnie (w pierwszym tygodniu po ACS i 6 miesięcy później) za pomocą kwestionariusza SF-36.Wyniki. W porównaniu z mężczyznami u kobiet ocena jakości życia w wymiarze fizycznym (PCS) i psychicznym (MCS) była znacząco niższa zarówno w ocenie wyjściowej, jak i follow-up. W analizie jednoczynnikowej niższe wyniki odległej QoL w domenie PCS dotyczyły kobiet, osób powyżej 70. roku życia, nieaktywnych fizycznie, niepalących, na emeryturze i z rozpoznanymi objawami depresji. Z kolei w domenie MCS w analizie jednoczynnikowej nie zanotowano istotnego wpływu analizowanych zmiennych na QoL. W analizie wieloczynnikowej za istotne statystycznie predyktory QoL w domenach PCS i MCS w badaniu follow-up uznano płeć żeńską i wiek ponad 70 lat. Dodatkowo stan cywilny i depresja były predyktorami negatywnie wpływającymi na QoL w domenie PCS.Wnioski. Wśród chorych z ACS kobiety cechowała niższa QoL niż badanych mężczyzn, zarówno w badaniu wyjściowym, jak i obserwacji follow-up. Obie badane grupy wykazały poprawę QoL w domenie PCS w badaniu follow-up, ale w domenie MCS poprawa ta dotyczyła jedynie badanych kobiet. Istotnym statystycznie predyktorem wpływającym na QoL6 miesięcy po PCI były płeć żeńska, wiek i stan cywilny

Czynniki wpływające na powrót czynności mechanicznej lewego przedsionka po kardiowersji migotania przedsionków

Wstęp: Nie ustalono jednoznacznie, który z czynników wpływa na powrót czynności mechanicznej lewego przedsionka po kardiowersji migotania przedsionków (AF, atrial fibrillation). Cel pracy: Zbadanie powrotu czynności mechanicznej lewego przedsionka w zależności od metody kardiowersji &#8212; elektrycznej (EC, electrical cardioversion) albo farmakologicznej (PC, pharmacological cardioversion) &#8212; oraz określenie, który z czynników klinicznych oraz echokardiograficznych (wiek, płeć, czas trwania AF, etiologia, klasa czynnościowa NYHA, wymiar lewego przedsionka, funkcja skurczowa lewej komory) wpływa na powrót czynności mechanicznej lewego przedsionka. Materiał i metody: Badaną populację stanowiło 112 chorych w wieku 29&#8211;79 lat (średnio 62,1 &plusmn; 10,6 lat) z AF o różnej etiologii. Wyróżniono grupę I, 30 chorych (26,8%), u których wykonano kardiowersję elektryczną (EC), i grupę II, 82 chorych (73,2%), u których wykonano kardiowersję farmakologiczną (PC). Powrót czynności mechanicznej lewego przedsionka monitorowano na podstawie przepływu mitralnego ocenianego metodą dopplerowską w prezentacji dwuwymiarowej (2D) w 1., 7., 21. dobie i w 3. miesiącu po umiarowieniu. Wyniki: Stosunek A/E oraz frakcja przedsionkowa (AFF, atrial filling fraction) oceniane w 1. i 7. dobie po kardiowersji były niższe w grupie I (EC) niż w grupie II (PC), a różnice były statystycznie znamienne (p Ł 0,05). W analizie wieloczynnikowej obecność wady serca znamiennie częściej wiązała się z brakiem powrotu czynności mechanicznej lewego przedsionka w 1. dobie po kardiowersji (rr = 1,86; p Ł 0,05). Także klasa czynnościowa NYHA II i III stanowiła zwiększone ryzyko braku powrotu czynności mechanicznej lewego przedsionka (rr = 2,22; p Ł 0,05). Brak powrotu czynności mechanicznej lewego przedsionka w 1. dobie wiązał się z większą częstością nawrotów AF (rr = 1,65; p Ł 0,01). Wnioski: Kardiowersja elektryczna silniej niż farmakologiczna wywołuje przemijającą dysfunkcję czynności mechanicznej lewego przedsionka. Wada serca i klasa czynnościowa II i III według NYHA są czynnikami ryzyka braku powrotu czynności mechanicznej lewego przedfunkcję czynności mechanicznej lewego przedsionka. Opóźniony powrót czynności mechanicznej lewego przedsionka jest związany ze zwiększonym ryzykiem nawrotu migotania przedsionkó

Wczesne czynniki predykcyjne niekorzystnej przebudowy lewej komory u chorych po zawale serca leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową

Wstęp: Postępująca rozstrzeń lewej komory (PLVD) jest jednym ze skutków zawału serca (MI) i może występować w obszarze pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI). Zagadnienia dotyczące czynników predykcyjnych PLVD po pierwotnej PCI wymagają wyjaśnienia. Celem niniejszego badania była ocena częstości występowania oraz zdefiniowanie wyjściowych klinicznych i echokardiograficznych czynników predykcyjnych PLVD u chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) leczonych za pomocą PCI. Metody: Z grupy 90 pacjentów początkowo zakwalifikowanych do badania wybrano i poddano analizie 88 osób (29 kobiet i 59 mężczyzn, śr. wiek 67,1 &#177; 5,6 roku) z pierwszym STEMI leczonych pierwotną PCI. Badanie echokardiograficzne wykonano u wszystkich pacjentów przy wypisie ze szpitala (M1) i po upływie 6 miesięcy (M2). Oceniano następujące czynniki wpływające na PLVD: rodzaj tętnicy odpowiedzialnej za zawał (IRA), rozległość zawału szacowana za pomocą wskaźnika kurczliwości (WMSI) &#8805; 1,5, wskaźnik końcoworozkurczowej objętości lewej komory (LVEDVI) &#8805; 80 ml/m2, frakcja wyrzutowa (EF) &#8804; 45%, restrykcyjny profil napływu mitralnego, czas reperfuzji, wskaźnik masy lewej komory (LVMI) &#8805; 125 g/m2 i czynniki ryzyka choroby wieńcowej. Wyniki: Stopień rozpowszechnienia PLVD (zgodnie z kryterium wzrostu wskaźnika LVEDV o 20% w czasie od M1 do M2) wynosił 24%. W jednoczynnikowej analizie regresji wykazano, że istotnymi predykatorami niekorzystnej PLVD w badaniu wyjściowym były następujące czynniki: gałąź przednia zstępująca lewej tętnicy wieńcowej jako IRA (ryzyko względne: RR = = 2,3; p < 0,05), WMSI &#8805; 1,5 (RR = 4,29; p < 0,005), EF &#8804; 45% (RR = 2,89; p < 0,005) i restrykcyjny profil napływu przez zastawkę mitralną (RR = 2,4; p < 0,01). Na podstawie wieloczynnikowej analizy logistycznej stwierdzono, że jedynym niezależnym czynnikiem determinującym PLVD jest WMSI &#8805; 1,5. Wnioski: Zarówno wskaźniki regionalnej i globalnej dysfunkcji skurczowej lewej komory, jak i ciężkie zaburzenia jej funkcji rozkurczowej są istotnymi czynnikami predykcyjnymi niekorzystnej przebudowy serca po STEMI u chorych leczonych pierwotną PCI. Nie ma takiej wartości predykcyjnej rozstrzeń lewej komory stwierdzona w momencie wypisu za szpitala. Jednak jedynym niezależnym czynnikiem determinującym PLVD był WMSI &#8805; 1,5 określający rozległość zawału serca. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 459-467

Czynniki wpływające na powrót czynności mechanicznej lewego przedsionka po kardiowersji migotania przedsionków

Wstęp: Nie ustalono jednoznacznie, który z czynników wpływa na powrót czynności mechanicznej lewego przedsionka po kardiowersji migotania przedsionków (AF, atrial fibrillation). Cel pracy: Zbadanie powrotu czynności mechanicznej lewego przedsionka w zależności od metody kardiowersji &#8212; elektrycznej (EC, electrical cardioversion) albo farmakologicznej (PC, pharmacological cardioversion) &#8212; oraz określenie, który z czynników klinicznych oraz echokardiograficznych (wiek, płeć, czas trwania AF, etiologia, klasa czynnościowa NYHA, wymiar lewego przedsionka, funkcja skurczowa lewej komory) wpływa na powrót czynności mechanicznej lewego przedsionka. Materiał i metody: Badaną populację stanowiło 112 chorych w wieku 29&#8211;79 lat (średnio 62,1 &plusmn; 10,6 lat) z AF o różnej etiologii. Wyróżniono grupę I, 30 chorych (26,8%), u których wykonano kardiowersję elektryczną (EC), i grupę II, 82 chorych (73,2%), u których wykonano kardiowersję farmakologiczną (PC). Powrót czynności mechanicznej lewego przedsionka monitorowano na podstawie przepływu mitralnego ocenianego metodą dopplerowską w prezentacji dwuwymiarowej (2D) w 1., 7., 21. dobie i w 3. miesiącu po umiarowieniu. Wyniki: Stosunek A/E oraz frakcja przedsionkowa (AFF, atrial filling fraction) oceniane w 1. i 7. dobie po kardiowersji były niższe w grupie I (EC) niż w grupie II (PC), a różnice były statystycznie znamienne (p Ł 0,05). W analizie wieloczynnikowej obecność wady serca znamiennie częściej wiązała się z brakiem powrotu czynności mechanicznej lewego przedsionka w 1. dobie po kardiowersji (rr = 1,86; p Ł 0,05). Także klasa czynnościowa NYHA II i III stanowiła zwiększone ryzyko braku powrotu czynności mechanicznej lewego przedsionka (rr = 2,22; p Ł 0,05). Brak powrotu czynności mechanicznej lewego przedsionka w 1. dobie wiązał się z większą częstością nawrotów AF (rr = 1,65; p Ł 0,01). Wnioski: Kardiowersja elektryczna silniej niż farmakologiczna wywołuje przemijającą dysfunkcję czynności mechanicznej lewego przedsionka. Wada serca i klasa czynnościowa II i III według NYHA są czynnikami ryzyka braku powrotu czynności mechanicznej lewego przedfunkcję czynności mechanicznej lewego przedsionka. Opóźniony powrót czynności mechanicznej lewego przedsionka jest związany ze zwiększonym ryzykiem nawrotu migotania przedsionkó

Original articlePatterns of post-MI left ventricular volume changes &#8211; clinical implications

Background: Left ventricular (LV) enlargement &#8211; the main discriminant of postinfarction remodelling &#8211; is dynamic and not necessarily progressive. The magnitude of the remodelling process is directly proportional to infarct size (IS), although it is significantly influenced by other factors. Aim: To assess the clinical implications of different patterns of LV volume changes in 1-year echocardiographic follow-up after myocardial infarction (MI) and to determine early predictors of adverse remodelling. Methods: The study group consisted of 132 patients (pts) (mean age 55.7&#177;12 years) with their first MI (STEMI) (67% pts treated with fibrinolysis). In the consecutive ECHO examinations (S1, first day; S2, at discharge; S3, 6 months; and S4, one year after MI) the following parameters were assessed: WMSI, EDVI, ESVI, LVEF, LV sphericity index (WSF), index of infarct expansion (EXP), restrictive pattern of mitral flow (RP), grade of mitral regurgitation (MR). The criterion of significant LV dilatation was EDVI &#8805;85 ml/m2 and/or DEDVI &#8805;20% between two succeeding ECHO. At S3 pts were classified into groups: group 1 with no LV dilatation (n=68), group 2 with early transient LV dilatation (S1 and/or S2) (n=26), group 3 with progressive (S1 &#8211; S2 &#8211; S3) LV dilatation (n=28). The prognostic value of the following parameters was assessed: anterior infarct location, Q-wave MI, Killip-Kimball class ł2, lack of noninvasive assessed reperfusion R(&#8211;), EXP(+), CK &#8805;3000 IU, WMSIS2 &#8805;1.5, EDVIS2 &#8805;80 ml/m2, ESVIS2 &#8805;40 ml/m2, EFS2Wstęp: Globalne powiększenie lewej komory (LV), główny wyznacznik pozawałowej przebudowy serca (PS), jest zjawiskiem dynamicznym. Skala PS koreluje z wielkością zawału (MI) przy istotnym wpływie innych czynników. Cel: Ocena klinicznych implikacji różnych wzorców zmian objętości LV wyodrębnionych w trakcie jednorocznej obserwacji echokardiograficznej oraz określenie wczesnych predyktorów niekorzystnej przebudowy serca. Metodyka: Grupę badaną stanowiło 132 chorych (średni wiek 56&#177;12 lat) z pierwszym w życiu MI z uniesieniem odcinka ST (STEMI) (w tym 67% chorych leczonych fibrynolitycznie). W seryjnych badaniach echokardiograficznych (badanie 1.: pierwsza doba; badanie 2.: przy wypisie; badanie 3.: po 6 mies.; badanie 4.: rok po MI) określano: wskaźnik kurczliwości lewej komory (WMSI), wskaźnik objętości końcoworozkurczowej lewej komory (EDVI), wskaźnik objętości końcowoskurczowej lewej komory (ESVI), frakcję wyrzutową lewej komory (LVEF), wskaźnik sferyczności (WSF), wskaźnik ekspansji (EXP) zawału, doplerowski model restrykcji napełniania LV (mR), stopień niedomykalności zastawki mitralnej (MR). Jako kryterium istotnego powiększenia LV przyjęto: EDVI ł85 ml/m2 i/lub DEDVI ł20% między dwoma kolejnymi badaniami. W 6 mies. po MI wyodrębniono 3 grupy: I &#8211; bez powiększenia LV (n=68); II &#8211; z przemijającym powiększeniem LV (badanie 1. i/lub badanie 2.) (n=26); III &#8211; z progresywnym powiększeniem LV (badanie 1. &#8211; 2. &#8211; 3.) (n=28). Ocenie poddano wartość prognostyczną zmiennych: lokalizacja przednia MI, zawał Q, klasa Killipa &#8805;2, brak reperfuzji oszacowanej nieinwazyjnie, EXP(+), kinaza kreatynowa (CK) &#8805;3000 IU, WMSI2 &#8805;1,5, EDVI2 &#8805;80 ml/m2, ESVI2 &#8805;40 ml/m2, EF

Wielokrotne omdlenia u chorego z wywiadem wazowagalnym

We report a case of a 55 year-old man with a history of vasovagal syncope who experienced six unexpected syncopal events over the course of two hours. Two of these occurred in the supine position during ECG monitoring, which showed a long-lasting sinus pause. Before the last syncopal episode, the ECG recording was started at the moment when the patient had the recurrence of presyncopal symptoms. Recordings showed sinus rhythm slowing for 12 s and then sinus arrest lasting for 29 s. A thorough clinical examination revealed no relevant abnormalities. The patient was treated with a permanent pacemaker implantation. Kardiol Pol 2010; 68, 10: 1181-118

Health-status outcomes with invasive or conservative care in coronary disease

BACKGROUND In the ISCHEMIA trial, an invasive strategy with angiographic assessment and revascularization did not reduce clinical events among patients with stable ischemic heart disease and moderate or severe ischemia. A secondary objective of the trial was to assess angina-related health status among these patients. METHODS We assessed angina-related symptoms, function, and quality of life with the Seattle Angina Questionnaire (SAQ) at randomization, at months 1.5, 3, and 6, and every 6 months thereafter in participants who had been randomly assigned to an invasive treatment strategy (2295 participants) or a conservative strategy (2322). Mixed-effects cumulative probability models within a Bayesian framework were used to estimate differences between the treatment groups. The primary outcome of this health-status analysis was the SAQ summary score (scores range from 0 to 100, with higher scores indicating better health status). All analyses were performed in the overall population and according to baseline angina frequency. RESULTS At baseline, 35% of patients reported having no angina in the previous month. SAQ summary scores increased in both treatment groups, with increases at 3, 12, and 36 months that were 4.1 points (95% credible interval, 3.2 to 5.0), 4.2 points (95% credible interval, 3.3 to 5.1), and 2.9 points (95% credible interval, 2.2 to 3.7) higher with the invasive strategy than with the conservative strategy. Differences were larger among participants who had more frequent angina at baseline (8.5 vs. 0.1 points at 3 months and 5.3 vs. 1.2 points at 36 months among participants with daily or weekly angina as compared with no angina). CONCLUSIONS In the overall trial population with moderate or severe ischemia, which included 35% of participants without angina at baseline, patients randomly assigned to the invasive strategy had greater improvement in angina-related health status than those assigned to the conservative strategy. The modest mean differences favoring the invasive strategy in the overall group reflected minimal differences among asymptomatic patients and larger differences among patients who had had angina at baseline

Initial invasive or conservative strategy for stable coronary disease

BACKGROUND Among patients with stable coronary disease and moderate or severe ischemia, whether clinical outcomes are better in those who receive an invasive intervention plus medical therapy than in those who receive medical therapy alone is uncertain. METHODS We randomly assigned 5179 patients with moderate or severe ischemia to an initial invasive strategy (angiography and revascularization when feasible) and medical therapy or to an initial conservative strategy of medical therapy alone and angiography if medical therapy failed. The primary outcome was a composite of death from cardiovascular causes, myocardial infarction, or hospitalization for unstable angina, heart failure, or resuscitated cardiac arrest. A key secondary outcome was death from cardiovascular causes or myocardial infarction. RESULTS Over a median of 3.2 years, 318 primary outcome events occurred in the invasive-strategy group and 352 occurred in the conservative-strategy group. At 6 months, the cumulative event rate was 5.3% in the invasive-strategy group and 3.4% in the conservative-strategy group (difference, 1.9 percentage points; 95% confidence interval [CI], 0.8 to 3.0); at 5 years, the cumulative event rate was 16.4% and 18.2%, respectively (difference, 121.8 percentage points; 95% CI, 124.7 to 1.0). Results were similar with respect to the key secondary outcome. The incidence of the primary outcome was sensitive to the definition of myocardial infarction; a secondary analysis yielded more procedural myocardial infarctions of uncertain clinical importance. There were 145 deaths in the invasive-strategy group and 144 deaths in the conservative-strategy group (hazard ratio, 1.05; 95% CI, 0.83 to 1.32). CONCLUSIONS Among patients with stable coronary disease and moderate or severe ischemia, we did not find evidence that an initial invasive strategy, as compared with an initial conservative strategy, reduced the risk of ischemic cardiovascular events or death from any cause over a median of 3.2 years. The trial findings were sensitive to the definition of myocardial infarction that was used