Przypadkowo, śródoperacyjnie wykryty rak żołądka ― jak nie prowadzić diagnostyki

Do rozsiewu choroby nowotworowej ― głównej przyczyny niepowodzeń w leczeniu gruczołowego raka żołądka i połączenia przełykowo-żołądkowego najczęściej dochodzi drogą limfatyczną do węzłów chłonnych jamy brzusznej, wewnątrzotrzewnową (carcinosis peritonei) czy krwionośną (do wątroby płuc, kości, ośrodkowego układu nerwowego). Tematem pracy jest prezentacja przypadku 66-letniej pacjentki z wykrytym przypadkowo, podczas otwartej cholecystektomii guzem żołądka o zaawansowaniu regionalnym. Rozpoznanie zweryfikowano otwartą biopsją śródoperacyjną bez resekcji guza. Pomimo późniejszej gastrektomii z limfadenektomią D2 i zaawansowania pT2N1M0 leczenie zakończyło się niepowodzeniem w wyniku rozsiewu wewnątrzotrzewnowego. W omówieniu poddano ocenie sposób prowadzenia diagnostyki oraz potencjalne przyczyny niepowodzenia leczenia, wartość kliniczną czynników prognostycznych w przewidywaniu wystąpienia i dróg rozsiewu choroby nowotworowej. Omówiono również najczęstsze drogi rozsiewu gruczolakoraka. W diagnostyce śródoperacyjnej przypadkowo wykrytego raka żołądka o zaawansowaniu miejscowym T2-T3 należy unikać otwartej biopsji chirurgicznej

Metastatic tumors of pancreas — whether and when surgical intervention is gainful for diseased people. Retrospective analysis of data from three surgery centers

Introduction. Metastatic tumors in the pancreas constitute a small (2–5%), but steadily growing percentage of all neoplasms of this organ. The aim of the study was to analyze the surgical treatment of metastases in the pancreas, in particular its effectiveness and the risk of surgical complications. Material and methods. The retrospective analysis was performed on 21 patients treated surgically in three surgical centers. This group included 16 women (76%) and 5 men (24%). The median age at the time of diagnosis of the underlying disease was 55.5 years (41–71). We analyzed the location of secondary lesions, their size, number, type and radicality of surgical intervention, histopathological diagnosis of the disease, as well as the occurrence of postoperative complications. Results. The starting point for metastatic lesions in 16 patients (76%) was renal cell carcinoma (RCC), in other cases — skin melanoma, eyeball melanoma, adenocarcinoma of the rectum, non-small-cell bronchi carcinoma. R0 radical surgery was performed in 15 patients (74%) and perioperative mortality was 5% (1 patient died). The median total survival time was 151 months (10–342), with 168 months for RCC (25–344) and 62 months for the remaining cancers (10–241). Conclusions. The main factor that determines the patient’s future fate is the type of primary neoplasm and surgical treatment of metastatic tumors in the pancreas is the best solution for selected RCC cases

Guzy przerzutowe trzustki — czy i kiedy leczenie operacyjne jest korzystne dla chorego. Analiza retrospektywna materiału trzech ośrodków chirurgicznych

Wstęp. Guzy przerzutowe trzustki stanowią niewielki (2–5%), ale stale rosnący, odsetek wszystkich nowotworów tego narządu. Celem pracy była analiza leczenia operacyjnego przerzutów nowotworowych do trzustki, w szczególności jego skuteczności i ryzyka powikłań chirurgicznych. Materiał i metody. Analizie retrospektywnej poddano 21 chorych leczonych operacyjnie w trzech ośrodkach chirurgicznych. W tej grupie znajdowało się 16 kobiet (76%) i 5 mężczyzn (24%). Mediana wieku chorych w chwili rozpoznania choroby podstawowej wyniosła 55,5 roku (41–71). Przeanalizowano lokalizację zmian wtórnych, ich wielkość, liczbę, typ oraz radykalność interwencji chirurgicznej, rozpoznanie histopatologiczne choroby, a także wystąpienie powikłań pooperacyjnych. Wyniki. Punktem wyjścia zmian przerzutowych u 16 chorych (76%) był rak nerkowokomórkowy nerki (renal cel carcinoma, RCC), w pozostałych przypadkach — czerniak skóry, czerniak gałki ocznej, rak gruczołowy odbytnicy, rak niedrobnokomórkowy oskrzela. Operację o radykalności R0 udało się wykonać u 15 chorych (74%), a śmiertelność okołooperacyjna wynosiła 5% (zmarł 1 chory). Mediana całkowitego czasu przeżycia wynosiła 151 miesięcy (10–342), przy czym dla RCC było to 168 miesięcy (25–344), a dla pozostałych nowotworów 62 miesiące (10–241). Wnioski. Głównym czynnikiem, który determinuje dalszy los chorego, jest rodzaj nowotworu pierwotnego, a leczenie operacyjne guzów przerzutowych trzustki jest najlepszym rozwiązaniem dla wyselekcjonowanych przypadków RCC

Aortoesophageal Fistula – Rare Complication after Esophagogastrectomy, due to Cancer

The paper contains a description of the case - 63 year old patient with surgery due locally advanced cancer of the gastric cardia. In 28 postoperative day symptoms of GI bleeding occurred. Despite the endoscopic attempts undertaken to stop bleeding, the patient died in the course of hemorrhagic shock. Posed by the post-mortem consider: aorto-esophageal fistula, is a rare complication in surgery of the esophagus. The rapidly increasing symptoms and deterioration of the patient, in most cases, despite the measures taken, ending in death of the patient. In the literature, there are few reports of this complication. There is also no clear guidelines on how to proceed. Reminder of the possibility of bad promising complications and the analysis carried out on the basis of this case and the available literature can be helpful for specializing in surgery of the digestive trac

Soluble Urokinase Plasminogen Activator Receptor Levels Correlation with Other Inflammatory Factors in Prognosis of Disability and Death in Patients with Ischemic Stroke

Soluble urokinase plasminogen activator receptor (suPAR) is an inflammatory biomarker elevated in cardiovascular diseases. The aim of this 3-year follow-up prospective study was to evaluate suPAR levels in patients with a first ischemic stroke in correlation with CRP, PCT, NT-proCNP and endothelin 1-21 and to investigate the impact of suPAR on the outcome. Fifty-one patients (mean age 73.7+ = 11.9 years, 26 female and 25 male) were included. Samples were collected on the first (suPAR 1), third (suPAR 3) and seventh days after stroke onset (suPAR 7). Plasma samples were analyzed using ELISA. A phone interview was conducted to collect follow-up information after 24 and 36 months (modified Rankin Scale, mRS). A positive correlation between suPAR levels and other inflammatory biomarkers (except endothelin 3) was observed. A positive correlation between suPAR 3 and mRS score at 24 months was observed (p = 0.042). The logistic regression model revealed no significant effect of suPAR on death occurrence in the first 24 months: suPAR 1 (p = 0.8794), suPAR 3 (p = 0.2757), and suPAR 7 (p = 0.3652). The suPAR level is a potential inflammatory marker in ischemic stroke, and there is a correlation with other markers. There is no major impact on mortality. However, the suPAR level is associated with a degree of disability or dependence in daily activities 2 years after a stroke

Phase I/II Study of Refametinib (BAY 86-9766) in Combination with Gemcitabine in Advanced Pancreatic cancer

Background: Activating KRAS mutations are reported in up to 90% of pancreatic cancers. Refametinib potently inhibits MEK1/2, part of the MAPK signaling pathway. This phase I/II study evaluated the safety and efficacy of refametinib plus gemcitabine in patients with advanced pancreatic cancer. Methods: Phase I comprised dose escalation, followed by phase II expansion. Refametinib and gemcitabine plasma levels were analyzed for pharmacokinetics. KRAS mutational status was determined from circulating tumor DNA. Results: Ninety patients overall received treatment. The maximum tolerated dose was refametinib 50 mg twice daily plus standard gemcitabine (1000 mg/m2 weekly). The combination was well tolerated, with no pharmacokinetic interaction. Treatment-emergent toxicities included thrombocytopenia, fatigue, anemia, and edema. The objective response rate was 23% and the disease control rate was 73%. Overall response rate, disease control rate, progression-free survival, and overall survival were higher in patients without detectable KRAS mutations (48% vs. 28%, 81% vs. 69%, 8.8 vs. 5.3 months, and 18.2 vs. 6.6 months, respectively). Conclusion: Refametinib plus gemcitabine was well tolerated, with a promising objective response rate, and had an acceptable safety profile and no pharmacokinetic interaction. There was a trend towards improved outcomes in patients without detectable KRAS mutations that deserves future investigation. [Figure not available: see fulltext.]SCOPUS: ar.jinfo:eu-repo/semantics/publishe