Diastolic heart failure: Predictors of mortality

Diastolic heart failure (HF) as defined by the symptoms and signs of HF, preserved ejection fraction and abnormal diastolic function is estimated to occur in half of all patients presenting with HF. Patients with preserved ejection fraction are older and more often female. The underlying etiology of HF differs, with hypertension being more common in patients with preserved ejection fraction and ischemic heart disease predominant among those with reduced ejection fraction. Diastolic HF is associated with high mortality comparable with that of HF with depressed ejection fraction with a five year survival rate after a first episode of 43% and a higher excess mortality compared with the general population. Despite significant disease burden, clinical and biological prognostic factors in diastolic HF remain poorly understood. There is limited data from well designed studies regarding the effective treatment strategies for this group of patients. The purpose of this review is to summarize the mortality data and predictors of mortality in patients with diastolic HF for better understanding of the prognosis. In patients with diastolic HF older age, male gender, non-Caucasian ethnicity, history of coronary artery disease and atrial fibrillation are associated with poor prognosis. Anemia and B-type natriuretic peptide are significant laboratory variable that predict mortality. Two dimensional echocardiography and tissue Doppler imaging measurements including left ventricular ejection fraction, E/Ea ratio &#8805; 15, restrictive transmiral filling (deceleration time &#163; 140 ms) and Em < 3.5 cm/s are predictors of adverse outcomes in diastolic HF patients. (Cardiol J 2011; 18, 3: 222&#8211;232

Rozkurczowa niewydolność serca: czynniki predykcyjne zgonu

Ocenia się, że u połowy pacjentów z objawami niewydolności serca (HF) występuje rozkurczowa niewydolność serca (DHF) definiowana jako podmiotowe i przedmiotowe objawy HF przy zachowanej frakcji wyrzutowej oraz nieprawidłowej funkcji rozkurczowej. Rozkurczowa niewydolność serca częściej występuje u kobiet i pacjentów w podeszłym wieku. Niewydolność serca różni się etiologią &#8212; u pacjentów z zachowaną frakcją wyrzutową u podłoża HF leży częściej nadciśnienie tętnicze, u chorych z obniżoną frakcją wyrzutową dominuje podłoże niedokrwienne. Rozkurczowa HF wiąże się z dużą śmiertelnością porównywalną ze śmiertelnością w HF z obniżoną frakcją wyrzutową, w przypadku której odsetek 5-letniego przeżycia od pierwszego epizodu objawów HF wynosi 43%, oraz znacznie większą śmiertelnością w porównaniu z populacją ogólną. Mimo istotnego rozpowszechnienia choroby kliniczne i biologiczne czynniki prognostyczne w przypadku DHF nie zostały dobrze poznane. Dane pochodzące z dobrze zaprojektowanych badań klinicznych odnoszące się do skutecznych strategii leczenia tej grupy pacjentów są ograniczone. Celem niniejszej pracy przeglądowej jest podsumowanie informacji dotyczących śmiertelności oraz czynników predykcyjnych zgonu u osób z DHF w celu lepszego poznania rokowania. U takich pacjentów z gorszym rokowaniem wiążą się podeszły wiek, płeć męska, rasa inna niż biała, wywiad w kierunku choroby wieńcowej i występowanie migotania przedsionków. Wśród badań laboratoryjnych występowanie niedokrwistości oraz podwyższone stężenie natriuretycznego peptydu typu B wiążą się z gorszym rokowaniem. Spośród parametrów echokardiograficznych badania dwuwymiarowego oraz obrazowania metodą doplera tkankowego jako czynniki prognostyczne gorszego rokowania u pacjentów z DHF wymienia się frakcję wyrzutową lewej komory, współczynnik E/Ea wynoszący co najmniej 15, restrykcyjny typ napływu mitralnego (czas deceleracji &#163; 140 ms) oraz Em mniejszy niż 3,5 cm/s. (Folia Cardiologica Excerpta 2011; 6, 3: 168&#8211;179

Moxifloxacin-induced torsades de pointes

Torsade de pointes (TdP) is increasingly recognized as a complication of drug therapy. The most common cause of drug-induced QT prolongation is inhibition of the rapidly activating component of the delayed potassium current (IKr). Moxifloxacin, a widely used fluoroquinolone, is a weak IKr inhibitor and has been associated with QT prolongation. We report a case of marked QT prolongation (618 ms) and TdP associated with moxifloxacin use. Although it is difficult to predict which patients are at risk from TdP, careful assessment of the risk/benefit ratio is important before prescribing drugs known to cause QT prolongation. (Cardiol J 2008; 15: 71-73

Connection between the South and East Asian Monsoons: Comparing Summer Monsoon Rainfall of Pakistan and South Korea

This study investigates the tele-connection of the southeast Asian monsoon systems by comparing the summer monsoon (June to September) rainfall variability between Pakistan and south Korea. The daily data sets (19812014) of rainfall of Pakistan and south Korea are utilized to explore the possible link. The data products of the National Centers for Environmental Prediction and National Center for Atmospheric Research (NCEP/NCAR) were also used for the understanding of the large-scale atmospheric environments. The patterns of summer monsoon rainfall on a daily basis between Pakistan and south Korea followed to each other throughout the year. Sub-seasonal differences of the summer monsoon revealed that July is the wettest month in both countries. The large-scale atmospheric environment of higher geopotential height revealed that the Tibetan high and the western north Pacific subtropical high are showing positive anomalies during positive phases over south Asia and east Asia, respectively. The anomalies of zonal wind are negative during positive phase and adverse in the negative phase between 20-40oN. The reduced westerly is interpreted as the seasonal variation and moving of jet streams from the east Asian route. The Tibetan high, northwestern Pacific subtropical high and the east Asian jet stream have reliable and sufficient linkage between the Pakistan and south Korea summer monsoon system

Corrected QT interval as a predictor of mortality in elderly patients with syncope

Background: Prolonged corrected QT interval (QTc) holds independent prognostic importance in predicting mortality in patients with coronary artery disease, diabetes mellitus and congestive heart failure. However, its association with all cause or cardiac mortality in the general population remains unclear. We evaluated the relationship between prolonged QTc and total mortality among patients with syncope. Methods: This was a retrospective study of 348 patients presenting to the emergency department with syncope of any etiology over a period of one year. All patients with atrial fibrillation, left bundle branch block and cardiac devices (pacemaker/defibrillator) were excluded. Prolonged QTc interval was defined as QTc interval &#8805; 440 ms. The primary end point for this study was total mortality in patients presenting with syncope. Results: There were 58 (16%) deaths in this population during a mean follow-up of 30 months. Patients with prolonged QTc interval had significantly higher mortality when compared to those with normal QTc interval (22% vs 11%; p = 0.004). This significance was not retained after adjustment for covariates in the Cox regression model, where we found that age &#8805; 65 years (hazard ratio [HR] 7.9; 95% confidence interval [CI] 1.9&#8211;32.9; p = 0.004) and QTc interval &#8805; 500 ms (HR 3.5; 95% CI 1.56&#8211;8.12; p = 0.002) were predictors of increased mortality among patients with syncope. Conclusions: In elderly patients presenting to the emergency department with syncope, QTc interval &#8805; 500 ms helps identify patients at higher risk of adverse outcomes. (Cardiol J 2011; 18, 4: 395&#8211;400

Częstoskurcze typu torsade de pointes wywołane moksyfloksacyną

Torsade de pointes (TdP) coraz częściej rozpoznaje się jako powikłanie farmakoterapii. Najczęstszą przyczyną wydłużenia odstępu QT wywołanego lekami jest inhibicja kanału szybko aktywującego, opóźnionego potasowego prądu prostowniczego (IKr). Moksyfloksacyna, powszechnie stosowany fluorochinolon, to słaby inhibitor IKr związany z wydłużeniem QT. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek kliniczny znacznego wydłużenia odstępu QT (618 ms) oraz TdP związanych ze stosowaniem moksyfloksacyny. Mimo że trudno ocenić, którzy pacjenci są narażeni na wystąpienie TdP, staranna estymacja współczynnika zysków i strat jest niezmiernie istotna przy przepisywaniu leków wywołujących wydłużenie odstępu QT

Predictors of mortality in patients hospitalized for congestive heart failure with left ventricular ejection fraction ≥ 40%

Background: There are limited data regarding the predictors of mortality in patients with acute congestive heart failure (CHF) and left ventricular ejection fraction (LVEF) ≥ 40%. Methods: We evaluated clinical characteristics, mortality and prognostic factors in a sample of consecutive patients hospitalized for CHF with LVEF ≥ 40%. Multivariable Cox regression models were developed to predict mortality using baseline clinical characteristics and echocardiographic variables. Results: The study population consisted of 191 patients, mean age 70 ± 14.6 years (60% female) with average follow-up of 4.0 ± 2.8 years. Cumulative 5-year mortality was 58% in the entire population and it was 59% in men and 57% in women (p = 0.411). In multivariable analyses, predictors of mortality were the following: blood urea nitrogen (BUN) &gt; 25 mg/dL (HR = 1.77; p = 0.002); absence of hypertension (HR = 1.58; p = 0.032), left ventricular end diastolic dimension (LVEDD) ≤ 4.1 cm (HR = 1.73; p = 0.011) and LVEF ≤ 45% (HR = 1.69; p = 0.027). Conclusions: Patients hospitalized for heart failure with LVEF ≥ 40% have very high mortality. Absence of hypertension, elevated BUN and lower LVEF ≤ 45% indicate increased risk of short- and long-term mortality. Lower LVEDD is an independent predictor of mortality in heart failure patients with LVEF ≥ 40%

Metabolic syndrome is associated with different clinical outcome after cardiac resynchronization therapy in patients with ischemic and non-ischemic cardiomyopathy

Background: Although association of metabolic syndrome (MS) and ischemic heart disease is strongly established, it is not known whether presence of MS may differently influence clinical responses to cardiac resynchronization therapy (CRT). The aim of this study was to evaluate the associations between obesity and metabolic features and the clinical outcome after cardiac resynchronization with defibrillator therapy (CRT-D), compared to an implantable cardioverter defibrillator (ICD). Methods: The risk of heart failure (HF) or death and death alone was evaluated in 829 non-obese patients, 156 obese patients without MS, and 277 obese patients with MS (all with left bundle branch block), who were enrolled in the Multicenter Automatic Defibrillator Implanta­tion Trial with Cardiac Resynchronization Therapy (MADIT-CRT). Results: Obese patients with MS (HR 0.50, 95% CI 0.32–0.77, p = 0.002), obese patients without MS (HR 0.57, 95% CI 0.30–1.06, p = 0.077), and non-obese patients (HR 0.48, 95% CI 0.37–0.62, p &lt; 0.001) had a similar risk reduction of HF/death in response to CRT-D therapy when compared to ICD patients. However, among those with non-ischemic cardiomyo­pathy, obese patients with MS experienced a 90% reduction for HF/death (HR 0.11, 95% CI 0.04–0.32, p &lt; 0.001), whereas obese patients without MS had no reduction (HR 0.98, 95% CI 0.48–1.98, p = 0.951; interaction p &lt; 0.001). The reverse was observed in ischemic car­diomyopathy patients: obese patients with MS had no reduction in the risk of HF/death (HR 0.80, 95% CI 0.48–1.34, p = 0.402), while obese patients without MS showed a significant reduction in the risk of events (HR 0.15, 95% CI 0.04–0.65, p = 0.011; interaction p = 0.036). Similar trends were observed for the endpoint of death. Conclusions: Presence of MS differentiates the response to CRT in obese patients with is­chemic and non-ischemic etiology for HF

Skorygowany odstęp QT jako czynnik prognostyczny zgonu w grupie osób w podeszłym wieku z omdleniem w wywiadzie

Wstęp: Wydłużony odstęp QT (QTc) jest niezależnym czynnikiem prognostycznym wzmożonej śmiertelności w grupie osób obciążonych chorobą wieńcową, cukrzycą i zastoinową niewydolnością serca. Jego związek z mechanizmami wszystkich zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych w populacji ogólnej pozostaje niejasny. W niniejszej pracy wykazano zależność między wydłużonym odstępem QT a całkowitą śmiertelnością w grupie osób z omdleniami. Metody: Badaniem retrospektywnie objęto grupę 348 pacjentów, którzy zgłosili się na oddział ratunkowy z powodu omdlenia z jakiejkolwiek przyczyny w ciągu ostatniego roku. Wykluczono osoby z migotaniem przedsionków, blokiem lewej odnogi pęczka Hisa oraz pacjentów z implantowanymi urządzeniami, jak stymulator/kardiowerter-defibrylator. Wydłużony odstęp QT zdefiniowano jako trwający co najmniej 440 ms. Pierwszorzędowy punkt końcowy w badanej grupie osób z omdleniami stanowił zgon. Wyniki: W obserwacji 30-miesięcznej odnotowano 58 zgonów (16%). W grupie pacjentów z wydłużonym odstępem QT odsetek zgonów był znacznie wyższy niż w grupie z prawidłowym odstępem (22% v. 11%; p = 0,004). Ta istotność nie została podtrzymana po dodaniu kowariancji w modelu regresji Coxa, gdzie wiek 65 lat i więcej [hazard względny (HR) 7,9; 95-procentowy przedział ufności (CI) 1,9&#8211;32,9; p = 0,004] i odstęp QTc wynoszący co najmniej 500 ms (HR 3,5; 95% CI 1,56&#8211;8,12; p = 0,002) łącznie były wskaźnikami prognostycznymi zgonu w grupie pacjentów z omdleniami. Wnioski: W grupie starszych osób zgłaszających się na oddział ratunkowy z powodu omdlenia odstęp QT &#8805; 500 ms pozwala pomóc zidentyfikować pacjentów z grupy ryzyka wystąpienia nagłego incydentu sercowego. (Folia Cardiologica Excerpta 2011; 6, 4: 211&#8211;216

Physicians' knowledge and attitudes regarding Implantable Cardiac Defibrillators (ICDs)

Thesis (M.S.)--University of Rochester. School of Medicine and Dentistry. Dept. of Community and Preventive Medicine, 2009.Introduction: The recent literature highlights significant underutilization of implantable cardioverter defibrillators (ICDs) among eligible patients as well as gender, racial/ethnic disparities. Therefore a need exists for better understanding of these issues. Since physician recommendations are very influential in patient decisions regarding ICD implantation, it is critical to gain a better understanding of physicians’ knowledge and attitudes on these matters. We hypothesized that a lack of knowledge exists among physicians who are typically involved in the referral of patients for ICD implantation. Methods: We conducted a survey of primary care physicians and cardiologists at the University of Rochester Medical Center and the Unity Health System Rochester, NY from December 2008 to February 2009. The survey collected information about knowledge of physicians regarding clinical guidelines for ICD implantation. It included both self reported awareness of guidelines and left ventricular ejection fraction (LVEF) criteria. The survey also measured physicians’ attitudes regarding ICDs in various areas including whether they prolong life, protect from sudden cardiac death, and are equally beneficial for women and blacks. We also asked about device cost-effectiveness, benefit in patients 70 and 80 years of age, and concerns over manufacturing defects. Results: Of the 332 surveys distributed, 110 (33%) were returned. Over-all 94 (87%) physicians currently refer patients for consideration of ICD implantation. Eighteen (17%) physicians reported unawareness of ACC/ AHA clinical guidelines for ICD therapy. Sixty-four (59%) physicians would recommend ICD in patients with ischemic cardiomyopathy and LVEF < 35%. Sixty-five (62%) physicians use < 35% as LVEF criteria for ICD referral in their patients with non-ischemic cardiomyopathy. Knowledge of EF criteria for implantation of ICD was significantly higher among cardiologist as compared to primary care physicians for ischemic and non-ischemic cardiomyopathy patients. Physicians younger than 50 years of age were more likely to know the clinical guidelines for ischemic cardiomyopathy and non-ischemic cardiomyopathy. There were no associations between knowledge of physicians and if they had graduated from medical school > 20 years ago when compared to physicians’ who graduated from medical school in the last 20 years. Similarly, no association was found among physicians of different gender. The physician’s attitudes and demographic characteristics that predict ICD referral vary with the patient’s clinical characteristics. Physicians’ age (50), specialty (cardiology vs primary care) perception of cost-effectiveness of ICD implantation, and patient age >70 and >80 years are important predictors of ICD referral. Conclusion: A lack of familiarity with current clinical guidelines regarding ICD implantation exists. Our study highlights important factors that may play an influential role in referral of qualified patients for ICDs including the cost of devices, the age of patients, of physicians and area of specialty. Future studies should aim to improve the knowledge and attitudes of physicians regarding ICDs