Kliniğimize Başvuran Mol Gebelik Olgularının Retrospektif İncelenmesi

Amaç: Çalışmamızda kliniğimizde parsiyel ve komplet mol hidatiform tanısı alan olguların retrospektif olarak analizini amaçladık. Yöntemler: Bu çalışmada, Ocak 2015 - Ocak 2018 tarihleri arasında gestasyonel trofoblastik hastalık tanısı alan 89 hastanın dosya bilgisine ulaşıldı ve retrospektif olarak değerlendirildi. Toplam 89 hastanın kayıtları incelendi. Hastalardan 76 komplet molar ve 13 parsiyel molar gebelik olmak üzere iki gruba ayrıldı. Mevcut kayıtlardan hastaların yaş, gravida, parite, abortus, kan grupları, β HCG, vakum küretaj öncesi ß-HCG değerleri, serum tiroid uyarıcı hormon (TSH), serbest tiroksin (T4) ve serbest tri-iyodotironin (T3) ve histopatoloji ile ilgili sonuçları kayıt edildi. Bulgular: Ocak 2015 - Ocak 2018 tarihleri arasında toplam doğum sayısı 3927 olarak tespit edildi. Gestasyonel trofoblastik hastalık insidansı 22.6/1000 doğum olarak tespit edildi. Çalışmaya dahil edilen kadınların yaş dağılımı incelendiğinde; yaş ortalaması 29.55±9.79 olarak bulundu. Çalışmada parsiyel mol tanısı alan olguların beta HCG ortalama değeri 229082±354929.69 mIU/ml, komplet mol tanısı alan olguların ise 258017.47±379942 mIU/ml olarak bulundu. Beta HCG değerleri açısından iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı (P=0.784). Olguların tiroid fonksiyon testleri incelendiğinde, %13,4 (12)’ünün hipertiroidi olduğu bulundu. Hastaların vakumküretaj materyallerinin histopatoloji sonuçları incelendiğinde, olguların %85,4 (76)’ ünün komplet mol iken %14,6 (13)’sının parsiyel mol olduğu izlendi. Sonuç: Çalışmamızda sonuç olarak, molar gebelik vakalarında tetkik ve tedavileri göz önüne alındığında tiroid fonksiyon testi etkilendiği gözlenmektedir. Bu olgularda anestezi öncesi mutlaka tiroid fonksiyon testleri değerlendirmek gerekir. Bu olgulara küretaj sonrasında β- hCG takiplerinin yapılması hususunda hastalar bilgilendirilmeli ve herhangi bir takip yapılmaması halinde hayati tehlike oluşturabileceği açıklanmalıdır

Zaśniad częściowy z diploidalnym kariotypem współistniejący z żywym donoszonym płodem – opis przypadku i przegląd literatury

A partial molar pregnancy of diploid karyotype coexisting with live term fetus is a rare entity. Most instances of partial mole are triploid and only a few cases of diploid partial moles with term delivery have been reported. Here, we report a case of partial mole concomitant with a 37-week live fetus. Postpartum karyotype of the placenta and the fetus revealed both as 46XX. Histological examination of the placenta showed a partial hydatidiform mole. We discuss the diagnosis based on presenting clinical picture and proper management of signs and symptoms of partial molar pregnancy coexisting with live term fetus and diploid karyotype, coupled with a review of the literature.Częściowy zaśniad groniasty z diploidalnym kariotypem współistniejący z żywym donoszonym płodem występuje bardzo rzadko, donoszono tylko o kilku takich przypadkach. W większości częściowy zaśniad jest triploidalny. Opisujemy przypadek częściowego zaśniadu współistniejącego z 37 tygodniowym żywym płodem. Kariotyp łożyska po porodzie oraz płodu to 46XX. Badanie histopatologiczne łożyska wykazało częściowy zaśniad groniasty. Omawiamy diagnozę opartą o obraz kliniczny i odpowiednie postępowanie z objawami częściowego zaśniadu współistniejącego z żywą, donoszoną ciążą i diploidalnym kariotypem oraz przedstawiamy przegląd literatury

Recurrent pregnancy loss and metabolic syndrome

Objectives: The aim of this study was to evaluate the frequency of metabolic syndrome (MetS) and its components inpatients with unexplained recurrent pregnancy loss (RPL).Material and methods: A cross-sectional study was held including 115 patients with unexplained RPL who were referredto a tertiary center between December 2018 and December 2019. In the study, MetS was classified according to TheNational Cholesterol Education Program (NCEP) Adult Treatment Panel III (ATP III) criteria on the basis of metabolic riskfactors. Frequency of MetS in the patients with unexplained RPL was investigated. The relationship between miscarriagerate and metabolic risk factors was also evaluated.Results: According to our study the percentage of MetS in patients with unexplained RPL was 24.4%. When evaluated accordingto different age groups, it was 18.4% in patients aged 20–29 years, and it was 27.8% in patients aged 30–39 years. Atleast having one of its components were high (82.6%) in all patients with unexplained RPL.Conclusions: The percentage of MetS or of at least having one of its components were high in patients with unexplainedRPL. Increased number of having MetS components were associated with increased miscarriage rate

Relaparotomia po pierwotnym leczeniu chirurgicznym w położnictwie i ginekologii: analiza 113 przypadków

Condensation: Even though relaparotomy is unavoidable in some cases, several measures such as careful surgical technique, meticulous hemostasis and aseptic conditions must be undertaken to prevent unnecessary interventions in obstetrics and gynecology. Objective: To assess the indications, procedures, risk factors and outcome for relaparotomy after obstetric and gynecological operations. Study Design: A retrospective observational study during a four-year period in a tertiary care center was performed. Demographics such as age, parity, and indications for relaparotomy as well as outcome measures in terms of complications and mortality rates were assessed in 113 patients who had undergone a relaparotomy after the initial obstetric or gynecological surgery. Results: The overall incidence of mortality after relaparotomy was 3.5%. Leading indications for the initial operation included placental abruption in 10 cases (8.8%), followed by the HELLP syndrome and previous cesarean section both in 5 cases (4.4%), and postpartum atonia in 4 (3.5%). The most common operations performed initially were cesarean section in 78 cases (69.0%) and 31 hysterectomies (27.5%). Principal indications for relaparotomy were bleeding and hematoma in 80 cases (70.8%) and abscess in 10 cases (8.8%). The most frequently performed procedures at relaparotomy were drainage and resuturing of hematomas (n=42, 37.1%), hypogastric artery ligation (n=32, 28.3%), hysterectomy (n=31, 27.5%), and drainage of abscess (n=7, 6.2%). A second relaparotomy was performed in 4 cases (3.5%). Complications were encountered in 4 patients and 4 cases ended up with mortality. Conclusion: Hemorrhagic and infectious complications were the main indications for relaparotomy after obstetric and gynecologic surgeries. Cases with a history of placental abruption, HELLP Syndrome and previous cesarean section were under risk for relaparotomy. Despite favourable outcome, preventive measures such as careful surgical technique, meticulous hemostasis and aseptic conditions should be undertaken.Chociaż relaparotomia jest w niektórych przypadkach nie do uniknięcia, powino się podjąć wszelkie środki, takie jak: dokładna technika operacyjna, skrupulatna hemostaza i warunki aseptyczne, aby zapobiec niepotrzebnym interwencjom w położnictwie i ginekologii. Cel: Ocena wskazań, procedur, czynników ryzyka i wyników leczenia relaparotomią po operacjach ginekologicznych i położniczych. Metoda: Przeprowadzono retrospektywne badanie obserwacyjne w ciągu 4 lat w ośrodku III stopnia referencyjności. Dane demograficzne, takie jak: wiek, rodność, wskazania do relaparotomii oraz jej wynik w postaci powikłań i śmiertelności, oceniono u 113 pacjentek operowanych ponownie po pierwotnej operacji położniczej lub ginekologicznej. Wyniki: Ogólna częstość zgonów po relaparotomii wynosiła 3,5%. Wiodącym wskazaniem do pierwotnej operacji było oddzielenia łożyska w 10 przypadkach (8,8%), następnie zespół HELLP i cięcie cesarskie w wywiadzie – oba po 5 przypadków (4,4%), oraz atonia poporodowa w 4 (3,5%). Najczęściej wykonaną pierwotną operacją było cięcie cesarskie – 78 przypadków (69%) i usunięcie macicy – 31 (27,5%). Głównym wskazaniem do relaparotomii było krwawienie i krwiak w 80 przypadkach (70,8%) oraz ropień w 10 przypadkach (8,8%). Najczęściej wykonywanymi procedurami podczas relaparotomii były: drenaż i ponowne założenie szwów na miejsca krwawiące (n=42, 37,1%), podwiązanie tętnicy podbrzusznej (n=32, 28,3%), usunięcie macicy (n=31, 27,5%), i ewakuacja ropnia (n=7, 6,2%). Ponowna relaparotomia była przeprowadzona w 4 przypadkach (3,5%). Powikłania dotyczyły 4 pacjentek i 4 pacjentki ostatecznie zmarły. Wnioski: Powikłania krwotoczne i infekcyjne były głównym wskazaniem do relaparotomii po pierwotnych operacjach ginekologicznych i położniczych. Przypadki z przedwczesnym oddzieleniem łożyska, zespołem HELLP i cięciem cesarskim w wywiadzie były związane z większym ryzykiem relaparotomii. Pomimo korzystnych wyników, powinno się podjąć środki zaradcze w postaci dokładnej techniki operacyjnej, skrupulatnej hemostazy oraz zapewnienie warunków aseptycznych

Podwiązanie tętnicy biodrowej wewnętrznej w ciężkim krwotoku poporodowym

Objective: To evaluate the outcomes of bilateral internal iliac artery ligation (IIAL) in severe postpartum hemorrhage (PPH). Design: Multi-center, retrospective study. Methods: The study was performed from January 2005 to December 2010, at the Obstetrics and Gynecology Clinic, Dicle University Medical Faculty and Maternity Hospital, Diyarbakir, Turkey. Life-threatening cases of severe postpartum hemorrhage, which could not be controlled with conservative medical and surgical treatments and finally managed with IIAL, were retrospectively evaluated. Results: Totally 53 patients who underwent IIAL procedures were included in the study. All patients were hemodynamically unstable. The mean shock index and transfused units of blood were 1.17±0.46, 5.49±3.04, respectively. Uterine atony was the leading cause of severe postpartum hemorrhage and the need for IIAL. Coagulopathy developed in 26 (49.1%) patients during the postoperative follow-up period. Uterus was preserved in 17 (32.0%) cases. Three patients died of complications and/or morbidity associated with hemorrhage. Conclusion: Serious PPH is most frequently associated with uterine atony and IIAL should be considered in cases with severe PPH unresponsive to other treatment modalities. If, in the antenatal period, patients have risk factors of postpartum hemorrhage, they must be transferred to appropriate centers to prevent a possibly fatal outcome.Cel pracy: Ocena wyników podwiązania tętnicy biodrowej wewnętrznej (IIAL) w ciężkim krwotoku poporodowym (PPH). Metoda: Wieloośrodkowe retrospektywne badanie przeprowadzono w okresie od stycznia 2005 do grudnia 2010 w Klinice Położnictwa i Ginekologii w Dickle University Medical Faculty and Maternity Hospital, Diyarbakir, Turcja. Oceniono przypadki zagrażającego życiu krwotoku poporodowego, który nie poddawał się leczeniu zachowawczemu i operacyjnemu i u których ostatecznie wykonano IIAL. Wyniki: Do badania włączono 53 pacjentki, które przeszły procedurę IIAL. Wszystkie pacjentki były niestabilne hemodynamicznie. Średni wskaźnik wstrząsu i ilość przetoczonych jednostek krwi wynosiły odpowiednio, 1,17±0,46, 5,49±3,04. Główną przyczyną ciężkiego krwotoku poporodowego i konieczności wykonania procedury IIAL była atonia macicy. Koagulopatia rozwinęła się u 26 pacjentek w okresie pooperacyjnym. Macicę zachowano w 17 przypadkach. Trzy pacjentki zmarły z powodu powikłań i stanów związanych z krwotokiem. Wnioski: Ciężki krwotok poporodowy jest najczęściej związany z atonią macicy a procedura IIAL powinna być rozważona w przypadkach ciężkiego krwotoku po porodzie niepoddającego się innemu leczeniu. Jeśli w okresie przedporodowym pacjentka ma czynniki ryzyka krwotoku poporodowego, powinna być przekazana do odpowiedniego centrum aby zapobiec możliwym śmiertelnym następstwom

Przypadek dwuogniskowej endometriozy w bliźnie po cięciu cesarskim

Abstract A 25-year-old woman was referred to our clinic for atypical cyclic pain and masses at both ends of a Pfannenstiel incision scar. Ultrasound of the anterior abdominal wall showed two masses. Both masses were hypoechoic, heterogeneous lesions located at opposite ends of the scar. The lesions were surgically excised with. Microscopic examination revealed endometrial gland structures with endometrial stroma in fibroadipose tissue in sections of both specimens indicative of endometriosis. Incisional endometriosis (IE) is a form of extrapelvic endometriosis especially in scars of obstetric or gynecologic surgery. IE may be multifocal at surgical scars. We report the a case of bifocal incisional endometriosis in Pfannesteil scar. Whole scar evaluation should be done for incisional endometriosis and surgical excision should be performed for treatment.Streszczenie 25-letnia kobieta została przyjęta do naszej kliniki z powodu nietypowego, cyklicznego bólu i guzów po obu końcach blizny po cięciu cesarskim. W badaniu USG przedniej ściany brzucha uwidoczniono dwie hipoechogenne zmiany zlokalizowane na końcach blizny. Zmiany usunięto. Badanie mikroskopowe wykazało struktury gruczołów i podścieliska endometrium w tkance włóknisto-tłuszczowej wskazujące na endometriozę. Endometrioza w bliźnie pooperacyjnej jest jedną z form pozamiedniczej endometriozy. Może występować wieloogniskowo, zarówno po operacjach położniczych jak i ginekologicznych. W postępowaniu leczniczym należy przeprowadzić dokładną ocenę całej blizny oraz wykonać wycięcie blizny

A Case of Cerebral Sinus Venous Thrombosis Resulting in Mortality in Severe Preeclamptic Pregnant Woman

Cerebral venous sinus thrombosis (CVST) is a rarely encountered condition during pregnancy. A 21-year-old pregnant woman with labour pains was hospitalized in our clinic. Diagnosis of severe preeclampsia was made based on her clinical and laboratory findings. She suffered from convulsive episodes during postpartum period which lead to initiation of treatment for eclampsia. However neurological and radiological examinations were performed after emergence of additional neurological symptoms disclosed the diagnosis of CVST. In this paper, we aimed to present a case with CVST which diagnosis was confused with eclampsia and resulting in maternal mortality

Długoterminowe wyniki radykalnej i zachowawczej chirurgii w późno rozpoznanych ciążach jajowodowych

Objective: To investigate long-term postoperative outcomes of conservative and radical surgery in ectopic tubal pregnancies, and evaluate the results of these techniques. Methods: A total of 145 patients that operated for tubal pregnancy between January 2006 and January 2009 were reviewed. Data on patient age, reproductive and surgical history, history of ectopic pregnancies, serum hCG levels at the time of diagnosis and intraoperative observation were retrospectively obtained from hospital records. Telephone interviews were used to obtain information about exact postoperative time interval in which the patients were trying to get pregnant, and the time when they spontaneously became pregnant. Results: There was no significant difference in cumulative spontaneous intrauterine pregnancy rate for a 2-year of conception period subsequent to conservative (64.3%) and radical (58.3%) surgery (p=0.636). During the same time interval, the rates of development of ectopic pregnancy for the conservative and radical surgery groups were 17.9% and 4.2%, respectively (p= 0.093). The patients who developed ectopic pregnancy after conservative surgery had significantly higher levels of serum hCG levels (7413+/-3155 IU/L) compared with those of patients who not-developed ectopic pregnancy (3436+/-2668 IU/L) (p=0.007). Conclusion: In late-diagnosed cases with higher serum hCG levels, conservative treatment should not be the first choice. Indeed, our results suggested that the cumulative pregnancy rates are not significantly higher, and the risk of ectopic pregnancy recurrence may be increased with conservative surgery in late tubal pregnancies.Cel: Badanie długoterminowych pooperacyjnych wyników leczenia zachowawczego i radykalnego w ekotopowych ciążach jajowodowych i ocena rezultatów tych metod. Metody: Przeanalizowano grupę 145 pacjentek operowanych z powodu ciąży jajowodowej pomiędzy styczniem 2006 i styczniem 2009. Dane dotyczące wieku pacjentek, przeszłości położniczej, operacji, ciąż ektopowych, poziomu hCG w surowicy w momencie postawienia diagnozy oraz obserwacje z przebiegu operacji zostały retrospektywnie uzyskane z dokumentacji szpitalnej. Informacje na temat dokładnego czasu po operacji, w którym pacjentka starała się zajść w ciążę oraz czas do zajścia w ciążę uzyskano w rozmowie telefonicznej. Wyniki: Nie znaleziono istotnej różnicy w skumulowanym wskaźniku spontanicznych ciąż wewnątrzmacicznych w ciągu 2 lat obserwacji po zachowawczym (64,3%) i radykalnym (58,3%) leczeniu operacyjnym (p=0,636). W tym samym przedziale czasu, odsetek ciąż ektopowych wynosił dla zachowawczej i radykalnej chirurgii odpowiednio, 17,9% i 4,2%, p=0,093. Pacjentki, u których doszło do rozwoju ciąży pozamacicznej po zachowawczej operacji miały istotnie wyższe poziomy surowiczego hCG (7413+/-3155 IU/L) w porównaniu do tych pacjentek, u których nie doszło do ciąży pozamacicznej (3436+/-2668 IU/L), p=0,007. Wnioski: W późno rozpoznanych przypadkach ciąży ektopowej z wyższym poziomem hCG, zachowawcze postępowanie nie powinno być leczeniem z wyboru. Nasze wyniki wskazują na to, że skumulowany wskaźnik ciąż nie jest istotnie wyższy a ryzyko ponownej ciąży pozamacicznej może być zwiększone w przypadkach późnego rozpoznania ciąży jajowodowej leczonej zachowawczą chirurgią