Phasook Indrawooth (10 May 1945 – 7 September 2016)

Professor Emerita of Archaeology, Phasook Indrawooth, passed away peacefully on 7 September 2016 at the age of 72 in Bangkok, Thailand. She joined her husband, who had died a few years earlier. The second of six daughters, Phasook Indrawooth was born on 10May 1945. She became fascinated by Buddhism through her father, Major General Dej Tulwantana, who wrote a book entitled Buddhism: An Intellectual Approach. Having made a significant contribution to the archaeology of Dvāravatī, an early Buddhist state that formed in central Thailand, Phasook Indrawooth went on to become a very distinguished professor and a leading archaeologist in Thailand and Southeast Asia. Indeed, her work has had a profound impact on the archaeology of Thailand as a whole

A Late Pleistocene woman from Tham Lod, Thailand: The influence of today on a face from the past

Creating a facial appearance for individuals from the distant past is often highly problematic, even when verified methods are used. This is especially so in the case of non-European individuals, as the reference populations used to estimate the face tend to be heavily biased towards the average facial variation of recent people of European descent. To evaluate the problem, a facial approximation of a young woman from the Late Pleistocene rockshelter of Tham Lod in north-western Thailand was compared against the average facial variation of datasets from recent populations. The analysis indicated that the Tham Lod facial approximation was neither overtly recent in facial morphology, nor overtly European. The case is of particular interest as the Tham Lod individual probably belonged to a population ancestral to extant Australo-Melanesian peoples

Forager mobility organization in seasonal tropical environments: A view from Lang Kamnan Cave, western Thailand.

Recent progress towards understanding forager mobility has focused primarily on foragers in arctic, boreal, temperate, and arid tropical environments. In contrast, little research has been done on mobility and related organizational processes in humid tropical environments, which are complex and highly diverse ecosystems. Tropical environments are not all alike, and can be quite different from the seasonally unchanging environments archaeologists often assume them to be. In addition, much research has focused on collector mobility systems, while we have not as thoroughly explored forager mobility organization. Archaeologists generally assume that residentially organized systems are associated with the tropics. Based on cross-cultural comparisons, this research explores how foragers are mobile in the Southeast Asian seasonal tropics. It concentrates on a specific aspect of a general mobility model, the relationship between seasonality and mobility strategies. The model argues that a residential mobility strategy is associated with the wet season, while a logistical mobility strategy is an organizational response to the dry season. Archaeological data from excavations at Lang Kamnan, a Late and post-Pleistocene cave site in western Thailand, are examined as a case study. Southeast Asian archaeologists refer to this period by the term Hoabinhian. Variability in the Late and post-Pleistocene archaeological record has generally been viewed as the consequence of sequential occupations by different cultures. Evaluation of the mobility model demonstrates how this approach can help us gain insight into the Late and post-Pleistocene cultural systems. The result of detailed analyses from a single site provide insights into task activities, site function, and temporal changes in the composition of material remains. The analyses demonstrate that residential mobility was employed by small groups of foragers using a generalized subsistence technology during the wet season. The archaeological and environmental evidence suggest that the site was occupied sporadically from the Late Pleistocene to the Late Holocene. However, this research has not yet shown archaeologically that a logistical mobility strategy was applied in the dry season. No concrete evidence of dry season occupation was found at the site. Further research must be pursued to completely test the model.Ph.D.ArchaeologySocial SciencesUniversity of Michigan, Horace H. Rackham School of Graduate Studieshttp://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/2027.42/129892/2/9635607.pd

มาจาก(คนละ)ฟากฟ้าของเพิงผา. (From (Different) Horizons of Rockshelter).

Corpus PCM (Peuples et Cultures du Monde)Ce documentaire a été réalisé à partir d’un carnet de notes de recherche du projet "Archéologie du haut plateau à Pang Mapha", province de Mae Hong Song (Thaïlande), (Phase 1-2, 2001-2006). Il présente l’ensemble du processus des travaux archéologiques, qui se fonde, d'une façon objective, sur les preuves du passé. Réel travail multidisciplinaire, la recherche des racines de l’homme du haut plateau à l'aide de diverses méthodes aidant à la reconstitution du passé - exploration, fouilles, analyse et interprétation - a été réalisée grâce aux travaux conjoints d'archéologues et d’experts venant de différentes disciplines. L’image interprétée de l’homme, de la société et de l’environnement ancien, ne repose plus dans les ouvrages ou dans les articles académiques. Partant de cette constatation, les archéologues dépassent le processus habituel de la recherche scientifique en reliant le passé à la communauté d’aujourd’hui et créent, dans cette perspective, le projet "La gestion des ressources archéologiques Ban Rai et Tham Lod, Pang Mapha, Mae Hong Son (2006-2008)". Par la suite, des artistes ont été invités dans les villages et sur les sites archéologiques pour imaginer avec la population locale des œuvres artistiques. Cette inspiration, qui peut être comparée à une conversation entre l’archéologie et l’esthétique, a donné naissance au Projet “From (Different) Horizons of Rockshelter” : to Break Down the Methodology of Archeology, Phrase in Anthropology and Spirit in Art (2007-2008) ”. Ce carnet de notes est également à l’origine de l’exposition artistique “From (Different) Horizons of Rockshelter” qui s'est déroulée à Ban Rai, Tham Lod, Pang Mapha, Mae Hong Son et s'est terminée au Princess Maha Chakri Sirindhorn Anthropology Centre et au National Gallery, Bangkok, Thaïlande.มาจาก (คนละ) ฟากฟ้าของเพิงผาภาพยนต์สารคดีเรื่องนี้คือบทบันทึกความทรงจำจากการทำงานวิจัยใน โครงการโบราณคดีบนพื้นที่สูงในอำเภอปางมะผ้า จังหวัดแม่ฮ่องสอน (ระยะที่ ๑ - ๒ : ๒๕๔๔ - ๒๕๔๙ ) ซึ่งเผยให้เห็นกระบวนการของงานโบราณคดี และตอบคำถามที่ซื่อตรงต่อหลักฐานของอดีต เริ่มจากการตามหารากเหง้าความเป็นมาของคนบนพื้นที่สูง - สำรวจ - ขุดค้น - วิเคราะห์ - ตีความ โดยนักโบราณคดีและกัลยาณมิตรผู้มีความรู้ในหลากหลายศาสตร์จนสามารถเรียงร้อยให้เกิดภาพของอดีตขึ้นอีกครั้งภาพของคน สังคม วัฒนธรรม และสิ่งแวดล้อมโบราณที่ถูกแปลความขึ้นนั้น มิได้ถูกทิ้งให้เป็นเพียงตำราหรือบทความทางวิชาการอีกต่อไป แต่นักโบราณคดีได้ก้าวข้ามขอบเขตของกระบวนการวิจัย สู่การเชื่อมโยงอดีตกับชีวิตและชุมชนปัจจุบัน เกิดเป็น โครงการจัดการแหล่งโบราณคดีเพิงผาบ้านไร่และเพิกผาถ้ำลอดในอำเภอปางมะผ้า จังหวัดแม่ฮ่องสอน (พศ. ๒๕๔๙ – ๒๕๕๑) และทลายกำแพงวิชาการโดยการเชื้อเชิญศิลปินหลายท่านเดินทางสู่ชุมชนและแหล่งโบราณคดีเพิงผาถ้ำลอดในอำเภอปางมะผ้า จังหวัดแม่ฮองสอน เพื่อต่อยอดผลงานวิจัยที่สะท้อนวัตถุทางวัฒนธรรมอันแข็งกระด้างผ่านจินตนาการของศิลปินและชาวบ้าน จนเกิดเป็นงานศิลปะ เปรียบเสมือนบทสนทนาระหว่างศาสตร์โบราณคดีและสุนทรียะทางศิลปะ ภายใต้ชื่อ โครงการมาจาก ( คนละ ) ฟากฟ้าของเผิงผา : สู่การทลายเส้นแบ่งของวิธีวิทยาทางโบราณคดี วลีในมานุษยวิทยา และมายาในศิลปกรรม ( พศ. ๒๕๕๐ - ๒๕๕๑)บทบันทึกความทรงจำนี้เป็นจึงเป็นที่มาของการจัดนิทรรศการศิลปะ “มาจาก(คนละ)ฟากฟ้าของเพิงผา ” ณ ท้องทุ่งและเพิงผาของบ้านถ้ำลอด - บ้านไร่ อำเภอปางมะผ้า จังหวัดแม่ฮ่องสอน ก่อนจะเคลื่อนย้ายผลงานมาจัดแสดงอีกครั้ง ณ ศูนย์มานุษยวิทยาสิริธร และพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ หอศิลป์ กรุงเทพมหานครทีมงานสารคดีผู้อำนวยการสร้าง : รัศมี ชูทรงเดช | ผู้กำกับ : ศุภร ชูทรงเดช | ตัดต่อ : ศุภโชค รังสียวัฒน์ | บทสารคดี : นุชจรี ใจเก่ง , ศิริลักษณ์ กัณฑศรี และชล เจนประภาพันธ์ | ควบคุมการบันทึกเสียง : อานันท์ นาคคง | ดนตรีประกอบและเปียโน : อโนทัย นิติพน | บันทึกเสียงบรรยาย พงษ์ศักดิ์ เกาหอม | เสียงบรรยาย : อัจฉรา สร้อยรุ่งเรือง | เอื้อเฟื้อภาพ : John Spie