Effects of Substituents on the Length of Central C(sp^3)-C(sp^3) Bond in Anthracene Photodimers and Related Molecules

Effects of substituents on the lengths of the central C–C single bond in the butterfly-shaped anthracene photodimers (1)–(7) and lepidopterenes (8) are studied. X-Ray analysis of the photodimer (10) of 9,10-difluoroanthracene gave a C(9)–C(10′) bond length of 1.631 (3)Å. An attempt to re-determine molecular structure of the photoisomer (5) of [2.2](9,10) anthracenophane (12) by neutron diffraction analysis is also reported [C(9)–C(10′): obs. 1.64(1), calc. 1.63(1)Å]. The D_2 structure that had been proposed for the minimum-energy conformation of (5) is questioned and the D_(2h) symmetric conformation is suggested on the basis of the diffraction results and MNDO calculations. The experimentally determined distances of the long central C–C bonds in these butterfly compounds including dianthronyl (9) are well reproduced by MNDO calculations with a standard deviation of 0.013 Å. Small but significant further elongation of the central C–C bond by up to 0.07 Å resulting from annulation of cyclobutane or cyclopentane ring in anthracene photodimers and from remote chlorine substitution in lepidopterene are interpreted in terms of the increased π→σ^* orbital interaction

Recent achievements in transcatheter closure of ventricular septal defects : a systematic review of literature and a meta-analysis

Background: Ventricular septal defect (VSD) is one of the most common congenital heart defects. Currently, surgery remains the treatment of choice. However, transcatheter techniques for closing of various types of VSDs have become an alternative. Aims: The objective of our study was to present the outcomes of transcatheter closure of various types of VSD based on a systematic review of recent publications. Methods: A systematic review of studies published in English between January 2014 and March 2020 was performed using the PubMed database (MEDLINE) independently by 2 reviewers. Data on success and complication rates were extracted. Studies including fewer than 5 patients and those with acquired VSD were excluded from the analysis. Results: Finally, 44 studies were included for analysis, with a total number of 4050 patients. The pooled estimate of the overall success rate based on the random effects model was 97.96% (95% CI, 97.37–98.56; Q test P 0.99; I 2 = 0%) for permanent VSD. Conclusions: Transcatheter closure of selected VSDs appears to be an effective and safe method of treatment. Recent studies have shown high rates of successful interventions with a low incidence of complications

Zespół Fallota współistniejący z całkowitym kanałem przedsionkowo-komorowym u dzieci. Badanie kliniczne oraz pomocnicze w ocenie przed- i pooperacyjnej

Cel pracy: Ocena objawów klinicznych, metod diagnostycznych, rodzajów zabiegów chirurgicznych oraz przebiegu pooperacyjnego u pacjentów z zespołem Fallota, współistniejącym z całkowitym kanałem przedsionkowo-komorowym. Materiał i metody: W latach 1982–2000 hospitalizowano 17 pacjentów w wieku od 1 doby do 9 lat z rozpoznanym zespołem Fallota (TOF, tetralogy of Fallot) i całkowitym kanałem przedsionkowo-komorowym (AVC, atrioventricular septal defect). Diagnostyka wstępna obejmowała badanie kliniczne, EKG, RTG klatki piersiowej oraz badanie echokardiograficzne. Ponadto u 8 pacjentów wykonano cewnikowanie serca. Wyniki: Nie stwierdzono różnic w badaniu przedmiotowym, EKG ani w obrazie radiologicznym w różnych typach kanału przedsionkowo-komorowego, uwzględniając klasyfikację według Rastellego. Nie zanotowano również różnic w ocenie klinicznej dzieci z towarzyszącym zespołem Downa i bez trisomii. EKG wykazało prawogram u 12 pacjentów oraz lewogram u 5. U wszystkich badanych stwierdzono umiarkowane poszerzenie sylwetki serca oraz zmniejszone unaczynienie tętnicze płuc. Szczegółową diagnozę postawiono na podstawie badania echokardiograficznego. U 13 pacjentów stwierdzono typ „C” kanału przedsionkowo-komorowego według Rastellego, natomiast u 4 (osoby z zespołem Downa) — typ „A”. U wszystkich uwidoczniono zwężenie stożka, w tym u 3 — hipoplazję naczyń płucnych. Dwoje dzieci wymagało podania prostaglandyn. Zespolenie systemowe-płucne wykonano u 10 dzieci, u 7 — korekcję całkowitą wady, natomiast u 1 — zabieg metodą Fontana. Dwoje dzieci zmarło we wczesnym okresie pooperacyjnym, jedno w terminie odległym w następstwie powikłań po reoperacji metodą Fontana. Pozostałe dzieci żyją i są w dobrym stanie klinicznym. Jedno z nich w najbliższym czasie będzie reoperowane z powodu resztkowego ubytku w przegrodzie międzykomorowej oraz zwężenia lewostronnego ujścia przedsionkowo-komorowego. Wnioski: Omawiana nieprawidłowość pozostaje wyzwaniem diagnostyczno-leczniczym, chociaż należy podkreślić, że pomyślne wyniki zależą od korzystnej anatomii naczy

Zespół Fallota współistniejący z całkowitym kanałem przedsionkowo-komorowym u dzieci. Badanie kliniczne oraz pomocnicze w ocenie przed- i pooperacyjnej

Cel pracy: Ocena objawów klinicznych, metod diagnostycznych, rodzajów zabiegów chirurgicznych oraz przebiegu pooperacyjnego u pacjentów z zespołem Fallota, współistniejącym z całkowitym kanałem przedsionkowo-komorowym. Materiał i metody: W latach 1982–2000 hospitalizowano 17 pacjentów w wieku od 1 doby do 9 lat z rozpoznanym zespołem Fallota (TOF, tetralogy of Fallot) i całkowitym kanałem przedsionkowo-komorowym (AVC, atrioventricular septal defect). Diagnostyka wstępna obejmowała badanie kliniczne, EKG, RTG klatki piersiowej oraz badanie echokardiograficzne. Ponadto u 8 pacjentów wykonano cewnikowanie serca. Wyniki: Nie stwierdzono różnic w badaniu przedmiotowym, EKG ani w obrazie radiologicznym w różnych typach kanału przedsionkowo-komorowego, uwzględniając klasyfikację według Rastellego. Nie zanotowano również różnic w ocenie klinicznej dzieci z towarzyszącym zespołem Downa i bez trisomii. EKG wykazało prawogram u 12 pacjentów oraz lewogram u 5. U wszystkich badanych stwierdzono umiarkowane poszerzenie sylwetki serca oraz zmniejszone unaczynienie tętnicze płuc. Szczegółową diagnozę postawiono na podstawie badania echokardiograficznego. U 13 pacjentów stwierdzono typ „C” kanału przedsionkowo-komorowego według Rastellego, natomiast u 4 (osoby z zespołem Downa) — typ „A”. U wszystkich uwidoczniono zwężenie stożka, w tym u 3 — hipoplazję naczyń płucnych. Dwoje dzieci wymagało podania prostaglandyn. Zespolenie systemowe-płucne wykonano u 10 dzieci, u 7 — korekcję całkowitą wady, natomiast u 1 — zabieg metodą Fontana. Dwoje dzieci zmarło we wczesnym okresie pooperacyjnym, jedno w terminie odległym w następstwie powikłań po reoperacji metodą Fontana. Pozostałe dzieci żyją i są w dobrym stanie klinicznym. Jedno z nich w najbliższym czasie będzie reoperowane z powodu resztkowego ubytku w przegrodzie międzykomorowej oraz zwężenia lewostronnego ujścia przedsionkowo-komorowego. Wnioski: Omawiana nieprawidłowość pozostaje wyzwaniem diagnostyczno-leczniczym, chociaż należy podkreślić, że pomyślne wyniki zależą od korzystnej anatomii naczy

Amiodarone-induced thyroid dysfunction in the developmental period: prenatally, in childhood, and adolescence — case reports and a review of the literature

Introduction: Amiodarone is an important antiarrhythmic drug used in paediatric practice, mainly in children with complex congenital cardiac diseases and/or severe arrhythmias. One of the side effects of amiodarone therapy is thyroid dysfunction, which is observed in about 20% of patients. The thyroid dysfunction may present with various forms: from subclinical changes in hormone levels to amiodaroneinduced thyrotoxicosis (AIT) and amiodarone-induced hypothyroidism (AIH). Material and methods: We reported six patients in the age range from two weeks to 14 years, with complex congenital cardiac diseases and severe arrhythmias, who developed amiodarone-induced thyroid dysfunctions: thyrotoxicosis or hypothyroidism or both together. The clinical signs and symptoms of all thyroid dysfunctions were atypical, most patients presented with an aggravation of heart insufficiency. Our patients with thyrotoxicosis were treated with combined therapy including thionamides and corticosteroids due to the presentation of mixed-identified type of AIT. Results: Currently, five patients (one patient’s status is unknown) are in biochemical and clinical euthyreosis; however, in one of them it was impossible to discharge amiodarone treatment. Three of them are still treated with levothyroxine, and two do not need thyroid treatment. Conclusions: Amiodarone-induced thyroid dysfunction is usually atypical; therefore, monitoring of thyroid status before, during, and after amiodarone is demanded. AIH could significantly influence the development of the child, while AIT could significantly deteriorate the clinical status of children with complex cardiac diseases. Early and proper diagnose of AIT and AIH allows the introduction of immediate and appropriate treatment considering the cardiac condition of the young patient