Novel emerging treatments for NMOSD

Neuromyelitis optica spectrum disorders (NMOSD) are inflammatory demyelinating diseases of the central nervous system (CNS) that cause optic neuritis, transverse myelitis, and some other CNS syndromes. Recently, diagnosis and understanding of these diseases has been markedly enhanced by the discovery that serum autoantibodies that target aquaporin-4 (AQP4) are strongly associated with the disease. This spectrum includes also a potential subset of patients with a phenotype of NMOSD who have anti-myelin oligodendrocyte glycoprotein (MOG) antibody. Although steroids and immunosuppressive drugs have been widely used for NMOSD treatment, until recently there was no approved therapy for these diseases. With improved understanding of the pathophysiology of NMOSD, numerous new therapeutic strategies have recently been evaluated. The results of these studies, involving monoclonal antibodies (mAbs) inhibiting terminal complement protein cleavage interfering with interleukin-6 receptor (IL-6 R) signaling and depleting CD19-positive B cells, have been published in recent months. All of these new therapeutics have shown a high degree of efficacy in diminishing NMOSD activity and inhibiting disability progression. At the same time, all these mAbs have demonstrated favorable safety and tolerability profiles, with a limited rate of adverse events. The first of these new drugs, eculizumab, have been approved in USA and Europe for NMOSD treatment within the last couple of months and it is expected that the other novel, effective and safe treatments for NMOSD will be approved in the near future

Leczenie przyczynowe stwardnienia rozsianego

W związku z domniemaną autoimmunologiczną patogenezą stwardnienia rozsianego (SM, sclerosis multiplex) leczenie przyczynowe tej choroby polega na stosowaniu leków immunomodulujących. W wieloośrodkowych, randomizowanych badaniach klinicznych klasy I udowodnono skuteczność intereferonu β 1A, interferonu β 1B oraz glatirameru w postaci remitującej SM (RR SM). Skuteczność ta polega na zmniejszeniu częstości rzutów choroby o 30-35% oraz na zwolnieniu postępu rozwoju deficytu neurologicznego o średnio 9 miesięcy w okresie 2 lat leczenia. Interferon β 1B wykazał także skuteczność we wczesnym okresie postaci wtórnej przewlekłej choroby (SP SM). Większą skuteczność inteferonu β obserwowano u chorych po jego zastosowaniu w bardzo wczesnym okresie choroby, nawet po pierwszym epizodzie objawów (CIS, clinical isolated syndrome). Interferon β kilkukrotnie zmniejszał liczbę zmian aktywnych w badaniu rezonansu magnetycznego w czasie leczenia. Badania rejestracyjne interferonu β i glatirameru trwały 2 lub 3 lata, ale przedłużone badania otwarte wskazują, że długoterminowe odległe wyniki leczenia są jeszcze korzystniejsze. Ogólnoustrojowa tolerancja stosowanych leków immunomodulujacych jest dobra, ale u pacjentów przyjmujących interferon β po wstrzyknięciu leku występują objawy paragrypowe. W terapii postaci przewlekłych i gwałtownie postępujących SM stosuje się cytostatyczny lek antracyklinowy - mitoksantron, z zachowaniem środków ostrożności charakterystycznych dla leków cytostatycznych, w tym ze stałym nadzorem kardiologicznym

Stwardnienie rozsiane - kryteria diagnostyczne i naturalny przebieg choroby

Stwardnienie rozsiane (SM, sclerosis multiplex) jest najczęstszą choroba demielinizacyjną w patologii ludzkiej. Chorobę klinicznie definiuje się jako występowanie nawrotowych epizodów objawów neurologicznych, spowodowanych rozsianymi demielinizacyjnymi uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego, z czasem prowadzących do znacznych deficytów neurologicznych. W aktualnych kryteriach diagnostycznych McDonalda zdefiniowano warunki, jakie muszą być spełnione do rozpoznania SM. Według tych kryteriów wystąpienie nowych zmian patologicznych w badaniu rezonansu magnetycznego (MR, magnetic resonance) jest równoważne z kolejnym epizodem klinicznym. Oprócz najczęstszej postaci SM rozpoczynającej się od nawracających rzutów choroby (RR SM) występuje też postać przewlekle postępująca (PP SM), w której objawy neurologiczne narastają w sposób ciągły. Po kilku latach trwania choroby u pacjentów z postacią RR SM przechodzi ona w postać wtórnie przewlekłą (SP SM). Objawy kliniczne SM są zróżnicowane, a ich postać kliniczna zależy od lokalizacji zmian patologicznych. Do najczęstszych objawów należą: niedowłady piramidowe, zaburzenia czucia, widzenia, koordynacji i zaburzenia kontroli zwieraczy. Naturalny przebieg SM obejmuje szerokie spektrum tempa rozwoju deficytu neurologicznego. Z jednej strony obserwuje się przypadki o bardzo powolnym postępie (łagodne SM), a z drugiej - przypadki postępujące bardzo gwałtownie. Te ostatnie często określa się mianem choroby Schildera. Wariantem SM jest też choroba Devica, w której objawy dotyczą uszkodzenia rdzenia i nerwów wzrokowych. W diagnostyce różnicowej SM należy uwzględniać wszystkie choroby z więcej niż jednym objawem neurologicznym, występujące przewlekle lub nawrotowo, w przebiegu których w badaniu MR występują rozsiane zmiany hiperintensywne w sekwencjach T2/PD

Leczenie objawowe stwardnienia rozsianego

Stwardnienie rozsiane (SM, sclerosis multiplex) jest przewlekłą, zapalno- demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, prowadzącą u większości chorych do kalectwa. Objawy SM, takie jak spastyczność, zaburzenia zwieraczy czy drżenie, przysparzają pacjentom znacznych cierpień, powodują izolację społeczną i obniżają jakość ich życia. Mimo stosowania coraz większej liczby leków modyfikujacych naturalny przebieg choroby, takich jak interferon beta, octan glatirameru czy mitoksantron, większość z tych pacjentów wymaga także zindywidualizowanego leczenia objawowego. W niniejszej pracy dokonano przeglądu najważniejszych, głównie farmakologicznych, metod terapii objawowej SM

Fingolimod w leczeniu stwardnienia rozsianego — aspekty praktyczne

Fingolimod — analog fosforanu-1 sfingozyny (S1P, sphingosi-ne-1-phosphate) — jest czynnościowym antagonistą receptora S1P, a jego głównym efektem farmakodynamicznym jest odwracalne zatrzymanie limfocytów w węzłach chłonnych. Fingolimod został zarejestrowany w Unii Europejskiej jako pierwszy preparat doustny do leczenia chorych na stwardnienie rozsiane. Na pod­stawie wyników szeroko zakrojonego programu badań klinicznych należy uznać fingolimod za lek skuteczny, znacznie zmniejszający aktywność rzutową choroby, w porównaniu z placebo oraz interferonem beta. Wskazaniami do leczenia fingolimodem są wysoka aktywność choroby, mimo wcześniejszego leczenia modyfikującego jej przebieg, oraz ciężka, szybko postępująca postać stwardnienia rozsianego. W niniejszym artykule omówiono mechanizm działania fingolimodu, dane kliniczne dotyczące jego skuteczności i bezpieczeństwa oraz praktyczne aspekty jego stosowania

Patogeneza stwardnienia rozsianego

Stwardnienie rozsiane (SM, sclerosis multiplex) jest postępującym schorzeniem ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Mechanizmy leżące u podstaw rozsianych zmian demielinizacyjnych charakterystycznych dla tej choroby nie zostały jak dotąd w pełni poznane. Uważa się, że w podatności na występienie SM duże znaczenie ma skomplikowane podłoże genetyczne, najprawdopodobniej różniące się w poszczególnych populacjach. Za jeden z kluczowych składników procesu patologicznego uznaje się powszechnie układ immunologiczny, a zwłaszcza takie jego składowe, jak autoreaktywne limfocyty T, komórki o charakterze regulatorowym oraz cytokiny i chemokiny prozapalne. Rozważa się także zaangażowanie czynników środowiskowych w tym wirusów i bakterii, jednak dotąd nie udało się zidentyfikować patogenu związanego bezspornie z występowaniem choroby. Poznanie złożonych mechanizmów chorobowych w SM wymaga dalszych szczegółowych badań, jednak uzyskana dotychczas wiedza pozwala na znacznie lepsze zrozumienie patogenezy tego schorzenia

Multiple sclerosis: time for early treatment with high-efficacy drugs

This review addresses current changes in the approach to treating patients with multiple sclerosis (MS). The widely practiced approach of utilizing agents with lower treatment efficacy (LETA) at onset with subsequent escalation has been challenged by new data suggesting that MS patients derive greater benefit when therapy is initiated with high-efficacy treatment agents (HETA). Several recent studies compared treatment efficacy and safety of early administration of HETA versus LETA. The results of randomized, double blind, phase III studies with LETA as a control arm and population-based larger and longer studies using propensity scoring, marginal structural modeling and weighted cumulative exposure analysis support the benefit of early treatment with HETA. Patients initiating their treatment with HETA, regardless of prognostic factors and MRI burden at baseline, showed significantly lower annualized relapse rate (ARR) and reduced disability progression in follow-up periods of up to 10–15 years. Moreover, the safety profile of recently approved HETA ameliorates concerns about off-target effects associated with a number of earlier high-efficacy drugs. Patient perception has also changed with an increasing preference for medication profiles that both improve symptoms and prevent disease progression. Accumulating data from randomized studies and the results of large population-based studies demonstrating short-term and longer-term patient benefits support the view that HETA should be more widely used. The adoption of early treatment with HETA capitalizes on a window of opportunity for anti-inflammatory drugs to maximally impact disease pathology and heralds a sea change in clinical practice toward pro-active management and away from a philosophy routed in generating clinical benefit as a consequence of treatment failure