A coronary fistula diagnosed in the eighth decade of life: The utility of non-invasive methods in the selection of treatment approach

A 77-year-old woman was referred to our Department of Cardiology because of exacerbation of chest pain and decreased exercise intolerance. No acute ischemic electrocardiography changes were seen in an electrocardiogram recorded on admission. An exercise test was terminated at 7 METS because of shortness of breath without evidence of ischemia. The patient was referred for a coronary angiography which showed a coronary artery fistula filling from the left anterior descending (LAD) artery and resulting in a large inflow to the main pulmonary artery, without other significant coronary lesions. Transthoracic echocardiography showed a coronary artery fistula draining to the main pulmonary artery. Coronary steal was suspected and coronary flow reserve was evaluated in LAD, showing normal values for age. Due to the overall clinical picture, with the predominance of heart failure symptoms and the lack of significant abnormalities of flow reserve in LAD, medical therapy was selected. The patient remained free from cardiovascular symptoms at 6-month follow-up.(Cardiol J 2010; 17, 3: 299-302

Cardiopoietic cell therapy for advanced ischemic heart failure: results at 39 weeks of the prospective, randomized, double blind, sham-controlled CHART-1 clinical trial

Cardiopoietic cells, produced through cardiogenic conditioning of patients' mesenchymal stem cells, have shown preliminary efficacy. The Congestive Heart Failure Cardiopoietic Regenerative Therapy (CHART-1) trial aimed to validate cardiopoiesis-based biotherapy in a larger heart failure cohort

Ocena skuteczności leczenia angioplastyką przezskórną pacjentów po przebytym pomostowaniu aortalno-wieńcowym

Background: Patients after previous coronary artery bypass grafting (CABG) often require repeat percutaneous revascularisa­tion due to poor patency rates of saphenous vein grafts (SVG) and higher risk of re-CABG. Few data are available to evaluate different percutaneous revascularisation strategies in patients after previous CABG. Aim: To evaluate outcomes of percutaneous coronary intervention (PCI) in patients after previous CABG, including the ef­fect of treatment on the quality of life and symptoms, and secondly to assess the relation between angiographic factors and treatment outcomes Methods: This was a prospective observational study which included 78 patients after previous CABG. Following coronary angiography, the patients were assigned to one of three groups: group A (n = 20), PCI of a SVG (PCI SVG); group B (n = 29), PCI of a native coronary artery (PCI NA); group C (n = 29), control group that received medical treatment (MT) only. Dura­tion of follow-up was 12 months. Results: Compared to MT patients, patients treated with PCI had significantly higher Canadian Cardiovascular Society (CCS) class (2.75 vs. 2.41, p = 0.03) and more frequently had coronary angiography performed due to unstable angina (57% vs. 31%, p = 0.04). Patients in the PCI SVG group had significantly older SVG conduits compared to the PCI NA group (13.4 years vs. 8.2 years, p = 0.005). At 12 months of follow-up, we found a significant improvement in the EQ-5D index of the quality of life, and a significant reduction in CCS class in the PCI SVG group (0.66 vs. 0.7, p = 0.0003, and 2.75 vs. 1.9, p < 0.001, respectively) and in the PCI NA group (0.65 vs. 0.72, p < 0.001, and 2.75 vs. 2.17, p < 0.001, respectively), but no improve­ment in the MT group. Treatment outcomes did not differ significantly between the three groups (combined endpoint rate 20% vs. 13% vs. 27.5%, p = 0.37). In multivariate analysis, SVG age > 11 years was identified as a significant predictor of poor outcomes in patients treated with PCI after previous CABG. Conclusions: PCI in patients after previous CABG does not improve prognosis but significantly improves the quality of life and reduces symptom severity.Wstęp: Z powodu wysokiego odsetka niedrożności pomostów żylnych i wysokiego ryzyka reoperacji pacjenci po uprzednio przebytym pomostowaniu aortalno-wieńcowym (CABG) są często kwalifikowani do ponownej rewaskularyzacji za pomocą przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI). W piśmiennictwie istnieje mało danych porównujących różne strategie PCI u pa­cjentów po przebytym uprzednio CABG. Cel: Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności leczenia za pomocą PCI pacjentów po przebytym CABG, ocena wpływu terapii na jakość życia oraz szczegółowa analiza zależności między wyjściowym obrazem angiograficznym a efektami leczenia. Metody: Było to prospektywne badanie obserwacyjne, które objęło 78 pacjentów po przebytym CABG. Po koronarografii chorych przydzielano do jednej z trzech grup: grupa A obejmowała 20 leczonych za pomocą PCI pomostu żylnego (PCI SVG), grupa B — 29 leczonych za pomocą PCI natywnej tętnicy wieńcowej (PCI NA), grupa C (grupa kontrolna) — 29 osób poddanych farmakoterapii (grupa MT). Okres obserwacji wyniósł 12 miesięcy. Wyniki: U pacjentów leczonych PCI, w porównaniu z chorymi stosującymi tylko farmakoterapię, stwierdzono wyjściowo istotnie statystycznie większe nasilenie objawów dławicy w skali Canadian Cardiovascular Society (CCS) (2,75 vs. 2,41; p = 0,03) oraz znamiennie częściej byli kwalifikowani do koronarografii z powodu rozpoznania niestabilnej dławicy piersiowej (57% vs. 31%; p = 0,04). Chorzy z grupy PCI SVG mieli znamiennie starsze pomosty żylne od pacjentów z grupy PCI NA (13,4 vs. 8,2 roku; p = 0,005). Po okresie 12 miesięcy stwierdzono znamienną poprawę w zakresie jakości życia (EQ-5D) oraz objawów dławicy w skali CCS w grupie PCI SVG (odpowiednio 0,66 vs. 0,7; p = 0,0003 i 2,75 vs. 1,9; p < 0,001) oraz PCI NA (odpowiednio 0,65 vs. 0,72; p < 0,001 i 2,75 vs. 2,17; p < 0,001) w porównaniu z brakiem poprawy w grupie MT. Nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic w częstości występowania zarówno głównego złożonego punku końcowego, jak i zgonu, zawału serca, udaru mózgu między grupami PCI SVG, PCI NA oraz MT. W analizie wieloczynnikowej grupy badanej zidentyfikowano wiek pomostów > 11 lat jako istotny czynnik prognostyczny dla wystąpienia złożonego punktu końcowego (OR 7,25; 95% CI 1,27–41,1; p = 0,01). Wnioski: Zabieg PCI u pacjentów po przebytym uprzednio CABG nie poprawia rokowania, ale znamiennie polepsza jakość życia i redukuje nasilenie objawów w skali CCS