Mega-Sporting Events and New Technologies: Trends in Cyber Threats

Artykuł omawia specyficzne cyberzagrożenia występujące podczas przygotowań do wielkich imprez sportowych i ich trwania. Przyjmując Igrzyska Olimpijskie za studium przypadku, wskazuje potencjalne niebezpieczeństwa stwarzane przez technologie cyfrowe wykorzystywane w sporcie i przewiduje nowe możliwe zagrożenia, które pojawią się w miarę wdrażania tych technologii. Podano szeroką gamę ryzyka: od bezpośredniego wpływu na przebieg rywalizacji sportowej po odbiór imprezy przez kibiców. Na koniec przedstawiono propozycje walki z cyberzagrożeniami.The paper looks at the specific cyber threats that occur during the preparation of major sports events and in the course of such events. By taking the Olympic Games as a case study, it indicates the potential dangers posed by digital technologies used in sports and anticipates new possible threats that will arise as these technologies are implemented. A wide range of risks has been given: from direct impact on the course of sports competition to the reception of the event by the fans. Finally, proposals for combating cyber threats are presented.Der Artikel bespricht spezifische Cyberrisiken, welche während der Vorbereitungen der großen Sportveranstaltungen und während ihrer Laufzeit auftreten. Er nimmt die Olympischen Spiele als Fallstudium an und nennt die potenziellen Gefahren, welche die im Sport genutzten Cybertechnologien schaffen und sieht neue mögliche Risiken vor, die bei der Anwendung dieser Technologien auftreten können. Es wurde eine breite Palette von Risiken angeführt: vom direkten Einfluss auf den Verlauf des Sport-Wettkampfs bis zur Entgegennahme der Veranstaltung durch die Sportfans. Am Ende wurden Vorschläge zur Bekämpfung der Cyber-Bedrohungen gemacht.В статье рассматриваются специфические киберугрозы, возникающие во время подготовке и проведения больших спортивных событий. Рассматривая Олимпий- ские игры в качестве тематического исследования, автор указывает на такие по- тенциальные опасности, какими являются используемые в спорте цифровые тех- нологии, и предвидит новые угрозы, которые будут возникать по мере внедрения этих технологий. Автор приводит широкий спектр рисков, непосредственно влия- ющих на ход спортивных соревнований и связанных с отношением к мероприятию болельщиков, представляет предложения по борьбе с киберугрозами

BRICS jako forum współpracy i rywalizacji Chin oraz Rosji

Dyskusję komentatorów politycznych na temat BRICS (Brazylia, Rosja, Indie, Chiny i RPA) zdominowały dwie narracje. Pierwsza twierdzi, że trwające od kilku lat zacieśnianie współpracy krajów grupy BRICS jest budowaniem alternatywnego bloku gospodarczego wobec tracącego globalną władzę świata Zachodu. Według drugiej, istnieje zbyt dużo różnic między Chinami, Rosją, Indiami, Brazylią i RPA, by starania zdominowania międzynarodowej polityki XXI wieku mogły się urzeczywistnić; postrzega BRICS jako kampanię ekstrawaganckiej retoryki bez widocznych osiągnięć. Jednak w jednej kwestii zwolennicy obu teorii się zgadzają: kluczem do przetrwania struktury BRICS jest efektywna interakcja między dwoma głównymi graczami – Rosją i Chinami. Moskwa i Pekin konsekwentnie promują BRICS, jako projekt gospodarczy, w którym oba państwa wyznaczają nowy paradygmat geopolityki. Przedstawiają BRICS jako otwarte pole rozwoju strategicznego, które daje wielkie możliwości do rozwoju potencjału nowej matrycy stosunków międzynarodowych rozwijanych przez Rosję i Chiny. Jednak wysiłki wizerunkowe nie są w stanie ukryć istotnych różnic w rzeczywistych postawach obu państw. Mimo wielu spornych kwestii, współpraca militarna, handlowa i dyplomatyczna Rosji oraz Chin zacieśnia się. Eksperci ostrzegają jednak, że Pekin jest dla Moskwy zbyt potężnym sojusznikiem, dlatego też kosztem Rosji będzie realizował własne interesy. Jaka jest szansa powstania rosyjsko-chińskiej ententy? Czy BRICS jest dla obu graczy forum współpracy czy raczej rywalizacji? Słowa kluczowe: BRICS, Chiny, Rosja, rywalizacja, współpracaThe discussion of political commentators on BRICS (Brazil, Russia, India, China and South Africa) was dominated by two narratives. The fi rst one claims that tightening BRICS group cooperation for several years has resulted in establishing alternative economic bloc against the Western world that is losing global power. According to the second one, there are too many diff erences between China, Russia, India, Brazil and South Africa, so that the eff orts to dominate international 21st century politics can become reality. Skeptics perceive BRICS as a campaign of extravagant rhetoric with no visible achievements. However, supporters of both theories agree that the key to the survival of the BRICS structure is the eff ective interaction between the two main players, namely Russia and China. Moscow and Beijing consistently promote BRICS as an economic project in which both countries set a new geopolitical paradigm. They present BRICS as an open fi eld of strategic development that gives great opportunities to develop the potential of a new matrix of international relations developed by Russia and China. However, image-building eff orts cannot hide signifi cant diff erences in the real attitudes of both countries. Despite many contentious issues, military, trade and diplomatic cooperation between Russia and China is getting closer. Experts warn that Beijing is too powerful ally for Moscow, which is why will pursue its own interests at the expense of Russia. What is the chance of the creation of Russian-Chinese entents? Is BRICS a cooperation forum for both players or rather rivalry? Key words: BRICS, China, Russia, rivalry, cooperatio

Security theory and practice: Security and risk in sport and tourism

Z wprowadzenia:"W niniejszym numerze proponujemy czytelnikom nową w naszym kwartalniku problematykę bezpieczeństwa i ryzyka w sporcie i turystyce, postanawiając tym samym poszerzyć pole tematyczne czasopisma o zagadnienia dotychczas pomijane lub traktowane w naukach o bezpieczeństwie marginalnie. A przecież sport i turystyka są przedmiotem badań nie tylko w naukach o kulturze fizycznej, lecz także w naukach o zdrowiu, historiografii, naukach prawnych etc. Zdaniem zespołu autorskiego warto otwierać nowe pola badawcze w naukach o bezpieczeństwie, bowiem we współczesnych, rozwiniętych społeczeństwach zachodnich sport zarówno w wersji wyczynowej, jak i rekreacyjnej oraz rozmaite formy turystyki stanowią nader ważny element życia jednostek i społeczeństw. Jest to powszechnie praktykowana forma spędzania czasu wolnego i dbałości o zdrowie, a także sposób kształtowania życia emocjonalnego tak jednostek, jak i całych społeczeństw. Turystyka i rekreacja są także znaczącym sektorem gospodarki w sferze usług. Produkcja i obrót handlowy coraz bardziej zróżnicowanym sprzętem sportowym stanowi z kolei nader rentowny segment biznesu i wpływa na rozwój dyscyplin wyczynowych oraz rekreacji, umożliwiając bicie kolejnych rekordów oraz rozwój nowych odmian już istniejących dyscyplin sportowych. Obok produkcji zbrojeniowej jest bez wątpienia czynnikiem rozwoju nowoczesnych technologii materiałowych."(...

Krakowskie Studia Międzynarodowe nr 1 (XV), 2018 (Współpraca Chińskiej Republiki Ludowej z Federacją Rosyjską a nowy wymiar stosunków międzynarodowych w XXI wieku. Część 1 Znaczenie współpracy Chin i Rosji dla kształtowania nowego porządku międzynarodowego)

ZE WSTĘPU: "Celem kolejnego tomu „Krakowskich Studiów Międzynarodowych” (KSM) jest dążenie do przedstawienia głównych przesłanek i następstw zacieśnienia współpracy między Chińską Republiką Ludową (CHRL) a Federacją Rosyjską, określanych współcześnie zamiennie w publicystyce i pracach naukowych jako Chiny i Rosja. Zagadnienie powyższe zostało zaprojektowane w dwóch powiązanych ze sobą zakresach tematyczno-merytorycznych: 1) Współdziałanie Chin z Rosją w kształtowaniu nowego porządku międzynarodowego – cześć 1; 2) Chiny i Rosja wobec nowych wyzwań bezpieczeństwa i współpracy międzynarodowej – część 2. Autorzy obu tomów złożyli swoje artykuły w Oficynie Wydawniczej Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego (KAAFM) zgodnie z ustalonym trybem redakcyjnym na przełomie kwietnia i maja 2018 r. Jednak przyspieszony bieg ważnych wydarzeń międzynarodowych (od maja po lipiec 2018 r.), związanych z podjętą problematyką badawczą części 1 i 2 KSM (2018), skłonił redaktora naukowego tomu do ich szerszego skomentowania w obu odrębnie przygotowanych częściach wprowadzenia.

Security theory and practice: Stablisation and reconstrution of post-conlict areas in the 21st century

Wprowadzenie: Cieszymy się, że możemy skierować do Państwa rąk kolejny numer periodyku „Bezpieczeństwo.Teoria i Praktyka”, tym razem poświęcony problematyce stabilizacji i odbudowy obszarów pokonfliktowych w XXI w. Podjęty temat jest niezwykle ważny, ponieważ żyjemy w czasach nieuporządkowanego świata, w którym liczba konfliktów zbrojnych o różnej skali i charakterze oraz wynikające z nich konsekwencje wpływają destrukcyjnie na ład międzynarodowy.Umiędzynarodowienie konfliktów wewnętrznych pełni często funkcję instrumentalną w grze, której stawką jest zajęcie przez dane państwo właściwego – z punktu widzenia jego decydentów – miejsca w nowym systemie ról międzynarodowych. Przykładem tego jest wojna domowa w Syrii, którą Jerzy Zdanowski w artykule rozpoczynającym tom traktuje jako „wojnę zastępczą”. Krótko przedstawia także istotę rekonstrukcji obszarów pokonfliktowych, czym jako badacz rozwija myśli pułkownika Piotra Gąstała, wieloletniego żołnierza i dowódcy Jednostki Wojskowej GROM, który podczas swojej służby przebywał w niejednym państwie dotkniętym konfliktem zbrojnym i wojną oraz ich skutkami. W udzielonym wywiadzie odnosi się on do zagadnienia stabilizacji ze swojej perspektywy – praktyka, któremu nie raz, na terenie prowadzenia działań wojskowych, przyszło mierzyć się z tym wszystkim, co kryje się pod tym pojęciem. Należy przy tym uwzględnić, że jako żołnierz jednostki specjalnej wykonywał tam specyficzne działania. O tym, jak podchodzą do nich nie tylko praktycy, ale i badacze, pisze Piotr Orłowski, analizując znaczenie sił specjalnych jako narzędzia stabilizacji na obszarach pokonfliktowych

Mixer magazyn studentów nr 57, listopad 2012

„Mixer” ogłasza koniec smętnego, cierpiętniczego obchodzenia najradośniejszego święta narodowego - świata Niepodległości. Ja, na przykład, już od lat 11 listopada przyklejam sobie wąsika i paraduję tak kilka minut po domu. Wąsika, jak to u Polaka, bo przecież Polaka po wąsach poznasz. Zwłaszcza, za granicą. Żeby uczcić rocznicę odzyskania Ojczyzny bawmy się i radujmy, urządzajmy potańcówki, no i nośmy wąsy. Nieważna jest płeć, nieważny jest wiek, nieważny nawet kolor wąsów ani narodowość. Jesteś w Polsce noś wąsy. Wąsy nosili Józef Piłsudski, kresowy szlachcic, zrodzony z Billewiczówny, postać magiczna, w której, jak w soczewce, skupiają się wszystkie nasze mity. Wielu współczesnym wydaje się, że w tym temacie w szarym mundurze strzeleckim codziennie zmartwychwstają żywe duchy wielkiej przeszłości. Trzepoczą husarskie skrzydła, furkoczą proporczyki spod Somosierry, a żołnierz-tułacz uparcie dąży do celu. Zresztą sam Marszalek potrafił wywoływać duchy. Znakomity felietonista Stanisław Cal-Mackiewicz opowiadał, że gdy pewnego razu na bankiecie w starym zamczysku Radziwiłłów w Nieświeżu Piłsudski przemówił „tym swoim specjalnym tonem przez wąsy” świece zaczęły świecić na niebiesko, co - jak wiadomo - zapowiada wizytę gości z zaświatów... Spod potężnych wąsów i nastrzępionych brwi patrzył na swój lud surowo, ale też z pobłażaniem - trochę jak na niezbyt rozgarniętą dzieciarnię, Zwycięski Komendant i opiekuńczy Dziadek. W cieniu jego porostów naród czul się dziwnie bezpieczny i bardzo płakał, kiedy Go nie stało. Notabene: Komendant uwypuklił wąsy dopiero w roku 1914, w niemieckim kryminale w Magdeburgu, bo w Legionach służył jeszcze pod pełnym zarostem. Niedługo potem Niemcy zwieźli go do Warszawy i, jak śpiewała ulica, „ ni z tego, ni z owego, była Polska od pierwszego”. Gdzieś wyczytałem też taką historię. Przed wojną, pewnie u kresu lat 30., paru niedowiarków postanowiło poddać testowi inżyniera Ossowieckiego, sławne podówczas medium, które w stanie nadkoncentracji patrzyło przez ściany, przepowiadało, ile wlezie, a zwłaszcza odnajdowało zagubione przedmioty. Zaprezentowano więc Ossowieckiemu komisyjnie zapieczętowaną rurkę z metalu, w której był papierek ze schematycznym, profilowym wizerunkiem Marszałka; zarys maciejówki, brwi, wąsy - już. Inżynier wpadł w trans, „odjechał” i po kwadransie, sennym głosem, zaczął mówić o Polsce i honorze, a potem, niepewną ręką narysował wąsy, do których po chwili domazał resztę… Czy trzeba lepszych argumentów w sprawie „Wąs a sprawa polska"? Przecież ustami inż. Ossowieekiego przemówiły zaziemskie moce, a głosu z góry słuchać trzeba z najwyższą uwagą. A ten mówił jasno: komu drogi honor i Ojczyzna, temu wąs musi leżeć na sercu. Ach, jak dobrze byłoby je widzieć na wszystkich twarzach i ulicach, Zwłaszcza na ulicy Marszałkowskiej

Mixer magazyn studentów nr 62, kwiecień 2013

Ukształtowana w okresie mioceńskim (najprawdopodobniej około 12 milionów lat temu) obszerna jaskinia pod Wawelskim Wzgórzem, jak chce Legenda, była wczasach księcia Kraka siedliskiem smoka. Po raz pierwszy wzmianka o wawelskim smoku pojawia się w Kronice Polskiej krakowskiego biskupa Wincentego Kadłubka. Zwierzę to, nazywane przez Mistrza Wincentego „całożercą“ miało niepohamowany apetyt: „Żarłoczności jego każdego tygodnia według wyliczenia dni należała się określona liczba bydła. Jeśliby go mieszkańcy nie dostarczyli (...) to byliby przez potwora pokarani utratą tyluż głów ludzkich” Po nieudanych próbach walki wręcz, synowie Kraka podsuwają smokowi skory bydlęce wypchane zapaloną siarką, od których potwor dusi się i zdycha, Pokonawszy bestię, młodszy syn zabija starszego i obejmuje królestwo. Na skale nad jaskinią wzniesione zostaje miasto. „Niektorzy nazwali je Krakowem od krakania kruków, które zleciały się tam do ścierwa potwora" Tyle Kadłubek. W wydanej W roku 1550 w Bazylei Kosmografii Sebastiana Munstera znajduje się najstarsze przedstawienie Smoczej Jamy oraz jej lokatora, Na drzeworycie tym, bestia wypełniająca niemal cały otwór jaskim, udania się za owcami i pilnującym ich pastyszkiem, Ludowa wersja legendy jako zabójcę smoka wymienia zdolnego pirotechnika amatora, szewca Dratewkę. W XVII wieku w Smoczej famie otwarto niezmiernie popularny lokal gastronomiczny, który działał z przerwami aż do lal siedemdziesiątych następnego stulecia. Dogodne położenie wśród zabudowań Podzamcza, rozciągającego się poniżej Wawelskiego Wzgórza, dzielnicy zamieszkiwanej przez rybaków i służbę dworską, zapewniało stały dopływ amatorów mocnych trunków, a takie klientów funkcjonującego w niej domu publicznego, nazywanego wówczas zamtuzem. W wieku XIX Smocza Jama popada w zapomnienie, a po zajęciu Krakowa przez Austriaków i przekształceniu Wawelu w cytadelę, staje się miejscem trudno dostępnym, odwiedzanym tylko przez nadzwyczajnych gości (np, w 1851 r. przez cesarza Franciszka Józefa). Po odzyskaniu niepodległości jaskinię udostępnia się zwiedzającym. W 1972 r, przed wejściem do groty ustawiona zostaje odlana z brązu rzeźba smoka, autorstwa Bronisława Chromego. Z paszczy posągu co kilka minut bucha ogień (w czasie stanu wojennego, smok nie „ział ogniem", bo z oszczędności odcięto gaz. Kilka łat temu twórcza inicjatywa krakowskich graficiarzy przyćmiła jednak swym rozmachem nie tylko wszystkie dotychczasowe działania Smoka, ale także stała się koleiną artystyczną wizytówką miasta, Niedaleko miejsca, w którym rzeka Wilga wpada do Wisły, na murze Bulwaru Wołyńskiego, powstał bardzo ciekawy mural, o którym, do tej pory, wie niewielu krakowian. Jest to smok wawelski, którego postać została stworzona poprzez złożenie elementów architektonicznych miasta Krakowa, Jego nos to Kaplica Zygmuntowska, na ogonie możemy podziwiać dawne, nieistniejące już baszty z murów obronnych, a grzbiet składa się m.in. z Barbakanu, Bramy Floriańskiej i fasad i krakowskich kościołów. Mural został wykonany z okazji parady smoków, która co roku organizowana jest w Krakowie. Z czasem mural trochę zbladł, ale wciąż miło się na niego patrzy, Jest tak niezwykły że nawet wandale dali mu spokój. No coż, najwyraźniej z Bulwarem Wołyńskim im nie po drodze. Przynajmniej od tej właściwej strony. Mam wrażenie, że nie tylko wandale tak mają, bo o smoczym dziele niewiele się słyszy

Mixer magazyn studentów nr 56, październik 2012

Kiedy przychodzą czasy, gdy życie polityczne przypomina sztukę modernistyczną w której nie wiadomo o co chodzi, bohaterowie mówią niezrozumiałym językiem rzeczy niepojęte, a jednocześnie wyjście i przerwanie męki odbioru tej sztuki nie jest możliwe, bardzo przydatna jest sztuka przetrwania, Można W tej sytuacji zanurzyć się we własne myśli, można zapoznać się z sąsiadami i rozpocząć przyjacielską pogawędkę, można wreszcie trochę pospać z nadzieją, że przecież sztuka kiedyś się skończy i można będzie wreszcie udać się do domu i zająć czymś pożytecznym. Młodość w warunkach PRL-u spędzano w warunkach przetrwania. Zrobić nie dało się nic, żyło się z dniu na dzień, a kiedy robiło się hit do wytrzymania, to się pocieszało wódeczką i przygodami miłosnymi. Teraz Już się wódeczki nie wypije, na przygody miłosne nikł nie ma czasu, a poza tym zrobiły się za drogie, więc trzeba szukać innych sposobów przetrwania. Po pierwsze, trzeba od razu zaprzestać oglądania programów informacyjnych i rozmów z politykami, traktując je na równi z nękającymi nas reklamami. Tak samo jak wyłączamy się, kiedy nagle puszczaj reklamy, należy się wyłączać, kiedy na ekranie pojawia się przedstawiciel kolejnego zoo politycznego. Naprawdę, lepiej wybrać się do prawdziwego zoo, gdzie można zobaczyć zanikającą resztkę sympatycznych zwierzaków, jeszcze nie do końca wytępionych przez człowieka. Ich największą zaletą jest to, że nie mówią i nie demonstrują ludzkiej agresji i pogardy do ludzi. Unikajmy więc oglądania dyskusji politycznych, bo chociaż zaproszeni do nich goście mówią tak, że trudno się połapać, o co chodzi, to i lak powstaje zagrożenie, że kiedyś nagle zrozumiemy, o co im chodzi i szlag nas trafi. Po drugie, należy znaleźć coś. co w sposób sensowny wypełniłoby czas wcześniej poświęcany polityce, na przykład zająć się kulturalnym oglądaniem sportów. Nie chodzi oczywiście o bieganie na bani z szalikiem po stadionach, ale o eleganckie podziwianie naszych gladiatorów na ekranie. Mieliśmy niedawno Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej. Co prawda naw: wspaniały selekcjoner wybrał jedenastkę, która prawdopodobnie łatwo przegrałaby z tymi, których odrzucił, ale zawsze można liczyć na cud. Zawsze można pomarzyć i nie ma nic piękniejszego niż spełnione marzenia i nic bardziej wzruszającego niż niespełnione A i tak kochamy wszystkich naszych piłkarzy, bo Innych nie mamy. Każdy oczywiście może znaleźć dla siebie rożne inne, nie mniej przyjemne, sposoby spędzania czasu. Można też na znakomitych przykładach znanych mistrzów poszerzyć swój repertuar i nauczyć się prawdziwej sztuki radości życia, Mistrzynią przetrwania była na przykład wspaniała Kalina Jędrusik. Rzucał się w oczy kontrast między szarością koszarowego socjalizmu, a barwnym sposobem pędzenia jej życia. Umiała z każdej ciężkiej chwili robić jaskrawe przed stawienie. Chwaliła najmniejsze przejawy rozumu, a każda mądrość wprawiała ją w euforię, Nigdy nie przejmowała się sprawami wagi państwowej, natomiast z dużym współczuciem reagowała na drobne nieszczęścia bliźnich, każdy dzień traktowała jako prezent od Pana Boga, a na każde spotkanie z publicznością cieszyła się jak dziecko. PRL-owskich dygnitarzy traktowała w myśl zasady: „Grać przedstawienie i nie zauważać'’!, Poświęcenie znacznej części październikowego numeru „Mixera" czasom PRLu wynika z chęci przybliżenia Czytelnikom specyfiki tamtych lal i. przekazania jakiejś cząstki prawdy o życiu Polaków pod rządami Gomułki i Gierka, choć będzie on zapewne bardziej optymistyczny niż powinien. Drugą przyczyną było przeświadczenie, że właśnie te drobiazgi z życia codziennego decydują o fali prywatnej nostalgii za PRL-em, będącej w dużej mierze tęsknotą za czasami młodości. Oczywiście sporo rzeczy zabrakło Mało jest Polski małomiasteczkowej i wiejskiej. zwłaszcza brakuje spraw pomijanych przez ówczesną propagandę - tradycyjnego katolicyzmu, uroczystej celebracji lokalnych odpustów i pielgrzymek, obrazów zacofania Polski B. Pozostaje mi tyłku wyrazić nadzieję, że ta podroż W czasy odległe o kilkadziesiąt lat spodoba się Czytelnikom