A twelve year follow-up study on osteoarthritis of the knee in the general population : an epidemiological study of classification criteria, risk factors and prognostic factors

Criteria to diagnose the disease or assess the outcome need to be considered in every epidemiological study . The criteria are needed to classify participants as those having the disease or outcome and those who have not. Classification criteria are not always uniformly accepted and commonly more than one combination of criteria is used. The use of different classification criteria can lead to different study results and makes the comparison of different studies more difficult. Moreover, if nondifferential misclassi:fication occurs, the strength of an association between a putative risk factor and a disease is reduced as well as the power to detect an association. This methodological issue is discussed in more detail in this thesis with the aim of highlighting the consequences of this misclassification. Qassification criteria of knee osteoarthritis used in epidemiological research have almost always been based on radiographs. The criteria described by Kellgren and Lawrence have been used most commonly and were recommended for epidemiological studies at two international conferences (1,2,3). However, it was realized that these criteria should be validated and related to physical signs and symptoms (2). In this thesis the results of a study on the relationship of findings from the medical history, physical examination and serum analysis with radiographic osteoarthritis are presented. The aim of this study was to assess whether it was necessary to take a radiograph to diagnose radiographic osteoarthritis or whether it could be predicted reliably from the medical history, physical examination and serum analysis

High blood pressure and the incidence of non-insulin dependent diabetes mellitus: Findings in A 11.5 year follow-up study in the Netherlands

To examine the contribution of cardiovascular risk factors to the development of non-insulin dependent diabetes mellitus, a prospective follow-up study was performed of a cohort, initially examined in a population survey on cardiovascular risk factors. The survey was conducted from 1975 to 1978 in the Netherlands among 5700 men and women aged 20 to 65. In 1988 a questionnaire on the prevalence of chronic diseases, including diabetes mellitus, was sent to all living participants of the initial survey. The general practitioners of the persons who indicated to have diabetes mellitus were asked to confirm the diagnosis. Diabetes mellitus was defined as current use of oral hypoglycemic drugs or insulin. After exclusion of the prevalent cases at the initial survey, 65 incident confirmed cases remained. All others responding to the questionnaire served as controls. The incidence of diabetes mellitus was associated with body mass index, use of diuretics, systolic and diastolic blood pressure. After adjustment for age and body mass index systolic and diastolic blood pressure were still associated with the incidence of non-insulin dependent diabetes mellitus in men; relative risks 1.28 (95% confidence interval 1.06-1.54) and 1.40 (95% CI 1.06-1.85) per 10 mmHg respectively. For women, only the relative risk associated with the use of diuretics remained statistically significant (2.26, 95% CI 1.04-4.90). This probably reflects the risk of (treated) hypertension: adjusted for blood pressure, the relative risk lost statistical significance. These findings suggest that elevated blood pressure is a risk for the development of non-insulin dependent diabetes mellitus (NIDDM). This supports the view that NIDDM and hypertension may have a similar origin

Differences in biopsychosocial profiles of diabetes patients by level of glycaemic control and health-related quality of life: The Maastricht Study

Aims Tailored, patient-centred innovations are needed in the care for persons with type 2 diabetes mellitus (T2DM), in particular those with insufficient glycaemic control. Therefore, this study sought to assess their biopsychosocial characteristics and explore whether distinct biopsychosocial profiles exist within this subpopulation, which differ in health-related quality of life (HRQoL). Methods Cross-sectional study based on data from The Maastricht Study, a population-based cohort study focused on the aetiology, pathophysiology, complications, and comorbidities of T2DM. We analysed associations and clustering of glycaemic control and HRQoL with 38 independent variables (i.e. biopsychosocial characteristics) in different subgroups and using descriptive analyses, latent class analysis (LCA), and logistic regressions. Results Included were 840 persons with T2DM, mostly men (68.6%) and with a mean age of 62.6 (±7.7) years. Mean HbA1c was 7.1% (±3.2%); 308 patients (36.7%) had insufficient glycaemic control (HbA1c>7.0% [53 mmol/mol]). Compared to those with sufficient control, these patients had a significantly worse-off status on multiple biopsychosocial factors, including self-efficacy, income, education and several health-related characteristics. Two ‘latent classes’ were identified in the insufficient glycaemic control subgroup: with low respectively high HRQoL. Of the two, the low HRQoL class comprised about one-fourth of patients and had a significantly worse biopsychosocial profile. Conclusions Insufficient glycaemic control, particularly in combination with low HRQoL, is associated with a generally worse biopsychosocial profile. Further research is needed into the complex and multidimensional causal pathways explored in this study, so as to increase our understanding of the heterogeneous care needs and preferences of persons with T2DM, and translate this knowledge into tailored care and support arrangements

Loneliness, adaptation to vision impairment, social support and depression among visually impaired elderly

Contains fulltext : 55564.pdf (publisher's version ) (Closed access)The purpose of this study is to investigate the prevalence of loneliness among visually impaired elderly, and its relations with adaptation to vision loss, received social support and depression. Clients aged 55 years or older who contacted Sensis, a rehabilitation centre for visually impaired people, are approached to take part in this observational study. Exclusion criteria are hearing and cognitive impairments. The participants receive an interview by telephone in which loneliness, adaptation to vision loss, received social support and depression are investigated. The results indicate a high prevalence of loneliness (54%) among visually impaired elderly. Compared to visually impaired elderly who are not lonely, the lonely ones show a poorer adaptation to vision loss (mean = 22.7 (S.D. = 6.79) versus mean = 27.8 (S.D. = 5.32); t = 6.08 (194.84); p = .000), less received social support (mean = 26.3 (S.D. = 5.99) versus 29.4 (S.D. = 4.95); t = 3.30 (136); p = .001) and more feelings of depression (mean 12.9 (S.D. = 6.46) versus mean = 6.7 (S.D. = 4.11); t = − 6.41 (107.28); p = .000). Causality cannot be determined on the basis of this observational study. Nonetheless, regarding the high prevalence of loneliness among visually impaired elderly, interventions aimed at reducing this loneliness seem to be highly indicated.5 p

Praktijkvariatie en gepaste zorg: een literatuurstudie ter verkenning van de mogelijkheid gepaste zorg te monitoren.

Het beleid van de overheid is erop gericht iedereen toegankelijke en kwalitatief goede zorg te bieden. Gezien de hoge kosten van de gezondheidszorg is het belangrijk dat er steeds ‘gepaste' zorg geleverd wordt. Daarom adviseert de Ziekenfondsraad ‘gepastheid' te gebruiken als een van de toetsingscriteria bij het vaststellen van het basispakket van zorg. Ook de overheid streeft ernaar de gepastheid van de zorg te vergroten. In opdracht van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) heeft het Nivel een literatuurstudie uitgevoerd naar de mogelijkheid gepastheid van zorg in de tijd te ‘monitoren'. Hierbij is onderzocht in hoeverre verschillen in medische praktijk tussen dokters of gezondheidszorginstellingen (praktijkvariatie) een indicator kunnen vormen voor gepastheid van zorg. Praktijkvariatie en gepaste zorg: moeilijk te operationaliseren Er zijn nog weinig bruikbare onderzoeksresultaten die iets zeggen over de samenhang tussen praktijkvariatie en gepaste zorg. Wel blijkt de relatie tussen praktijkvariatie en gepaste zorg tamelijk complex te zijn. Er moet onderscheid worden gemaakt tussen ‘acceptabele' en ‘onacceptabele' praktijkvariatie. Praktijkvariatie is bijvoorbeeld acceptabel wanneer deze het gevolg is van een verschil in morbiditeit of in zorgvraag. Dan is praktijkvariatie ook gepast. Wanneer de praktijkvariatie echter het gevolg is van gebrek aan medische kennis is deze onacceptabel en ongepast. Ook de omstandigheden spelen een rol: de wensen van de patiënt en de beschikbaarheid van expertise en middelen. Indien praktijkvariatie het gevolg is van verschillen in expertise en middelen zal dit voor de een acceptabel zijn, maar voor de ander niet. Wat in dat geval gepaste zorg is, is dus niet altijd even duidelijk. ‘Gepaste zorg' is niet eenvoudig te operationaliseren. Meestal gebeurt dit aan de hand van richtlijnen en standaarden waarin is geformuleerd wat de beste benadering is van een medisch probleem. Maar vaak is moeilijk te bepalen wat de ‘beste' benadering is. Soms wordt rekening gehouden met het kostenaspect, bijvoorbeeld bij voorschrijfgedrag. In bestaand onderzoek heeft het medisch aspect vaak de boventoon. Men kan het handelen van artsen beïnvloeden in de richting van meer doelmatige en gepaste zorg. Middelen hiervoor zijn het opstellen van richtlijnen en standaarden, en de persoonlijke benadering van artsen. Voorbeelden van dit laatste zijn bezoek op de werkplek, audits en het geven van terugkoppeling, en het verstrekken van patiënt- of ziektegebonden reminders. Een probleem hierbij is vaak dat na beëindiging van een experiment artsen weer in hun oude gedrag vervallen. Met name bij voorschrijfgedrag ziet men dit nog weleens. De binnenkort gerealiseerde invoering van het Elektronisch Voorschrijfsysteem (EVS) kan hiervoor een oplossing zijn. Praktijkvariatie: signaalfunctie Gezien het bovenstaande is praktijkvariatie vooralsnog niet bruikbaar als maat voor gepastheid van zorg. Wel kan praktijkvariatie dienen als een signaal dat er sprake is van gepaste of ongepaste zorg. Dit wordt in de Verenigde Staten reeds in de praktijk toegepast. Behandelingspatronen of zorgprofielen van (groepen) artsen in verschillende ziekenhuizen worden omgezet in een bepaalde maat. Deze worden onderling of met een standaard vergeleken. Artsen die sterk van de norm afwijken kunnen hun eigen gedrag nader beschouwen en nagaan of hier sprake is van ongepaste zorg. Op deze wijze kunnen zij ook hun eigen gedrag bewaken en hun eigen doelmatigheid toetsen en verbeteren. Uit een dergelijke werkwijze kunnen ook bepaalde trends in praktijkvariatie duidelijk worden. Deze kunnen aanwijzingen geven over ontwikkelingen naar meer gepaste zorg. Het is dan wel van belang dat er een duidelijke koppeling wordt gemaakt met (beleids)activiteiten om gepaste zorg te stimuleren. Om praktijkvariatie te koppelen aan gepastheid van zorg, is het noodzakelijk zo goed mogelijk vast te leggen wanneer praktijkvariatie onacceptabel is. Dit zou kunnen door het handelen van artsen te toetsen aan een richtlijn of standaard die een duidelijk onderscheid maakt tussen gepaste en ongepaste zorg. Dat zal per aandoening verschillen. Een andere mogelijkheid is zich te beperken tot een bepaald aspect van de zorg, bijvoorbeeld voorschrijfgedrag. Daarnaast is een goede registratie van het geneeskundig handelen van belang. Op het ogenblik bestaan er veertien huisartsgeneeskundige registratiesystemen. Met name het Landelijke Informatie Netwerk Huisartsen (LINH) biedt mogelijkheden om variaties in voorschrijfgedrag te onderzoeken. Een andere in dit verband interessante registratiebron is de Landelijke Medische Registratie (LMR). Dit is een continue registratie door ziekenhuizen en specialisten. Door de vooralsnog beperkte omvang van de gegevens over praktijkvariatie, of, uitgebreider, variatie in medisch handelen is vervolgonderzoek nodig om beter inzicht te krijgen in het verschijnsel ‘praktijkvariatie'. Met name is nader onderzoek gewenst naar de ontwikkeling van praktijkvariatie in de tijd, het effect van werkomstandigheden op de praktijkvariatie en naar de effecten van richtlijnen op de praktijkvariatie. Een beter inzicht in dit verschijnsel zal ook de relatie met de mate van gepastheid van de zorg verhelderen

The cost-utility of aflibercept for the treatment of age-related macular degeneration compared to bevacizumab and ranibizumab and the influence of model parameters

Age-related macular degeneration (AMD) is a blinding disease placing considerable burden on society due to blindness-associated costs. Intravitreal anti-vascular endothelial growth factors (anti-VEGFs) are effective in reducing the incidence of blindness, but at potentially high costs, depending on the cost of the drug used. Aflibercept has been introduced as an anti-VEGF equally effective to ranibizumab, but less costly. For this new drug, new cost-effectiveness analyses are needed, and AMD models used today give biased results. We investigated the cost-effectiveness of aflibercept compared to bevacizumab, ranibizumab, and no treatment and studied the influence of commonly used model parameters. A patient-level, visual acuity-based, 2-eye model was developed. Data on effectiveness were derived from randomized controlled trials evaluating the outcomes of aflibercept, bevacizumab, and ranibizumab. Utility and resource utilization were assessed in interviews with AMD patients. Costs were based on standard health care cost prices. Time horizons were two and five years. A societal perspective was employed. Over five years, costs associated with aflibercept treatment were a,not sign36,030, with 2.15 QALYs. Costs associated with the bevacizumab regimens, ABC study as-needed (PRN); CATT study PRN; and CATT study 1x/month, were a,not sign19,367; a,not sign26,746; and a,not sign30,520, with 2.16; 2.17; and 2.15 QALYs, respectively. Costs associated with ranibizumab PRN and 1x/month were a,not sign45,491 and a,not sign74,837 with 2.16 and 2.15 QALYs, respectively. 'No treatment' was associated with a,not sign9530 and 1.96 QALYs. The incremental cost-effectiveness ratios versus 'no treatment' were: aflibercept-a,not sign140,274; bevacizumab-a,not sign51,062 (ABC PRN), a,not sign83,256 (CATT PRN) and a,not sign110,361 (1x/month); ranibizumab-a,not sign181,667 (PRN) and a,not sign349,773 (1x/month). Results were highly dependent on whether only one or both eyes were included, length of time horizon, and whether the costs of blindness and low-vision were included in the analysis. Aflibercept is a cost-effective treatment for AMD over ranibizumab. However, aflibercept is not a cost-effective treatment when compared to bevacizumab. Application of inappropriate model assumptions leads to a biased cost-saving estimate of the cost-effectiveness of aflibercept. Therefore, cost-effectiveness analyses should be conducted with appropriate models