Wstęp: Chociaż na podstawie licznych badań wykazano znaczną częstość niedokrwistości
u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca (CHF), w niewielu dokonano dokładnej analizy
zależności między CHF a występowaniem niedokrwistości i przewlekłej niewydolności nerek
(CRF). Pacjentów z zaawansowaną niewydolnością nerek, nasiloną niedokrwistością, uogólnioną
miażdżycą, chorobą układu oddechowego i w podeszłym wieku systematycznie wyłączano
z większości randomizowanych badań klinicznych.
Metody: Zarówno niedokrwistość, jak i niewydolność nerek, często rozpoznawane jednocześnie,
wiążą się ze zwiększoną śmiertelnością, chorobowością oraz częstością hospitalizacji wśród pacjentów
z CHF. Upośledzenie funkcji nerek łączy się z niepomyślnym rokowaniem, ponieważ jest
wykładnikiem współistniejącej choroby i bardziej nasilonej miażdżycy naczyń. U chorych z CHF
postępująca dysfunkcja nerek prowadzi do spadku stężenia erytropoetyny (EPO) i upośledzenia
erytropoezy szpikowej. Można tym tłumaczyć obserwowane często w praktyce klinicznej
skojarzenie CHF, CRF i niedokrwistości. Normalizacja stężenia hemoglobiny (Hb) po zastosowaniu
EPO u chorych z CHF i CRF prowadzi do zwiększenia wydolności wysiłkowej poprzez
wzrost podaży tlenu oraz poprawę czynności serca.
Wniosek: Autorzy opisują mechanizmy odpowiadające za związek niedokrwistości, CRF
i CHF, prognostyczne znaczenie każdej z tych chorób, skutki terapeutyczne oraz potencjalne
korzyści wynikające z zastosowania EPO
