Analiza proteinskih adukata kao biomarkera kratkotrajne izloženosti etilen oksidu i rezultati biomonitoringa

An accidental exposure of six workers to ethylene oxide (EO) provided the rationale for a biomonitoring and follow-up study, whose aim was to analyse protein adduct kinetics and examine the differentiation between accidental and environmental exposure, e.g., from tobacco smoke. For this purpose, the decrease in the concentration of the haemoglobin adduct N-2-hydroxyethylvaline (HEV) was followed during a fi ve-month period after the accident, together with N-2-cyanoethylvaline (CEV) and urinary cotinine, two well-established biomarkers for smoking. The follow-up study showed that EO adduct concentrations significantly increased after a short but presumably high exposure. Initial biomonitoring revealed HEV levels above 500 pmol g-1 globin in all cases, with a maximum of about 2,400 pmol g-1 globin. This compares to a German EKA value (exposure equivalent for carcinogenic substances) for a daily 8-h-exposure to 1 ppm EO of 90 μg L-1 blood (~3,900 pmol g-1 globin). The adduct levels dropped in accordance with the expected zero-order kinetics for a single exposure. After the five-month observation interval, the HEV concentrations in blood refl ected the individual background from tobacco smoking. The results of this study show that even a short exposure to ethylene oxide may result in a signifi cant rise in haemoglobin adduct levels. Although protein adducts and their occupational-medical assessment values are considered for long-term exposure surveillance, they can also be used for monitoring accidental exposures. In these cases, the calculation of daily ‘ppm-equivalents’ may provide a means for a comparison with the existing assessment values.U radu su prikazani rezultati biomonitoringa provedenog neposredno nakon akcidentalnog izlaganja šestorice radnika etilen oksidu i studije praćenja (follow up) provedene u cilju procjene kinetike razgradnje proteinskih adukata i utvrđivanja razlika nakon kratkotrajne izloženosti i izlaganja čimbenicima iz okoliša kao što je duhanski dim. U tu smo svrhu tijekom petomjesečnoga razdoblja nakon nezgode pratili smanjenje koncentracije hemoglobinskog adukta N-2-hidroksietilvalina usporedo s mjerenjem razina N-2-cijanoetilvalina i kotinina u mokraći, koji su pouzdani biomarkeri za dokazivanje pušenja duhana. Studija praćenja je pokazala da su koncentracije adukata etilen oksida značajno porasle nakon kratkotrajnoga izlaganja visokoj razini etilen oksida. U početnom biomonitoringu svih radnika izmjerene su razine N-2-hidroksietilvalina iznad 500 pmol g-1 globina, s maksimalnom vrijednošću od oko 2400 pmol g-1 globina. Ti su podaci usporedivi s vrijednostima njemačkih normi ekvivalenata izlaganja kancerogenim tvarima (EKA) od 90 μg L-1 krvi (~3900 pmol g-1 globina) kroz osmosatno dnevno izlaganje koncentraciji od 1 ppm etilen oksida. Razine adukata smanjile su se u skladu s očekivanom kinetikom nultoga reda za jednokratno izlaganje. Koncentracije N-2-hidroksietilvalina izmjerene u krvi radnika nakon petomjesečnoga praćenja mogu se povezati s njihovim osobnim pušačkim navikama. Rezultati toga istraživanja pokazuju da čak i kratkotrajna izloženost etilen oksidu može znatno povisiti razine adukata hemoglobina. Premda se u zdravstvenom nadzoru u okviru medicine rada proteinski adukti i njihove vrijednosti razmatraju u procjeni dugotrajnoga izlaganja, oni se mogu koristiti i za praćenje akcidentalnih izlaganja. U tim slučajevima izračun dnevnih vrijednosti (tzv. ppm-ekvivalenata) može poslužiti za usporedbu s postojećim procijenjenim vrijednostima