Identificaçao do potencial evocado na estimulaçao cardíaca

Métodos para prevenir a perda de comando do marcapasso, através do reconhecimento do potencial evocado, via processamento eletrônico do sinal eletrocardiográfico (ECG), têm sido estudados com profundidade. Visam a detecçao da resposta inotrópica como um indicador das necessidades cardiovasculares e servem também como sinal de controle para o restabelecimento da resposta cronotrópica. Baseiam-se no mecanismo de controle fisiológico da condutância intracardíaca, que serve nao apenas como indicador da captura, mas também do índex inotrópico. Este permite o restabelecimento do controle da freqüência em um sistema de estimulaçao cardíaca de malha fechada, onde o cabo-eletrodo do marcapasso realiza a funçao de sensor. Os resultados clínicos obtidos em um estudo multicêntrico comprovaram as previsoes teóricas na alteraçao da freqüência de estimulaçao, comparando-a com informaçoes do sistema nervoso autônomo

Eletrodo com deposiçao crepitante TiN para melhor desempenho na estimulaçao cardíaca

Os eletrodos de marcapassos têm um desempenho em sensibilidade e estimulaçao caracterizado pelas propriedades eletroquímicas da interface eletrodo que influenciam as reaçoes tissulares e a cinética das trocas iônicas. A superfície do eletrodo usualmente metálica e lisa resulta numa característica de filtr

Optymalna konfiguracja elektrod dla stałej stymulacji dwuprzedsionkowej

Optymalna konfiguracja elektrod dla stałej stymulacji dwuprzedsionkowej Wstęp: Stymulacja dwuprzedsionkowa staje się powszechnie akceptowaną metodą niefarmakologicznego postępowania w zapobieganiu nawrotom arytmii przedsionkowych u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia międzyprzedsionkowego. Jednak optymalna konfiguracja i sposób łączenia elektrod w tych systemach pozostaje nadal sprawą otwartą. Jednoczesna stymulacja obu przedsionków prądem katodowym (poprzez rozgałęźnik „Y”) prawdopodobnie zastąpi najpopularniejsze dotychczas szeregowe łączenie elektrod (unikanie stymulacji anodowej), przy czym wpływ lokalizacji wspólnej anody na efektywność stymulacji dwuprzedsionkowej nie był jak dotąd badany. Materiał i metody: U 12 pacjentów w czasie implantacji dwuprzedsionkowego układu stymulującego oznaczano progową amplitudę impulsu (próg stymulacji), impedancję obwodu oraz dostępne parametry zużycia energii podczas stymulacji obu przedsionków zarówno przy szeregowym, jak i równoległym połączeniu elektrod, wykorzystując jako wspólną anodę pierścień elektrody prawoprzedsionkowej oraz kolejno oba pierścienie elektrody do stymulacji zatoki wieńcowej. W celu przeprowadzenia dokładniejszej oceny warunków stymulacji i poboru energii podczas pomiarów stosowano standardowy stymulator z programatorem. Wyniki: Badania wykazały duże różnice efektywności stymulacji dwuprzedsionkowej u poszczególnych pacjentów zarówno przy stosowaniu różnych sposobów połączeń elektrod (szeregowy albo równoległy), jak i przy różnej lokalizacji wspólnej anody. Wnioski: Zatoka wieńcowa oferuje warunki sterowania porównywalne z uszkiem prawego przedsionka, lecz jest o wiele bardziej energochłonnym miejscem stymulacji przedsionkowej. Konfiguracja dwubiegunowa (BP) stwarza lepsze warunki sterowania i stymulacji z zatoki wieńcowej niż konfiguracja jednobiegunowa (UP). Równoległe połączenie elektrod stymulujących ze wspólną anodą na jednym z pierścieni elektrod przedsionkowych jest równie wartościowe jak szeregowe połączenie elektrod dla stymulacji dwuprzedsionkowej. Wykorzystanie jako wspólnej anody proksymalnego pierścienia elektrody lewoprzedsionkowej pozwala na istotne zwiększenie efektywności stymulacji dwuprzedsionkowej z równoległym połączeniem elektrod (bez istotnego wpływu na warunki sterowania) u większości pacjentów. Zauważalna różnica warunków stymulacji zatoki wieńcowej (pomiędzy proksymalnym a dystalnym pierścieniem elektrody) u części pacjentów wskazuje na konieczność dokładnej oceny warunków stymulacji dwuprzedsionkowej (amplituda impulsu progowego, impedancja) przy różnych połączeniach elektrod i wyboru konfiguracji i połączenia najkorzystniejszej dla danego pacjenta, gdyż nie ma uniwersalnego, optymalnego dla wszystkich pacjentów sposobu łączenia elektrod do stałej stymulacji dwuprzedsionkowej

Optymalna konfiguracja elektrod dla stałej stymulacji dwuprzedsionkowej

Optymalna konfiguracja elektrod dla stałej stymulacji dwuprzedsionkowej Wstęp: Stymulacja dwuprzedsionkowa staje się powszechnie akceptowaną metodą niefarmakologicznego postępowania w zapobieganiu nawrotom arytmii przedsionkowych u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia międzyprzedsionkowego. Jednak optymalna konfiguracja i sposób łączenia elektrod w tych systemach pozostaje nadal sprawą otwartą. Jednoczesna stymulacja obu przedsionków prądem katodowym (poprzez rozgałęźnik „Y”) prawdopodobnie zastąpi najpopularniejsze dotychczas szeregowe łączenie elektrod (unikanie stymulacji anodowej), przy czym wpływ lokalizacji wspólnej anody na efektywność stymulacji dwuprzedsionkowej nie był jak dotąd badany. Materiał i metody: U 12 pacjentów w czasie implantacji dwuprzedsionkowego układu stymulującego oznaczano progową amplitudę impulsu (próg stymulacji), impedancję obwodu oraz dostępne parametry zużycia energii podczas stymulacji obu przedsionków zarówno przy szeregowym, jak i równoległym połączeniu elektrod, wykorzystując jako wspólną anodę pierścień elektrody prawoprzedsionkowej oraz kolejno oba pierścienie elektrody do stymulacji zatoki wieńcowej. W celu przeprowadzenia dokładniejszej oceny warunków stymulacji i poboru energii podczas pomiarów stosowano standardowy stymulator z programatorem. Wyniki: Badania wykazały duże różnice efektywności stymulacji dwuprzedsionkowej u poszczególnych pacjentów zarówno przy stosowaniu różnych sposobów połączeń elektrod (szeregowy albo równoległy), jak i przy różnej lokalizacji wspólnej anody. Wnioski: Zatoka wieńcowa oferuje warunki sterowania porównywalne z uszkiem prawego przedsionka, lecz jest o wiele bardziej energochłonnym miejscem stymulacji przedsionkowej. Konfiguracja dwubiegunowa (BP) stwarza lepsze warunki sterowania i stymulacji z zatoki wieńcowej niż konfiguracja jednobiegunowa (UP). Równoległe połączenie elektrod stymulujących ze wspólną anodą na jednym z pierścieni elektrod przedsionkowych jest równie wartościowe jak szeregowe połączenie elektrod dla stymulacji dwuprzedsionkowej. Wykorzystanie jako wspólnej anody proksymalnego pierścienia elektrody lewoprzedsionkowej pozwala na istotne zwiększenie efektywności stymulacji dwuprzedsionkowej z równoległym połączeniem elektrod (bez istotnego wpływu na warunki sterowania) u większości pacjentów. Zauważalna różnica warunków stymulacji zatoki wieńcowej (pomiędzy proksymalnym a dystalnym pierścieniem elektrody) u części pacjentów wskazuje na konieczność dokładnej oceny warunków stymulacji dwuprzedsionkowej (amplituda impulsu progowego, impedancja) przy różnych połączeniach elektrod i wyboru konfiguracji i połączenia najkorzystniejszej dla danego pacjenta, gdyż nie ma uniwersalnego, optymalnego dla wszystkich pacjentów sposobu łączenia elektrod do stałej stymulacji dwuprzedsionkowej

O USO do marcapasso de dupla-câmara com sensor dirigido pelo sistema nervoso autônomo em pacientes chagásicos

Apesar da importância da contratilidade miocárdica, a contribuiçao da freqüência cardíaca para aumentar o débito cardíaco é substancial durante o exercício. A necessidade de ter um marcapasso cada vez mais fisiológico, especialmente para melhorar a funçao hemodinâmica durante o exercício, levou ao desenvolvimento de geradores que acomodam a freqüência cardíaca às necessidades fisiológicas. A partir de outubro de 1992, foram acompanhados 19 pacientes chagásicos, portadores de marcapasso de dupla-câmara com sensibilidade às variaçoes do sistema nervoso autônomo: 9 do sexo masculino, idade entre 27 e 66 anos (média de 45 anos), 6 (31,5%) com doença do nó sinusal isolada e associada com distúrbio na conduçao atrioventricular em 13 pacientes (68,5%). O uso da estimulaçao baseada na impedância intracardíaca, que utiliza o período de pré-ejeçao como sinal para regular as funçoes cardíacas, tem mostrado resultados clínicos surpreendentes. Entretanto, avanços da microeletrônica ainda devem ser aprimorados e novas realizaçoes na estimulaçao cardíaca deverao surgir

Zastosowanie systemu OLBI do stymulacji lewego przedsionka z zatoki wieńcowej

Wstęp: Wysokie wartości progu stymulacji oraz ryzyko bloku wyjścia (exit block) stanowią zasadnicze problemy stymulacji lewego przedsionka. Stymulacja OLBI (overlapping biphasic pacing) polega na jednoczesnej stymulacji dwoma przeciwnie ukierunkowanymi impulsami prawego przedsionka z dwu pierścieni elektrody zlokalizowanych w jego świetle, bez konieczności bezpośredniego kontaktu końcówki elektrody z wsierdziem. Cel pracy: Ocena klinicznej przydatności systemu OLBI do stymulacji lewego przedsionka z zatoki wieńcowej, jak również elektrofizjologicznych i klinicznych efektów krótko- i długookresowej stymulacji tego typu. Materiał i metody: Badania śródoperacyjne przeprowadzono u 39 pacjentów podczas implantacji układu stymulującego z elektrodą w zatoce wieńcowej. Po dokonaniu rutynowych pomiarów parametrów sterowania i stymulacji dodatkowo określano wartości progu stymulacji podczas stymulacji lewego przedsionka z wykorzystaniem systemu OLBI. Wyniki: Stwierdzono, że stymulacja OLBI powoduje 2&#8211;3-krotne obniżenie progu stymulacji w porównaniu z klasyczną stymulacją jedno- lub dwubiegunową, chociaż zużycie energii jest zbliżone do obserwowanego podczas stymulacji dwubiegunowej. U 22 pacjentów implantowano na stałe stymulator EIKOS SLD posiadający możliwość stymulacji według formuły OLBI z kanału przedsionkowego. U pacjentów tych mierzono parametry sterowania i stymulacji za pomocą telemetrii bezpośrednio po zabiegu oraz w 1, 2, 3, 4, 5 i 6 oraz 12, 18 i 24 miesiącu po implantacji. Wartości progu stymulacji u tych samych pacjentów były 2-krotnie niższe podczas stymulacji według formuły OLBI (ok. 2 V) niż podczas klasycznej stymulacji jednobiegunowej zatoki wieńcowej (ok. 4 V). W czasie 2,5-letniej obserwacji wartości progu stymulacji były o około 1/3 wyższe u pacjentów z grupy kontrolnej &#8212; z klasyczną dwubiegunową stymulacją zatoki wieńcowej (w granicach 3,5 V) niż u chorych ze stymulacją tego miejsca z wykorzystaniem formuły OLBI (< 2 V). Pobór energii z baterii stymulatora podczas stymulacji OLBI był stosunkowo wysoki (ok. 55 mA) i okresowo nawet istotnie wyższy niż w grupie kontrolnej (ok. 45 mA). Poza jedną dyslokacją elektrody nie obserwowano istotnych problemów ze stymulacją w grupie pacjentów stymulowanych w systemie OLBI. Ponadto, co najistotniejsze, ten rodzaj stymulacji nie powodował niepożądanej stymulacji przepony (nerwu przeponowego) i lewej komory serca nawet podczas czasowej stymulacji z wykorzystaniem maksymalnej energii stymulatora w kanale przedsionkowym. W grupie kontrolnej u 11% pacjentów stwierdzono zbyt wysokie wartości progu stymulacji, a u 27% &#8212; niepożądaną stymulację lewej komory. Ponadto zaobserwowano, że klasyczna jednobiegunowa stymulacja zatoki wieńcowej powoduje wydłużenie czasu trwania załamka P w porównaniu z rytmem zatokowym (150 vs 135 ms), zaś stymulacja OLBI wykazuje działanie odwrotne. Stymulacja zatoki wieńcowej według formuły OLBI wywiera również pewien wpływ na czas przewodzenia AV, istotnie go skracając w porównaniu z klasyczną jednobiegunową stymulacją zatoki wieńcowej. U 9 spośród 22 pacjentów z opornymi na leczenie farmakologiczne nawracającymi arytmiami przedsionkowymi implantowano dwuprzedsionkowy układ stymulujący wykorzystujący stymulator EIKOS SLD i stymulację zatoki wieńcowej według formuły OLBI. Dwubiegunową elektrodę do stymulacji zatoki wieńcowej łączono z przedsionkowym, a jednobiegunową elektrodę w uszku prawego przedsionka &#8212; z komorowym kanałem stymulatora. Nie obserwowano zaburzeń sterowania i stymulacji. Bardzo dobry efekt antyarytmiczny uzyskano u 2 pacjentów, zadowalający u 4, a umiarkowany u 2 chorych. Po średnio 2,4-letniej obserwacji u 12 z 22 pacjentów system nadal funkcjonuje prawidłowo, u 3 zaistniała potrzeba wymiany stymulatora z powodu wyczerpania baterii. U 5 chorych konieczność zastosowania stymulacji trójjamowej (dwuprzedsionkowo-komorowej) spowodowała utratę możliwości stymulacji lewego przedsionka według formuły OLBI. U 2 z nich reoperacja nie miała niekorzystnych następstw, zaś u 3 rezygnacja ze stymulacji OLBI spowodowała znaczny wzrost częstości nawrotów arytmii. Wnioski: Zastosowanie formuły OLBI do stymulacji lewego przedsionka pozwala znacząco obniżyć próg stymulacji (o ok. 50%) bez istotnego wzrostu zużycia energii. Zastosowanie formuły OLBI do stałej stymulacji lewego przedsionka z zatoki wieńcowej pozwala wyeliminować ryzyko bloku wyjścia (exit block) i uniknąć problemów związanych z wysokim progiem stymulacji; metoda ta nie zwiększa ryzyka wystąpienia stymulacji nerwu przeponowego lub stymulacji lewej komory. Następstwa elektrofizjologiczne stymulacji lewego przedsionka z zatoki wieńcowej za pomocą formuły OLBI różnią się wyraźnie od efektów klasycznej stymulacji jednopunktowej; stymulacja OLBI poprawia synchronię aktywacji przedsionków. (Folia Cardiol. 2001; 8: 143&#8211;161

Zastosowanie systemu OLBI do stymulacji lewego przedsionka z zatoki wieńcowej

Wstęp: Wysokie wartości progu stymulacji oraz ryzyko bloku wyjścia (exit block) stanowią zasadnicze problemy stymulacji lewego przedsionka. Stymulacja OLBI (overlapping biphasic pacing) polega na jednoczesnej stymulacji dwoma przeciwnie ukierunkowanymi impulsami prawego przedsionka z dwu pierścieni elektrody zlokalizowanych w jego świetle, bez konieczności bezpośredniego kontaktu końcówki elektrody z wsierdziem. Cel pracy: Ocena klinicznej przydatności systemu OLBI do stymulacji lewego przedsionka z zatoki wieńcowej, jak również elektrofizjologicznych i klinicznych efektów krótko- i długookresowej stymulacji tego typu. Materiał i metody: Badania śródoperacyjne przeprowadzono u 39 pacjentów podczas implantacji układu stymulującego z elektrodą w zatoce wieńcowej. Po dokonaniu rutynowych pomiarów parametrów sterowania i stymulacji dodatkowo określano wartości progu stymulacji podczas stymulacji lewego przedsionka z wykorzystaniem systemu OLBI. Wyniki: Stwierdzono, że stymulacja OLBI powoduje 2&#8211;3-krotne obniżenie progu stymulacji w porównaniu z klasyczną stymulacją jedno- lub dwubiegunową, chociaż zużycie energii jest zbliżone do obserwowanego podczas stymulacji dwubiegunowej. U 22 pacjentów implantowano na stałe stymulator EIKOS SLD posiadający możliwość stymulacji według formuły OLBI z kanału przedsionkowego. U pacjentów tych mierzono parametry sterowania i stymulacji za pomocą telemetrii bezpośrednio po zabiegu oraz w 1, 2, 3, 4, 5 i 6 oraz 12, 18 i 24 miesiącu po implantacji. Wartości progu stymulacji u tych samych pacjentów były 2-krotnie niższe podczas stymulacji według formuły OLBI (ok. 2 V) niż podczas klasycznej stymulacji jednobiegunowej zatoki wieńcowej (ok. 4 V). W czasie 2,5-letniej obserwacji wartości progu stymulacji były o około 1/3 wyższe u pacjentów z grupy kontrolnej &#8212; z klasyczną dwubiegunową stymulacją zatoki wieńcowej (w granicach 3,5 V) niż u chorych ze stymulacją tego miejsca z wykorzystaniem formuły OLBI (< 2 V). Pobór energii z baterii stymulatora podczas stymulacji OLBI był stosunkowo wysoki (ok. 55 mA) i okresowo nawet istotnie wyższy niż w grupie kontrolnej (ok. 45 mA). Poza jedną dyslokacją elektrody nie obserwowano istotnych problemów ze stymulacją w grupie pacjentów stymulowanych w systemie OLBI. Ponadto, co najistotniejsze, ten rodzaj stymulacji nie powodował niepożądanej stymulacji przepony (nerwu przeponowego) i lewej komory serca nawet podczas czasowej stymulacji z wykorzystaniem maksymalnej energii stymulatora w kanale przedsionkowym. W grupie kontrolnej u 11% pacjentów stwierdzono zbyt wysokie wartości progu stymulacji, a u 27% &#8212; niepożądaną stymulację lewej komory. Ponadto zaobserwowano, że klasyczna jednobiegunowa stymulacja zatoki wieńcowej powoduje wydłużenie czasu trwania załamka P w porównaniu z rytmem zatokowym (150 vs 135 ms), zaś stymulacja OLBI wykazuje działanie odwrotne. Stymulacja zatoki wieńcowej według formuły OLBI wywiera również pewien wpływ na czas przewodzenia AV, istotnie go skracając w porównaniu z klasyczną jednobiegunową stymulacją zatoki wieńcowej. U 9 spośród 22 pacjentów z opornymi na leczenie farmakologiczne nawracającymi arytmiami przedsionkowymi implantowano dwuprzedsionkowy układ stymulujący wykorzystujący stymulator EIKOS SLD i stymulację zatoki wieńcowej według formuły OLBI. Dwubiegunową elektrodę do stymulacji zatoki wieńcowej łączono z przedsionkowym, a jednobiegunową elektrodę w uszku prawego przedsionka &#8212; z komorowym kanałem stymulatora. Nie obserwowano zaburzeń sterowania i stymulacji. Bardzo dobry efekt antyarytmiczny uzyskano u 2 pacjentów, zadowalający u 4, a umiarkowany u 2 chorych. Po średnio 2,4-letniej obserwacji u 12 z 22 pacjentów system nadal funkcjonuje prawidłowo, u 3 zaistniała potrzeba wymiany stymulatora z powodu wyczerpania baterii. U 5 chorych konieczność zastosowania stymulacji trójjamowej (dwuprzedsionkowo-komorowej) spowodowała utratę możliwości stymulacji lewego przedsionka według formuły OLBI. U 2 z nich reoperacja nie miała niekorzystnych następstw, zaś u 3 rezygnacja ze stymulacji OLBI spowodowała znaczny wzrost częstości nawrotów arytmii. Wnioski: Zastosowanie formuły OLBI do stymulacji lewego przedsionka pozwala znacząco obniżyć próg stymulacji (o ok. 50%) bez istotnego wzrostu zużycia energii. Zastosowanie formuły OLBI do stałej stymulacji lewego przedsionka z zatoki wieńcowej pozwala wyeliminować ryzyko bloku wyjścia (exit block) i uniknąć problemów związanych z wysokim progiem stymulacji; metoda ta nie zwiększa ryzyka wystąpienia stymulacji nerwu przeponowego lub stymulacji lewej komory. Następstwa elektrofizjologiczne stymulacji lewego przedsionka z zatoki wieńcowej za pomocą formuły OLBI różnią się wyraźnie od efektów klasycznej stymulacji jednopunktowej; stymulacja OLBI poprawia synchronię aktywacji przedsionków. (Folia Cardiol. 2001; 8: 143&#8211;161

Avaliaçao da fraçao de ejeçao de ventrículo esquerdo no exercício moderado durante estimulaçao cardíaca ventricular e atrioventricular com resposta de freqüência*

O efeito da estimulaçao ventricular e atrioventricular seqüencial, por marca passo de dupla câmara com resposta de freqüência (modelo ERGOS 02, Biotronik), sobre a fraçao de ejeçao de ventrículo esquerdo foi avaliado por ventriculografia isotópica, tendo como radiofármaco hemácias com 99m Te. A fraçao de ejeçao foi determinada em 4 pacientes ao repouso, aos 5 minutos de exercício em bicicleta ergo métrica e aos 5 minutos após interrupçao do exercício, no modo VVIR e DDDR (cuja seleçao inicial foi aleatória), com intervalo de 30 minutos entre a avaliaçao de cada modo de estimulaçao. No modo VVIR a fraçao de ejeçao aumentou de 0,353 para 0,415 durante o exercício, reduzindo-se para 0,373 após sua interrupçao. No modo DDDR foi observado efeito similar, com valores de 0,355, 0,390 e 0,373, respectivamente. Para intervalos comparáveis, nao foi encontrada diferença significativa entre os dois modos de estimulaçao. Respeitadas as limitaçoes da técnica e o reduzido número de pacientes, conclui-se que, durante o exercício moderado, a fraçao de ejeçao do ventrículo esquerdo varia de modo similar, para as modalidades de estimulaçao ventricular e atrioventricular seqüencial

Eletrograma Intramiocárdico na Avaliaçao da Estimulaçao Biventricular para Miocardiopatia Dilatada

Um paciente masculino de 64 anos de idade, com miocardiopatia dilatada, fibrilaçao atrial e bloqueio intraventricular, teve implantado um sistema de marcapasso (MP) composto de um gerador de dupla-câmara Physios CTM 01 e de dois eletrodos: um eletrodo ventricular direito endocárdico modelo PX60-BP e um eletrodo de seio coronário (fixado na veia cardíaca esquerda) modelo V336 (Biotronik, Berlim). Os eletrodos foram conectados respectivamente ao canal atrial e ventricular do MP, que foi programado em modo DDT com um atraso atrioventricular de 15 ms. A partir dos eletrogramas intracavitários

Eletrograma Intramiocárdico na Avaliaçao da Estimulaçao Biventricular para Miocardiopatia Dilatada

Um paciente masculino de 64 anos de idade, com miocardiopatia dilatada, fibrilaçao atrial e bloqueio intraventricular, teve implantado um sistema de marcapasso (MP) composto de um gerador de dupla-câmara Physios CTM 01 e de dois eletrodos: um eletrodo ventricular direito endocárdico modelo PX60-BP e um eletrodo de seio coronário (fixado na veia cardíaca esquerda) modelo V336 (Biotronik, Berlim). Os eletrodos foram conectados respectivamente ao canal atrial e ventricular do MP, que foi programado em modo DDT com um atraso atrioventricular de 15 ms. A partir dos eletrogramas intracavitários