Zjawisko Tamm-Horsfalla u noworodków

Background: Tamm-Horsfall phenomenon is a transient hyperechogenicity of the renal pyramids during the first few days of life. The purpose of this study was to determine whether there is a correlation between the Tamm-Horsfall phenomenon and the pathology of pregnancy, the kind of delivery, or selected biochemical parameters of urine. Material/Methods: The study involved 153 neonates, divided into two groups based on pregnancy age. Group I consisted of 118 full term neonates born in the 37th - 42nd week of pregnancy, while Group II included 35 premature neonates born before the 37th week of pregnancy. Ultrasonograms of the kidneys were performed on the 1st and 3rd day of life, as well as examinations of urine protein, creatinine, uric acid and urea concentration. The Examinations were repeated in the 2nd month of life after making a diagnosis of Tamm-Hosfall phenomenon. Results: Tamm-Horsfall phenomenon was diagnosed in 32 eutrophic children (22.7% of the group). Among the term neonates, diagnoses of Tamm-Horsfall phenomenon were made in 24.6% of the children (29/118), as opposed to 8.6% (3/35) in the preterm group in. Pregnancy was terminated by caesarean section in 22 cases (68.7 % of all 32). 10 children (31.3 % of all 32) were born spontaneously (p=0.01). Significantly higher urine protein and creatinine concentrations were noted in this group only on the 3rd day of life. Children with Tamm-Horsfall phenomenon had greater body mass at birth (p=0.01) than the others. Repeated examinations of 23 children diagnosed with Tamm-Horsfall phenomenon performed in the 2nd month of life showed that this phenomenon had disappeared. Conclusions: Tamm-Horsfall phenomenon is observed more often in children delivered by caesarean section. Children diagnosed with Tamm-Horsfall phenomenon have higher urine levels of protein and creatinine on the 3rd day of life. Tamm-Horsfall phenomenon is observed more often in term, eutrophic children

Prenatalne podejrzenie - postnatalne rozpoznanie wady układu moczowego u dzieci

Background: Introduction of prenatal ultrasonography (USG) in fetus diagnostic caused early detection of congenital urinary tract abnormalities. Dilatation of renal pelvis, which is detected in ultrasonography from 16 week of gestational age is the most common abnormality in fetal urinary tract. The aim of the study was to assess the frequency of congenital abnormalities in urinary tract in children with prenatal suspicion of anomalies. Material/Methods: The retrospective study included 100 children with prenatal suspicion of congenital abnormalities in urinary tract. Changes in urinary tract were detected in ultrasonography between 18-41 (mean 32,6±5,6) week of gestational age. Unilateral dilatation of urinary tract was found in 57% fetuses, bilateral dilatation in 31%, others anomalies in 12% fetuses. Results: Ultrasonography of urinary tract was done in all children in 1-122 (mean 17,5±20,5) day of life, cystourethrography in 93% of children, renal dynamic scintygraphy in 52%, renal static scintygraphy in 16% and urography in 39% of children. Congenital urinary tract abnormalities were detected in 63% of children. Transient dilatation of renal pelvis was observed in 25% of children. We didn't find any abnormalities in 12% patients. The most common changes in urinary tract were: ureteropelvic junction obstruction (22%), vesicoureteral reflux (15%), ureterovesical junction obstruction (7%), posterior urethral valve (7%) and polycystic renal dysplasia (7%). 33% children were qualified for invasive treatment. Conclusions: 1. Prenatal and postnatal ultrasonography of urinary tract allows detecting congenital abnormalities of urinary tract early age of life. 2. High percentage of abnormalities in urinary tract detected in prenatal ultrasonography orders cooperation between neonatologist, urologist and nephrologist

Hypertension treatment preferences in long-term dialysed children in Poland : a survey of pediatric nephrologists

Wstęp Przewlekła choroba nerek prowadzi do rozwoju nadciśnienia tętniczego u większości chorych. Leczenie nadciśnienia towarzyszącego niewydolności nerek jest utrudnione przez ograniczenia w stosowaniu wielu preparatów i brak wystarczających doświadczeń klinicznych, a ponadto istniejące obecnie rekomendacje nie obejmują w ogóle chorych ze schyłkową niewydolnością nerek. Wybór terapii hipotensyjnej ogranicza też młody wiek chorych, gdyż wielu leków nie można stosować u dzieci. Celem badania była analiza jakości leczenia przeciwnadciśnieniowego u dzieci ze schyłkową niewydolnością nerek poddawanych przewlekłej dializoterapii. Materiał i metody Analizą objęto wszystkie dzieci dializowane w Polsce w dniu 30 listopada 2004 roku (n = 134). Uzyskano informacje dotyczące grup stosowanych leków oraz dawek preparatów, a także opinie lekarzy na temat doboru leków stosowanych przy nagłym wzroście ciśnienia tętniczego oraz tych, których dzieciom dializowanym nie powinno się podawać. Wyniki Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 74 (55%) dzieci (47 chłopców, 27 dziewczynek). Najczęstszą przyczyną niewydolności nerek w grupie dzieci z nadciśnieniem było kłębuszkowe zapalenie nerek (27/74). W badanej grupie 65% dzieci leczono za pomocą kilku leków hipotensyjnych, 32% za pomocą jednego leku, a 3% jedynie metodami niefarmakologicznymi. Mimo aktywnego leczenia, zaledwie u 58% dializowanych dzieci prowadziło ono do obniżenia wartości ciśnienia tętniczego poniżej 95 percentyla dla wzrostu i wieku. Najmniejszą skuteczność kontroli ciśnienia tętniczego obserwowano w przypadku leczenia skojarzonego, zwłaszcza wielolekowego. Najczęściej stosowanymi lekami byli antagoniści wapnia, które podawano u ogółem 73% dzieci, w tym u 43/48 w politerapii, a 11/24 w monoterapii. Inhibitory konwertazy angiotensyny były najczęściej stosowane w monoterapii (50%). Mimo znanych kontrowersji, przy nagłym wzroście ciśnienia tętniczego stosowano najczęściej nifedipinę. Wnioski Badanie wykazało, że w Polsce odsetek dializowanych dzieci wymagających leczenia nadciśnieniowego sięga 55%, w tym większość z nich wymaga podawania kilku leków. Pomimo że zasady leczenia są podobne we wszystkich ośrodkach, skuteczność leczenia pozostaje niezadowalająca (58%).Background Chronic kidney disease is associated with the development of arterial hypertension in a vast majority of patients. The treatment of hypertension in these subjects is difficult and challenging due to a limited clinical experience with most drugs and no widely recognised recommendations for patients with end-stage renal disease. A choice of antihypertensive drugs is further narrowed by the young age of the patients since almost all drugs are not recommended in children with renal failure. The aim of this nationwide retrospective analysis was to assess the hypertension treatment patterns in the population of children with chronic kidney diseases (CKD) undergoing hemodialysis or peritoneal dialysis in Poland. Material and methods Among all 134 children dialysed on 30th November 2004 in 13 pediatric dialysis centres in Poland seventy four (55%; 47M, 27F) children were hypertensive. For each patients the treating physicians filled a questionnaire that allowed to collect the following data: the primary kidney disease, chronic dialysis treatment, diagnostic criteria of hypertension and present antihypertensive medication if any. Additionally we asked of the doctors’ preference for a therapy for the acute rise in blood pressure and suggestions which drugs, in their opinion, should not be used in dialysed children. Results In the hypertensive dialysed patients the most frequent causes of chronic kidney disease were chronic glomerulopathies (27/74). Thirty two percent of children were on monotherapy whereas 65% required combined treatment. The therapy was adequate only in 58% of subjects. The lowest rate of efficacy was detected in patients requiring a combined antihypertensive therapy. Among antihypertensive drug classes calcium channel blockers were administered most frequently (in 73% of children, in 11/24 cases in monotherapy and in 43/48 patients in combination). Angiotensin converting enzyme inhibitors were most frequently administered in monotheraphy (50%). Nifedipine was preferred in acute blood pressure rise in children. Conclusion We conclude that incidence of hypertension in dialysed children in Poland is relatively high. The pattern of the treatment was quite uniform, although the efficacy was relatively low (58%)

Hypertension treatment preferences in long-term dialysed children in Poland - a survey of pediatric nephrologists

Wstęp Przewlekła choroba nerek prowadzi do rozwoju nadciśnienia tętniczego u większości chorych. Leczenie nadciśnienia towarzyszącego niewydolności nerek jest utrudnione przez ograniczenia w stosowaniu wielu preparatów i brak wystarczających doświadczeń klinicznych, a ponadto istniejące obecnie rekomendacje nie obejmują w ogóle chorych ze schyłkową niewydolnością nerek. Wybór terapii hipotensyjnej ogranicza też młody wiek chorych, gdyż wielu leków nie można stosować u dzieci. Celem badania była analiza jakości leczenia przeciwnadciśnieniowego u dzieci ze schyłkową niewydolnością nerek poddawanych przewlekłej dializoterapii. Materiał i metody Analizą objęto wszystkie dzieci dializowane w Polsce w dniu 30 listopada 2004 roku (n = 134). Uzyskano informacje dotyczące grup stosowanych leków oraz dawek preparatów, a także opinie lekarzy na temat doboru leków stosowanych przy nagłym wzroście ciśnienia tętniczego oraz tych, których dzieciom dializowanym nie powinno się podawać. Wyniki Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 74 (55%) dzieci (47 chłopców, 27 dziewczynek). Najczęstszą przyczyną niewydolności nerek w grupie dzieci z nadciśnieniem było kłębuszkowe zapalenie nerek (27/74). W badanej grupie 65% dzieci leczono za pomocą kilku leków hipotensyjnych, 32% za pomocą jednego leku, a 3% jedynie metodami niefarmakologicznymi. Mimo aktywnego leczenia, zaledwie u 58% dializowanych dzieci prowadziło ono do obniżenia wartości ciśnienia tętniczego poniżej 95 percentyla dla wzrostu i wieku. Najmniejszą skuteczność kontroli ciśnienia tętniczego obserwowano w przypadku leczenia skojarzonego, zwłaszcza wielolekowego. Najczęściej stosowanymi lekami byli antagoniści wapnia, które podawano u ogółem 73% dzieci, w tym u 43/48 w politerapii, a 11/24 w monoterapii. Inhibitory konwertazy angiotensyny były najczęściej stosowane w monoterapii (50%). Mimo znanych kontrowersji, przy nagłym wzroście ciśnienia tętniczego stosowano najczęściej nifedipinę. Wnioski Badanie wykazało, że w Polsce odsetek dializowanych dzieci wymagających leczenia nadciśnieniowego sięga 55%, w tym większość z nich wymaga podawania kilku leków. Pomimo że zasady leczenia są podobne we wszystkich ośrodkach, skuteczność leczenia pozostaje niezadowalająca (58%).Background Chronic kidney disease is associated with the development of arterial hypertension in a vast majority of patients. The treatment of hypertension in these subjects is difficult and challenging due to a limited clinical experience with most drugs and no widely recognised recommendations for patients with end-stage renal disease. A choice of antihypertensive drugs is further narrowed by the young age of the patients since almost all drugs are not recommended in children with renal failure. The aim of this nationwide retrospective analysis was to assess the hypertension treatment patterns in the population of children with chronic kidney diseases (CKD) undergoing hemodialysis or peritoneal dialysis in Poland. Material and methods Among all 134 children dialysed on 30th November 2004 in 13 pediatric dialysis centres in Poland seventy four (55%; 47M, 27F) children were hypertensive. For each patients the treating physicians filled a questionnaire that allowed to collect the following data: the primary kidney disease, chronic dialysis treatment, diagnostic criteria of hypertension and present antihypertensive medication if any. Additionally we asked of the doctors’ preference for a therapy for the acute rise in blood pressure and suggestions which drugs, in their opinion, should not be used in dialysed children. Results In the hypertensive dialysed patients the most frequent causes of chronic kidney disease were chronic glomerulopathies (27/74). Thirty two percent of children were on monotherapy whereas 65% required combined treatment. The therapy was adequate only in 58% of subjects. The lowest rate of efficacy was detected in patients requiring a combined antihypertensive therapy. Among antihypertensive drug classes calcium channel blockers were administered most frequently (in 73% of children, in 11/24 cases in monotherapy and in 43/48 patients in combination). Angiotensin converting enzyme inhibitors were most frequently administered in monotheraphy (50%). Nifedipine was preferred in acute blood pressure rise in children. Conclusion We conclude that incidence of hypertension in dialysed children in Poland is relatively high. The pattern of the treatment was quite uniform, although the efficacy was relatively low (58%)

Residual Renal Function in Children Treated with Chronic Peritoneal Dialysis

Residual renal function (RRF) in patients with end-stage renal disease (ESRD) receiving renal replacement therapy is defined as the ability of native kidneys to eliminate water and uremic toxins. Preserved RRF improves survival and quality of life in adult ESRD patients treated with peritoneal dialysis. In children, RRF was shown not only to help preserve adequacy of renal replacement therapy but also to accelerate growth rate, improve nutrition and blood pressure control, reduce the risk of adverse myocardial changes, facilitate treatment of anemia and calcium-phosphorus balance abnormalities, and result in reduced serum and dialysate fluid levels of advanced glycation end-products. Factors contributing to RRF loss in children treated with peritoneal dialysis include the underlying renal disease such as hemolytic-uremic syndrome and hereditary nephropathy, small urine volume, severe proteinuria at the initiation of renal replacement therapy, and hypertension. Several approaches can be suggested to decrease the rate of RRF loss in pediatric patients treated with chronic peritoneal dialysis: potentially nephrotoxic drugs (e.g., aminoglycosides), episodes of hypotension, and uncontrolled hypertension should be avoided, urinary tract infections should be treated promptly, and loop diuretics may be used to increase salt and water excretion

Long-term outcomes in children with chronic kidney disease stage 5 over the last 40 years

Introduction : We evaluated outcomes in children with chronic kidney disease stage 5 (CKD 5) treated in the first pediatric dialysis unit in Poland during 1973-2012. Material and methods: The retrospective analysis included 208 children with CKD 5 undergoing renal replacement therapy (RRT), stratified into four decades of treatment: 1973–1982, 1983–1992, 1993–2002, and 2003–2012. Results : The most common causes of CKD 5 included glomerulonephritis in 27.4% and pyelonephritis secondary to urinary tract anomalies in 25.5% of children. Among 208 children, 172 (82.7%) survived and 17.3% died. Kidney transplantation (KTx) was performed in 47.6% of children, including pre-emptive KTx in 1.92% of children. Chronic dialysis was continued in 34.1% of children, and RRT was withdrawn in 1%. The overall mortality rate was 6.2 per 100 patient-years, and 3-year survival was 83.9%. The highest mortality rate of 23.4 per 100 patient-years was observed among children in whom RRT was initiated in 1973–1982, with subsequent reduction of the mortality rate to 4.5 and 2.1 per 100 patient-years in 1993–2002 and 1983–1992 respectively. No deaths were noted after 2002. Cardiovascular problems were the most common cause of death, found in 36.1% of patients (p < 0.01). Identified risk factors for mortality included young age, low residual diuresis, anemia at the time of RRT initiation, and hypertriglyceridemia and hypoalbuminemia during RRT. Conclusions : In years 1973–2012 significant improvement in prognosis among children with CKD 5 was achieved. Identified predictors of mortality included young age at initiation of RRT, low residual diuresis, anemia and hypertriglyceridemia

Zespół niespecyficznych objawów chorobowych po kontakcie z toksycznymi sinicami – opis przypadku

Z uwagi na rosnące zanieczyszczenie środowiska coraz częściej dochodzi do zakwitu sinic w wodach rekre‑ acyjnych. Wiele gatunków sinic może produkować szkodliwe dla zdrowia zwierząt i ludzi cyjanotoksyny. Do zatrucia może dojść na skutek spożycia skażonej wody, ryb lub owoców morza, ale także poprzez bezpo‑ średni kontakt skóry z wodą, w której doszło do zakwitu sinic. Objawy intoksykacji są niespecyficzne, od mniej groźnych, takich jak podrażnienie skóry, do poważnego zagrożenia życia, ze zgonem włącznie. Oprócz udo‑ wodnienia kontaktu ze skażoną wodą lub pożywieniem brak jest metod diagnostycznych potwierdzających zatrucie. W Polsce do zakwitu sinic dochodzi przede wszystkim podczas letnich upałów. Poniżej przedstawia‑ my przypadek dziewczynki, u której wystąpił zespół niespecyficznych objawów chorobowych po powrocie znad Morza Bałtyckiego w okresie zakwitu sinic. W kilka dni po kąpieli w morzu u dziewczynki obserwowa‑ no gorsze samopoczucie, gorączkę, podrażnienie skóry, zaburzenia widzenia, bóle stawów łokciowych, nie‑ znaczne podwyższenie wskaźników stanu zapalnego oraz białkomocz. Na podstawie obrazu klinicznego oraz wyników badań dodatkowych wykluczono infekcje dróg oddechowych, nieżyt żołądkowo-jelitowy oraz zaka‑ żenie układu moczowego. Objawy choroby ustąpiły samoistnie w ciągu kilkudniowej obserwacji. Wobec nara‑ stającego w ostatnich latach problemu zakwitu sinic w zbiornikach wodnych intoksykację cyjanotoksynami należy rozważyć jako potencjalną przyczynę niespecyficznych objawów chorobowych u dzieci powracających znad morza lub jeziora w okresie letnich upałów

Syndrome of unspecific symptoms after an exposure to toxic cyanobacteria – case presentation

Environmental pollution results in increasing frequency of cyanobacteria blooms occurrence in water reservoirs. Many genera of cyanobacteria may produce toxins which are dangerous for animal and human health. Intoxication may be a result of drinking contaminated water, eating contaminated fish or seafood but also due to skin exposure in recreational water during cyanobacteria bloom. Signs and symptoms of intoxication are unspecific and vary from less serious like skin irritation to death. Accept from confirmation of having contact with contaminated water or food there are no diagnostic tests available. In Poland cyanobacteria blooms occur especially during heat waves. Bellow we present a case of a girl who suffered from an unspecific syndrome after returning from holidays at The Baltic Sea during cyanobacteria bloom occurrence. Few days after swimming in the sea she presented feeling unwell, with fever, skin irritation, visual disturbances, joint pain, slightly elevated inflammatory indicators and proteinuria. On the basis of clinical presentation and results of additional tests we excluded respiratory, gastrointestinal and urinary tract infection. Signs and symptoms disappeared spontaneously within few days of observation. The fact that cyanobacteria bloom occurrence is increasing over the last few years indicates that cyanobacteria intoxication should be taken under consideration while diagnosing unspecific syndrome in children coming back from holidays at the seaside.Z uwagi na rosnące zanieczyszczenie środowiska coraz częściej dochodzi do zakwitu sinic w wodach rekreacyjnych. Wiele gatunków sinic może produkować szkodliwe dla zdrowia zwierząt i ludzi cyjanotoksyny. Do zatrucia może dojść na skutek spożycia skażonej wody, ryb lub owoców morza, ale także poprzez bezpośredni kontakt skóry z wodą, w której doszło do zakwitu sinic. Objawy intoksykacji są niespecyficzne, od mniej groźnych, takich jak podrażnienie skóry, do poważnego zagrożenia życia, ze zgonem włącznie. Oprócz udowodnienia kontaktu ze skażoną wodą lub pożywieniem brak jest metod diagnostycznych potwierdzających zatrucie. W Polsce do zakwitu sinic dochodzi przede wszystkim podczas letnich upałów. Poniżej przedstawiamy przypadek dziewczynki, u której wystąpił zespół niespecyficznych objawów chorobowych po powrocie znad Morza Bałtyckiego w okresie zakwitu sinic. W kilka dni po kąpieli w morzu u dziewczynki obserwowano gorsze samopoczucie, gorączkę, podrażnienie skóry, zaburzenia widzenia, bóle stawów łokciowych, nieznaczne podwyższenie wskaźników stanu zapalnego oraz białkomocz. Na podstawie obrazu klinicznego oraz wyników badań dodatkowych wykluczono infekcje dróg oddechowych, nieżyt żołądkowo-jelitowy oraz zakażenie układu moczowego. Objawy choroby ustąpiły samoistnie w ciągu kilkudniowej obserwacji. Wobec narastającego w ostatnich latach problemu zakwitu sinic w zbiornikach wodnych intoksykację cyjanotoksynami należy rozważyć jako potencjalną przyczynę niespecyficznych objawów chorobowych u dzieci powracających znad morza lub jeziora w okresie letnich upałów

Review Article Residual Renal Function in Children Treated with Chronic Peritoneal Dialysis

Residual renal function (RRF) in patients with end-stage renal disease (ESRD) receiving renal replacement therapy is defined as the ability of native kidneys to eliminate water and uremic toxins. Preserved RRF improves survival and quality of life in adult ESRD patients treated with peritoneal dialysis. In children, RRF was shown not only to help preserve adequacy of renal replacement therapy but also to accelerate growth rate, improve nutrition and blood pressure control, reduce the risk of adverse myocardial changes, facilitate treatment of anemia and calcium-phosphorus balance abnormalities, and result in reduced serum and dialysate fluid levels of advanced glycation end-products. Factors contributing to RRF loss in children treated with peritoneal dialysis include the underlying renal disease such as hemolytic-uremic syndrome and hereditary nephropathy, small urine volume, severe proteinuria at the initiation of renal replacement therapy, and hypertension. Several approaches can be suggested to decrease the rate of RRF loss in pediatric patients treated with chronic peritoneal dialysis: potentially nephrotoxic drugs (e.g., aminoglycosides), episodes of hypotension, and uncontrolled hypertension should be avoided, urinary tract infections should be treated promptly, and loop diuretics may be used to increase salt and water excretion