Shales Leaching Modelling for Prediction of Flowback Fluid Composition

The object of the paper is the prediction of flowback fluid composition at a laboratory scale, for which a new approach is described. The authors define leaching as a flowback fluid generation related to the shale processing. In the first step shale rock was characterized using X-ray fluorescence spectroscopy, X-ray diffractometry and laboratory analysis. It was proven that shale rock samples taken from the selected sections of horizontal well are heterogeneous. Therefore, the need to carry a wide range of investigations for highly diversified samples occurred. A series of leaching tests have been conducted. The extracts were analyzed after leaching to determine Total Organic Carbon and selected elements. For the results analysis significant parameters were chosen, and regression equations describing the influence of rocks and fracturing fluid parameters on the flowback fluid composition were proposed. Obtained models are described by high values of determination coefficients with confidence coefficients above 0.99 and a relatively low standard deviation. It was proven that the proposed approach regarding shale leaching can be properly described using shale models at a laboratory scale, however scaling up requires further investigations

Od przybytku głowa jednak boli, czyli opowieść o dodatkowych szlakach przedsionkowo-komorowych

In the article we present the issue of pre-excitation syndromes. We present their classification and the translation of anatomy to the electrocardiographic records from a historical perspective. We describe the pathomechanism of the initiation and persistence of pathognomonic for patients with an accessory pathway atrioventricular tachycardias: orthodromic and antidromic. We present indications and methods of treatment with particular attention on invasive treatment (ablation). This is bec ause the majority of patients have indications for invasive treatment (all patients with an accessory pathway potentially increasing the risk of sudden cardiac death and symptomatic patients). The subject is illustrated by a case report of a 41-year-old patient who underwent electrophysiological study and ablation of an accessory atrioventricular pathway with a short effective refractory period, performed using the CARTO electroanatomical system (without fluoroscopy).    W artykule przybliżono zagadnienie zespołów preekscytacji. Ich klasyfikację i połączenie podłoża anatomicznego z zapisami elektrokardiograficznymi przedstawiono w ujęciu historycznym. Opisano patomechanizm powstawania i utrzymywania się patognomonicznych dla pacjentów z dodatkowym szlakiem częstoskurczów przedsionkowo-komorowych: ortodromowego i antydromowego. Przedstawiono wskazania i metody leczenia ze szczególnym uwzględnieniem leczenia inwazyjnego za pomocą ablacji. Wynika to stąd, że większość pacjentów ma wskazania do leczenia zabiegowego (wszyscy pacjenci z dodatkowym szlakiem potencjalnie zwiększającym ryzyko zatrzymania krążenia i pacjenci objawowi). Całość zilustrowano opisem przypadku 41-letniego pacjenta, u którego wykonano badanie elektrofizjologiczne i ablację dodatkowego szlaku przedsionkowo-komorowego o krótkim okresie refrakcji, przy użyciu systemu elektroanatomicznego CARTO

Ablacja w leczeniu migotania przedsionków. Jak prowadzić pacjenta w praktyce lekarza rodzinnego ręka w rękę z elektrofizjologiem?

bra

Zabójcze migotanie przedsionków u pacjentów z zespołem Wolffa-Parkinsona-White’a

Obecność dodatkowego szlaku przedsionkowo-komorowego znacznie zwiększa ryzyko wystąpienia migotania przedsionków. Arytmia ta występuje u tych pacjentów znacznie wcześniej niż w populacji ogólnej i stanowi bezpośrednie zagrożenie życia. W pracy przedstawiono opis pacjentki poddanej z tego powodu ablacji w trybie pilnym. Na jej przykładzie omówiono właściwe postępowanie u pacjentów z cechami preekscytacji i migotaniem przedsionków. Autorzy zwracają uwagę, że ablacja dodatkowego szlaku jest jednocześnie ablacją czynnika wyzwalającego migotanie przedsionków. Przy okazji przestrzegają przed stosowaniem w tej grupie pacjentów leków, które u innych skutecznie zwalniają rytm komór. Preparaty naparstnicy, niedihydropirydynowi antagoniści wapnia, beta-adrenolityki i amiodaron są bezwzględnie przeciwwskazane podczas migotania przedsionków u pacjentów z dodatkowym szlakiem przedsionkowo-komorowym. Pierwsze dwie grupy tych leków istotnie zwiększają ryzyko migotania komór. Prezentowany w podsumowaniu algorytm postępowania ma chronić młodych pacjentów z zespołem Wolffa-Parkinsona-White’a przed nagłym zgonem sercowym. Nie pozwalajmy umierać młodym pacjentom z zespołem WPW.   

Long Term Results and Prognostic Biomarkers for Anti-PD1 Immunotherapy Used after BRAFi/MEKi Combination in Advanced Cutaneous Melanoma Patients

(1) Background: BRAFi/MEKi are usually offered as a first line treatment for patients requiring rapid response; with elevated lactate dehydrogenase (LDH) activity, large tumor burden, and with brain metastases. The efficacy of second line therapies after BRAFi/MEKI failure is now well defined. (2) Methods: Patients treated with first line target BRAFi/MEKi therapy (vemurafenib plus cobimetinib, dabrafenib plus trametinib or encorafenib plus binimetinib); and for the second line treatment immunotherapy with programmed cell death 1 (PD-1) checkpoint inhibitors (nivolumab or pembrolizumab) with at least one cycle of second line were analyzed for survival and prognostic biomarkers. (3) Results: There were no statistically significant differences in ORR between the treatment groups with nivolumab and pembrolizumab, as well as median progression free-survival (PSF) and overall survival (OS) since the initiation of second line therapy; on nivolumab OS was 6.6 months, and on pembrolizumab 5.0 months. The greatest clinical benefit with second line immunotherapy was observed in patients with LDH ≤ ULN and 6 months in first line (slow progression). (4) Conclusions: Second line anti-PD1 immunotherapy is effective in BRAF-mutated melanoma patients after BRAFi/MEKi therapy failure