A Survey Study on Evaluation and Management of Nocturnal Enuresis in Pediatricians and Family Physicians

Objective:Nocturnal enuresis (NE) is one of the most common disorders in pediatric urology, and patients often turn to family physicians (FP) and pediatricians (P) initially. The aim of this study was to understand the awareness, self-confidence and suggestions of physicians regarding the management of NE.Materials and Methods:In this study, 360 FP and family medicine residents (FMR), as well as 280 P and pediatrics residents (PR), were contacted through a cellular phone texting system. A simple multiple-choice questionnaire (Surveymonkey®) consisting of 10 questions was used to gather data. The survey included questions about their experience, training, evaluation, and management of NE.Results:A total of 119 FPs and Ps (18.5%) filled the questionnaire. Thirty (25.21%) of the participants were P, 27 (22.69%) PR, 3 (2.52%) FP and 59 (49.58%) FMR. The rate of physicians who encounter at least 5 children with NE per month is 31.33%. The mean self-confidence in the management of NE was 4.5 out of 10. The self-confidence of pediatricians was significantly higher than that of PR and FMR (p<0.001, p<0.001). Most (n=78, 65.55%) of the participants stated that they received training on EN during medical faculty and 62 (52.10%) during residency. Psychological problems (89.92%), sleep disorders (78.15%), and excessive fluid intake (75.63%) were the most frequently considered factors in etiology. While most responders (75.63%) considered dietary regulation and behavioral interventions as the first-line treatment, 25.21% consult a pediatric urologist and only 1.6% recommend medical treatment.Conclusion:Although FP and P admit they had training on NE, they mostly felt incompetent to manage NE and exclusively avoided pharmacological treatment

Mesane ekstrofisi ve inkontinan epispadiaslı hastalarda mesane boynu onarımı sonuçları

Aim: in this study, the results of surgical repair of the bladder neck in patients with bladder exstrophy and incontinent epispadiasis were reviewed. Material and Method: Between 1992 and 2004, the records of 21 patients with bladder exstrophy and 2 patients with incontinent epispadias who underwent bladder neck repair were reviewed retrospectively. Patients who are continent for 2 hours or less were considered incontinent, those with over 3 hours as totally continent, while those between 2-3 hours as partially continent. Results: in 23 patients, 44 bladder neck repairs were performed. in all, Young-Dees-Leadbetter was the first surgical choice. During the first repair, the average age of the patients was 52.2±35.9 months. in 12 patients, surgical repair was performed once only. of the 23 patients, 11 had intestinal augmentations and the remaining 13 had Mitrofanoff stomas. the average follow-up period was 63±35 months. of the 23 patients, 11 (48 %) were totally dry and 3 (13 %) were partially dry, a total of 14 (61 %) patients were totally continent. 11 of the continent patients were dry with intermittent catheterizations, the remaining 3 could micturate. in the series, facial sling was performed in 2 patients, and their bladder neck was closed subsequently. in general, periurethral injections were unsatisfactory. Conclusion: the main goal of bladder neck surgery in bladder exstrophy is to provide spontaneous micturition. Thus, bladder neck repair should be started with Young-Dees-Leadbetter procedure. the number of patients achieving this goal is unfortunately low. Our second option is to provide a continent bladder with intermittent catheterization that leaks whenever bladder capacity and pressure increases above normal levels to preserve safe drainage of the upper tract. For multiple failures, bladder neck closure is the last resort.Amaç: Çalışmada, mesane ekstrofisi ve inkontinan epispadiaslı hastalarda üriner kontinansı sağlamak için uygulanan mesane boynu onarımlarının sonuçları değerlendirilmiştir. Gereç ve Yöntem: 1992-2004 yılları arasında, üriner inkontinans nedeniyle mesane boynu onarımı uygulanan 21 mesane ekstrofisi, iki inkontinan epispadias olmak üzere toplam 23 hastanın kayıtları geriye dönük incelenmiştir. Hastalar, kontinans süresi iki saatin altında olduğunda inkontinan, 3 saat ve üzerinde tam kuru, 2-3 saat arasında orta derecede kuru olarak sınıflandırılmıştır. Bulgular: 23 hastaya, 44 mesane boynu onarımı ve 9'una ek olarak 19 periüretral enjeksiyon uygulanmıştır. Tüm hastalarda ilk mesane boynu onarımı yöntemi Young-Dees-Leadbetter'dır. İlk onarım sırasında hastaların ortalama yaşı 52.2±35.9 aydır. Hastaların 12'sine sadece bir kez mesane boynu onarımı uygulanmıştır. 23 hastanın 11'ine intestinal ogmentasyon, 13'üne Mitrofanoff işlemi yapılmıştır. Hastaların izlem süresi ortalama 63±35 aydır. 23 hastanın 11'i (% 48) tam kuru, 3'ü (% 13) orta derecede kuru olmak üzere toplam 14'ünde kontinans (% 61) sağlanmıştır. Kontinan olan hastaların 11'i temiz aralıklı kateterizasyon uygularken kalan üçü işeyebilmektedir. Seride mesane ekstrofili iki hastada yapılmış olan fasyal sling, kontinansı sağlamada başarısız olmuştur ve bu iki hastanın sonradan mesane boyunları kapatılmıştır. Periüretral enjeksiyonların kontinansı sağlamada genellikle faydası olmamıştır. Sonuç: Mesane ekstrofisinde, mesane boynu ameliyatının ilk amacı hastanın spontan işeyebilmesidir. Bu nedenle, hastanın işemesine olanak tanıması ve sonuç başarısız olduğunda diğer ameliyatların yapılmasına engel olmaması nedeniyle Young-Dees-Leadbetter mesane boynu onarımı ile başlanmalıdır. Ancak bu amaca ulaşılabilen hasta sayısı azdır. İkincil hedefimiz temiz aralıklı kateterizasyon ile kontinan ancak mesane kapasitesi ve basınç normal değerlerin üzerine çıktığında üst üriner traktusun korunması için sızdırabilen bir mesane boynu oluşturulabilmesidir. Bu da başarılamıyorsa bu hastalarda mesane boynu kapatılması son seçenek olarak durmaktadır

Initial experience of child abuse and negligence prevention and follow-up group

Amaç: Çocuk istismarı ve ihmali nedeniyle hastanemize başvuran hastaların değerlendirilmesi ve istismar ve ihmalden şüphelenilmesi gereken durumların ortaya konması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Ocak 2002-Mayıs 2004 tarihleri arasında bir üniversite hastanesinde Çocuk İstismarı ve İhmalini Önleme ve İzleme Grubu tarafından değerlendirilen, yaş ortalaması 8,87 yıl (1 ay-16yaş) olan 21 (10E/11K) hastanın kayıtları geriye dönük olarak incelenmiştir. Bu çalışmaya duygusal istismar olguları dahil edilmemiştir. Bulgular: 8 olgu acil servis, 13 olgu poliklinik aracılığıyla başvurmuştur. 13 olgunun ebeveynlerden biri veya ikisi, 2'sinin 1. derece yakın akrabası, 6 olgunun kendisinden yaşça büyük tanıdık kimseler tarafından istismara uğradığı saptanmıştır. 10 olguda ebeveynlerden birinin ölmüş veya boşanmış olması, 3 babada alkol bağımlılığı, bir annede psikiyatrik rahatsızlık risk faktörü olarak saptanmıştır. İstismar tipi: 10 cinsel istismar (3E/7K), 9 fiziksel istismar, 2 çocuk ihmalidir. 13 olguda istismarı destekler fizik bulgular saptanmıştır. Cinsel istismara uğrayan kız çocuklardan 4'ünde istismar ensest (3 olguda baba, 1 olguda dede), 1'inde cinsel pazarlama (anne tarafından), 2'sinde cinsel taciz ve tecavüz şeklinde çocuğun tanıdığı aile dışı birisi tarafından uygulanmıştır. Fiziksel istismara uğrayan 9 olgu içerisinde 2 yaşından küçük olan 5 olgudan 4'ünde kafa travması saptanmış, 2'si ölüm, biri nörolojik sekelle sonuçlanmıştır. Olguların 7'si Çocuk Cerrahisi, 3'ü Beyin Cerrahisi kliniğine yatırılmış, 11 olgu Çocuk Psikiyatrisi polikliniği tarafından izleme alınmıştır. Sonuç: Özellikle küçük çocuklarda hayatı tehdit eden kafa travması nedeniyle acil servis başvurularında istismardan şüphelenilmelidir. Kız çocuklarında cinsel istismarın çoğunlukla aile içi birisi tarafından yapılması, uzun süreli ve tekrarlayıcı olması önemli özellikler arasında saptanmıştır. Kayıtlı verilerin çoğalması, konunun gündemde tutulmasıyla olgu sayılarının giderek artması olasıdır.Aim: To review patients who had been subjected to child abuse and negligence and identifying cases in which to suspect negligence and abuse. Material and Methods: The records of patients between January 2002 and May 2004 with an average age of 8.87 years, who had been evaluated by the Child Abuse and Negligence Prevention and Follow-up Group, were reviewed retrospectively. Results: 13 cases were admitted to the outpatient clinics while 8 cases were admitted to the emergency department. In 13 cases the child was subjected to abuse by one or both parents. In 2 cases, children were abused by a first degree relative while in 6 cases by a familiar to the child and older in age. In 10 cases, death or divorce of one of parent's, in 3 cases an alcoholic father and in one case a mother with a psychiatric illness were considered as risk factors. Type of abuse: sexual abuse (n: 10) (3M/7F), physical abuse (9), negligence (2). In 3 cases, physical signs suggesting abuse were present. Among the girls who were subjected to sexual abuse, 4 were cases of incest (in 3 cases the father, in one case the grandfather), one was sexually marketed (forced prostitution) by the mother while 2 cases had been sexually assaulted (raped) or harassed by someone outside the family. Of the 9 cases who had been subjected to physical abuse, 4 out of 5 cases whose were below the age of two years had head trauma; 2 of them died and one survived with a neurological squeal. 7 cases were admitted to the Pediatric surgery department, 3 to the Neurosurgery department and 11 cases as follow-up patients at the Pediatric Psychiatric outpatient clinic. Conclusion: Child abuse and negligence is a condition that should be taken into consideration in younger children who present to the emergency department with life threatening head trauma. Girls are sexually abused mostly by a family member and the repetitive nature and long period of subjectivity makes it an important issue. The number of patients can be increased by increasing recorded data and awareness on this issue