Optymalna konfiguracja elektrod dla stałej stymulacji dwuprzedsionkowej
Wstęp: Stymulacja dwuprzedsionkowa staje się powszechnie akceptowaną metodą niefarmakologicznego postępowania w zapobieganiu nawrotom arytmii przedsionkowych u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia międzyprzedsionkowego. Jednak optymalna konfiguracja i sposób łączenia elektrod w tych systemach pozostaje nadal sprawą otwartą. Jednoczesna stymulacja obu przedsionków prądem katodowym (poprzez rozgałęźnik „Y”) prawdopodobnie zastąpi najpopularniejsze dotychczas szeregowe łączenie elektrod (unikanie stymulacji anodowej), przy czym wpływ lokalizacji wspólnej anody na efektywność stymulacji dwuprzedsionkowej nie był jak dotąd badany.
Materiał i metody: U 12 pacjentów w czasie implantacji dwuprzedsionkowego układu stymulującego oznaczano progową amplitudę impulsu (próg stymulacji), impedancję obwodu oraz dostępne parametry zużycia energii podczas stymulacji obu przedsionków zarówno przy szeregowym, jak i równoległym połączeniu elektrod, wykorzystując jako wspólną anodę pierścień elektrody prawoprzedsionkowej oraz kolejno oba pierścienie elektrody do stymulacji zatoki wieńcowej. W celu przeprowadzenia dokładniejszej oceny warunków stymulacji i poboru energii podczas pomiarów stosowano standardowy stymulator z programatorem.
Wyniki: Badania wykazały duże różnice efektywności stymulacji dwuprzedsionkowej u poszczególnych pacjentów zarówno przy stosowaniu różnych sposobów połączeń elektrod (szeregowy albo równoległy), jak i przy różnej lokalizacji wspólnej anody.
Wnioski: Zatoka wieńcowa oferuje warunki sterowania porównywalne z uszkiem prawego przedsionka, lecz jest o wiele bardziej energochłonnym miejscem stymulacji przedsionkowej. Konfiguracja dwubiegunowa (BP) stwarza lepsze warunki sterowania i stymulacji z zatoki wieńcowej niż konfiguracja jednobiegunowa (UP). Równoległe połączenie elektrod stymulujących ze wspólną anodą na jednym z pierścieni elektrod przedsionkowych jest równie wartościowe jak szeregowe połączenie elektrod dla stymulacji dwuprzedsionkowej. Wykorzystanie jako wspólnej anody proksymalnego pierścienia elektrody lewoprzedsionkowej pozwala na istotne zwiększenie efektywności stymulacji dwuprzedsionkowej z równoległym połączeniem elektrod (bez istotnego wpływu na warunki sterowania) u większości pacjentów. Zauważalna różnica warunków stymulacji zatoki wieńcowej (pomiędzy proksymalnym a dystalnym pierścieniem elektrody) u części pacjentów wskazuje na konieczność dokładnej oceny warunków stymulacji dwuprzedsionkowej (amplituda impulsu progowego, impedancja) przy różnych połączeniach elektrod i wyboru konfiguracji i połączenia najkorzystniejszej dla danego pacjenta, gdyż nie ma uniwersalnego, optymalnego dla wszystkich pacjentów sposobu łączenia elektrod do stałej stymulacji dwuprzedsionkowej
