Kliniczna charakterystyka pacjentów z dyslokacją elektrody stymulatora — doniesienie wstępne

Cel pracy: Ocena klinicznej i elektrofizjologicznej charakterystyki pacjentów z dyslokacją elektrody stymulatora. Możliwość przewidywania tego zjawiska może określić wskazania do zastosowania elektrody z aktywną fiksacją. Materiał i metody: Analizie poddano 688 przypadków implantacji stymulatorów: 71 AAI, 379 VVI, 52 VDD, 183 DDD, jednego dwuprzedsionkowego, trójjamowego i dwukomorowego. U 36 pacjentów (20 M, 16 K; wiek 60 ± 15 lat) wystąpiło 38 dyslokacji (5,5%), które wymagały repozycji elektrody: 6 stymulatorów AAI, 10 VVI, 18 DDD, 1 VDD i 1 dwuprzedsionkowy. Wyniki: W dwóch przypadkach stwierdzono balotowanie elektrody. Pozostałe dyslokacje były związane z nieznaczną zmianą pozycji elektrody, objawiającą się zaburzeniami sterowania lub stymulacji. Trudności z fiksacją elektrody wystąpiły podczas 6 implantacji. Parametry elektryczne w czasie zabiegu były stabilne i mieściły się w zalecanych granicach. Dyslokację elektrody przedsionkowej stwierdzono u 21 (8,2%) pacjentów, komorowej — u 14 (2,3%), w zatoce wieńcowej — u 1 pacjenta. U 35 pacjentów dyslokacje wystąpiły pomiędzy 1. a 9. dniem od implantacji. U 25 pacjentów występowała organiczna choroba serca, w tym 7 osób było poddanych operacji kardiochirurgicznej (4 — dyslokacja komorowa), 6 przebyło zawał serca (4 — ściany dolnej), u 10 stwierdzono niedomykalność zastawki trójdzielnej (w 6 przypadkach dyslokacji przedsionkowej), u 3 — kardiomiopatię rozstrzeniową. Wnioski: 1. Dyslokacje elektrody przedsionkowej występują znamiennie częściej. 2. Operacje w krążeniu pozaustrojowym z uszkodzeniem uszka prawego przedsionka wpływają na występowanie dyslokacji elektrody przedsionkowej. 3. Niedomykalność trójdzielna stanowi czynnik ryzyka wystąpienia zarówno dyslokacji elektrody przedsionkowej, jak i komorowej. 4. Określone czynniki ryzyka wymagają potwierdzenia poprzez porównanie z grupą pacjentów bez dyslokacji

Oxidative Stress Markers in Prostate Cancer Patients after HDR Brachytherapy Combined with External Beam Radiation

Assessment of oxidative stress markers was perfomed in prostate cancer (PCa) patients subjected to high-dose brachytherapy (HDR) with external beam radiotherapy (EBRT). Sixty men with PCa were subjected to combined two-fraction treatment with HDR (tot. 20 Gy) and EBRT (46 Gy). Blood samples were taken before treatment, immediately afterwards, after 1.5–3 months, and approx. 2 years. Control group consisted of 30 healthy men. Erythrocyte glutathione peroxidase activity in the patients was lower than in healthy subjects by 34% (, 50% (, 30% (, and 61% (, respectively, at all periods. No significant differences were found by comparing superoxide dismutase and catalase activity in PCa patients with that of the controls. After 2 years of the end of treatment, the activity of studied enzymes demonstrated a decreasing tendency versus before therapy. Blood plasma thiobarbituric acid reactive substances (TBARS) concentration was higher than in the controls at all periods, while erythrocyte TBARS decreased after 2 years to control levels. The results confirm that in the course of PCa, imbalance of oxidant-antioxidant processes occurs. The therapy did not alter the levels of oxidative stress markers, which may prove its applicability. Two years is too short a period to restore the oxidant-antioxidant balance