Niedokrwistość w niewydolności serca: częste współwystępowanie z niewydolnością nerek, czyli zespół niedokrwistości sercowo-nerkowej

Wstęp: Chociaż na podstawie licznych badań wykazano znaczną częstość niedokrwistości u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca (CHF), w niewielu dokonano dokładnej analizy zależności między CHF a występowaniem niedokrwistości i przewlekłej niewydolności nerek (CRF). Pacjentów z zaawansowaną niewydolnością nerek, nasiloną niedokrwistością, uogólnioną miażdżycą, chorobą układu oddechowego i w podeszłym wieku systematycznie wyłączano z większości randomizowanych badań klinicznych. Metody: Zarówno niedokrwistość, jak i niewydolność nerek, często rozpoznawane jednocześnie, wiążą się ze zwiększoną śmiertelnością, chorobowością oraz częstością hospitalizacji wśród pacjentów z CHF. Upośledzenie funkcji nerek łączy się z niepomyślnym rokowaniem, ponieważ jest wykładnikiem współistniejącej choroby i bardziej nasilonej miażdżycy naczyń. U chorych z CHF postępująca dysfunkcja nerek prowadzi do spadku stężenia erytropoetyny (EPO) i upośledzenia erytropoezy szpikowej. Można tym tłumaczyć obserwowane często w praktyce klinicznej skojarzenie CHF, CRF i niedokrwistości. Normalizacja stężenia hemoglobiny (Hb) po zastosowaniu EPO u chorych z CHF i CRF prowadzi do zwiększenia wydolności wysiłkowej poprzez wzrost podaży tlenu oraz poprawę czynności serca. Wniosek: Autorzy opisują mechanizmy odpowiadające za związek niedokrwistości, CRF i CHF, prognostyczne znaczenie każdej z tych chorób, skutki terapeutyczne oraz potencjalne korzyści wynikające z zastosowania EPO