Omentin : a new adipokine within the new definition of the metabolic syndrome (IDF 2005)

Kontrowersje, jakie w ostatnich latach wywołało pojęcie zespołu metabolicznego, sprawiają, że związki hiperglikemii, dyslipidemii, otyłości, nadciśnienia i miażdżycy stały się obszarem szczególnie interesujących badań. Postęp wiedzy o patomechanizmach rządzących elementami zespołu metabolicznego może przybliżyć wyjaśnienie przyczyn głównych chorób cywilizacyjnych. Coraz większą uwagę zwraca się na endokrynną czynność trzewnej tkanki tłuszczowej. Jednym z wielu hormonów produkowanych przez tkankę tłuszczową jest omentyna -białko, którego funkcją prawdopodobnie jest zwiększanie wrażliwości na insulinę. Wyniki dalszych badań roli tej adipokiny mogą dostarczyć kolejnych dowodów na związki między składowymi zespołu metabolicznego.The diagnosis of metabolic syndrome became recently a controversial conception. Thus the associations between hyperglycaemia, dyslipidaemia, obesity, hypertension and atherosclerosis are the field of especially interesting research. The progress of our understanding into the pathogenesis of elements of the metabolic syndrome may help to explain the background of many diseases of westernised and developing societies. The endocrine role of the visceral adipose tissue is the focus of a number of scientific investigations. One of the mediators secreted by adipose tissue is omentin, a protein that functions as a factor increasing insulin sensitivity. Further research of the role of this adipokine may help to dissect the pathogenic background of the metabolic syndrome and consequently clarify its diagnosis

Omentin - a new adipokine within the new definition of the metabolic syndrome (IDF 2005)

Kontrowersje, jakie w ostatnich latach wywołało pojęcie zespołu metabolicznego, sprawiają, że związki hiperglikemii, dyslipidemii, otyłości, nadciśnienia i miażdżycy stały się obszarem szczególnie interesujących badań. Postęp wiedzy o patomechanizmach rządzących elementami zespołu metabolicznego może przybliżyć wyjaśnienie przyczyn głównych chorób cywilizacyjnych. Coraz większą uwagę zwraca się na endokrynną czynność trzewnej tkanki tłuszczowej. Jednym z wielu hormonów produkowanych przez tkankę tłuszczową jest omentyna - białko, którego funkcją prawdopodobnie jest zwiększanie wrażliwości na insulinę. Wyniki dalszych badań roli tej adipokiny mogą dostarczyć kolejnych dowodów na związki między składowymi zespołu metabolicznego.The diagnosis of metabolic syndrome became recently a controversial conception. Thus the associations between hyperglycaemia, dyslipidaemia, obesity, hypertension and atherosclerosis are the field of especially interesting research. The progress of our understanding into the pathogenesis of elements of the metabolic syndrome may help to explain the background of many diseases of westernised and developing societies. The endocrine role of the visceral adipose tissue is the focus of a number of scientific investigations. One of the mediators secreted by adipose tissue is omentin, a protein that functions as a factor increasing insulin sensitivity. Further research of the role of this adipokine may help to dissect the pathogenic background of the metabolic syndrome and consequently clarify its diagnosis

Is insulin treatment always associated with weight gain? : insulin detemir in the light of clinical studies

W niniejszej pracy przedstawiono problem przyrostu masy ciała u chorych na cukrzycę typu 1 i 2 leczonych insuliną. Opisano możliwe przyczyny tego zjawiska, takie jak zwiększenie kaloryczności posiłków w obawie przed hipoglikemią, anaboliczne działanie insuliny oraz inna niż fizjologiczna droga podawania leku. Omówiono także zalety stosowania insuliny detemir, długodziałającego analogu insuliny, oraz potencjalne mechanizmy tłumaczące jego korzystny wpływIn this review we describe the problem of excessive weight gain during insulin treatment in type 1 and type 2 diabetes. We explain possible causes of this phenomenon, such as hypoglycemia and defensive snacking, anabolic action of insulin, and results of non-physiologic mode of insulin administration. We explain advantages of use of detemir, a long-acting insulin analog, in patients with diabetes and illustrate mechanisms of its beneficial action in respect to weight gain

Diabetes mellitus in ageing male

Cukrzyca typu 2 stanowi jeden z najważniejszych problemów epidemiologicznych ostatnich kilkudziesięciu lat. Według szacunków liczba chorych podwaja się co 30 lat. Częstość cukrzycy gwałtownie wzrasta wraz z wiekiem, dochodząc nawet do ponad 30% u osób po 60. roku życia. W ciągu ostatnich lat częstość cukrzycy zwiększała się szybciej u mężczyzn niż u kobiet. To sprawia, że mężczyzna w starszym wieku jest szczególnie narażony na tę chorobę. W niniejszej pracy omówiono patogenezę cukrzycy typu 2 u osób w starszym wieku, z uwzględnieniem zaburzeń swoistych dla płci męskiej. Przedstawiono też powikłania i problemy terapeutyczne występujące u osób w starszym wieku, a także preferowane metody leczenia tych chorych.Type 2 diabetes mellitus is one of the most severe epidemiologic problems during last several dozens of years. According to the recent estimations the prevalence of diabetes doubles every 30 years. Diabetes prevalence quickly increases with age, achieving over 30% in the group of people over 60. Recently diabetes have displayed more rapid rise in males than in females. This makes an ageing male especially susceptible for diabetes mellitus. In this review the pathogenesis of type 2 diabetes mellitus in elderly was presented, together with specific features observed in males. In addition, the diabetic complications were described, with emphasis on therapeutic problems that are present in ageing patients, as well as the preferable treatment options in this group of subjects

Expanding diabetes classification : new subtypes and therapeutic options

Cukrzyca jest chorobą znaną już od starożytności. Jednak dopiero w XX wieku nastąpił przełom w leczeniu tej śmiertelnej wcześniej choroby, poznano jej różnorodne postacie oraz lepiej zrozumiano ich złożoną patogenezę. W 1999 roku przyjęto powszechnie akceptowany, zaproponowany przez komitet ekspertów WHO podział uwzględniający etiologię poszczególnych typów choroby. Efektem klasyfikacji etiologicznej było szybkie poszerzenie podziału o nowe jednostki w miarę postępu wiedzy, zwłaszcza z kolejnymi sukcesami badaczy podłoża genetycznego cukrzycy. Odkrywane od kilkunastu lat kolejne monogenowe formy tej choroby, takie jak MODY, cukrzyca mitochondrialna, cukrzyca noworodkowa i cukrzyce lipoatroficzne, charakteryzują się unikatowymi cechami klinicznymi oraz możliwością zastosowania swoistego leczenia, zapewniającego optymalną korektę genetycznie uwarunkowanego defektu metabolicznego. Diagnostyka molekularna odgrywa zatem coraz większą rolę w diabetologii i w przyszłości może stać się rutynową procedurą w niektórych sytuacjach klinicznych.Diabetes mellitus is a disorder, which was known since the antiquity. Not before the 20th century the breakthrough in management of this formerly lethal condition was achieved. The last century brought a better understanding of the pathogenesis and the heterogeneity of multiple disorders constituting distinct types of diabetes. In 1999 The Expert Committee of the World Health Organization has adopted the etiology-based classification of diabetes mellitus, which is commonly accepted nowadays. With the recent progression in understanding of the molecular basis of diabetes, especially the genetics of its rare forms, the etiologic classification expands rapidly. Newly described monogenic forms of diabetes mellitus, such as MODY, mitochondrial diabetes, neonatal diabetes, and lipoatrophic types of diabetes are characterized by certain distinct clinical features. In many cases, it is possible to adjust a specific therapeutic intervention to optimally manage the genetic defect and subsequent metabolic abnormalities. Molecular diagnosis plays an increasing role in contemporary diabetology, and in future it may become a standard procedure in certain clinical situations

Analysis of gene expression to predict dynamics of future hypertension incidence in type 2 diabetic patients

BACKGROUND: The main focus of the Genetic Analysis Workshop 19 (GAW19) is identification of genes related to the occurrence of hypertension in the cohort of patients with type 2 diabetes mellitus (T2DM). The aim of our study was to predict dynamics of the future hypertension incidence, based on gene expression profiles, systolic and diastolic blood pressure changes in time, sex, baseline age, and cigarette smoking status. We analyzed data made available to GAW19 participants, which included gene expression profiles of peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) from the diabetic members of 20 Mexican American families. METHODS: On the basis of mid blood pressure measurements at several time points, the coefficient of regression (slope) was calculated for each individual. We corrected the slope value in patients treated with antihypertensive medications. Feature preprocessing methods were used to remove highly correlated probes and linear dependencies between them. Subsequently, multiple linear regression model was used to associate gene expression with the regression coefficient calculated for each T2DM patient. Tenfold cross-validation was used to validate the model. We used linear mixed effects model and kinship coefficients to account for the family structure. All calculations were performed in R. RESULTS: This analysis allowed us to identify 6 well-annotated genes: RTP4, FXYD6, GDF11, IFNAR1, NOX3, and HLA-DQ2, associated with dynamics of future hypertension incidence. Two of them, IFNAR1 and NOX3 were previously implicated in pathogenesis of hypertension. CONCLUSIONS: There is no obvious mechanism that links all detected genes with dynamics of hypertension incidence. Identification of possible connection with hypertension needs further investigation

Is insulin treatment always associated with weight gain? Insulin detemir in the light of clinical studies

W niniejszej pracy przedstawiono problem przyrostu masy ciała u chorych na cukrzycę typu 1 i 2 leczonych insuliną. Opisano możliwe przyczyny tego zjawiska, takie jak zwiększenie kaloryczności posiłków w obawie przed hipoglikemią, anaboliczne działanie insuliny oraz inna niż fizjologiczna droga podawania leku. Omówiono także zalety stosowania insuliny detemir, długodziałającego analogu insuliny, oraz potencjalne mechanizmy tłumaczące jego korzystny wpływ.In this review we describe the problem of excessive weight gain during insulin treatment in type 1 and type 2 diabetes. We explain possible causes of this phenomenon, such as hypoglycemia and defensive snacking, anabolic action of insulin, and results of non-physiologic mode of insulin administration. We explain advantages of use of detemir, a long-acting insulin analog, in patients with diabetes and illustrate mechanisms of its beneficial action in respect to weight gain

Cukrzyca u starszego mężczyzny

Type 2 diabetes mellitus is one of the most severe epidemiologic problems during last several dozens of years. According to the recent estimations the prevalence of diabetes doubles every 30 years. Diabetes prevalence quickly increases with age, achieving over 30% in the group of people over 60. Recently diabetes have displayed more rapid rise in males than in females. This makes an ageing male especially susceptible for diabetes mellitus. In this review the pathogenesis of type 2 diabetes mellitus in elderly was presented, together with specific features observed in males. In addition, the diabetic complications were described, with emphasis on therapeutic problems that are present in ageing patients, as well as the preferable treatment options in this group of subjects.Cukrzyca typu 2 stanowi jeden z najważniejszych problemów epidemiologicznych ostatnich kilkudziesięciu lat. Według szacunków liczba chorych podwaja się co 30 lat. Częstość cukrzycy gwałtownie wzrasta wraz z wiekiem, dochodząc nawet do ponad 30% u osób po 60. roku życia. W ciągu ostatnich lat częstość cukrzycy zwiększała się szybciej u mężczyzn niż u kobiet. To sprawia, że mężczyzna w starszym wieku jest szczególnie narażony na tę chorobę. W niniejszej pracy omówiono patogenezę cukrzycy typu 2 u osób w starszym wieku, z uwzględnieniem zaburzeń swoistych dla płci męskiej. Przedstawiono też powikłania i problemy terapeutyczne występujące u osób w starszym wieku, a także preferowane metody leczenia tych chorych

Expanding diabetes classification - new subtypes and therapeutic options

Cukrzyca jest chorobą znaną już od starożytności. Jednak dopiero w XX wieku nastąpił przełom w leczeniu tej śmiertelnej wcześniej choroby, poznano jej różnorodne postacie oraz lepiej zrozumiano ich złozoną patogenezę. W 1999 roku przyjęto powszechnie akceptowany, zaproponowany przez komitet ekspertów WHO podział uwzględniający etiologię poszczególnych typów choroby. Efektem klasyfikacji etiologicznej było szybkie poszerzenie podziału o nowe jednostki w miarę postępu wiedzy, zwłaszcza z kolejnymi sukcesami badaczy podłoża genetycznego cukrzycy. Odkrywane od kilkunastu lat kolejne monogenowe formy tej choroby, takie jak MODY, cukrzyca mitochondrialna, cukrzyca noworodkowa i cukrzyce lipoatroficzne, charakteryzują się unikatowymi cechami klinicznymi oraz możliwością zastosowania swoistego leczenia, zapewniającego optymalną korektę genetycznie uwarunkowanego defektu metabolicznego. Diagnostyka molekularna odgrywa zatem coraz większą rolę w diabetologii i w przyszłości może stać się rutynową procedurą w niektórych sytuacjach klinicznych.Diabetes mellitus is a disorder, which was known since the antiquity. Not before the 20th century the breakthrough in management of this formerly lethal condition was achieved. The last century brought a better understanding of the pathogenesis and the heterogeneity of multiple disorders constituting distinct types of diabetes. In 1999 The Expert Committee of the World Health Organization has adopted the etiology-based classification of diabetes mellitus, which is commonly accepted nowadays. With the recent progression in understanding of the molecular basis of diabetes, especially the genetics of its rare forms, the etiologic classification expands rapidly. Newly described monogenic forms of diabetes mellitus, such as MODY, mitochondrial diabetes, neonatal diabetes, and lipoatrophic types of diabetes are characterized by certain distinct clinical features. In many cases, it is possible to adjust a specific therapeutic intervention to optimally manage the genetic defect and subsequent metabolic abnormalities. Molecular diagnosis plays an increasing role in contemporary diabetology, and in future it may become a standard procedure in certain clinical situations

Genetic background of type 2 diabetes

Obraz kliniczny cukrzycy typu 2 jest uwarunkowany współistnieniem zaburzeń wydzielania insuliny i insulinooporności. Dzięki wysiłkom naukowców z całego świata wykazano związki między mutacjami i polimorfizmami niektórych genów a wieloczynnikowymi i monogenowymi formami cukrzycy typu 2. Formy monogenowe, mimo ich rzadkości, stanowią obszar, w którym dokonał się znaczący postęp w zrozumieniu molekularnego podłoża cukrzycy typu 2. Monogenowe formy cukrzycy typu 2 obejmują cukrzycę MODY (maturity onset diabetes of the young), cukrzycę mitochondrialną (MIDD, maternally inherited diabetes with deafness) oraz inne rzadkie zespoły związane głównie ze skrajnie nasiloną insulinoopornością. Prace nad identyfikacją genów odpowiedzialnych za częstszy, uwarunkowany wieloczynnikowo typ cukrzycy typu 2 były mało owocne. Złożona cukrzyca typu 2 wiąże się z interakcją wielu czynników środowiskowych i genetycznych, takich jak pewne częste polimorfizmy niektórych genów. Jak dotąd różnicom w sekwencji zaledwie kilku genów przypisano związek z patogenezą wielogenowej formy cukrzycy typu 2. Są to na przykład geny kalpainy 10, PPARg, KCNJ11 i insuliny. Należy mieć nadzieję, że w związku z coraz szerszym zakresem wiedzy o strukturze genomu ludzkiego i doskonaleniem metod biologii molekularnej kolejne lata przyniosą istotny postęp dotyczący poznania podłoża cukrzycy typu 2.Clinical picture of the type 2 diabetes (T2DM) is influenced by two major, coexisting conditions: impaired insulin secretion and insulin resistance. As a result of efforts of the scientists around the world mutations and polymorphisms in a number of genes were linked with monogenic and polygenic forms of T2DM. Monogenic forms, despite their rarity, were the field where a substantial progress has been achieved in recognising the molecular background of T2DM. The monogenic forms comprise MODY (maturity onset diabetes of the young), mitochondrial diabetes (MIDD - maternally inherited diabetes with deafness) and certain rare forms resulting mainly from severe insulin resistance. Efforts aiming to identify genes responsible for more common, polygenic form of T2DM were not so fruitful. The complex, polygenic form of T2DM occurs as an effect of interaction of many environmental and genetic factors, such as certain common gene polymorphisms. So far, only several sequence differences have been verified to play role in the pathogenesis of polygenic T2DM. These are the polymorphisms in genes of calpain 10, PPARg, KCNJ11 and insulin. It is expected that in the nearest future more T2DM susceptibility genes will be identified