Praktyka leczenia supresyjnymi dawkami tyroksyny w zróżnicowanym raku tarczycy (ocena stanu aktualnego)

Introduction: The study summarizes the results of an audit evaluating the realization of the suppressive TSH therapy in patients with differentiated thyroid cancer. Material and methods: The evaluation was performed in 500 consecutive patients. Results: In patients in whom remission was diagnosed < 5 years ago, in 70% subcomplete suppression was stated (TSH 0.1&#8211;0.3 mU/L) and complete suppression (TSH < 0.1 mU/L) was observed in 20%. Unexpectedly in patients in whom remission lasted > 5 years, complete suppression was observed in 60%. However, this last group was less numerous, thus, the majority of no evidence of disease patients exhibited subcomplete TSH suppression, while only 40% of patients with active disease had this goal realized. Conclusions: 1. Iatrogenous hypothyroidism was well controlled in nearly all differentiated thyroid cancer patients.2. The goal of L-thyroxine treatment, defined as TSH serum level < 0.4 mU/L was achieved in 90% of them without a significant risk of iatrogenous thyrotoxicosis. 3. Some overdosage of L-thyroxine was observed, especially in patients in whom remission lasted > 5 years. It this group of patients there is no reason to induce full suppression of TSH by L-thyroxine treatment.Wstęp: W niniejszej pracy podjęto ocenę praktycznej realizacji wyznaczonych założeń leczenia supresyjnego L-tyroksyną u chorych na raka tarczycy, kontrolowanych po zakończeniu pierwotnego leczenia. Materiał i metody: Ocenę przeprowadzono u 500 kolejnych chorych. Wyniki: Wykazano, że u chorych, u których remisja była krótsza niż 5 lat, u prawie 70% chorych wykazano docelowy stan supresji niepełnej hormonu tyreotroponowego (TSH, thyroid-stimulating hormone) (0,1&#8211;0,3 jm./l), a tylko 20% znajdowało się w supresji pełnej (TSH < 0,1 jm./l). Przeciwną sytuację obserwowano u chorych kontrolowanych dłużej niż 5 lat. Ta grupa chorych była stosunkowo niewielka, niemniej aż u 60% z nich wykazano stężenie TSH niższe niż 0,1 jm./l, a więc supresję silniejszą niż oczekiwana. Po połączeniu grup, u większości chorych w remisji stwierdzono stężenie TSH w oczekiwanym zakresie. Natomiast wbrew oczekiwaniom, nie wszyscy chorzy z aktywną chorobą nowotworową wykazywali oczekiwany stopień supresji TSH - tylko 40% stężeń TSH znalazło się w zakresie niższym niż 0,1 jm./l, a większość chorych wykazywała supresję niepełną. Wnioski: Przegląd stopnia supresji TSH u chorych monitorowanych z powodu raka tarczycy i leczonych tyroksyną wykazał, że: 1. Ryzyko niedoczynności tarczycy u chorych, którzy przeszli leczenie operacyjne i leczenie jodem promieniotwórczym z powodu raka tarczycy jest niskie, gdyż chorzy w sposób zdyscyplinowany stosują zalecone leczenie. 2. Cel leczenia definiowany jako supresja TSH niższa niż 0,4 jm./l można uzyskać u około 90% chorych bez znaczącego ryzyka indukcji tyreotoksykozy. 3. U części chorych doszło do niewielkiego przedawkowania L-tyroksyny, szczególnie wyrażonego w grupie chorych pozostających w remisji, u których minęło ponad 5 lat od rozpoznania. W tej grupie rutynowe stosowanie wysokich dawek L-tyroksyny jest nieuzasadnione

Analiza kliniczna wydalania jodu z moczem u chorych na zróżnicowane raki tarczycy w trakcie terapii L-tyroksyną

Introduction: Urinary iodine concentrations were analyzed in the morning urine samples of patients with differentiated thyroid cancer (DTC). Material and methods: The analyzed group included 572 DTC patients who were treated with radioiodine or hospitalized for evaluation of radioiodine treatment effects in 2009 at the Institute of Oncology in Gliwice. Ioduria was analyzed by PAMM (Program Against Micronutrient Malnutrition) method before rhTSH administration. A total of 545 tests were performed during L-thyroxine treatment and 27 after L-thyroxine withdrawal. Results: Median L-thyroxine dose was 150 &#956;g/day. Median ioduria was 127.5 &#956;g/L during L-thyroxine therapy and 134 &#956;g/L after the L-thyroxine withdrawal. No distinct relation between ioduria and L-thyroxine dose was observed. Ioduria < 200 &#956;g/L was observed in over 90% of patients and this cut-off was chosen for the reference range. Only 1.2% of patients showed a distinct stable iodine contamination (ioduria &#8805; 300 &#956;g/L). Conclusions: Urinary iodine concentrations in differentiated thyroid cancer patients treated with L-thyroxine vary in a wide range and do not show a clear relation with L-thyroxine dose. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 458-461)Wstęp: W pracy przeanalizowano stężenie jodu w porannej próbce moczu u chorych na zróżnicowanego raka tarczycy (DTC, differentiated thyroid cancer). Materiały i metody: Badano 572 chorych na DTC po operacji, którzy w 2009 roku byli hospitalizowani w celu leczenia jodem radioaktywnym lub oceny jego wyników. Stężenie jodu w moczu oznaczano metodą PAMM (Program Against Micronutrient Malnutrition). W trakcie leczenia L-tyroksyną wykonano 545 badań, 27 po przerwie w stosowaniu L-tyroksyny. Wyniki: Mediana dawki L-tyroksyny wynosiła 150 &#956;g/dzień. Mediana dobowego wydalania jodu z moczem wynosiła 127,5 &#956;g/L, a po odstawieniu L-tyroksyny 134 &#956;g/L. Nie obserwowano zależności stężenia jodu w moczu od stosowanej dawki tyroksyny. Jodurię < 200 &#956;g/L obserwowano u ponad 90% chorych i ten zakres uznano za referencyjny. Kontaminację stabilnym jodem wykazano u 1,2% (joduria &#8805; 300 &#956;g/L). Wnioski: Stężenia jodu w moczu u chorych na zróżnicowanego raka tarczycy, leczonych L-tyroksyną, wahają się w szerokim przedziale wartości i nie korelują z dawką L-tyroksyny. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 458-461

Leczenie sorafenibem w zaawansowanym raku tarczycy - opis przypadku

Papillary thyroid cancer (PTC) usually has a good prognosis. The treatment, including total thyroidectomy and complementary radioiodine (RAI) therapy, gives complete remission in 90% of patients. However, in 10% of subjects with metastatic disease, the prognosis is poor. In the group of patients with disease progression and no 131I uptake, searching for new therapeutic modalities before all tyrosine kinase inhibitors and other antiangiogenic agents is necessary. The study presents the case of a 55-year-old male with advanced PTC /pT3mNxMo/ diagnosed in 1993. Primary treatment by total thyroidectomy and 131I ablation led to complete remission. In 2000 local as well as lymph node recurrence was diagnosed and successively treated by surgery. In 2006 an increasing serum thyroglobulin level was noted and a single lung metastasis was diagnosed and operated on. In 2007 new foci in CNS and vertebral column with no 131I uptake were stated. Further progression (bones, CNS, and pterygoid muscle) was confirmed by PET-CT. The patient underwent neurosurgical metastasectomy twice and palliative CNS and vertebra&#8217;s radiotherapy. Liver metastases were diagnosed in 2009. Treatment with increasing doses of thalidomide (up to 800 mg/d) was administered for 3 months with a good tolerance; however, the therapy was withdrawn due to cancer progression. Next, sorafenib (800 mg/d) was given for 16 weeks. Radiological examination performed after 16 weeks confirmed stable disease, whereas 2 months later, after sorafenib withdrawal due to lack of treatment possibility, further progression was observed. Metronomic chemotherapy with Adriamycin was instituted which gave disease stabilization for 6 months. The patient died with advanced disseminated disease due to pulmonary embolism. We present this case to document no adverse effects of therapy with sorafenib in a patient with brain DTC metastases. Sorafenib therapy was only short-term, but no progression occurred in this time. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 492-496)Rak brodawkowaty tarczycy należy do nowotworów o dobrym rokowaniu. Terapia oparta na całkowitym wycięciu tarczycy i uzupełniającym leczeniu jodem promieniotwórczym u 90% pacjentów prowadzi do całkowitej remisji choroby nowotworowej. U około 10% chorych, u których dochodzi do rozsiewu raka, rokowanie jest niepomyślne. U chorych, z rozsiewem raka, u których ogniska nowotworu nie wykazują zdolności wychwytu 131I konieczne jest poszukiwanie nowych możliwości terapeutycznych. W tym kontekście rozważa się zastosowanie leków antyangiogennych, w tym inhibitorów kinaz tyrozynowych. W pracy przedstawiono przypadek 55-letniego pacjenta z rozpoznaniem zaawansowanego raka brodawkowatego tarczycy/pT3mNxMo leczonego od 1993 roku, u którego w terapii zastosowano inhibitor angiogenezy (talidomid) i kinaz tyrozynowych (sorafenib). Leczenie pierwotne, dwuetapowe całkowite wycięcie tarczycy w 1994 i uzupełniające leczenie 131I (60 mCi) w 1994 roku doprowadziło do remisji choroby nowotworowej. W 2000 chory przebył operacyjne usunięcie wznowy miejscowej i przerzutów do węzłów chłonnych. W 2006 roku, w toku diagnostyki narastającej hipertyreoglobulinemii rozpoznano przerzut do płuca prawego, który usunięto operacyjnie. W 2007 roku stwierdzono niejodochwytny przerzut do kręgosłupa i ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Kontrolne badania obrazowe, w tym PET-CT, potwierdziły dalszą progresję raka pod postacią nowych ognisk przerzutowych w OUN, kośćcu i mięśniu skrzydłowym. Chory przebył 2-krotne operacyjne usunięcie zmian ogniskowych w OUN, paliatywną radioterapię OUN i paliatywną radioterapię przerzutu do kręgosłupa. W 2009 roku rozpoznano przerzuty do wątroby. W dalszej terapii stosowano talidomid we wzrastającej dawce do 800 mg/d. przez okres 3 miesięcy, co nie zapobiegło dalszej progresji. Następnie chory otrzymywał sorafenib w dawce 800 mg/d. przez okres 16 tygodni. Badania obrazowe wykonane po 16 tygodniach terapii potwierdziły stabilizację choroby nowotworowej, natomiast 2 miesiące po odstawieniu leku ze względu na brak możliwości kontynuacji terapii doszło do dalszej progresji. Następnie chory otrzymywał przez okres 6 miesięcy metronomiczną chemioterapię (adriblastyna), która doprowadziła do stabilizacji choroby. Chory zmarł w stadium zaawansowanego raka tarczycy z powodu zatorowości płucnej. Wniosek: W prezentowanym przypadku chorego na raka brodawkowatego tarczycy z przerzutami do mózgu, terapia sorafenibem nie spowodowała żadnych powikłań, a w czasie 16 tygodni jej stosowania obserwowano stabilizację zaawansowanej choroby nowotworowej. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 492-496

Ekspresja genu DPP4 w raku brodawkowatym tarczycy

Introduction: DPP4 gene (dipeptidyl peptidase IV) is expressed in epithelial cells of many organs and cells of immune system. There is no expression of DPP4 in normal healthy thyroid, while it is highly expressed in papillary thyroid carcinoma (PTC), as shown by gene expression profiling. In this study we validated expression of DPP4 in papillary thyroid cancer and normal thyroid tissue and evaluated its usefulness for diagnostic purposes. Material and methods: The analysis was carried out on total RNA extracted from 102 PTCs and 77 normal thyroid fragments with use of Q-PCR reaction. Beta-glucuronidase was the reference gene. Results: We confirmed the distinct increase of DPP4 expression in papillary thyroid carcinoma. However, the ROC (relative operating characteristic) analysis revealed that the diagnostic efficiency of DPP4 estimation is limited. Conclusions: DPP4 is increased in papillary thyroid cancer, however, its diagnostic usefulness as a single PTC marker is doubtful.Wstęp: Ekspresja genu DPP4 (dipeptydylopeptydazy IV) zachodzi w komórkach nabłonkowych wielu niezmienionych nowotworowo narządów oraz w komórkach układu immunologicznego. W normalnej, zdrowej tarczycy nie stwierdza się obecności DPP4, ale gen ten ulega silnej ekspresji w brodawkowatym raku tarczycy, co wykazano w badaniach mikromacierzowych. W przedstawionej pracy przeprowadzono analizę ekspresji genu DPP4 w raku brodawkowatym tarczycy (PTC, papillary thyroid carcinoma) i utkaniu zdrowej tarczycy pod kątem jego wartości jako markera molekularnego. Materiał i metody: Materiał do badań stanowiło całkowite RNA wyizolowane ze 102 guzów raka brodawkowatego i z 77 fragmentów zdrowej tkanki tarczycy. Ekspresję genu DPP4 badano, wykorzystując reakcję Q-PCR, równocześnie z pomiarem beta-glukuronidazy jako genu odniesienia. Wyniki: Otrzymane metodą Q-PCR wyniki wskazują wyraźny wzrost ekspresji DPP4 w raku tarczycy i silnie znamienną statystycznie różnicę między ekspresją w PTC a tarczycą niezmienioną nowotworowo. Niemniej analiza krzywych ROC (relative operating characteristic) wykazała ograniczoną przydatność diagnostyczną tego markera molekularnego. Wnioski: Gen DPP4 wykazuje większą ekspresję w raku brodawkowatym tarczycy w porównaniu z tarczycą prawidłową, ale jako pojedynczy marker molekularny ma niewielką wartość diagnostyczną

Recombinant human TSH stimulation in radioiodine treatment of disseminated differentiated thyroid cancer - update of current and our own experiences

Traditionally, for diagnostic and therapeutic application of radioiodine in patients with differentiated thyroid cancer (DTC), a 4 to 6 week withdrawal of thyroid hormone was applied. Recombinant human TSH (rhTSH) was developed to provide TSH stimulation without withdrawal of thyroid hormone and associated morbidity. The results of rhTSH administration and endogenous TSH stimulation are equivalent in detecting recurrent DTC. At the present time rhTSH is approved as an adjunct for diagnostic procedures and thyroid ablation in patients with DTC. In addition, rhTSH has potential for use in facilitating the treatment of metastases in patients with DTC. In this review we have summarized our own experiences with rhTSH aided radioiodine therapy in patients with disseminated thyroid cancer. Generally, rhTSH was very well tolerated and treatment results were comparable to those achieved with thyroid hormone withdrawal.Przerwa w stosowaniu hormonów tarczycy, trwająca 4-6 tygodni, jest tradycyjną metodą przygotowania chorych na zróżnicowanego raka tarczycy do leczenia jodem promieniotwórczym. Ludzka rekombinowana tyreotropina (rhTSH, recombinant human TSH) umożliwia uzyskanie wzrostu stężenia TSH bez potrzeby odstawienia hormonów tarczycy i związanych z tym działań niepożądanych. Wyniki diagnostyki izotopowej w warunkach stymulacji rhTSH i stymulacji endogennej są porównywalne i umożliwiły wprowadzenie rhTSH jako leku stymulującego jodochwytność w celach diagnostycznych i w celu wspomagania izotopowej ablacji resztkowej tarczycy. Obecnie trwają badania kliniczne oceniające przydatność rhTSH w leczeniu przerzutów odległych. W niniejszej pracy omówiono własne doświadczenia autorów w leczeniu chorych z rozsianym rakiem tarczycy. Leczenie to było dobrze tolerowane przez chorych, a uzyskane wyniki były porównywalne z uzyskanymi po 4-tygodniowej przerwie w stosowaniu hormonów tarczycy

Terapia nadczynności tarczycy jodem promieniotwórczym jest bezpieczna u chorych na chorobę Gravesa i Basedowa z orbitopatią — badanie prospektywne

Introduction: Radioactive iodine (RAI) therapy may induce or worsen orbitopathy (GO) in Graves’ disease (GD). The aim of this study was a prospective assessment of the risk of GO exacerbation in a GD patients cohort submitted to RAI therapy for hyperthyroidism.Material and methods: 208 consecutive GD patients treated with 131I in 2007 were enrolled. The analysis was performed on 156 patients strictly monitored for one year. Glucocorticosteroid (GCS) prophylaxis was administered if GO symptoms or GO history were present, and in cases of tobacco smokers even without GO symptoms. Clinical and biochemical evaluation at one, three, six, and 12 months after therapy was performed in the whole group, then at 24 months in 138 patients.Results: There was no severe GO progression in patients without GO symptoms at the time of RAI treatment. The risk of severe GO worsening for preexisting GO patients (demanding systemic GCS administration) during the 12-month follow-up after RAI therapy was 10%. 12 and 24 months after 131I administration, stable improvement compared to the initial GO status had been achieved in most (98–96%) patients.Conclusions:1. In patients with mild GO, the risk of severe GO worsening after RAI therapy is acceptable, as long as RAI therapy is applied with GCS cover.2. In patients without GO symptoms at the time of RAI therapy but with a history of GO and with subclinical GO diagnosed by MRI only, the risk of severe progression is minimal.3. Distant outcomes of RAI treatment confirmed its safety in GO patients. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 40–45)Wstęp: Leczenie jodem promieniotwórczym (131I) może indukować lub nasilać objawy orbitopatii u pacjentów z rozpoznaniem choroby Graves-Basedowa (CHGB). Celem pracy była prospektywna ocena ryzyka zaostrzenia orbitopatii w grupie chorych leczonych 131I z powodu nadczynności tarczycy.Materiał i metody: Do badania włączono 208 kolejnych pacjentów z rozpoznaniem CHGB leczonych 131I w 2007. Do analizy włączono 156 chorych ściśle monitorowanych przez rok. Osłona glikokortykoidowa (GCS) była stosowana w przypadku występowania objawów orbitopatii, dodatniego wywiadu w kierunku orbitopatii i u palaczy tytoniu, także bez objawów orbitopatii. Kliniczna i biochemiczna ocena była przeprowadzona w całej grupie 1, 3, 6 i 12 miesięcy po leczeniu 131I i u 138 chorych po 24 miesiącach.Wyniki: Nie obserwowano poważnego zaostrzenia orbitopatii u chorych bez objawów GO w chwili leczenia 131I. Ryzyko istotnej progresji orbitopatii (wymagającej stosowania GKS systemowych) w ciągu 12 miesięcznej obserwacji wynosiło u chorych z wyjściowymi objawami orbitopatii 10%. U większości chorych 12 i 24 miesiące po leczeniu 131I poprawa orbitopatii w porównaniu ze stanem wyjściowym była trwała.Wnioski:1. Ryzyko istotnej progresji objawów po leczeniu 131I u chorych z orbitopatią o umiarkowanym nasileniu jest akceptowalne.2. Ryzyko progresji orbitopatii u chorych bez objawów w chwili leczenia 131I, ale z dodatnim wywiadem w kierunku orbitopatii i z subklinicznymi objawami (obecnymi tylko w badaniu NMR) jest minimalne.3. Odległa ocena potwierdza bezpieczeństwo terapii radiojodem u chorych z orbitopatią. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 40–45

131I-MIBG therapy in the treatment of pheochromocytoma in children - own experiences

Three cases of pheochromocytoma in children/adolescents or young adults treated by 131I-MIBG are presented in this study. In one patient 131I-MIBG was administrated after ineffective surgical treatment and chemotherapy of a benign retroperitoneal tumor, whereas in two other patients 131I-MIBG therapy was carried out because of malignant pheochromocytoma dissemination. In a child with retroperitoneal paraganglioma decrease of tumor size and its fibrosis after 131I-MIBG therapy allowed radical surgery and complete recovery. In two other cases partial remission was achieved. All patients showed a good subjective response with improvement of the general condition and better blood pressure control. In two children adverse reactions such as leucopenia, hypothyroidism or hypogonadism were observed. The presented data confirm effectiveness and acceptable tolerance of 131I-MIBG treatment in pheochromocytoma, what is very important in pediatric patients.W pracy przedstawiono wyniki leczenia 131I-MIBG guzów chromochłonnych u trojga dzieci/młodych dorosłych, leczonych w Zakładzie Medycyny Nuklearnej i Endokrynologii Onkologicznej Instytutu Onkologii w Gliwicach. U jednego z dzieci radiofarmaceutyk podano po nieskutecznym leczeniu operacyjnym i chemioterapii guza przestrzeni zaotrzewnowej, który ostatecznie okazał się guzem łagodnym, u dwojga innych - z powodu rozsiewu nowotworu złośliwego. U dziecka z pojedynczym guzem przestrzeni zaotrzewnowej, jego zmniejszenie i zwłóknienie po terapii pozwoliło na przeprowadzenie skutecznej operacji i całkowite wyleczenie, natomiast u dwojga dzieci z rozsiewem guza złośliwego leczenie izotopowe pozwoliło na częściowe wycofanie objawów. U wszystkich terapia izotopowa doprowadziła do subiektywnej odpowiedzi wyrażonej poprawą samopoczucia i lepszą kontrolą ciśnienia tętniczego. U dwojga dzieci zanotowano działania niepożądane pod postacią przejściowej leukopenii, niedoczynności tarczycy oraz niewydolności gonad. Przedstawione przez autorów niniejszej pracy dane potwierdzają skuteczność 131I-MIBG w leczeniu guzów chromochłonnych i wskazują, że związane z nią objawy uboczne nie są większe, niż po chemioterapii

Radykalizacja leczenia operacyjnego zróżnicowanego raka tarczycy u dzieci

Introduction: The optimal surgical treatment of children with differentiated thyroid cancer remains an important point of discussion. Especially the need for completion operation is questioned in young patients. Our objective was to examine the rate of residual neoplastic disease after non radical initial operation. Material and methods: From the 235 children diagnosed with differentiated thyroid cancer, 131 (56%) needed completion operation due to incomplete primary surgery. Completion operation involved thyroid bed, lymph nodes or both respectively in 91 (39%), 13 (6%) and 27 (11%) cases. Risk factors responsible for residual disease were evaluated by means of logistic regression analysis. Results: Residual disease was detected in 46 (35%) of reoperated children (25% in thyroid bed and 85% in lymph node of lateral neck compartment). Sex and age did not influence the risk of residual disease in thyroid bed or lymph nodes. Papillary type of cancer and multifocality increased risk of residual disease in thyroid bed respectively by the factor of 15 (95% CI: 2-125) and 2.3 (95% CI: 1.2-4.4). Infiltration of thyroid capsule did not correlate with the risk of residual disease. Lymph node metastases in primary operation increased risk of residual disease by the factor of 16 (95% CI: 1.2-245). Histopathology, multifocality of primary tumour or infiltration of lymph node capsule did not influence the risk of residual disease in lymph nodes of lateral neck compartment. Conclusions: In children with differentiated thyroid cancer residual disease is diagnosed in about 1/3 of non radically operated cases. This high incidence justifies completion operations. The risk of residual disease is significantly increased in papillary thyroid cancer, multifocal tumours and cases with lymph node metastases.Wstęp: Rozległość leczenia chirurgicznego zróżnicowanego raka tarczycy u dzieci i młodzie&iquest;y wzbudza wiele kontrowersji. Szczególnie trudnym problemem są wskazania do wtórnych operacji. Celem pracy była ocena częstości występowania rezydualnej tkanki nowotworowej po pierwotnie nieradykalnych zabiegach tarczycy i węzłów chłonnych oraz określenie czynników ryzyka obecności resztkowej tkanki nowotworowej w loży po pierwotnie nieradykalnym zabiegu. Materiał i metody: Spośród 235 dzieci leczonych i kontrolowanych w latach 1972-2002 z powodu zróżnicowanego raka tarczycy, 131 (56%) było reoperowanych po pierwotnie nieradykalnej operacji. Wtórna operacja obejmowała lożę tarczycy, węzły chłonne lub obie lokalizacje odpowiednio w: 91 (39%), 13 (6%) i 27 (11%) przypadkach. Ryzyko wykrycia resztkowej choroby nowotworowej podczas reoperacji oceniono za pomocą analizy regresji logistycznej. Wyniki: Resztkową chorobę nowotworową łącznie stwierdzono u 46 (35%) reoperowanych dzieci, w tym 25% dotyczyło operacji loży tarczycy, a 85% operacji węzłów bocznych szyi. Płeć oraz wiek nie wpływały na prawdopodobieństwo przetrwałej choroby nowotworowej w loży tarczycy lub węzłach chłonnych. Typ brodawkowaty raka oraz wieloogniskowość zwiększały ryzyko resztkowej choroby nowotworowej w tarczycy odpowiednio: 15-krotnie (95% CI: 2-125) i 2,3-krotnie (95% CI: 1,2-4,4). Naciekanie torebki tarczycy nie wiązało się ze statystycznie znamiennym wzrostem ryzyka choroby resztkowej. Ryzyko przetrwałej choroby w węzłach chłonnych wzrastało 16-krotnie (95% CI: 1,2-245) w przypadku obecności przerzutów do węzłów chłonnych w pierwszej operacji. Nie obserwowano natomiast wpływu typu histopatologicznego raka, naciekania torebki węzła czy wieloogniskowości zmian w tarczycy. Wnioski: Podczas wtórnego leczenia operacyjnego resztkową chorobę nowotworową stwierdza się u około 1/3 dzieci, które pierwotnie operowano nieradykalnie, co uzasadnia rutynowe przeprowadzenie operacji radykalizujących u chorych operowanych pierwotnie nieradykalnie. Ryzyko to jest znacznie wyższe w raku brodawkowatym tarczycy, w guzach pierwotnie wieloogniskowych i guzach dających przerzuty do węzłów chłonnych

Relapse of differentiated thyroid carcinoma in low-risk patients

Wstęp: Niewielkie ryzyko nawrotu zróżnicowanego raka tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma) po prawidłowym leczeniu operacyjnym i terapii 131I skłania do takiej optymalizacji algorytmów monitorowania pacjentów, które nie obejmowałyby zbyt dużej liczby badań, ale równocześnie nie wiązałyby się z ryzykiem przeoczenia wczesnej wznowy miejscowej. Celem niniejszej pracy była analiza badania tyreoglobuliny (Tg) oraz USG szyi w aspekcie porównania, które z nich jako pierwsze zasugerowało wznowę DTC. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 617 pacjentów z DTC rozpoznanym w latach 1995-1996. U 513 (83%) dokonano całkowitego wycięcia tarczycy, a u 449 (73%) przeprowadzono uzupełniające leczenie 131I. Po leczeniu pierwotnym całkowitą remisję (CR) rozpoznano u 453 (73%) chorych, przetrwałą chorobę nowotworową u 116 (19%), a bezobjawową hipertyreoglobulinemię u 14 (2%). Do badania włączono pacjentów z CR, stanowiących grupę niskiego ryzyka. Mediana obserwacji wynosiła 4,16 roku. Wyniki: W grupie pacjentów niskiego ryzyka nawrót choroby wystąpił u 28 (6%) chorych (u 23 wznowa lokalna, u 9 przerzuty odległe, a u 4 łącznie). Stężenie Tg w chwili rozpoznania wznowy było wykrywalne u 44% chorych w czasie leczenia L-tyroksyną, a po jej odstawieniu u 25% wynosiło powy&iquest;ej 10 ng/ml. Badanie USG szyi było pierwszym sygnałem wskazującym na wznowę miejscową u 56% chorych, a tylko u 44% chorych było badanie Tg. Wnioski: W grupie chorych z DTC leczonych pierwotnie radykalnie i wykazujących niskie ryzyko nawrotu, zaledwie połowa wznów była podejrzewana na podstawie wzrostu stężenia Tg w surowicy, a pozostała połowa w badaniu USG przy prawidłowym stężeniu Tg. Wyniki te wskazują na bardzo istotną rolę badania USG w monitorowaniu chorych po leczeniu raka tarczycy.Introduction: The low incidence of relapse in differentiated thyroid carcinoma (DTC), primarily treated by total thyroidectomy and 131I ablation, stimulates the search for optimal follow-up algorithms which do not include too many tests but are not connected with a risk of missing early recurrence. The aim of the study was to analyze the impact of the routine follow up examinations for early detection of DTC recurrence in low risk DTC patients. Material and methods: The group consisted of 617 DTC patients diagnosed in 1995-1996. In 513 (83%) total thyroidectomy was performed. 449 (73%) received ablative 131I therapy. After primary approach complete remission (CR) was stated in 453 (73%), persistent disease in 116 (19%), asymptomatic hyperthyroglobulinaemia in 14 (2%). Patients with CR constituted the low risk group analyzed in this study. The median follow up was 4.16 yrs. Results: Recurrent disease appeared in 28 (6%) patients (23 locoregional, 9 distant metastases, both in 4). Serum Tg (thyroglobulin) level at the moment of relapse diagnosis was detectable in 44% while neck sonography was the first examination to detect recurrence in 56% of cases. Conclusion: In the selected group of DTC patients treated by radical primary approach and showing a low risk of recurrence only half of all relapse cases are diagnosed by the rise of serum Tg level. Regular sonography contributes to the second half of diagnoses. Thus, a special weight should be put on neck sonography as the important element of regular follow up in low risk DTC patients

Germinal mutations of RET, SDHB, SDHD, and VHL genes in patients with apparently sporadic pheochromocytomas and paragangliomas

Introduction: Pheochromocytomas and paragangliomas are derived from neural crest cells and are localized mainly in adrenal medulla and sympathetic or parasympathetic ganglia. They can be inherited (25%) and be part of multi-endocrine syndromes such as MEN2 syndrome, von Hippel-Lindau syndrome, pheochromocytoma/paraganglioma syndrome, neurofibromatosis type 1, and Sturge-Weber syndrome. Clinical presentation can sometimes be atypical and does not always allow proper diagnosis. In such situations, DNA analysis can be helpful, especially when the pheochromocytoma is the first and only symptom. Material and methods: We analyzed DNA from 60 patients diagnosed and treated in the Centre of Oncology with a diagnosis of pheochromocytoma or paraganglioma. DNA analysis was carried out for RET (exons 10, 11, 13, and 16), SDHB, SDHD, and VHL genes. Techniques used for the analysis were direct sequence analysis, MSSCP, and RFLP. Results: Germinal mutations were found in 16 patients (26,7%). Most frequent were mutations in RET proto-oncogene, followed by VHL gene, one mutation in SDHB, and one in SDHD genes. A comparison of some of the clinical features of both groups (with and without mutation) showed statistically significant differences. Conclusions: The results of our study show that genetic predisposition is frequent in chromaffin tissue tumours, which indicates that DNA analysis is necessary in every case, also because of possible atypical clinical presentation. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 43-48)Wstęp: Guzy chromochłonne i nerwiaki przyzwojowe wywodzą się z komórek grzebienia nerwowego i zlokalizowane są głównie w rdzeniu nadnerczy oraz w zwojach autonomicznych współczulnych i przywspółczulnych. Mogą one (25%) stanowić składnik zespołów wielogruczołowych, takich jak zespół MEN2, zespół von Hippela-Lindaua, zespół mnogich guzów chromochłonnych i nerwiaków przyzwojowych (PPS, pheochromocytoma/paraganglinoma syndrome), a także nerwiakowłókniakowatości typu 1 czy zespołu Sturge-Webera. Nie zawsze obraz kliniczny pozwala jednoznacznie określić rodzaj zespołu, dlatego badanie DNA może być pomocne w ustaleniu rozpoznania. Celem pracy była ocena częstości występowania dziedzicznie uwarunkowanych guzów chromochłonnych i przyzwojaków u zgłaszanych jako pierwszy objaw. Materiał i metody: Przeanalizowano DNA pochodzące od 60 chorych leczonych i diagnozowanych w Centrum Onkologii z powodu guza chromochłonnego i nerwiaków przyzwojowych. Przeprowadzono analizę DNA w zakresie następujących genów: RET (eksony 10, 11, 13 i 16), SDHB, SDHD i VHL. Wykorzystywano sekwencjonowanie DNA, analizę MSSCP oraz analizę restrykcyjną. Wyniki: Mutacje germinalne znaleziono u 16 chorych (26,7%). Najczęstsze były mutacje w genie RET, następnie w genie VHL oraz po jednej mutacji w genach SDHB i SDHD. Analiza danych klinicznych chorych będących nosicielami mutacji wykazała znamienne statystycznie różnice w porównaniu z grupą chorych z guzami sporadycznymi. Wnioski: Przeprowadzone badania wskazują na częsty udział predyspozycji dziedzicznej w wystąpieniu guzów chromochłonnych, co wskazuje na konieczność wykonywania badania DNA w każdym przypadku, także ze względu na możliwość nietypowego przebiegu klinicznego, zwłaszcza w grupie chorych w wieku 20&#8211;40 lat. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 43-48