Mandibuler simfiz distraksiyon osteogenezi yöntemiyle alt çene genişletmesi

Transvers yön yetersizlikler klinikte sıkça karşılaştığımız; dar bazal ve dentoalveolar yapıyla ve şiddetli dişsel çapraşıklıkla karakterizedir. Erişkin hastalarda üst çene genişletmesi başarılıdır fakat alt ark genişliği ile sınırlandırılmıştır. İnterkanin ark genişlik artışının değişmezliğinden dolayı alt çene genişletmesi konvansiyonel yöntemlerle kalıcı olmayan sonuçlar doğurur. Diş çekimi, diş ara yüzeylerinden madde aşındırılması ve kesici diş protrüzyonu gibi alternatif tedavi seçenekleri olmasına rağmen bu yetersiz yöntemlerle relapsı önlemek mümkün değildir. Erişkin hastalarda alt transvers yön darlıkların tedavisi için en uygun seçeneği Mandibuler Simfiz Distraksiyon Osteogenezi (MSDO) oluşturur. Distraksiyon osteogenezi (DO), belirli bir ritimle ayrılan kemik segmentleri arasında yeni kemik depozisyonu sağlar. Çekme kuvvetiyle oluşan stres osteojenik ve osteoblastik aktiviteyi stimüle ederek kemik rejenerasyonu meydana getirir. Bu işlem, kraniofasiyal iskeletsel bozuklukların düzeltilmesinde popüler bir tedavi seçeneği olarak kullanılmaya başlanmıştır. Guerrero (44) hızlı alt çene genişletme yöntemini ilk defa 1990 yılında alt çene transvers yetmezliklerin tedavisi için kullanmıştır. Bu çalışmanın amacı, kemik-kemik destekli distraksiyon aygıtı kullanılarak yapılan MSDOnin dental ve iskeletsel etkilerini incelemektir. Çalışma grubunu tedavi başında yaşları 14.4 ve 28.6 yıl arasında değişen ve ortalama kronolojik yaşı 18.5 yıl olan olan 14 hasta oluşturmaktadır. Alt çene distraksiyonundan önce tüm vakalara Hızlı Üst Çene Genişletmesi (HÜÇG) uygulanmıştır. Alt çenedeki distraksiyon için ağız içi, kemik-kemik destekli distraksiyon aygıtı kullanılmıştır. Yedi-on günlük latent dönemden sonra, distraksiyon aygıtı sabah iki kez ve akşam iki kez açılarak günde toplam 1 mm aktive edilmiştir. Aktivasyon döneminden sonra aygıt yeni oluşan kemiğin olgunlaşması için minimum 90 gün olmak üzere, ortalama 136 gün ağızda tutulmuştur. Kayıtlar tedavi başı, distraksiyon sonu (10.43±2.87 gün) ve konsolidasyon sonu (136.64±48.03 gün) dönemlerde elde edilen postero-anterior sefalometrik, lateral sefalometrik, submentovertreks röntgen filmleri ve çalışma modellerinden oluşmaktadır. Verilerin değerlendirilmesinde tanımlayıcı istatistiksel metotların (ortalama, standart sapma) yanı sıra grupların tekrarlayan ölçümlerinde Friedman testi, alt grup karşılaştırmalarında Dunn’s çoklu karşılaştırma testi, ikili grupların karşılaştırılmasında Mann Whitney U testi, ikili grupların tekrarlayan ölçümlerinde Wilcoxon testi kullanılmıştır. Sonuçlar, anlamlılık p<0,05 düzeyinde değerlendirilmiştir. Postero-anterior sefalometrik analizde bigonial ve biantigonial mesafelerde belirgin bir artış meydana gelirken, üst ve alt distraksiyon mesafeleri arasında anlamlı bir farklılık tespit edilmemiştir. Aynı şekilde mastoid düzlemle sağ ve sol mandibuler düzlemler arasındaki açılarda da başlangıç ve distraksiyon sonu devreleri arasında anlamlı bir fark saptanmamıştır. Bu bulgular transvers yönde paralel açılmanın meydana geldiğini göstermektedir. Lateral sefalometrik değerlendirme, dikey yön değerlerinde ve üst ve alt keser eğimlerinde istatistiksel olarak önemli bir fark olmadığını göstermektedir. Model analizi; köpek dişlerde meydana gelen genişlemenin büyük azılara göre daha fazla olduğunu ortaya koymuştur. Dişsel çapraşıklık, ortodontik tedavi ile dişlerin distraksiyon ile elde edilen yeni kemik dokusuna hareketiyle çözülmüştür. Sonuç olarak MSDO yöntemi transversal iskeletsel yetmezliği bulunan orta ya da şiddetli çapraşıklığa sahip bireylerde çekimsiz bir tedavi seçeneği sunmaktadır. Bunlara ek olarak MSDO, çapraşıklığın olmadığı fakat üst çenenin genişletilmesi gereken olgularda alt çeneyi üst çeneye uyumlandırmak amacıyla da uygulanır. SUMMARY Transverse skeletal deficiencies are common clinical problems usually associated with narrow basal bone and dentoalveolar structures and dental crowding. In adult patients upper arch expansion is successfully performed but is limited with the lower arch. Since the lower intercanine width is unchangeable the lower arch expansion leads to unstable results with conventional treatment strategies. Even though there are methods such as tooth extraction, interproximal stripping and lower incisor proclination it is not possible to prevent relapse with those procedures. Mandibular Symphyseal Distraction Osteogenesis (MSDO) is the most suitable choice for treatment of adult patients with transverse deficiencies. Distraction osteogenesis is a biological process of new bone formation between bone segments that are gradually separated by incremantal traction. The traction generates tension that stimulates new bone formation paralel to the vector of distraction. This procedure has become a popular alternative technique to treat craniofacial skeletal deformities in 1990's. Guerrero (44) pioneered the use of rapid mandibular expansion to correct mandibular transverse discrepancies in 1990. The purpose of this study is to evaluate the effects of mandibular symphyseal distraction osteogenesis procedure on the dental and skeletal structures by using a bone borne distraction device. The sample comprised of 14 patients, aged between 14.4 and 28.6 years with a mean age of 18.5 years. Before the distraction procedure on lower arch RPE was done for all cases. A custom made intraoral, bone borne distraction device was used for distraction of the mandible. After a latency period of 7-10 days, the distraction device was activated by the patient twice a day; twice in the morning and twice in the evening, with a total amount of 1 mm per day. The device was usually maintained in position for about 90 days after surgery for maturation of the new developed bone. Records were obtained at the beginning of treatment, at the end of distraction (10.43±2.87 days after surgery) and consolidation periods (136.64±48.03 days after surgery). These included postero-anterior, submentovertex and lateral cephalograms and study casts. The data was analyzed statistically by using the Friedman test, Dunn’s test, Mann Whitney U test and Wilcoxon test. The results were evaluated with sinificance p<0,05. Postero-anterior cephalometric analysis demonstrated that significant increase was observed in the bigonial and biantigonial widths. There was no significant difference between upper and lower distraction gaps. Similarly there was no significant difference in the angles between mastoid plane and right and left mandibular planes before treatment and postdistraction. These findings indicate paralel opening of the distraction gap. In the dental cast analysis the widening effect was greater for mandibular canines when compared to the second molars, which shows greater anterior expansion. Lateral cephalometric evaluation showed insignificant increases in the vertical measurements. The upper and lower incisor inclinations remained the same. Dental crowding was resolved by the movement of the teeth into the distraction gap with fixed orthodontic treatment. In conclusion mandibular symphyseal distraction osteogenesis procedure provides an efficient non-exraction treatment alternative for cases with transverse deficiencies and mandibular dental crowding

Two Different Modeling Techniques for Fabrication and Application of Bone-Borne Symphysis Distractor

The aim of this study is to convert a simple, expansion screw used for rapid palatal expansion into a bone-borne symphysis distractor and to introduce two different modeling techniques for adapting of the screw to the anatomy of symphysis before surgery. The techniques will be presented on two cases. The cases used in this study showed mandibular transverse deficiency and lower anterior crowding. In the first case the distractor was fabricated on a study model obtained by cephalometric modeling technique. In the second case the SLA (Stereo-Litographic Apparatus) biomodeling technique was used. The active unit is a simple rapid palatal expansion screw and the parts used to fix the miniscrews to bone during surgery are prefabricated from titanium footplates. Both of the distractors were applied by the same surgeon following the same surgical procedures. During the surgical procedure, although the adaptation of the distractor to the symphyseal region was acceptable in the cephalometric modeling technique, the arms of the distractor needed minor, secondary bendings for perfect fit. During the surgical procedure of the distractor prepared by SLA biomodeling technique there was no need for any additional adaptation. In both of the cases sufficient widening and parallel distraction pattern was obtained; new bone was radiologically observed after the consolidation period. The lower crowding was resolved using the space obtained by distraction; no complication was observed. In conclusion although both of the techniques were successful, the distractor adaptation in SLA biomodeling technique was superior in shortening the surgical procedure and minimizing the possible complications