Analysis of prognostic factors and efficacy of surgical treatment for non-small cell lung cancer: department of surgery NTLDRI (1998-1999)

Introduction: Surgical resection is the mainstay of curative treatment for non-small cell lung cancer. Material and methods: A retrospective analysis of the efficacy of this treatment, based on 431 patients operated from 1998 to 1999 in the Department of Surgery of the National Tuberculosis and Lung Diseases Research Institute, was accomplished. In 218 cases (51%) lobectomy was performed, in 21 cases (5%) - bilobectomy, in 188 cases (44%) - pneumonectomy and in 4 cases (1%) - wedge resection. The pIA stage was diagnosed in 70 cases (16%), pIB - in 112 (26%), pIIA - in 22 (5%), pIIB - in 110 (26%), pIIIA - in 88 (20%), pIIIB - in 13 (3%) and pIV - in 16 (4%). Results: The five-year survival rate for the whole group was 49.1%. Statistical analysis revealed better survival in patients younger than 50 (p = 0.03), in women (p = 0.01, HR = 0.63) and in cases with less extensive surgery, i.e. lobectomy, (p < 0.05). Long-term survival was significantly dependent on the disease stage (p < 0.005). Five-year survival of patients in stage IA was 81.7%, IB - 62.2%, IIA - 59.1%, IIB - 38%, IIIA - 21.3%, IIIB - 8.3% and IV - 8.3%. Tumour status (p < 0.005) and histological subtype (p < 0.005) had a significant influence on long-term survival. Five-year survival of patients with squamous cell carcinoma was 53.4%, with adenocarcinoma - 38.3%, with large cell carcinoma - 37.5%, with carcinoid - 94.7% and with other types of cancer - 39.1%. The decreased preoperative Hb level (p < 0.005, HR = 1.52), as well as blood transfusion in postoperative period (p = 0.03), were negative prognostic factors. Significantly worse prognosis was observed in the cases of R1 or R2 categories (p = 0.01) and M1 category (p < 0.005). Additionally, in multivariate Cox analysis, a decreased FEV1 lower than 80% (HR = 1.46) was a negative prognostic factor, and lack of symptoms, except cough (HR = 0.73), was a positive one. Conclusions: Univariate analysis revealed several factors worsening prognosis: male sex, age older than 50 years, lowered preoperative Hb concentration, extended surgery, advanced stage, adenocarcinoma and large cell carcinoma, T status, N status, R status, M status and blood transfusion in postoperative period. In multivariate Cox analysis lowered preoperative Hb concentration, decreased FEV1 lower than 80% pred., extended surgery (pneumonectomy), advanced stage and adenocarcinoma were negative prognostic factors. Female sex and lack of symptoms, except coughing were positive prognostic factors.Wprowadzenie: Postępowanie chirurgiczne stanowi podstawową metodę leczenia niedrobnokomórkowego raka płuca.Materiał i metody: W pracy przeprowadzono retrospektywną analizę skuteczności tego leczenia w grupie 431 chorych operowanych w Klinice Chirurgii Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie w latach 1998-1999. W 218 (50%) przypadkach wykonano lobektomię, w 21 (5%) - bilobektomię, w 188 (44%) - pneumonektomię, a w 4 (1%) - resekcję klinową. U 70 (16%) chorych rozpoznano stadium zaawansowania pIA, u 112 (26%) - pIB, u 22 (5%) - pIIA, u 110 (26%) - pIIB, u 88 (20%) - pIIIA, u 13 (3%) - pIIIB i u 16 (4%) - pIV. Wyniki: Wskaźnik 5-letniego przeżycia dla całej grupy wynosił 49,1%. Analiza statystyczna wykazała wyższy odsetek odległych przeżyć w grupie wiekowej do 50. rż. (p = 0,03), u płci żeńskiej (p = 0,01, HR = 0,63), w przypadku mniej rozległego zabiegu (lobektomia) (p < 0,005). Wskaźniki odległych przeżyć wykazywały znamienną zależność od stadium zaawansowania choroby nowotworowej (p < 0,005). Pięcioletnie przeżycie pacjentów w stadium IA wynosiło 81,7%, IB - 62,2%, IIA - 59,1%, IIB - 38%, IIIA - 21,3%, IIIB - 8,3% oraz IV - 8,3%. Typ histopatologiczny miał również znamienny wpływ na odległe przeżycia chorych (p < 0,005). Pięcioletnie przeżycie chorych na raka płaskonabłonkowego wynosiło 53,4%, na raka gruczołowego - 38,3%, na raka wielkokomórkowego - 37,5%, na rakowiaka - 94,7%, a na pozostałe typy raka - 39,1%. Wskaźnik odległego przeżycia zależał znamiennie od cechy T (p < 0,005). Obniżone wyjściowe stężenie hemoglobiny (p < 0,005, HR = 1,52) oraz przetoczenie masy erytrocytarnej w okresie pooperacyjnym (p = 0,03) były niekorzystnymi czynnikami rokowniczymi. Znamiennie gorsze rokowanie wykazano w przypadku cechy R1 lub R2 (p = 0,01) oraz cechy M1 (p < 0,005). Dodatkowo, w analizie wielowymiarowej Coxa wartość FEV1 poniżej 80% (HR = 1,46) była zmienną negatywnie wpływającą na odległe przeżycie, a brak objawów klinicznych choroby, z wyjątkiem kaszlu (HR = 0,73) - zmienną wpływającą korzystnie. Wnioski: W analizie jednowymiarowej wyłoniono następujące czynniki ryzyka: płeć męska, wiek powyżej 50. rż., obniżone stężenie Hb, zabieg operacyjny o poszerzonym zakresie, zaawansowane stadium, utkanie raka gruczołowego i wielkokomórkowego, cecha T, N, R i M oraz przetoczenie ME w okresie pooperacyjnym. Analiza wielowymiarowa Coxa wykazała następujące negatywne czynniki prognostyczne: obniżone wyjściowe stężenie Hb, wartość FEV1 poniżej 80%, zabieg operacyjny o poszerzonym zakresie (pneumonektomia), zaawansowane stadium raka, utkanie raka gruczołowego oraz następujące korzystne rokowniczo czynniki: płeć żeńska i brak objawów klinicznych, z wyjątkiem kaszlu

Additional data from clinical examination on site significantly but marginally improve predictive accuracy of the Revised Trauma Score for major complications during Helicopter Emergency Medical Service missions

Introduction: The Revised Trauma Score (RTS) accurately identifies trauma patients at high risk of adverse events or death. Less is known about its usefulness in the general population and non-trauma recipients of Helicopter Emergency Medical Service (HEMS). The RTS is a simple tool and omits a lot of other data obtained during clinical evaluation. The aim was to assess the role of the RTS to identify patients at risk of major complications (death, cardiopulmonary resuscitation, defibrillation, intubation) in the general population of HEMS patients. Clinical factors beyond the RTS were analyzed to identify additional prognostic factors for predicting major complications. Material and methods: A retrospective analysis of medical records of adult patients routinely collected during HEMS missions in the years 2011-2014 was performed. Results: The analysis included 19 554 HEMS missions. Patients were 55 ±20 years old and 68% were male. The most common indication for HEMS was diseases of the circulatory system - 41%. Major complications occurred in 2072 (10.6%) cases. In the general population of HEMS patients, the RTS accurately identified individuals at risk of major complications at a cut-off value of 10.5 and area under the curve (AUC) of 93.5%. In multivariate analysis, additional clinical data derived from clinical examination (ECG; skin, pupil and breathing examination) significantly but marginally improved the accuracy of RTS assessment: AUC 95.6% (p < 0.001 for the difference). Conclusions: The Revised Trauma Score accurately identifies individuals at risk of major complications during HEMS missions regardless of the indication. Additional clinical data significantly but marginally improved the accuracy of RTS in the general population of HEMS patient

The effect of rate versus rhythm control strategy on the left ventricular function in patients with persistent atrial fibrillation: results of one year follow-up

Background: Patients with persistent atrial fibrillation (AF) can be managed with either rhythm or rate control strategy. The restoration and maintenance of the sinus rhythm is not superior to the rate control regarding the total mortality and the rate of thromboembolic complications. Data concerning the effect of these strategies on left ventricular morphology and function is missing. The objective of our prospective randomised multicenter study in patients with persistent AF was to evaluate the effect of these two approaches on left ventricular morphology and function. Methods and Results: The study group consisted of 205 patients (F/M 71/134; mean age 60.8 &#177; 11.2 years), including 101 patients randomized to the rate control approach (Group I) and 104 patients randomized to sinus rhythm (SR) restoration with DC cardioversion and subsequent antiarrhythmic drug treatment (Group II). Mean duration of AF was 231.8 &#177; 112.4 days. At the end of follow-up (12 months), SR was present in 64% of patients in Group II. Echocardiographic examination was performed at a baseline and at 2 and 12 months. The comparison of the left ventricular end-diastolic diameter revealed no difference within and between groups (50.8 &#177; 5.6 mm vs. 52.2 mm &#177; 6.8 mm at a baseline and 50.0 &#177; 6.0 vs. 52.0 &#177; 7.4 mm at 12 months, respectively). Overall, the fractional shortening of the left ventricle increased during the follow-up. Thus, the initial significant difference between groups (32.8 &#177; 6.6% vs. 29.9 &#177; 6.9%, p < 0.005) became insignificant at 12 months (35.6 &#177; 7.4% vs. 31.3 &#177; 7.3%). Conclusions: We found no significant difference regarding the left ventricular morphology and function between the rate and rhythm control strategies in patients with persistent AF

Efficacy and tolerability of oral propafenone versus quinidine in the treatment of recent onset atrial fibrillation: A randomized, prospective study

Background: A prospective, randomized study was conducted to evaluate the efficacy and tolerability of oral propafenone and quinidine for the conversion of paroxysmal atrial fibrillation (AF). Methods: Eighty one consecutive patients (female/male 46/35; mean age 64.0 &#177; 11.6), admitted to hospital with AF lasting no longer than 48 hours, were randomized in terms of their pharmacological therapy. Forty three patients (55%) were randomly assigned to Group I and received propafenone 600 mg orally as the initial therapy, with an additional dose of 300 mg after eight hours, if the sinus rhythm had not been restored by then. Thirty eight patients (45%) (Group II) received 1 mg digoxin IV followed by an oral loading of quinidine (400 mg followed by 200 mg every two hours). Results: The conversion rate assessed after 24 hours was the same in both groups (Gr. I vs. Gr. II: 90.7 vs. 91.4%), with the same number of mild side effects (Gr. I vs. Gr. II: 37.2% vs. 45.7%). No life-threatening adverse events were reported. Propafenone achieved a higher efficacy rate during the first eight hours (83.3 vs. 54.3%; p = 0.01), with a significantly shorter time required to sinus rhythm recovery throughout the study period, with a median time of 165 min (95% confidence interval 120-278) vs. 360 min (95% confidence inerval 298-650; p < 0.05). There was some indication of greater effectiveness of propafenone than quinidine in early sinus rhythm restoration in patients with: no structural heart disease, in those with an AF duration shorter than 12 hours, and in patients with an ejection fraction > 55%. Conclusions: Although both drugs revealed the same effectiveness, the conversion to sinus rhythm in the group treated with propafenone was observed more quickly despite the longer paroxysmal AF episode duration

Ocena wpływu kardiowersji elektrycznej przetrwałego migotania przedsionków impulsem jednofazowym na stopień uszkodzenia mięśnia sercowego

Wstęp: Kardiowersja elektryczna (CV) jest skuteczną metodą przywracania rytmu zatokowego u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków (AF). Przywrócenie rytmu zatokowego za pomocą prądu jednofazowego niejednokrotnie wymaga zastosowania wysokich natężeń tego prądu. Celem pracy była ocena stopnia uszkodzenia mięśnia sercowego podczas CV jednofazowym prądem elektrycznym na podstawie zmiany osoczowych stężeń mioglobiny (My) oraz troponiny I (cTnI) w surowicy krwi pacjentów. Materiał i metody: Badaniem objęto 34 pacjentów (10 kobiet, 24 mężczyzn) w wieku 61,3 &plusmn; 12,1 roku z przetrwałym, niezastawkowym AF. Stężenie cTnI i My badano przed zabiegiem, w 6 i 24 godzinie po zabiegu w surowicy krwi metodą FPIA. Wyniki: Kardiowersja była skuteczna u 29 pacjentów (85%). Średnia energia użyta do kardiowersji wynosiła 380 &plusmn; 302 J. Średnie stężenia cTnI po 0, 6 i 24 godzinach od zabiegu wyniosły odpowiednio: 0,3 &plusmn; 0,2 ng/ml, 0,3 &plusmn; 0,2 ng/ml i 1,9 &plusmn; 0,9 ng/ml (istotna zmienność w czasie; p < 0,04). Średnie stężenia My po 0, 6 i 24 godzinach wynosiły odpowiednio: 39 &plusmn; 14 ng/ml, 248 &plusmn; 53 ng/ml (p < 0,02), 104 &plusmn; 46 ng/ml (p < 0,03). Zmiany osoczowych stężeń cTnI i My korelują z zastosowaną do CV energią (r = 0,66, p < 0,01 dla cTnI i r = 0,55; p < 0,01 dla My). Zaobserwowano dodatnią korelację pomiędzy ilością użytej do CV energii a stężeniami badanych wskaźników przeliczonych względem masy lewej komory serca (r = 0,74, p < 0,04 dla cTnI i r = 0,6; p < 0,05 dla My). Wnioski: Zaobserwowano wzrost średnich stężeń cTnI i My po zabiegu CV. Stwierdzono dodatnią korelację przyrostu osoczowych stężeń cTnI i My z użytą energią. Dynamika zmian osoczowych stężeń cTnI i My może świadczyć o uszkodzeniu komórek miokardium po CV prądem jednofazowym. Wielkość obserwowanego uszkodzenia jest dodatnio skorelowana z dostarczoną energią. (Folia Cardiol. 2003; 10: 625-632

Prevalence of latent infection with Mycobacterium tuberculosis in Mazowieckie province using interferon gamma release assay after stimulation with specific antigens ESAT-6 and CFP-10

Wstęp: W Polsce na gruźlicę zapada rocznie około 8000 osób. Osoby zakażone prątkiem gruźlicy są obciążone ryzykiem zachorowania, które wynosi do 10% w ciągu całego życia i jest największe w ciągu pierwszych 2 lat po zakażeniu. Wykrywanie zakażenia u osób, u których nie doszło jeszcze do rozwoju choroby pozwala na podejmowanie działań profilaktycznych, których celem jest zapobieganie zachorowaniu i przerwanie transmisji zakażenia. Określenie odsetka populacji zakażonej gruźlicą ma podstawowe znaczenie w prognozowaniu liczby zachorowań. Materiał i metody: W grupie 700 zdrowych dorosłych mieszkańców województwa mazowieckiego w różnym wieku zbadano częstość występowania zakażenia gruźlicą za pomocą odczynu tuberkulinowego (OT) i testu wydzielania interferonu gamma (IFN&#947;) pod wpływem antygenów swoistych dla Mycobacterium tuberculosis. Używano testu QuantiFERON®- -TB-Gold In Tube (QFT). Wszyscy badani byli szczepieni przeciwko gruźlicy zgodnie z obowiązującym w Polsce kalendarzem szczepień. Wyniki: Wykazano, że dodatni wynik QFT występował znacznie rzadziej (23,3%) niż dodatni wynik OT (50,3%). Częstość występowania dodatniego wyniku QFT była zależna od wieku, zgodna z tendencją do zapadalności na gruźlicę, najwyższa w grupie osób powyżej 60. roku życia (48,8%), a najniższa w grupie osób młodych, do 24. roku życia (7,1%). Dodatni wynik OT stwierdzano najczęściej (> 50%) w najmłodszej grupie wiekowej, o najmniejszym wskaźniku zapadalności. W grupie osób powyżej 60. roku życia, w której zapadalność jest najwyższa, OT był dodatni u 33,8% osób. Zgodność wyników OT i testu QFT w całej badanej grupie była bardzo mała, wartość kappa wynosiła 0,198. Częstość występowania zakażenia gruźlicą wśród pracowników służby zdrowia mierzona za pomocą testu QFT była istotnie wyższa niż u osób spoza tej grupy (32,2% v. 20,4%, p < 0,01). Wnioski: Zakażenie prątkiem gruźlicy stwierdzono u około 1/4 badanej populacji województwa mazowieckiego. Test QFT jest lepszym narzędziem do wykrywania zakażenia niż OT, gdyż częstość wyników dodatnich zwiększa się wraz z wiekiem badanych, zgodnie z narastaniem wskaźnika zapadalności na gruźlicę. Zgodność obu testów jest niska. Pracownicy służby zdrowia są częściej zakażeni prątkiem gruźlicy niż inne osoby. Pneumonol. Alergol. Pol. 2011; 79, 6: 407&#8211;418Introduction: Over 8000 cases of tuberculosis (TB) are diagnosed annually in Poland. People infected with Mycobacterium tuberculosis (MTB) have a risk of active disease around 10% during whole life, the risk is biggest in the first two years after infection. Recognizing infection before TB disease occurred enables prophylaxis against its activation and ceases transmission of infection. Knowledge about proportion of infected people in the population is crucial to predict the number of new cases of active disease. Material and methods: Prevalence of latent TB infection (LTBI) was tested in 700 healthy adult inhabitants of Mazovia Region in different age groups, using both tuberculin skin test (TST) and interferon gamma release assay (IGRA). Commercial test QuantiFERON®-TB-Gold In Tube (QFT) was used. All participants were mandatory BCG vaccinated according to Polish vaccination schedule. Results: Twenty three per cent of participants tested positively for QFT, which was significantly less than positive results of TST (50.3%). Prevalence of positive QFT result increased with age, as does the incidence of TB in Poland. Positive QFT was most frequent in the oldest age group (48.8%) and rare in the youngest (7.1%). On the contrary, positive TST occurred more often in younger participants (45%), who rarely suffer from TB. Among people over 60, who have the highest TB incidence rate, only 33.8% tested positively with TST. Concordance between both tests was low, with kappa value 0.198. Prevalence of LTBI defined as positive QFT among health care workers (HCW) was significantly higher than in other participants (32.2% v. 20.4%, p < 0.01). Conclusions: LTBI was diagnosed in 23.3% of tested population of Mazovia Region. QFT is a better tool for diagnosing LTBI as it shows positive correlation with age, the same as incidence of TB disease does. Concordance between both tests is low. Prevalence of LTBI in HCW is higher than in other participants. Pneumonol. Alergol. Pol. 2011; 79, 6: 407&#8211;41

Skuteczność i bezpieczeństwo doustnego propafenonu versus chinidyny w przywracaniu rytmu zatokowego u chorych z napadem migotania przedsionków - prospektywne badanie randomizowane

Wstęp: Prospektywne badanie randomizowane przeprowadzono w celu oceny efektywności i tolerancji doustnego propafenonu i chinidyny w leczeniu napadowego migotania przedsionków (AF). Metody: Do badania zakwalifikowano w zależności od leczenia farmakologicznego 81 kolejnych pacjentów (kobiety/mężczyźni 46/35; mediana wieku 64,0 &#177; 11,6 roku), przyjętych do szpitala z AF trwającym nie dłużej niż 48 godzin. Grupę I stanowiło 43 pacjentów (55%), którzy otrzymali doustnie 600 mg propafenonu jako dawkę inicjującą w skojarzeniu z dodatkową dawką 300 mg leku po 8 godzinach, zastosowaną w przypadku, gdy rytm zatokowy nie został do tego czasu przywrócony. Grupa II liczyła 38 pacjentów (45%), którzy otrzymali 1 mg digoksyny dożylnie, a nastepnie chinidynę doustnie (400 mg, potem 200 mg co 2 h). Wyniki: Częstość przywrócenia rytmu zatokowego po 24 godzinach była taka sama w obu grupach (grupa I v. grupa II: 90,1% v. 91,4%; p = 0,78). Nie stwierdzono żadnych zagrażających życiu objawów niepożądanych. Propafenon był bardziej efektywny podczas pierwszych 8 godzin badania (83,3% v. 54,3%; p < 0,01) i wymagał istotnie statystycznie krótszego czasu do przywrócenia rytmu zatokowego z medianą 165 min (95% CI: 120-278 min) v. 360 min (95% CI: 298-650 min; p < 0,05). Również propafenon wykazał lepszą efektywność niż chinidyna w przywróceniu rytmu zatokowego u pacjentów bez zmian strukturalnych mięśnia sercowego, u chorych z AF trwającym krócej niż 12 godzin oraz u pacjentów z frakcją wyrzutową poniżej 55%. Wnioski: Chociaż efektywność obu leków była podobna, propafenon umożliwił szybsze przywrócenie rytmu zatokowego mimo dłużej trwającego epizodu napadowego AF

Characterization and Optimization of Biosynthesis of Bioactive Secondary Metabolites Produced by Streptomyces sp. 8812

The nutritional requirements and environmental conditions for a submerged culture of Streptomyces sp. 8812 were determined. Batch and fed-batch Streptomyces sp. 8812 fermentations were conducted to obtain high activity of secondary metabolites. In the study several factors were examined for their influence on the biosynthesis of the active metabolites-7-hydroxy-6-oxo-2,3,4,6-tetrahydroisoquinoline-3-carboxyl acid (C10H9NO4) and N-acetyl-3,4-dihydroxy-l-phenylalanine (C11H13NO5): changes in medium composition, pH of production medium, various growth phases of seed culture, amino acid supplementation and addition of anion exchange resin to the submerged culture. Biological activities of secondary metabolites were examined with the use of dd-carboxypeptidase 64&ndash;575 and horseradish peroxidase. Streptomyces sp. 8812 mycelium was evaluated under fluorescent microscopy and respiratory activity of the strain was analyzed. Moreover, the enzymatic profiles of the strain with the use of Api&reg;ZYM test were analyzed and genetic analysis made. Phylogenetic analysis of Streptomyces sp. 8812 revealed that its closest relative is Streptomyces capoamus JCM 4734 (98%), whereas sequence analysis for 16S rRNA gene using NCBI BLAST algorithm showed 100% homology between these two strains. Biosynthetic processes, mycelium growth and enzyme inhibitory activities of these two strains were also compared

Ocena wpływu kardiowersji elektrycznej przetrwałego migotania przedsionków impulsem jednofazowym na stopień uszkodzenia mięśnia sercowego

Wstęp: Kardiowersja elektryczna (CV) jest skuteczną metodą przywracania rytmu zatokowego u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków (AF). Przywrócenie rytmu zatokowego za pomocą prądu jednofazowego niejednokrotnie wymaga zastosowania wysokich natężeń tego prądu. Celem pracy była ocena stopnia uszkodzenia mięśnia sercowego podczas CV jednofazowym prądem elektrycznym na podstawie zmiany osoczowych stężeń mioglobiny (My) oraz troponiny I (cTnI) w surowicy krwi pacjentów. Materiał i metody: Badaniem objęto 34 pacjentów (10 kobiet, 24 mężczyzn) w wieku 61,3 &plusmn; 12,1 roku z przetrwałym, niezastawkowym AF. Stężenie cTnI i My badano przed zabiegiem, w 6 i 24 godzinie po zabiegu w surowicy krwi metodą FPIA. Wyniki: Kardiowersja była skuteczna u 29 pacjentów (85%). Średnia energia użyta do kardiowersji wynosiła 380 &plusmn; 302 J. Średnie stężenia cTnI po 0, 6 i 24 godzinach od zabiegu wyniosły odpowiednio: 0,3 &plusmn; 0,2 ng/ml, 0,3 &plusmn; 0,2 ng/ml i 1,9 &plusmn; 0,9 ng/ml (istotna zmienność w czasie; p < 0,04). Średnie stężenia My po 0, 6 i 24 godzinach wynosiły odpowiednio: 39 &plusmn; 14 ng/ml, 248 &plusmn; 53 ng/ml (p < 0,02), 104 &plusmn; 46 ng/ml (p < 0,03). Zmiany osoczowych stężeń cTnI i My korelują z zastosowaną do CV energią (r = 0,66, p < 0,01 dla cTnI i r = 0,55; p < 0,01 dla My). Zaobserwowano dodatnią korelację pomiędzy ilością użytej do CV energii a stężeniami badanych wskaźników przeliczonych względem masy lewej komory serca (r = 0,74, p < 0,04 dla cTnI i r = 0,6; p < 0,05 dla My). Wnioski: Zaobserwowano wzrost średnich stężeń cTnI i My po zabiegu CV. Stwierdzono dodatnią korelację przyrostu osoczowych stężeń cTnI i My z użytą energią. Dynamika zmian osoczowych stężeń cTnI i My może świadczyć o uszkodzeniu komórek miokardium po CV prądem jednofazowym. Wielkość obserwowanego uszkodzenia jest dodatnio skorelowana z dostarczoną energią. (Folia Cardiol. 2003; 10: 625-632

Ocena wpływu rodzaju i wielkości impulsu kardiowertującego na stopień uszkodzenia miokardium - doświadczenia własne

Wstęp: Celem badania było porównanie skuteczności i bezpieczeństwa impulsu jednoi dwufazowego w czasie kardiowersji elektrycznej (CV) przetrwałego migotania przedsionków (AF), ocenianej za pomocą badania dynamiki zamian osoczowych stężeń sercowej frakcji troponiny I (cTnI) oraz mioglobiny (Myo). Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 48 pacjentów z przetrwałym AF, w tym 15 kobiet i 33 mężczyzn w średnim wieku 61,4 &#177; 10,7 roku, zakwalifikowanych do planowego zabiegu CV. U pacjentów losowo wybrano protokół zabiegu z wykorzystaniem impulsu jedno- lub dwufazowego. Osoczowe stężenie cTnI i Myo mierzono przed CV, po 6 i po 24 godzinach od zabiegu. Wyniki: Kardiowersję elektryczną z wykorzystaniem impulsu dwufazowego przeprowadzono u 54,8% chorych; zabieg ten był skuteczniejszy (100% vs. 88%; p < 0,04) i wymagał mniejszej energii użytej w celu przywrócenia rytmu zatokowego (187,6 &#177; 105,3 vs. 348,1 &#177; 254,1 J; p < 0,001) niż zabieg z wykorzystaniem impulsu jednofazowego. Zaobserwowano istotny wzrost średnich wartości osoczowego stężenia cTnI po 24 godzinach od zabiegu przy użyciu impulsu jednofazowego (0,23 &#177; 0,18 vs. 0,41 &#177; 0,37 ng/ml; p < 0,04), oraz średniego stężenia Myo ocenianego 6 godzin po zabiegu (38,2 &#177; 14,2 vs. 221,9 &#177; 51,3 ng/ml; p < 0,001). Nie stwierdzano istotnych statystycznie zmian w dynamice ocenianych parametrów po przeprowadzeniu zabiegu CV z wykorzystaniem impulsu dwufazowego. Wzrost stężenia cTnI i Myo po zabiegu CV impulsem jednofazowym korelował istotnie z wartością energii użytej podczas zabiegu (r = 0,58; p < 0,004 dla Myo i r = 0,67; p < 0,001 dla cTnI). Zanotowano także dodatnią zależność pomiędzy łączną wartością energii a wzrostem stężenia badanych markerów w zależności od masy lewej komory (r = 0,45; p < 0,02 dla Myo i r = 0,47; p < 0,01 dla cTnI). Wnioski: Impuls dwufazowy użyty podczas zabiegu CV u chorych z przetrwałym AF wymaga użycia mniejszej wartości łącznej energii oraz powoduje skuteczniejsze przywrócenie rytmu zatokowego w porównaniu z impulsem jednofazowym. W zakresie użytych energii nie stwierdza się uszkodzenia miokardium podczas wykonania CV impulsem dwufazowym