Madness and Method: Improvisation in the Theatre of the Eighth Day

Lech Raczak, the director of the Theatre of the Eighth Day for twenty-five years, describes the method of physical improvisation derived from Jerzy Grotowski that the troupe used to create productions. The Eighth Day used Grotowski’s methods to create productions that were very different in tone and content from those that Grotowski’s Laboratory Theatre created. They became famous for their stance of opposition to the Communist regime

Nadciśnienie płucne o złożonej etiologii — możliwości współczesnego leczenia

We present the case of an 80 year-old female patient with pulmonary arterial hypertension of complex aetiology, including late-diagnosed congenital heart disease. We describe the diagnostic procedures and staged treatment (percutaneous closure of an ostium secundum atrial septal defect and drug treatment with riociguat) which resulted in a significant clinical improvement.W pracy zaprezentowano przypadek 80-letniej pacjentki z tętniczym nadciśnieniem płucnym o złożonej etiologii, w tym z powodu późno rozpoznanej wrodzonej wady serca. Opisano diagnostykę oraz etapowe leczenie (przezskórne zamknięcie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II oraz farmakoterapia riociguatem), które przyniosły istotną poprawę kliniczną

Spektakl Jednym tchem w Teatrze Ósmego Dnia

This text deals with the 1971 play Jednym tchem (In one breath), performed at the Theatre of the Eighth Day (Teatr Ósmego Dnia) and based on Stanisław Barańczak’s poem. Lech Raczak outlines the methods used in the play, the characters, way of presenting a poetic text and the music in the performance. The author uses fragments of performance records published in his previous book Szaleństwo i metoda. 48 tekstów o teatrze (Madness and method. 48 texts about theatre) (Wydawnictwo Miejskie Posnania, Poznań 2012)

Przeciwarytmiczne właściwości inhibitorów konwertazy angiotensyny

Klasyczne leki przeciwarytmiczne, stosowane w prewencji nagłej śmierci sercowej, przyniosły rozczarowanie. W związku z tym zwrócono uwagę na leki o potencjalnym działaniu przeciwarytmicznym - inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE, angiotensin-converting enzyme). W badaniach klinicznych wykazano, że zapobiegają one arytmiom komorowym oraz, co najważniejsze, nagłym zgonom sercowym. Te korzystne efekty dotyczyły przede wszystkim chorych z niewydolnością serca i po ostrym zawale serca. W wytycznych European Society of Cardiology (ESC) zaleca się stosowanie inhibitorów ACE w celu prewencji nagłej śmierci sercowej w tych grupach pacjentów, nadając im najsilniejszą klasę zaleceń (klasa IA). Stosowane w ciągu ostatnich 3 dekad leki przeciwarytmiczne, leczenie chirurgiczne i ablacja umożliwiały utrzymanie rytmu zatokowego u wielu pacjentów z migotaniem przedsionków. Jednak żadna z powyższych metod nie wpływa na remodeling przedsionka, który powoduje występowanie tej arytmii. Strategia terapii migotania przedsionków obejmująca stosowanie inhibitorów ACE pozwala na redukcję strukturalnych i elektrofizjo- logicznych zmian w przedsionkach odpowiedzialnych za powstawanie arytmii. W badaniach klinicznych wykazano, że inhibitory ACE zmniejszają częstość występowania migotania przedsionków, zwłaszcza u chorych z niewydolnością serca. W aktualnych wytycznych American College of Cardiology/American Heart Association/ European Society of Cardiology (ACC/AHA/ESC) z 2006 roku po raz pierwszy wspomniano o możliwości prewencji migotania przedsionków za pomocą inhibitorów ACE

Postępowanie z chorymi zagrożonymi nagłą śmiercią sercową. Farmakoterapia

Zapobieganie nagłej śmierci sercowej, która stanowi główną przyczynę zgonów sercowych, jest ważnym problemem klinicznym. Szczególnie zagrożone nagłym zgonem sercowym są osoby po zawale serca i z niewydolnością serca, u których zaobserwowano epizody komorowych zaburzeń rytmu. Do niedawna farmakoterapia, mająca na celu zapobieganie złośliwym arytmiom komorowym i nagłym zgonom sercowym, opierała się jedynie na klasycznych lekach antyarytmicznych. Obecnie, z uwagi na niską skuteczność i liczne działania niepożądane, leki te, oprócz β-adrenolityków, są mniej chętnie zalecane. W grupie chorych po zawale serca i z niewydolnością serca można rozważyć przewlekłą terapię amiodaronem lub sotalolem (a nie innymi lekami antyarytmicznymi), pod warunkiem że zastosowany wcześniej β-adrenolityk nie był skuteczny. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia polekowego zespołu wydłużonego QT i częstoskurczu typu torsade de pointes, u osób przyjmujących sotalol lub amiodaron należy okresowo wykonywać EKG z oceną QTc. W związku z rozczarowaniem klasycznymi lekami antyarytmicznymi, w zapobieganiu nagłej śmierci sercowej coraz większą uwagę zwraca się na leki o tak zwanym potencjalnym działaniu antyarytmicznym (inhibitory konwertazy angiotensyny, blokery receptora angiotensyny, antagoniści receptora aldosteronu, statyny), które w wielu badaniach zmniejszały ryzyko nagłego zgonu sercowego

Prowadzenie chorych z implantowanym kardiowerterem-defibrylatorem serca

W artykule przedstawiono rolę lekarza rodzinnego w opiece nad pacjentem z implantowanym kardiowerterem-defibrylatorem serca (ICD). Omówiono najczęstsze problemy związane z prowadzeniem takich chorych oraz sposoby ich rozwiązywania. Poruszono problem nieadekwatnych interwencji, wysokiego progu defibrylacji, burzy elektrycznej oraz infekcji loży ICD. Przedstawiono też zalecenia dotyczące poddawania osób z ICD procedurom diagnostycznym i leczniczym oraz prowadzenia przez nie pojazdów mechanicznych. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 3, 167-17

Influence of hereditary haemochromatosis on left ventricular wall thickness: does iron overload exacerbate cardiac hypertrophy?

Background: The left ventricular (LV) hypertrophy increases the risk of heart failure. Hypertension and infiltrative cardiomyopathies are the well-known reasons of LV hypertrophy. The growing interest of scientists in this issue affects hereditary haemochromatosis (HH), which is characterised by the excess deposition of iron mostly due to HFE gene mutation. The aim of our study was to investigate the possible influence of HH on LV parameters in patients with early-diagnosed (early HH) and long-lasting and long-treated (old HH) disease. Materials and methods: Thirty nine early HH and 19 old HH patients were prospectively enrolled in the study; age- and sex-matched healthy volunteers constituted the appropriate control groups. All participants had echocardiography performed (including three-dimension volume and mass analysis); the iron turnover parameters were measured at the time of enrolment in every HH patients. Results: Echocardiographic parameters regarding to left atrium (LA), LV thickness, mass and long axis length were significantly higher, whereas LV ejection fraction was lower in early HH in comparison to healthy persons. In old HH patients the differences were similar to those mentioned before, except LV ejection fraction. The presence of hypertension in both HH groups did not influence echo parameters, as well as diabetes in old HH. The strongest correlation in all HH group was found between the time from HH diagnosis and LA, LV thickness and volumes parameters, but the correlations between iron turnover and echo parameters were non-existent. Conclusions: Hereditary haemochromatosis, not only long-lasting, but also early-diagnosed, could lead to exacerbation of LV wall thickness and cardiac hypertrophy. This effect is not simply connected with hypertension and diabetes that are frequent additional diseases in these patients, but with the time from HH diagnosis