Lezing wake detentiecentrum Rotterdam

__Abstract__ ‘Ons immigratiebeleid is restrictief, rechtvaardig en gericht op integratie’, aldus een passage in het regeerakkoord Bruggen slaan (2012) van het huidige kabinet. Dit kabinet en de Tweede Kamer hebben sindsdien over de uitvoering van de zogenaamde ‘wortelingswet’ en de strafbaarstelling van illegaal verblijf van vreemdelingen gediscussieerd. Het wetsvoorstel is uiteindelijk niet aangenomen en dat is maar goed ook omdat de onbedoelde effecten van een strafbaarstelling naar mijn idee grote consequenties voor de ongedocumenteerden en voor de samenleving gehad zouden hebben

Crimmigratie en de morele economie van illegale vreemdelingen

In haar openbare les uit 2009 beschrijft Van der Leun het proces van ‘crimmigratie’, de samensmelting van strafrecht en migratiewetgeving, en gaat ze in op de vraag of dit proces zich ook in Nederland voordoet.1 Ze behandelt dit aan de hand van drie elementen: de aanpak van mensenhandel en mensensmokkel, de mogelijke strafbaarstelling illegaal verblijf, en de ongewenstverklaringen. Het aantal ongewenstverklaringen blijkt sinds 2000 fors te zijn toegenomen: van 750 personen naar 1750 personen in 2005 − en lijkt zich nu te stabiliseren rond 1500 personen. De strafrechtelijke aanpak van mensenhandel en mensensmokkel richt zich primair op de werkgevers, de mensensmokkelaars en de huisjesmelkers en niet zozeer op de vermeende slachtoffers. Ook was er in 2009 geen sprake van een kabinet dat illegaal verblijf op dat moment strafbaar wilde stellen. Integendeel, in het debat dat in die periode over strafbaarstelling van illegaal verblijf werd gevoerd, was de eindconclusie om hiervan verder af te zien vanuit de gedachte dat deze strafbaarstelling weinig zou toevoegen aan het palet van middelen dat de overheid al ter beschikking stond om illegaal verblijf te ontmoedigen en aan te pakken. Van der Leun concludeert dan ook dat als er al sprake is van samensmelting van het strafrecht en migratiewetgeving, het dan toch vooral om selectieve vormen gaat en stelt voorzichtig dat er ‘tekenen van crimmigratie zichtbaar zijn’. In deze bijdrage zal ik mij allereerst kort richten op het beantwoorden van de vraag of dit als gematigd getypeerde proces van crimmigratie inmiddels niet een stap verder is. In de tweede plaats zal ik de vraag beantwoorden wat de consequenties zijn van dit proces van crimmigratie voor het verblijf van illegale vreemdelingen in Nederland. Ik zal bij de beantwoording van deze laatste vraag vrijelijk putten uit Nederlands onderzoek dat sinds het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw is verricht onder illegale vreemdelingen. ..

Moderne slavernij of gewoon werk?

__Abstract__ Rede, uitgesproken bij de aanvaarding van het ambt van bijzonder hoogleraar Migratie, toezicht en criminaliteit aan de Erasmus Universiteit Rotterdam te Rotterdam op 2 december 201

“I call it a system.” Unauthorized Migrants’ Understandings of the Long Reach of Dutch Internal Migration Controls

We draw on the concept of deportability to show how unauthorized migrants who (used to) live in the Netherlands perceive and experience Dutch internal-control mechanisms. We first conclude that these migrants’ deportability has serious legal, social, and existential effects on them, which they feel long after their return or deportation to their home country. Second, we state that unauthorized migrants evaluate the Dutch internal-control mechanisms as “one system” in which they distinguish three important, interlinked layers, consisting of (1) divergent actors, (2) laws and policies inside and outside the migration control domains located within (3) different geographies. This implies that individual nation-states, through their internal control mechanisms, also contribute to the externalization of migration control at a supranational level. We conclude that the state’s internal migration controls bring about immobility not only in the countries of settlement but also in the transit and home countries

‘But the Dutch would call it exploitation’.

Based on qualitative research into the Chinese catering industry in the Netherlands, this article describes labour relations between Chinese employers and their (undocumented) employees against the background of a society in which criminal, administrative, and immigration law increasingly converge. The authors argue that the intertwining of these three fields of law asks for an adaptation of the concept of crimmigration. Furthermore the authors claim that an overemphasis on the legal definition of ‘labour exploitation’ distances law from the people it addresses as it reduces employers to offenders and employees to victims. Such a normative perspective prevents us from gaining further insights into underlying issues such as illegal stay, informal labour practices and labour relations within migrant niches. The authors argue on the contrary that Chinese restaurant owners and their employees operate in a ‘moral economy’ where labour relations are influenced not only by formal rules and a demand for reasonably priced food and flexible, motivated, inexpensive and skilled employees, but also by informal rules and culturally shared expectations about justice and reciprocity

Werken in de marge

A large number of former unaccompanied minors in the Netherlands leave for unknown destinations during the asylum procedure or after being rejected. In this contribution the authors provide answers to the question how undocumented (former) unaccompanied minors provide for their iving and housing. The study is based on interviews with 118 former undocumented unaccompanied minors who were recruited through the personal networks of the researchers and through contacts with representatives of (private) organizations who support the youngsters. The undocumented minors are excluded from formal employment as well as provisions of the welfare state. By far the largest group of the undocumented (former) unaccompanied minors has never been involved in criminal activities and only one third of them work in the informal economy. The sectors in which these youngsters perform informal work vary from cleaning and construction to catering and personal services. The work is characterized by uncertain working hours. There are often few hours available and the work often takes place on call. The pay is meagre and few respondents can survive exclusively on their earnings. The undocumented (former) unaccompanied minors are mainly supported by friends and private organizations for their living and housing. It is because of this support that the youngsters do not roam the streets and can continue their illegal stay in the Netherlands. The strong orientation of the youngsters towards a lawful residence in the Netherlands causes them to fear the risks of arrest while working, so they rather settle for the limited support of private organizations and friends. The support of private organizations and the focus of the youngsters towards a lawful stay thus constitute a buffer against exploitation

Jong en illegaal in Nederland

Alleenstaande minderjarige vreemdelingen (amv’s) die uitgeprocedeerd raken, krijgen voorzieningen van de overheid totdat zij kunnen worden uitgezet óf tot de dag dat zij 18 jaar worden. Op dat moment worden zij geacht, net als andere afgewezen asielzoekers, zelfstandig Nederland te verlaten. Het grote aantal jonge asielzoekers dat echter met onbekende bestemming vanuit de asielprocedure of vanuit de opvang verdwijnt, roept de vraag op wat er met hen gebeurt. Hoe voorzien de illegaal verblijvende (voormalige) amv’s in hun levensonderhoud en huisvesting, welke contacten hebben zij met anderen en de overheid en hoe en waar zien zij hun toekomstig verblijf? Deze en andere vragen komen uitgebreid aan de orde in dit boek dat handelt over de levensomstandigheden van jongeren die op moment van binnenkomst in Nederland vreemdeling, alleenstaand en minderjarig waren en die thans onrechtmatig in Nederland verblijven of hebben verbleven. Op basis van uitgebreide gesprekken met 118 jongeren wordt een indringend beeld geschetst van hun situatie en verwachtingen over de toekomst

‘If you don’t have documents or a legal procedure, you are out!’ Making humanitarian organizations partner in migration control

The paradoxical merger of humanitarian care and securitization imperatives can be seen not only at external and externalized borders, but also at the internal borders in the Netherlands. Here, humanitarian organizations that sprang up to support migrants without a legal status in response to – and given their disagreement with – the state’s exclusionary migration policies have become involved in migration control. During a gradual and subtle responsibilization process, the Dutch authorities have used specific measures and redirected monetary flows in order to incorporate these organizations into its broader migration control policies. This has resulted in a decrease in the number of support organizations for unauthorized migrants, a reduction in their independence and autonomy, and an increased focus on selection and return. Ethnographic fieldwork amongst unauthorized migrants illustrates the consequences of this exclusionary control. These migrants experience exclusion, selection and enforcement by humanitarian organizations and doubt the trustworthiness of these organizations. This development seems to fit in with the broader trend of European states disarming humanitarian organizations for unauthorized migrants by either responsibilizing or criminalizing them. However, these strategies are not without consequences because they run the risk that unauthorized migrants will further withdraw and turn away from this type of assistance altogether. We use both a humanitarian and a pragmatic perspective to argue that it would make sense for states either to allow organizations to continue their – uncompromised and unconditional – support for unauthorized migrants or to adapt their migration policies in such a way that humanitarian support becomes redundant