Hepatic secretory activity of ghrelin in patients with chronic viral hepatitis

Grelina jest neuropeptydem włączonym w regulację bilansu energetycznego organizmu. Znaczenie wątroby w przemianach greliny pozostaje przedmiotem badań. Dotychczasowe wyniki ograniczają się do obserwacji zaburzeń osoczowego poziomu tego hormonu spowodowanego różnymi formami uszkodzenia narządu. Cel pracy: Celem pracy była ocena metabolizmu greliny w wątrobie. Realizacja zamierzenia opierała się na ocenie stężenia oraz wydzielania podstawowego i stymulowanego greliny w tkankach wątroby i żołądka. Porównanie przemian greliny w obu narządach wynika z dokładniejszego zdefiniowania roli pełnionej przez badany związek w żołądku, będącego głównym źródłem hormonu w tkankach obwodowych. Materiał i metody: Badaniem objęto 11 chorych z przewlekłym zapaleniem wątroby, u których wykonano biopsję wątroby oraz gastroskopię ze wskazań klinicznych. Źródłem materiału była biopsja gruboigłowa wątroby oraz wycinek błony śluzowej żołądka w gastroskopii. Metodą radioimmunologiczną określono zawartość greliny w bioptacie wątroby i żołądka. Pomiar stopnia wydzielania badanego związku przeprowadzono w warunkach stabilizacji wydzielania oraz w następstwie stymulacji przez dodatek naltreksonu i greliny. Wyniki: Stężenie greliny śluzówki żołądka było 20-krotnie wyższe niż miąższu wątroby (p<0,001). Wydzielanie podstawowe oraz stymulowane nie wykazały zróżnicowania w materiale tkankowym wątroby i żołądka. Wnioski: Wyniki badania potwierdziły obecność greliny i aktywność wydzielniczą miąższu wątroby. Tkanka wątrobowa wykazała kilkunastokrotnie niższe stężenia oznaczanego związku w stosunku do ilości zawartej w śluzówce żołądka. W warunkach podstawowych oraz w następstwie stymulacji naltreksonem i greliną tkanka wątrobowa i żołądkowa wykazały zbliżone wydzielanie.Ghrelin is a neuropeptide which takes part in the regulation of energetic balance in the human body. The role of the liver in ghrelin metabolism remains unclear. Previous studies were based on observations of changes in ghrelin concentrations in serum in different liver diseases. It is well known that the gastric mucosa seems to be the main source of ghrelin in the peripheral tissues. The aim of the study was to evaluate ghrelin metabolism in the liver. It was based on the assessment of ghrelin concentration, basic and peak stimulated secretion by liver and gastric mucosa. Material and methods: The study was performed on 11 patients with chronic viral hepatitis who were examined by liver biopsy and gastroscopy because of clinical indications. Liver samples taken by Menghini thick needle method and bioptates of gastric mucosa were examined. The concentration of ghrelin was measured by radioimmunological method, accounted by 1 mg protein tissue. Ghrelin secretion was studied in two different conditions: stabilized and stimulated by naltrexone and ghrelin. Results: The concentration of ghrelin in the gastric mucosa was twenty times higher than in the liver tissues (p<0.001). There were no significant differences between the liver and stomach tissues in both basic and stimulated ghrelin secretion. Conclusions: The concentration of ghrelin in the liver is lower than in the gastric mucosa. In the stabilized and stimulated by ghrelin and naltrexone conditions the levels of ghrelin in the liver and stomach were similar

Meeting the WHO 90% target : antiretroviral treatment efficacy in Poland is associated with baseline clinical patient characteristics

Introduction: Modern combined antiretroviral therapies (cART) allow to effectively suppress HIV-1 viral load, with the 90% virologic success rate, meeting the WHO target in most clinical settings. The aim of this study was to analyse antiretroviral treatment efficacy in Poland and to identify variables associated with virologic suppression. Methods: Cross-sectional data on 5152 (56.92% of the countrywide treated at the time-point of analysis) patients on cART for more than six months with at least one HIV-RNA measurement in 2016 were collected from 14 Polish centres. Patients’ characteristics and treatment type-based outcomes were analysed for the virologic suppression thresholds of <50 and <200 HIV-RNA copies/ml. CART was categorized into two nucleos(t)ide (2NRTI) plus non-nucleoside reverse transcriptase (NNRTI) inhibitors, 2NRTI plus protease (PI) inhibitor, 2NRTI plus integrase (InI) inhibitor, nucleos(t)ide sparing PI/r+InI and three drug class regimens. For statistics Chi-square and U-Mann Whitney tests and adjusted multivariate logistic regression models were used. Results: Virologic suppression rates of <50 copies/mL were observed in 4672 (90.68%) and <200 copies/mL in 4934 (95.77%) individuals. In univariate analyses, for the suppression threshold <50 copies/mL higher efficacy was noted for 2NRTI+NNRTI-based combinations (94.73%) compared to 2NRTI+PI (89.93%), 2NRTI+InI (90.61%), nucleos(t)ide sparing PI/r+InI (82.02%) and three drug class regimens (74.49%) (p < 0.0001), with less pronounced but significant differences for the threshold of 200 copies/mL [2NRTI+NNRTI-97.61%, 2NRTI+PI-95.27%, 2NRTI+InI-96.61%, PI/r+InI- 95.51% and 86.22% for three drug class cART) (p < 0.0001). However, in multivariate model, virologic efficacy for viral load <50 copies/mL was similar across treatment groups with significant influence by history of AIDS [OR:1.48 (95%CI:1.01–2.17) if AIDS diagnosed, p = 0.046], viral load < 5 log copies/mL at care entry [OR:1.47 (95%CI:1.08–2.01), p = 0.016], baseline lymphocyte CD4 count ≥200 cells/µL [OR:1.72 (95%CI:1.04–2.78), p = 0.034] and negative HCV serology [OR:1.97 (95%CI:1.29–2.94), p = 0.002]. For viral load threshold <200 copies/mL higher likelihood of virologic success was only associated with baseline lymphocyte CD4 count ≥200 cells/µL [OR:2.08 (95%CI:1.01–4.35), p = 0.049] and negative HCV status [OR:2.84 (95%CI:1.52–5.26), p = 0.001]. Conclusions: Proportion of virologically suppressed patients is in line with WHO treatment target confirming successful application of antiretroviral treatment strategy in Poland. Virological suppression rates depend on baseline patient characteristics, which should guide individualized antiretroviral tre0atment decisions

Zachorowania na półpasiec u ludzi w starszym wieku w materiale Kliniki Chorób Zakaźnych w latach 2001-2003

Background. Herpes zoster is an infectious disease caused by Varicella-zoster virus. The infection is trigged by activation of latent infection and development of inflammatory changes in ganglia of intervertebral and trigeminal nerve - especially branch I. Herpes zoster is a frequent infection in the group of elderly people this is related to natural involution of the immune system and occurrence of the diseases impairing immune system. Material and methods. The aim of the study was the assessment of 38 patients with herpes zoster hospitalized from 2001 to 2003 years in Department of Infectious Diseases of the Jagiellonian University Medical College. Patients were divided into two groups: under and above 65 years old. The predispositions to be taken ill, the quantity of symptoms and illness severity were analyzed according to duration of hospitalization, frequency of complications, doses of pain killers and necessity of intravenous acyclovir administration. Results. Most patient were elderly people who administer acyclovir more frequently due to symptoms&#8217; localization and complications risk. Conclusions. The sever course of disease is more frequent in elderly people. More intensive intravenous treatment is needed in this group and the neuralgic pain prolongs as a complication.Wstęp. Półpasiec jest chorobą zakaźną wywołaną przez wirusa Varicella-zoster. Do rozwoju choroby dochodzi w wyniku uczynnienia utajonego zakażenia i rozwoju zmian zapalnych w zwojach międzykręgowych lub zwojach nerwów czaszkowych. Najczęstszą lokalizacją są rejony nerwów międzyżebrowych oraz nerwu V - zwłaszcza obszar unerwiony przez gałąź I. W grupie osób w starszym wieku w związku z naturalną inwolucją systemu odpornościowego i występowaniem chorób dodatkowo upośledzających odporność półpasiec jest stosunkowo częsty. Materiał i metody. W pracy ocenie poddano 38 chorych leczonych z powodu półpaśca w Klinice Chorób Zakaźnych Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 2001-2003, których podzielono na dwie grupy: do i powyżej 65. roku życia. Analizowano predyspozycje do zachorowania na półpasiec, nasilenie zmian chorobowych i ciężkość przebiegu choroby na podstawie czasu hospitalizacji, częstości powikłań, dawki leków przeciwbólowych i konieczności podawania acyklowiru. Wyniki. Większość obserwowanych stanowili chorzy w podeszłym wieku, u których z powodu lokalizacji choroby i zagrożenia wystąpieniem powikłań częściej stosowano acyklowir dożylnie. Wnioski. Przebieg choroby w grupie osób starszych jest cięższy, wymaga intensywniejszego leczenia i częściej jest powikłany długo utrzymującym się nerwobólem