Poly(vinyl methyl ether) hydrogels at temperatures below the freezing point of water - molecular interactions and states of water

Water interacting with a polymer reveals a number of properties very different to bulk water. These interactions lead to the redistribution of hydrogen bonds in water. It results in modification of thermodynamic properties of water and the molecular dynamics of water. That kind of water is particularly well observable at temperatures below the freezing point of water, when the bulk water crystallizes. In this work, we determine the amount of water bound to the polymer and of the so-called pre-melting water in poly(vinyl methyl ether) hydrogels with the use of Raman spectroscopy, dielectric spectroscopy, and calorimetry. This analysis allows us to compare various physical properties of the bulk and the premelting water. We also postulate the molecular mechanism responsible for the pre-melting of part of water in poly(vinyl methyl ether) hydrogels. We suggest that above −60 °C, the first segmental motions of the polymer chain are activated, which trigger the process of the pre-melting

Poly(vinyl methyl ether) hydrogels at temperatures below the freezing point of water - molecular interactions and states of water

Water interacting with a polymer reveals a number of properties very different to bulk water. These interactions lead to the redistribution of hydrogen bonds in water. It results in modification of thermodynamic properties of water and the molecular dynamics of water. That kind of water is particularly well observable at temperatures below the freezing point of water, when the bulk water crystallizes. In this work, we determine the amount of water bound to the polymer and of the so-called pre-melting water in poly(vinyl methyl ether) hydrogels with the use of Raman spectroscopy, dielectric spectroscopy, and calorimetry. This analysis allows us to compare various physical properties of the bulk and the premelting water. We also postulate the molecular mechanism responsible for the pre-melting of part of water in poly(vinyl methyl ether) hydrogels. We suggest that above −60 °C, the first segmental motions of the polymer chain are activated, which trigger the process of the pre-melting

Lokalizacja elektrody defibrylującej wszczepialnych kardiowerterów-defibrylatorów w drodze odpływu prawej komory

Wstęp: Pacjenci ze wskazaniami do implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD), u których jednocześnie istnieje konieczność stałej stymulacji komorowej z koniuszka prawej komory (RVA), są zagrożeni pogorszeniem funkcji lewej komory i progresji niewydolności serca. Alternatywnym dla RVA miejscem stymulacji jest droga odpływu prawej komory (RVOT). Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i efektywności lokalizacji elektrody defibrylującej ICD w RVOT. Materiał i metody: Badaniem objęto 11 chorych w wieku średnio 61,45 ± 10,4 roku, w tym 9 mężczyzn oraz 2 kobiety, u których 1-koilową elektrodę o aktywnej fiksacji umieszczano w RVOT. Próg defibrylacji uznawano za wystarczający, jeżeli 2-krotnie wywołane migotanie komór przerywano impulsem 15 J. Po 1, 3 i 6 miesiącach przeprowadzano kontrolne badanie ICD. Wyniki: U 8 chorych elektrodę komorową umieszczono w RVOT. U 2 pacjentów powodem przeniesienia elektrody do RVA był wysoki próg defibrylacji. U 1 chorego w RVOT nie udało się uzyskać dobrych parametrów stymulacji i wyczuwania. U wszystkich chorych z elektrodą w RVOT w trakcie testu przed wypisaniem z kliniki stwierdzono prawidłowe parametry wyczuwania, stymulacji i defibrylacji (≤ 15 J). U 3 chorych konieczne było zastosowanie stałej stymulacji komorowej, u pozostałych pacjentów ICD programowano w sposób ograniczający liczbę stymulacji komorowych. W ciągu średnio 8,25 ± 2,25 miesiąca obserwacji (6-12 miesięcy) u 2 chorych z elektrodą w RVOT zarejestrowano incydenty częstoskurczu komorowego (VT) prawidłowo rozpoznane i przerwane. U 1 osoby występowały incydenty samoograniczającego się VT, prawidłowo rozpoznawane przez ICD. W czasie obserwacji nie zarejestrowano dyslokacji elektrody. U wszystkich pacjentów utrzymywały się prawidłowe parametry wyczuwania i stymulacji. Wnioski: Lokalizacja elektrody defibrylującej w RVOT wydaje się być bezpieczną alternatywą dla RVA

Lokalizacja elektrody defibrylującej wszczepialnych kardiowerterów-defibrylatorów w drodze odpływu prawej komory

Wstęp: Pacjenci ze wskazaniami do implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD), u których jednocześnie istnieje konieczność stałej stymulacji komorowej z koniuszka prawej komory (RVA), są zagrożeni pogorszeniem funkcji lewej komory i progresji niewydolności serca. Alternatywnym dla RVA miejscem stymulacji jest droga odpływu prawej komory (RVOT). Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i efektywności lokalizacji elektrody defibrylującej ICD w RVOT. Materiał i metody: Badaniem objęto 11 chorych w wieku średnio 61,45 ± 10,4 roku, w tym 9 mężczyzn oraz 2 kobiety, u których 1-koilową elektrodę o aktywnej fiksacji umieszczano w RVOT. Próg defibrylacji uznawano za wystarczający, jeżeli 2-krotnie wywołane migotanie komór przerywano impulsem 15 J. Po 1, 3 i 6 miesiącach przeprowadzano kontrolne badanie ICD. Wyniki: U 8 chorych elektrodę komorową umieszczono w RVOT. U 2 pacjentów powodem przeniesienia elektrody do RVA był wysoki próg defibrylacji. U 1 chorego w RVOT nie udało się uzyskać dobrych parametrów stymulacji i wyczuwania. U wszystkich chorych z elektrodą w RVOT w trakcie testu przed wypisaniem z kliniki stwierdzono prawidłowe parametry wyczuwania, stymulacji i defibrylacji (≤ 15 J). U 3 chorych konieczne było zastosowanie stałej stymulacji komorowej, u pozostałych pacjentów ICD programowano w sposób ograniczający liczbę stymulacji komorowych. W ciągu średnio 8,25 ± 2,25 miesiąca obserwacji (6-12 miesięcy) u 2 chorych z elektrodą w RVOT zarejestrowano incydenty częstoskurczu komorowego (VT) prawidłowo rozpoznane i przerwane. U 1 osoby występowały incydenty samoograniczającego się VT, prawidłowo rozpoznawane przez ICD. W czasie obserwacji nie zarejestrowano dyslokacji elektrody. U wszystkich pacjentów utrzymywały się prawidłowe parametry wyczuwania i stymulacji. Wnioski: Lokalizacja elektrody defibrylującej w RVOT wydaje się być bezpieczną alternatywą dla RVA

Whether noninvasive optimization of AV and VV delays improves the response to cardiac resynchronization therapy

Background: Device optimization is not routinely performed in patients who underwentcardiac resynchronization therapy (CRT) device implantation. Noninvasive optimization ofCRT devices by measurement of cardiac output (CO) can be used as a simple method to assessventricular systolic performance. The aim of this study was to assess whether optimization ofatrioventricular (AV) and interventricular (VV) delay can improve hemodynamic response toCRT and whether this optimization should be performed for each patient individually.Methods: Twenty patients with advanced heart failure New York Heart Association (NYHA)class III/IV, left ventricular ejection fraction ≤ 35% and left bundle branch block (QRS ≥ 120 ms)in sinus rhythm were evaluated from 24 h to 48 h after implantation of a CRT device by meansof impedance cardiography (ICG). CO was fi rst measured at each patient’s intrinsic rhythm.Patients then underwent adjustments of AV and VV delay from 80 ms to 140 ms and from–60 ms to +60 ms, respectively in 20 ms increment steps and CO at each setting was measuredby ICG. Both AV and VV delays were programmed according to the greatest improvement inCO compared to intrinsic rhythm.Results: There was a statistically signifi cant increase in CO measured at the intrinsic rhythmcompared to different AV delay by mean of 21% (3.8 ± 1.0 vs. 4.6 ± 0.1 L/min, p < 0.05).Optimal AV/VV delays with left ventricle-preexcitation or simultaneous biventricular pacingcaused additional increased CO from intrinsic rhythm by mean of 32.6% (3.8 ± 1.0 vs. 5.04 ±± 1.0 L/min, p < 0.05). Optimal AV/VV setting delays also resulted in improved hemodynamicresponses compared to VV factory setting delay.Conclusions: Both AV and VV delay optimization should be performed in clinical practice.Optimal AV delay improved outcome. However, combination of optimized AV/VV delays providedthe best hemodynamic response. Optimized AV/VV delays with left ventricle-preexcitationor simultaneous biventricular pacing increased hemodynamic output compared to intrinsicrhythm and VV factory setting delay

Burza elektryczna u pacjentów z kardiowerterem–defi brylatorem (ICD) — możliwości, zasady postępowania, perspektywy na przyszłość

Burza elektryczna to okres nasilenia komorowych zaburzeń rytmu serca i występowania 3 lub więcej tachyarytmii komorowych, wymagających elektroterapii (częstoskurcz komorowy, migotanie komór), w ciągu 24 godzin. U pacjentów z wszczepialnym kardiowerterem–defi brylatorem (ICD) termin oznacza 3 lub więcej adekwatnych interwencji tego urządzenia w ciągu 24 godzin. Pojęciem złośliwej burzy elektrycznej określa się 10 adekwatnych interwencji ICD w ciągu 1 godziny. Postępowanie w przypadku burzy elektrycznej obejmuje procedury farmakoterapeutyczne, przeprogramowanie ICD, jak i czasowe wyłączenie ICD z zastosowaniem zabezpieczenia defi brylatorem zewnętrznym. Dobre efekty uzyskuje się również po zastosowaniu ablacji. W pracy zostały przedstawione aktualne zasady postępowania w przypadku burzy elektrycznej u pacjentów z ICD

Sports safety for patients with implantable cardioverter-defibrillator

Implantowane kardiowertery-defibrylatory (ICD) to standard postępowania w pierwotnej i wtórnej prewencji nagłego zgonu sercowego. Urządzenia te są coraz częściej spotykane u młodych osób czynnie uprawiających sporty. Do tej pory wszczepienie ICD u wspomnianych chorych wiązało się z koniecznością zmiany trybu życia, co mogło niekorzystnie wpływać na jakość życia. Ze względu na sprzeczne doniesienia dotyczące bezpieczeństwa uprawiania sportów przez osoby po wszczepieniu ICD, w 2006 roku zainicjowano rejestr pacjentów z ICD, którzy kontynuują wyczynowe lub amatorskie uprawianie sportu. Wyniki ICD Sports Registry wskazują na możliwość czynnego uprawiania sportu przez osoby z ICD bez ryzyka poważnych urazów czy nieskutecznych wyładowań ICD.Implantable cardioverter-defibrillators (ICD) have become a standard management in primary and secondary prevention of sudden cardiac death. More and more frequently ICD are implanted in young, active patients. So far, implantation of the device was associated with the necessity to change patients’ lifestyle, which might adversely affect their quality of life. Due to discrepancies in reports on sports safety in patients with ICD, a multicentre international ICD Sport Registry was initiated in 2006. The results of this study showed that many patients with implanted cardioverter-defibrillator are physically active. ICD Sports Registry results indicate the possibility of sports participation of people with an ICD without the risk of serious injury or ineffective ICD therapy

Czynniki ryzyka rozwoju migotania przedsionków, nie zawsze ciężkiej i nie zawsze izolowanej choroby serca

Dotychczas nie poznano dokładnych mechanizmów wpływających na powstanie migotania przedsionków (AF). Każdorazowo klinicysta musi sobie odpowiedzieć na pytanie, czy ma do czynienia z izolowanym AF czy wywołanym innymi zamaskowanymi zaburzeniami. Migotanie przedsionków ma bowiem silne związki epidemiologiczne z innymi chorobami sercowo-naczyniowymi, takimi jak niewydolność serca, choroba wieńcowa, wady zastawkowe, cukrzyca czy nadciśnienie tętnicze. W pracy omówiono tak zwane nowe czynniki ryzyka i mechanizmy, w wyniku których prowadzą one do powstania migotania przedsionków. Na podstawie najnowszych badań zaprezentowano obecny stan wiedzy o związku występowania AF z następującymi zaburzeniami: zespołem metabolicznym i jego składowymi, bezdechem sennym oraz procesem zapalnym. Opisano również niektóre aspekty wpływu stylu życia (spożycie alkoholu i aktywność fizyczna) na pojawianie się epizodów migotania przedsionków. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 5: 285-291

Morfologia zatoki wieńcowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewnątrzsercowej

Wstęp: Ujście zatoki wieńcowej (CSo) stanowi podstawę tzw. trójkąta Kocha, w którego obrębie przebiega droga wolna węzła przedsionkowo-komorowego, będąca celem aplikacji prądu o częstotliwości radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy było porównanie wielkości CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewnątrzsercowej (ICE) u pacjentów z AVNRT, chorych z AVRT oraz u osób bez wywiadu tachyarytmii. Materiał i metody: Badaniem objęto 14 chorych z AVNRT (w wieku śr. 41,2 ± 11,3 roku) i 11 pacjentów z AVRT (w wieku śr. 45,8 ± 13,2 roku). Grupę kontrolną stanowiło 16 osób poddanych zabiegowi implantacji układu stymulującego z użyciem ICE (w wieku śr. 57,8 ± 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar podłużny CSo określano, stosując ICE. Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (śr. ± SD: 20,7 ± 7,3 vs. 16,3 ± 4,4 vs. 17,1 ± 5,2 mm). U pacjentów z AVNRT CSo miało istotnie większe pole powierzchni niż u osób z AVRT (p = 0,01), a także w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej (p = 0,04). Wymiar podłużny CSo był istotnie dłuższy u pacjentów z AVNRT niż u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (τKendall) między polem powierzchni CSo a wiekiem, płcią, powierzchnią ciała oraz maksymalnym odstępem AH (atrium-His). Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzują się większym CSo w porównaniu z osóbami bez tej formy częstoskurczu. Różnice w wielkości CSo mogą stanowić element anatomicznego substratu niezbędnego do wystąpienia podwójnej elektrofizjologii węzła przedsionkowo-komorowego