Cechy sonograficzne raków rdzeniastych tarczycy — przegląd systematyczny i metaanaliza

Introduction: Thyroid nodular goitre is one of the most common endocrine disorders. Differentiating between benign and malignant lesions is an emerging challenge in endocrinological practice. Ultrasonography (US) remains the most commonly applied method in the preliminary assessment of lesions and is the basis for the decision as to fine needle aspiration biopsy (FNAB) and further diagnostics. Many studies have evaluated the diagnostic value of US malignancy features. However, they focused mainly on papillary thyroid cancer (PTC). It remains unclear whether other types of thyroid carcinoma (TC) are also characterised by the same US features. The aim of this study was to assess the usefulness of US features considered as markers in the diagnosis of medullary thyroid cancer (MTC).Material and methods: The PubMed/MEDLINE and Cochrane Library databases were searched to identify studies on US features of MTCs. The random-effects model was used to calculate pooled sensitivity and specificity and odds ratios (OR) — if a comparison with PTCs was available.Results: Hypoechogenicity was present in 83.4% of MTCs, and 32.7% were markedly hypoechogenic. None of the 157 MTCs was hyperechogenic. Sensitivity of halo absence was 88.9%, but irregular margins were present in 38.0%. 35.5% of MTCs had microcalcifications, and 27.0% had macrocalcifications. 14.4% presented ‘taller than wide feature’ (higher anteroposterior than transverse diameter). Apart from macrocalcifications, all these features occurred insignificantly less often in MTCs than in PTCs.Conclusions: US features commonly considered as markers of malignancy can be useful also in the diagnostics of MTCs. However, MTCs tend to possess suspicious US features slightly less often than PTCs. Some features, such as hyperechogenicity, can be considered to be strong markers of benign status. Although the US appearance of the thyroid lesion is an important diagnostic factor, it is worth remembering that it does not allow for a definitive differentiation between benign and malignant nodules. In the case of MTCs, as well as other TCs, US examination remains a valuable diagnostic tool, but should always be interpreted carefully in the context of other examinations. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 314–318)Wstęp: Guzki tarczycy należą do najczęstszych zaburzeń spotykanych w endokrynologii. Różnicowanie zmian łagodnych i złośliwych stanowi wyzwanie w praktyce endokrynologicznej. Badanie ultrasonograficzne (USG) pozostaje najczęściej stosowaną metodą wstępnej oceny zmian, a także podstawą dla decyzji o biopsji cienkoigłowej i dalszej diagnostyce. W licznych pracach oceniano wartość diagnostyczną cech sonograficznych uważanych za markery złośliwości. Były one jednak skupione głównie na rakach brodawkowatych tarczycy (RBT). Przedmiotem kontrowersji pozostaje, czy inne typy raków tarczycy charakteryzują się tymi samymi cechami sonograficznymi. Celem pracy było określenie użyteczności cech sonograficznych uznawanych za markery złośliwości w diagnostyce raków rdzeniastych tarczycy (RRT).Materialy i metody: Przeszukano bazy danych Pubmed/MEDLINE oraz Cochrane Library w celu odnalezienia prac zawierających dane o cechach sonograficznych raków rdzeniastych. Model efektów zmiennych został użyty do obliczenia czułości, swoistości oraz ilorazów szans — gdy dostępne były również dane dotyczące raków brodawkowatych.Wyniki: Hipoechogenność była obecna w 83,4% przypadków raków rdzeniastych, 32,7% RRT wykazywało głęboką hipoechogenność. Żaden ze 157 RRT nie był hiperechogenny. Czułość braku “halo” wynosiła 88,9%, jednak nierówne granice były obecne jedynie w 32,7% przypadków. 35,5% RRT posiadało mikrozwapnienia, 27,0% — makrozwapnienia. 14,4% RRT posiadało cechę “taller than wide” (przewaga wymiaru przednio — tylnego nad poprzecznym). Za wyjątkiem makrozwapnień, wszystkie wymienione cechy występowały nieistotnie statystycznie rzadziej w RRT niż RBT.Wnioski: Cechy sonograficzne uważane za markery złośliwości są przydatne również w diagnostyce raków rdzeniastych tarczycy. Jednakże w przypadku RRT występują one nieco rzadziej niż w przypadku RBT. Niektóre cechy, jak hiperechogenność, można uznać za przemawiające silnie za nieobecnością RRT. Jakkolwiek obraz sonograficzny zmian ogniskowych w tarczycy stanowi wartościowy element diagnostyczny należy pamiętać, że nie pozwala on na definitywne rozstrzygnięcie charakteru zmiany. W przypadku raków rdzeniastych, podobnie jak innych typów raka tarczycy, USG pozostaje wartościowym narzędziem, jego wynik powinien być jednak interpretowany ostrożnie, z uwzględnieniem wyników innych badań. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 314–318

Jak typować guzy do biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej w wolu wieloguzkowym? Rola konwencjonalnej ultrasonografii oraz elastografii fali poprzecznej — badanie pilotażowe

Introduction: The wide prevalence and relatively low malignancy ratio of thyroid nodular disease (TND) make the selection of suspicious lesions for fine-needle aspiration biopsy (FNAB) a vital problem in endocrinology. Apart from the decision as to whether FNAB is necessary, there is often a second problem — which nodule or nodules to choose in a case of multinodular goitre (MNG), when the number of lesions may be high. The aim of this study was to compare the usefulness of conventional ultrasonography (US) to that of a novel method of tissue stiffness assessment — shear wave elastography (SWE) — in differentiating between malignant and benign nodules and in selecting the most suspicious lesions in MNG.Material and methods: Patients with MNG, referred for thyroidectomy irrespectively of indications for surgery, underwent thyroid US and SWE examination before surgery, between August and December 2010. Results of these examinations were correlated with the histopathological outcomes.Results: 80 patients with 339 thyroid nodules were included. Ten thyroid cancers (TCs) in ten patients were diagnosed in histopathology. All ten cancers were the least elastic lesions in MNG (using quantitative data on maximal tissue stiffness). Four cancers appeared as the biggest lesions in MNG, while one was equally the biggest in a particular goitre (there were other lesions of the same size) taking into account maximal diameter. Three of ten cancers possessed the highest number of suspicious features in MNG, a further four had the highest number equally, with at least one other lesion in the same goitre.Conclusions: On the basis of our results, the relatively high stiffness of a lesion compared to other nodules from the same MNG should be considered as a strong argument for choosing that particular one for FNAB. (Endokrynol Pol 2014; 65 (2): 114–118)Wstęp: Wysoka częstość choroby guzkowej tarczycy oraz stosunkowo niskie ryzyko złośliwości czyni wybór zmian, które powinny być poddane biopsji cienkoigłowej żywotnym problemem w endokrynologii. Oprócz decyzji czy biopsja cienkoigłowa jest wskazana, często powstaje kolejny problem — który guzek lub guzki wybrać w przypadku wola wieloguzkowego, w którym liczba zmian bywa wysoka. Celem tego badania było porównanie użyteczności konwencjonalnej ultrasonografii oraz nowej metody oceny sztywności tkanek — elastografii fali poprzecznej — w różnicowaniu guzków łagodnych i złośliwych oraz selekcji najbardziej podejrzanych zmian w wolu wieloguzkowym.Materiał i metody: Pacjenci z wolem wieloguzkowym kierowani do tyroidektomii pomiędzy sierpniem a grudniem 2010 roku, niezależnie od wskazań do zabiegu, przechodzili przedoperacyjne badanie sonograficzne i elastograficzne. Wyniki tych badań porównano z rozpoznaniem histopatologicznym.Wyniki: Do badania włączono 80 pacjentów z 339 guzkami tarczycy. W badaniu histopatologicznym zdiagnozowano dziesięć raków tarczycy. Wszystkie raki stanowiły najmniej elastyczną zmianę w obrębie wola wieloguzkowego (uwzględniając ilościowe dane dotyczące maksymalnej sztywności zmiany). Cztery raki okazały się największymi zmianami w obrębie wola wieloguzkowego, jeden był największym na równi z innymi guzkami z danego wola (tzn. istniały guzki w obrębie danego wola o takiej samej wielkości), uwzględniając maksymalny wymiar guzka. Trzy z dziesięciu raków posiadało największą liczbę podejrzanych cech sonograficznych, kolejne cztery największą liczbę na równi z co najmniej jedną inną zmianą w obrębie danego wola.Wnioski: Na bazie wyników badań stosunkowo wysoka sztywność zmiany — w porównaniu z innymi guzkami u danego pacjenta, powinna być rozpatrywana jako silny argument za wyborem tej zmiany do biopsji cienkoigłowej. (Endokrynol Pol 2014; 65 (2): 114–118

Comparison of diagnostic value of conventional ultrasonography and shear wave elastography in the prediction of thyroid lesions malignancy.

IntroductionThyroid nodular disease (TND) is a very common disorder. However, since the rate of malignancy is reported to be 3-10%, only a minority of patients require aggressive surgical treatment. As a result, there is a need for diagnostic tools which would allow for a reliable differentiation between benign and malignant nodules. Although a number of conventional ultrasonographic (US) features are proved to be markers of malignancy, Shear Wave Elastography (SWE) is considered to be an improvement of conventional US. The aim of this study was to compare conventional US markers and SWE diagnostic values in the differentiation of benign and malignant thyroid nodules.Materials and methodsAll patients referred for thyroidectomy, irrespective of the indications, underwent a US thyroid examination prospectively. Patients with TND were included into the study. Results of the US and SWE examinations were compared with post-surgical histopathology.ResultsOne hundred and twenty two patients with 393 thyroid nodules were included into the study. Twenty two patients were diagnosed with cancer. SWE turned out to be a predictor of malignancy superior to any other conventional US markers (OR=54.5 using qualitative scales and 40.8 using quantitative data on maximal stiffness with a threshold of 50 kPa).ConclusionsAlthough most conventional US markers of malignancy prove to be significant, none of them are characterized by both high sensitivity and specificity. SWE seems to be an important step forward, allowing for a more reliable distinction of benign and malignant thyroid nodules. Our study, assessing SWE properties on the highest number of thyroid lesions at the time of publication, confirms the high diagnostic value of this technique. It also indicates that a quantitative evaluation of thyroid lesions is not superior to simpler qualitative methods

Użycie frakcjonowanych dawek jodu promieniotwórczego u pacjentów z rakiem zróżnicowanym tarczycy niskiego ryzyka nie ma wpływu na przeżycie

Introduction: Due to a limited number of hospital beds dedicated to radioiodine therapy (RIT) in some countries, a fractionated dose of radioiodine may be considered as the ablation therapy of differentiated thyroid cancer (DTC). The aim of the study was to compare the late effects of ablation therapy with single and fractionated dose of radioiodine in patients with DTC. Patients and methods: Patients with low-risk DTC referred to our institution 5–16 weeks after thyroidectomy, treated with 2.2 GBq of 131I, either in a single dose (2.2 GBq, group 1) or in two fractions (1.1 GBq+1.1 GBq administered with a 24 h interval, group 2) were retrospectively included. Clinical outcome of the treatment and overall survival (OS) was evaluated. Results: 83 patients treated with single dose and 186 patients treated with fractionated dose of radioiodine were included. Mean duration of follow-up was 8.0 vs.7.8 years, respectively (p=ns). There were no significant differences between the groups in male to female ratio, age at the time of the first RIT, proportion of papillary thyroid cancers, volume of the thyroid tissue, thyroid-stimulating hormone and thyroglobulin levels before first RIT. RIT was repeated in 55.4% and 54.8% of patients from group 1 and 2 respectively (p=ns). There were no significant differences including the course and outcomes of the treatment between the groups, measured by: cumulative dose of 131I, mean number of 131I administrations and mean thyreoglobulin concentration at the follow-up. Also the overall survival did not differ significantly between the groups. Probability of 5-year OS was 98.6% for patients treated with single and 99.5% with fractionated dose of 131-I, 10 year OS – 98.6 and 97.1% respectively, 15 year OS – 95.5 and 92.9% respectively (p=ns). Conclusions: In the long-term follow-up, radioiodine ablation therapy with fractionated doses in low-risk DTC patients is equally effective as with single dose. Wstęp: W związku z ograniczoną liczbą specjalistycznych łóżek szpitalnych przeznaczonych dla potrzeb terapii radiojodem (RIT, radioiodine therapy) w niektórych krajach, podanie podzielonej dawki radiojodu może być rozpatrywane jako terapia ablacyjna raka zróżnicowanego tarczycy (DTC, differentiated thyroid cancer). Celem pracy było porównanie odległych efektów terapii ablacyjnej przy użyciu pojedynczej lub podzielonej dawki radiojodu u pacjentów z DTC. Materiał i metody: Pacjenci z DTC niskiego ryzyka kierowani do kliniki autorów niniejszej pracy 5–16 tygodni po tyreidektomii, leczeni 131I przy użyciu dawki pojedynczej 2,2 GBq (60 mCi, grupa 1) lub podzielonej (1,1 GBq + 1,1 GBq podane w odstępie 24 godz., grupa 2) zostali włączeni do badania retrospektywnie. Przeanalizowano odpowiedź kliniczną na leczenie oraz całkowite przeżycia pacjentów. Wyniki: Do badania włączono 83 pacjentów leczonych pojedynczą dawką radiojodu oraz 186 pacjentów leczonych dawką podzieloną. Średni czas obserwacji wynosił odpowiednio 11,4 oraz 10,9 roku (p > 0,05). Między grupami nie odnotowano istotnych statystycznie różnic w zakresie proporcji kobiet i mężczyzn, wieku w momencie pierwszego podania 131I, odsetka raków brodawkowatych, objętości tkanki tarczycowej, stężenia tyreoglobuliny i TSH przed pierwszą RIT. Nie stwierdzono różnic dotyczących przebiegu choroby i wyników leczenia pomiędzy grupami, ocenionych na podstawie sumarycznej dawki 131I, liczby podań 131I, stężenia tyreoglobuliny przy zakończeniu obserwacji. Również całkowite przeżycia nie różniły się istotnie pomiędzy grupami. Prawdopodobieństwo przeżycia 5-letniego wyniosło 98,6% dla pacjentów leczonych pojedynczą dawką 131I i 99,5% dla leczonych dawką frakcjonowaną, 10-letniego — odpowiednio: 98,6 i 97,1%, zaś 15-letniego — odpowiednio: 95,5 i 92,9% (p > 0,05). Wnioski: W świetle wyników długofalowej obserwacji leczenie frakcjonowaną dawką radiojodu może być rozpatrywane jako równo­wartościowa alternatywa dla leczenia pojedynczą dawką

Conventional ultrasonography and elastography of papillary thyroid carcinoma (A), anaplastic thyroid carcinoma (B) and two colloid nodules (C, D).

<p>Conventional ultrasonography and elastography of papillary thyroid carcinoma (A), anaplastic thyroid carcinoma (B) and two colloid nodules (C, D).</p