Metabolic syndrome prevalence, morbidity and mortality in patients with schizophrenia. Therapeutic restrictions and choice of adequate antipsychotic

Celem pracy jest przedstawienie aktualnych danych na temat chorobowości, śmiertelności oraz ich przyczyn, a także częstości rozpoznawania zespołu metabolicznego u chorych na schizofrenię. Zespół metaboliczny wiąże się z wysokim ryzykiem rozwoju chorób układu krążenia. Wczesne rozpoznawanie tego zespołu jest szczególnie ważne w populacji chorych psychicznie, ponieważ niektóre zaburzenia psychiczne, w tym schizofrenia, wiążą się z obecnością składowych zespołu metabolicznego (prawdopodobnie jeszcze przed podjęciem farmakoterapii). Niektóre leki stosowane w leczeniu zaburzeń psychicznych (w tym leki przeciwpsychotyczne, zarówno klasyczne neuroleptyki, jak i leki przeciwpsychotyczne II generacji) wpływają niekorzystnie na masę ciała, zaburzenia gospodarki lipidowej i węglowodanowej. W niniejszym artykule przedstawiono najważniejsze informacje o wpływie terapii lekami przeciwpsychotycznymi na ryzyko rozwoju zespołu metabolicznego. Dane te mogą być pomocne w wyborze odpowiedniej, najbezpieczniejszej farmakoterapii dla pojedynczego pacjenta, głównie pod kątem prewencji rozwoju zespołu metabolicznego i jego konsekwencji lub właściwego postępowania, gdy składowe tego zespołu lub zespół ten już występują u danego pacjenta. słowa kluczowe: schizofrenia, chorobowość, śmiertelnośćThe aim of this article was the presentation of recent data regarding morbidity, mortality, their causes, and prevalence of metabolic syndrome in schizophrenic patients. Metabolic syndrome is connected with high risk of cardiovascular diseases development. Early diagnose of this syndrome is especially important in population of people with mental disorders, because some disorders, such as schizophrenia, are associated with presence of some symptoms of metabolic syndrome, probably previous to pharmacotherapy. Some drugs used in treatment of mental disorders (among others antypsychotics: both typical and atypical) have unfavourable influence on weight gain, lipids profile and glucose metabolism disorders. In this article I present information about influence of antypsychotic treatment on the risk of metabolic syndrome development, can help to choose adquate, save pharmacotherapy for each patient, especially for patients with single symptoms of metabolic syndrome

Diagnosis and therapy of obsessive-compulsive disorder

OCD is a disorder, which etiology is not clear, probably both psychological and biological. Significant meaning have functional disorders of basal ganglia, frontal lobe and thalamus and disorders of serotoninergic, noradrenergic and dopaminergic transmission. OCD, which demands therapy is regarding 2-3% of general population. The diagnosis of OCD is not based on neuroimaging studies or neuropsychological data mostly on the clinical picture, significant disorders of functioning and severe discomfort of patient. OCD therapy in children and adolescents as well as mild OCD in adults starts from CBT. If results are poor and in adults with severe OCD, significant disordered functioning we start with pharmacotherapy and CBT. Frequency of CBT (1/day-1/month) and number of sessions (10-30) are depended from age, severity of OCD symptoms, patient’s discomfort, and results of therapy. After significant improvement of mental state, CBT ought be continued for 3–6 months. Drugs approved by FDA for treatment of OCD: clomipramine, SSRI: fluoxetine, fluovoxamine, sertraline, and paroxetine are used in higher doses than in depression (in doses close to the upper limit of therapeutic range) and during 8-12 weeks to assessment of results pharmacotherapy. Suggested time of maintenance therapy is 1, 2 years and longer. If effects of pharmacotherapy are only partial, we can use augmentation, but data regarding this problem are not from RTC studies, and the effects of this therapy are not clear. In the most of standards of OCD treatment if three consecutive adequate treatments are ineeficient, we can diagnose refractory OCD. In patients with refractory OCD we can used combined pharmacotherapy: 2-3 drugs used for treatment OCD, but we must remember about possibility of occurrence of serotonine syndrome.Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) jest zaburzeniem o nie do końca wyjaśnionej etiopatogenezie psychologiczno-biologicznej. W powstaniu jego objawów istotne znaczenie mają zaburzenia czynności jąder podstawy, kory czołowej i wzgórza oraz zaburzenia transmisji serotoninergicznej, noradrenergicznej i dopaminergicznej. Zaburzenie OCD występuje u 2-3% populacji. O rozpoznaniu OCD nadal nie decyduje diagnostyka neuroobrazowa czy neuropsychologiczna, ale obraz kliniczny, istotne zaburzenia funkcjonowania i dyskomfort pacjenta. Leczenie OCD u dzieci i młodzieży oraz u osób dorosłych z jego łagodnym nasileniem rozpoczyna się od kognitywnej terapii behawioralnej (CBT), a jeśli nie ma efektów lub u dorosłych występuje nasilone OCD, które istotnie zaburza funkcjonowanie i jest przyczyną dyskomfortu, to stosuje się farmakoterapię + CBT. Częstość CBT (od 1/dzień do 1/miesiąc) i liczba sesji terapeutycznych (10-30) zależą od wieku, nasilenia objawów, dyskomfortu pacjenta i efektów tej terapii. Po uzyskaniu istotnej poprawy CBT powinno się kontynuować przez okres 3-6 miesięcy. W leczeniu OCD FDA zaleca następujące leki: klomipraminę, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI): fluoksetynę, sertralinę, fluwoksaminę, paroksetynę, które stosuje się w dawkach wyższych niż w dużej depresji (z górnej części zakresu dawki terapeutycznej) przez 8-12 tygodni w celu oceny skuteczności leczenia. Proponowany czas leczenia podtrzymującego to rok, 2 lata i dłużej. Jeśli efekt farmakoterapii jest częściowy, stosuje się potencjalizację. Brakuje jednak kontrolowanych badań (RTC) potwierdzających skuteczność opisywanych w piśmiennictwie strategii wzmacniających, których nie można rekomendować jako mających oparcie w faktach naukowych. W większości standardów przyjmuje się, że jeśli 3 kolejne kuracje nie przyniosły efektu (OCD lekooporne), to można stosować leczenie skojarzone. Podczas stosowania terapii 2 lub 3 lekami działającymi na układ serotoninergiczny należy pamiętać o możliwości pojawienia się zespołu serotoninowego. Ostatnim wyborem są elektrowstrząsy lub zabieg neurochirurgiczny

The Oxidative Stress May be Induced by the Elevated Homocysteine in Schizophrenic Patients

The mechanisms of oxidative stress in schizophrenic patients are not fully understood. In the present study, we investigated the effect of elevated level of homocysteine (Hcys) on some parameters of oxidative stress, namely thiobarbituric acid reactive substances (TBARS), an index of lipid peroxidation in plasma, the level of carbonyl groups in plasma proteins, as well as the amount of 3-nitrotyrosine in plasma proteins isolated from schizophrenic patients. Patients hospitalised in I and II Psychiatric Department of Medical University in Lodz, Poland were interviewed with special questionnaire (treatment, course of diseases, dyskinesis and other EPS). According to DSM-IV criteria all patients had diagnosis of paranoid type. They were treated with antipsychotic drugs (clozapine, risperidone, olanzapine). Mean time of schizophrenia duration was about 5 years. High-performance liquid chromatography was used to analyse the total level of homocysteine in plasma. Levels of carbonyl groups and 3-nitrotyrosine residues in plasma proteins were measured by ELISA and a competition ELISA, respectively. The lipid peroxidation in plasma was measured by the level of TBARS. Our results showed that in schizophrenic patients the amount of homocysteine in plasma was higher in comparison with the control group. We also observed a statistically increased level of biomarkers of oxidative/nitrative stress such as carbonyl groups or 3-nitrotyrosine in plasma proteins from schizophrenic patients. Moreover, our experiments indicate that the correlation between the increased amount of homocysteine and the oxidative stress exists. Considering the data presented in this study, we suggest that the elevated Hcys in schizophrenic patients may stimulate the oxidative stress

Psychiatric disorders in patients with systemic lupus erythematosus: association of anxiety disorder with shorter disease duration

Physicians’ awareness about neuropsychiatric syndromes in systemic lupus erythematosus (SLE) is not rarely limited to seizures and psychoses included in the American College of Rheumatology (ACR) classification. Involvement of the central nervous system (CNS) with its rich symptomatology still belongs to the faintly recognised and understood aspects of lupus. The objective was to investigate prevalence and clinical correlations of psychiatric disorders in SLE patients. Fifty-two SLE patients were included. Disease duration and current and cumulative corticosteroid doses were calculated. Disease activity was assessed with the Systemic Lupus Activity Measure (SLAM). All subjects were examined by a psychiatrist. Psychiatric disorders were classified according to ACR criteria for neuropsychiatric systemic lupus erythematosus (NPSLE). Mini-Mental State Examination (MMSE) and Clock Drawing Test (CDT) were used to screen for cognitive impairments. Mental disorders were diagnosed in 16 (30.77%), depressive disorder in 6 (11.54%), cognitive dysfunction in 5 (9.62%), anxiety disorder in 4 (7.69%) and psychosis in one patient (1.92%). SLE duration was shorter in patients diagnosed with anxiety disorder (P < 0.05), and cumulative dose of corticosteroids was lower in patients with anxiety disorder (P < 0.01). There was high positive correlation between SLE duration and cumulative dose of corticosteroids (r = 0.684, P < 0.001). Shorter SLE duration in patients with anxiety disorder seems to reflect its adaptative nature

Funkcje komunikacyjne u praworęcznej chorej przed i po operacji oponiaka przystrzałkowego okolicy czołowej prawej &#8212; opis przypadku

Uszkodzenie prawej półkuli mózgu u osób praworęcznych z lewą półkulą dominującą dla czynności mowy może powodować specyficzne zaburzenia zdolności językowych i komunikacyjnych. Deficyty te, wykazujące tendencję do utrzymywania się i mogące negatywnie wpływać na jakość życia pacjentów, są wciąż stosunkowo rzadko diagnozowane. Celem pracy była ocena stanu funkcji językowych i komunikacyjnych u praworęcznej pacjentki przed i po zabiegu usunięcia oponiaka zlokalizowanego w 1/3 przedniej zatoki strzałkowej górnej w okolicy czołowej prawej. W badaniu neurologicznym u chorej nie stwierdzono istotnych deficytów. Trzy dni przed i 30 dni po operacji zbadano pacjentkę z użyciem Baterii Testów do Badania Funkcji Językowych i Komunikacyjnych Prawej Półkuli Mózgu (RHLB-PL, the Polish version of the Right Hemisphere Language Battery). W pierwszym badaniu odnotowano u niej znaczne zaburzenia w zakresie rozumienia prozodii emocjonalnej oraz porozumiewania się w naturalnych warunkach przy stosunkowo dobrze zachowanych możliwościach w zakresie innych aspektów komunikacji (tj.: rozumienia znaczenia słów, narracji, humoru, metafor). Wyniki RHLB-PL poprawiły się u pacjentki miesiąc po operacji, jednak zdolności wymagane w bezpośrednim komunikowaniu się z drugą osobą pozostały znacznie zaburzone w stosunku do osób zdrowych. Wyniki badania wskazują na konieczność diagnozowania i rehabilitacji chorych bez afazji, u których wskutek uszkodzenia prawej półkuli mózgu dochodzi do specyficznych zaburzeń zdolności językowych i komunikacyjnych

Facts and myths regarding treatment with antipsychotics in anorexia nervosa

Recent reviews of research and meta-analyses indicate that there is no evidence of the efficacy of antipsychotics in treatment of anorexia nervosa. The authors of all available guidebooks and standards of treatment of anorexia nervosa warn against inclusion of psychotropic drugs when the BMI amounts to <15 or there are somatic complications of eating restrictions. Furthermore, emphasized is unnecessary risk of hasty decisions in the case of concomitant symptoms of other mental disorders, because they may subside with increased body mass or result from patients’ personality traits. Considered should always be the possible occurrence of adverse symptoms of applied pharmacotherapy, especially within the circulatory system and prolactin secretion disorders. The use of antipsychotics may be considered in special cases of patients resistant to treatment, with extremely persistent, at times absurd and uncorrectable convictions about one’s body size and shape, and eating habits. Yet it should be emphasized that too fast body mass gain which sometimes occurs after therapy with some of these medicinal drugs, may appear a disadvantageous factor enhancing the fear of the body mass change in patients who are not psychologically prepared for so fast changes and consequently cease the progress achieved due to psychological therapy. Changes in prolactin secretion, occurring due to the use of certain antipsychotics, may inhibit the return of correct levels of sex hormones in women, and menstruation, and increase osteoporosis which is almost always present in some of the chronically emaciated patients.Z ostatnich przeglądów badań i metaanalizy wynika, że nie ma żadnych dowodów na skuteczność leków przeciwpsychotycznych w leczeniu jadłowstrętu psychicznego. Autorzy wszystkich dostępnych przewodników i standardów leczenia jadłowstrętu psychicznego przestrzegają przed włączaniem leków psychotropowych, gdy BMI wynosi <15 lub występują powikłania somatyczne restrykcji w zakresie odżywiania się. Podkreśla się również niepotrzebne ryzyko pochopnych decyzji w przypadku towarzyszących objawów innych zaburzeń psychicznych, gdyż mogą one ustąpić wraz ze wzrostem masy ciała lub wynikać z cech osobowościowych pacjentów. Należy zawsze brać pod uwagę możliwość wystąpienia objawów niepożądanych zastosowanej farmakoterapii, szczególnie z zakresu układu krążenia oraz zaburzeń wydzielania prolaktyny. Stosowanie leków przeciwpsychotycznych można rozważyć w szczególnych przypadkach pacjentów opornych na leczenie, z niezwykle trwałymi, czasem absurdalnymi, niepoddającymi się korekcie przekonaniami na temat rozmiarów i kształtów swojego ciała, sposobów odżywiania się. Należy jednak podkreślić, że zbyt szybki przyrost masy ciała, który zdarza się po terapii niektórymi z tych leków, może okazać się czynnikiem niekorzystnym, nasilającym lęk przed zmianą masy ciała u osób nieprzygotowanych psychologicznie na tak szybką przemianę i w konsekwencji zatrzymać postępy uzyskane dzięki terapii psychologicznej. Zmiany w zakresie wydzielania prolaktyny, występujące po niektórych lekach przeciwpsychotycznych, mogą utrudnić powrót prawidłowych poziomów hormonów płciowych u kobiet oraz miesiączkowania, nasilić osteoporozę, która niemal zawsze jest obecna u części długotrwale wyniszczonych pacjentek

Fakty i mity na temat stosowania leków przeciwpsychotycznych w terapii jadłowstrętu psychicznego

Z ostatnich przeglądów badań i metaanalizy wynika, że nie ma żadnych dowodów na skuteczność leków przeciwpsychotycznych w leczeniu jadłowstrętu psychicznego. Autorzy wszystkich dostępnych przewodników i standardów leczenia jadłowstrętu psychicznego przestrzegają przed włączaniem leków psychotropowych, gdy BMI wynosi <15 lub występują powikłania somatyczne restrykcji w zakresie odżywiania się. Podkreśla się również niepotrzebne ryzyko pochopnych decyzji w przypadku towarzyszących objawów innych zaburzeń psychicznych, gdyż mogą one ustąpić wraz ze wzrostem masy ciała lub wynikać z cech osobowościowych pacjentów. Należy zawsze brać pod uwagę możliwość wystąpienia objawów niepożądanych zastosowanej farmakoterapii, szczególnie z zakresu układu krążenia oraz zaburzeń wydzielania prolaktyny. Stosowanie leków przeciwpsychotycznych można rozważyć w szczególnych przypadkach pacjentów opornych na leczenie, z niezwykle trwałymi, czasem absurdalnymi, niepoddającymi się korekcie przekonaniami na temat rozmiarów i kształtów swojego ciała, sposobów odżywiania się. Należy jednak podkreślić, że zbyt szybki przyrost masy ciała, który zdarza się po terapii niektórymi z tych leków, może okazać się czynnikiem niekorzystnym, nasilającym lęk przed zmianą masy ciała u osób nieprzygotowanych psychologicznie na tak szybką przemianę i w konsekwencji zatrzymać postępy uzyskane dzięki terapii psychologicznej. Zmiany w zakresie wydzielania prolaktyny, występujące po niektórych lekach przeciwpsychotycznych, mogą utrudnić powrót prawidłowych poziomów hormonów płciowych u kobiet oraz miesiączkowania, nasilić osteoporozę, która niemal zawsze jest obecna u części długotrwale wyniszczonych pacjentek

Is schizophrenia a neurodegenerative or neurodevelopmental disease?

According to the neurodevelopmental theory, etiological and pathological factors of a disease occur long before its symptoms. Cessation of the normal course of neuronal development causes disorders in their function and neuronal network, whereas after latency it leads to clinical manifestation of symptoms. In neurodegenerative diseases the specifically pathophysiological process, usually conditioned genetically, impairs selectively the ”sensitive” population of neurons and causes neuropathological symptoms and changes. The course and nature of these dysfunctions depend on superimposing of the pathological process on the normal process of development and puberty, and on individual plasticity and compensatory processes in the central nervous system. Schizophrenia meets some of these criteria, but it does not fit into the narrow definition of neurodegenerative diseases. So far no histopathological, immunocytochemical changes have been found, which would allow to identify the disease. However as early as during the first episode, most patients exhibit some characteristics of clinical deterioration, afterwads the status of most of them gets stabilized at a certain level of cognitive and social functioning, whereas in some patients the severity of the disease and cognitive dysfunctions gradually progress. The progression of schizophrenic process is also reflected in evolution of symptoms in the course of the disease, in biochemical and anatomical changes of the central nervous system. Presently, the neurodegenerative hypothesis of schizophrenia cannot be rejected. It may appear true only in a part of the patients with specific course of the disease, and in some cases neurodegeneration may be superimposed on neurodevelopmental disorders.Zgodnie z teorią neurorozwojową etiologiczne i patologiczne czynniki choroby występują na długo przed jej objawami. Przerwanie prawidłowego przebiegu rozwoju neuronalnego powoduje zaburzenia ich funkcji oraz sieci neuronalnej, a po okresie latencji doprowadza do klinicznej manifestacji objawów. W chorobach neurodegeneracyjnych specyficzny patofizjologiczny proces, najczęściej uwarunkowany genetycznie, uszkadza selektywnie „wrażliwą” populację neuronów i wywołuje symptomy i zmiany neuropatologiczne. Przebieg w czasie i natura tych dysfunkcji zależy od nałożenia się procesu chorobowego na normalny proces rozwojowy i dojrzewania, a także od indywidualnej plastyczności i procesów kompensacyjnych w OUN. Schizofrenia spełnia niektóre z tych kryteriów, lecz nie mieści się w wąskiej definicji chorób neurodegeneracyjnych. Nie stwierdzono do tej pory zmian histopatologicznych, immunocytochemicznych pozwalających identyfikować schorzenie. Jednak już w okresie I epizodu większość chorych ma cechy klinicznej deterioracji, po czym u wielu z nich stan stabilizuje się na pewnym poziomie funkcjonowania poznawczego i społecznego, natomiast u części pacjentów nasilenie choroby i dysfunkcje poznawcze stopniowo postępują. Progresja procesu schizofrenicznego znajduje także odbicie w ewolucji objawów w miarę przebiegu choroby, zmianach biochemicznych, anatomicznych w OUN. Obecnie nie można odrzucić hipotezy neurodegeneracyjnej schizofrenii. Może się okazać prawdziwa tylko u części chorych ze specyficznym przebiegiem choroby, a w niektórych przypadkach neurodegeneracja może nakładać się na zaburzenia neurorozwojowe

A change of electro-oculographic parameters in patients with schizophrenia treated with glycine. Data from prospective open-label study

Glycine is a noncompetitive co-agonist of NMDA receptor, ionotropic receptor of glutamatergic brain system. Numerous studies indicated its advantageous effects on the primary negative symptoms of schizophrenia. The main research hypothesis assumes a correlation between negative symptoms of schizophrenia and eye movement abnormalities. The article is aimed at evaluation of a change within eye movements in result of glycine at a dose of 0.8 g/kg bm/day per os added to the hitherto applied treatment with antipsychotics. Material and methods: Twenty eight patients with schizophrenia with predominant negative symptoms completed a 6-week prospective open-label study, during which they were given glycine per os (no more than 60 g/24 h). At the beginning and at the end of the study the patients had their eye movements tested (eye pursuit tracking, saccadic and antisaccadic tasks) and the changes of schizophrenia symptoms was evaluated using PANSS. Results: After 6-weeks’ use of glycine, a significant decrease in the number of errors in antisaccadic task was observed (p<0.05). Moreover there is a correlation between an improvement of results in antisaccadic task (fewer errors) and amelioration of negative symptomatology in the examined group after use of glycine (p<0.05). A significant improvement of the gain at the object’s speed of 29°/s was also observed. Conclusions: Glycine in the applied dose may advantageously affect the eye movements, clearly disturbed in schizophrenia, which seems to confirm on the one hand the correlation of negative symptoms with oculomotor pathology, on the other hand – advantageous effects of glycine on negative symptoms expressed by a lower number of errors in antisaccadic task.Glicyna jest niekompetycyjnym koagonistą receptora NMDA, jonotropowego receptora układu glutaminianergicznego. W licznych badaniach wykazano jej korzystny wpływ na pierwotne objawy negatywne schizofrenii. Główna hipoteza badawcza zakłada związek między objawami negatywnymi schizofrenii a zaburzeniami ruchów gałek ocznych. Celem pracy była ocena zmiany w zakresie ruchów gałek ocznych wskutek dołączenia glicyny w dawce 0,8 g/kg m.c./dobę per os do dotychczasowego leczenia lekami przeciwpsychotycznymi. Materiał i metody: Dwudziestu ośmiu chorych na schizofrenię z dominującymi objawami negatywnymi ukończyło 6-tygodniowe prospektywne badanie typu otwartego, podczas którego podawano im doustnie glicynę (maksymalnie 60 g/dobę). Na początku i końcu badania wykonano pacjentom badania ruchów gałek ocznych (testy śledzenia, sakadowy i antysakadowy) oraz dokonano oceny nasilenia objawów schizofrenii przy pomocy PANSS. Wyniki: Po 6-tygodniowym okresie stosowania glicyny obserwowano istotne zmniejszenie liczby popełnianych błędów w teście antysakadowym (p<0,05). Ponadto odnotowano istnienie korelacji między poprawą wyników w teście antysakadowym a nasileniem objawów negatywnych w badanej grupie (p<0,05). Zaobserwowano istotną poprawę współczynnika nadążania przy prędkości obiektu 29°/s. Wnioski: Glicyna w zastosowanej dawce może korzystnie wpływać na ruchy gałek ocznych wyraźnie zaburzone w schizofrenii, co zdaje się potwierdzać z jednej strony powiązanie objawów negatywnych z patologią okoruchową, z drugiej zaś korzystne działanie glicyny na objawy negatywne wyrażone poprzez mniejszą liczbę błędów w teście antysakadowym