Proinsulin, adiponectin and hsCRP in reproductive age women with polycystic ovary syndrome (PCOS) — the effect of metformin treatment

Wstęp: Zespół policystycznych jajników (PCOS) często wiąże się ze współwystępowaniem otyłości i insulinooporności. Rola proinsuliny, której stężenie koreluje z płodnością w PCOS, oraz adiponektyny nie jest określona w patogenezie PCOS. Celem pracy było zbadanie stężeń proinsuliny, adiponektyny, hsCRP i innych hormonalnych i metabolicznych parametrów u kobiet z PCOS przed i po leczeniu metforminą.Materiał i metody: Porównano 2 grupy kobiet w wieku rozrodczym z PCOS (90 z prawidłową masą ciała i 88 z nadwagą lub otyłością) z 2 grupami kontrolnymi dobranymi pod względem wskaźnika masy ciała (BMI). Trzydzieści dwie kobiety z PCOS, u których wdrożono leczenie metforminą w dawce 1000 mg/d, były zbadane w warunkach podstawowych, po 3 oraz 6 miesiącach leczenia. Oceniano parametry kliniczne, antropometryczne, biochemiczne i hormonalne.Wyniki: Otyłe kobiety z PCOS charakteryzowały się najwyższymi stężeniami proinsuliny i hsCRP , które były statystycznie istotnie wyższe w porównaniu ze szczupłymi kobietami z PCOS (proinsulina: 11,4 v. 6,9 pmol/l; hsCRP 2,46 v. 0,47 mg/l, p < 0,01) i z otyłymi kobietami z grupy kontrolnej. Stężenia adiponektyny były zależne od BMI. Stosowanie metforminy spowodowało obniżenie stężeń proinsuliny i androstendionu tylko w grupie otyłych kobiet z PCOS.Wnioski: Zespół PCOS przebiegający z nadwagą lub otyłością wiąże się ze zwiększonym stężeniem proinsuliny, które koreluje z podwyższonym hsCRP i zwiększonym wskaźnikiem FAI. Stężenie proinsuliny ulega obniżeniu podczas leczenia metforminą. Uzyskane wyniki sugerują, że kobiety szczupłe i otyłe z PCOS charakteryzują się różnymi parametrami hormonalnymi i metabolicznymi oraz różną odpowiedzią na działanie metforminy. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 2–10)Introduction: Women with polycystic ovary syndrome (PCOS) often suffer from obesity and insulin resistance. The role of proinsulin, which is known to be an indicator of fertility outcomes in PCOS women, and that of adiponectin, in the pathogenesis of PCOS is not well elucidated. Our objective was to determine proinsulin, adiponectin, hsCRP and other hormonal and metabolic parameters in PCOS women before and after metformin treatment.Material and methods: Two PCOS groups of patients of reproductive age (90 lean and 88 obese or overweight) with two control groups, adjusted for body mass index (BMI), were compared at baseline. 32 PCOS women were studied at baseline, after three and six months of metformin (1,000 mg/day) treatment. Clinical, anthropometric, biochemical and hormonal parameters were assessed.Results: Proinsulin and hsCRP levels were the highest in obese PCOS women and were statistically different than in lean PCOS women (proinsulin: 11.4 v. 6.9 pmol/L; hsCRP 2.46 v. 0.47 mg/L, p < 0.01) and than in obese controls. Levels of adiponectin were dependant on BMI. Plasma proinsulin and androstenedione levels decreased after metformin treatment only in obese PCOS women.Conclusions: PCOS, when accompanied by obesity, is associated with elevated proinsulin concentrations, which correlates with higher hsCRP and increased FAI. Proinsulin level decreases due to metformin treatment. Our results suggest that obese or overweight PCOS and lean PCOS are characterised by different hormonal and metabolic parameters and have a different response to metformin treatment. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 2–10)

Bilateral, incidentally found adrenal tumours - results of observation of 1790 patients registered at a single endocrinological centre

Wstęp: W okresie ostatnich 22 lat 1790 pacjentów z przypadkowo wykrytymi guzami nadnerczy (AI, adrenal incidentalomas) zostało zarejestrowanych w klinice. U 351 spośród nich rozpoznano obustronne guzy nadnerczy. Nasze badania miały na celu analizę charakteru obustronnych guzów i podsumowanie metod postępowania w tych przypadkach. Materiał i metody: W całej grupie 1790 pacjentów było 1311 kobiet i 479 mężczyzn, w wieku 11-87 lat. Grupa pacjentów z obustronnymi guzami nadnerczy obejmowała 258 kobiet i 93 mężczyzn, w wieku 25-83 lat. Przeprowadzono badania hormonalne i obrazowe, w celu poszukiwania podklinicznej nadczynności nadnerczy i określenia potencjału złośliwości guzów. Wyniki: Chirurgicznie leczono 69 pacjentów, ze wskazań onkologicznych albo endokrynologicznych (głównie podkliniczny zespół Cushinga). Wyniki badań histologicznych wykazały istnienie złośliwych zmian nowotworowych: przerzuty - 9, rak nadnercza - 7, chłoniaki - 5 i niezłośliwych zmian: gruczolaki - 24, rozrost guzkowy - 14, myelolipoma - 4, pheochromocytoma - 4 przypadki. Podkliniczny zespół Cushinga występował względnie częściej w rozroście guzkowym (40%) niż w przypadkach gruczolaka (30%). Wnioski: Wskazania do leczenia chirurgicznego ustalono u 20% pacjentów z obustronnymi guzami nadnerczy, najczęściej z powodu gruczolaków, rozrostu guzkowego i złośliwych zmian nowotworowych; rokowanie było dobre w przypadkach nieonkologicznych. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 69-73)Introduction: During the last 22 years we registered 1790 patients with incidentally found adrenal tumours (AI, adrenal incidentalomas). In 351 of them, bilateral tumours were detected. The aim of our study was to analyze the character of bilateral tumours and summarize the methods of their management. Material and methods: In the whole group of 1790 patients, there were 1311 women and 479 men, aged 11-87 years. The group of patients with bilateral adrenal tumours included 258 women and 93 men, 25-83 years old. Hormonal investigations and imaging examinations were performed to search for subclinical adrenal hyperfunction and to define the malignant potential of the tumours. Results: Sixty-nine patients were treated by surgery for oncological or endocrinological purposes (mainly pre-Cushing’s syndrome). Histological findings included malignant tumours: metastases - 9, adrenal cancer - 7, and lymphomas - 5; and non-malignant tumours: adenomas - 24, nodular hyperplasia - 14, myelolipomas - 4, and pheochromocytomas - 4. Subclinical Cushing’s syndrome was relatively more frequent in nodular hyperplasia (40%) than in adenomas (30%). Conclusions: Indications for surgery were recommended in 20% of patients with bilateral AI, most frequently for adenomas, nodular hyperplasia, and oncological pathologies, with a good prognosis in the non-malignant group. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 69-73

Anti-Müllerian hormone (AMH) as a good predictor of time of menopause

Anti-Müllerian hormone (AMH) in women is secreted by granulosa cells in late preantral and small antral follicles. AMH seems to be a very stable marker having some advantages over other biochemical and biophysical markers and is very useful in the assessment of ovarian reserve. AMH measurement may be used in cases of premature ovarian failure, including iatrogenic, due to treatment for cancer, hypogonadotropic hypogonadism, and lastly, in polycystic ovary syndrome (PCOS). It is also a very specific marker of ovarian tumors – folliculomas. According to outcomes of some studies, AMH seems to be highly predictive for the timing of menopause. There are mathematical models in which a single AMH measurement is used to predict the time of menopause even in very young women, many years before the last period